Terugkeer naar het weeshuis

Even tussendoor...
Afgelopen zondag was het zover. Na wat mentale voorbereiding had ik besloten om na anderhalf jaar weer eens een bezoek aan het weeshuis te brengen, waar alles in 2008 mee begon. Daar zat ik dan...in de tuktuk samen met Maria,  wie de ommekeer in mijn leven 5 jaar geleden in gang zette. Ook Savon, de ex-medewerker van het hotel waar Maria altijd verblijft was meegekomen. Cambodjanen zijn meestal niet zo gek op zulke instanties, vooral als het om kinderen met HIV gaat. Daar rust nog steeds een zware taboe op.

Voor diegenen die nieuw zijn op het blog, anderhalf jaar geleden staakte ik mijn voortzetting van werkzaamheden in het weeshuis omdat ik tegenwerking ervoer van de leiding, wat mij mentaal uitputte. Na anderhalf jaar vrijwillig mijn diensten te hebben verstrekt op AAA, ben ik inmiddels flink in het ontwikkelingswerk gegroeid en ken de klappen van de zweep. Ik kan zaken op een bepaalde manier relativeren en een plek geven, waardoor ik mezelf veel ellende kan besparen. Het bericht dat moeder overste d'r taak erop zat en er een nieuwe op stal staat, doet mij eerlijk gezegd deugd...we hebben elkaar nooit gelegen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen dus. Ik ga nu ook met een andere instelling. Ik zal me houden aan de regels en verder ga ik alleen nog maar met het idee om de kids te vermaken. Een van die regels is dat er absoluut geen foto's genomen mogen worden, vandaar dat je alleen oudere aantreft. De meeste foto's die ik had zijn overigens verdwenen tijdens de inbraak van 3 maanden geleden. 

v.l.n.r.; Som-at, Pet & Somnang

 Ik had toch een lichtelijk punthoofd opgebouwd...ik blijf een denker en neuroot wat dat betreft. Je maakt je allerhande voorstellingen over de confrontatie. Kennen ze me nog? Hoe zal ik me voelen? Willen ze me nog wel kennen nadat ik ze min of meer in de steek liet? Voordat we aankwamen werden we nog op een droevig schouwspel getrakteerd. Het verkeer leek vast te lopen en terwijl we dichterbij kwamen zagen we een meute mensen, allemaal met hun ogen op een plek gericht. Ik zag ook politie en een ambulance en ineens verschenen er een paar voeten. Voeten met een onmenselijk geel-grauwe kleur. Ik dacht meteen; 'n dooie! Niet kijken! En wat deed ik? Toch kijken...tot mijn spijt. Een jongen van (ik schat) amper 18, lag voorover op zijn borstkas, 'n meter of 8 verwijdert van zijn brommer...helm nog op, met zijn mond nog open en een plasje bloed onder zijn kin. De kleur van zijn gelaat en zijn bewegingsloosheid verraadden mijn vermoeden...dood. Ik haatte mezelf dat ik toch gekeken had en voelde een misselijkmakende sensatie door mijn lijf stromen. We waren alle drie stil de rest van de rit. Het beeld bleef de hele dag op mijn netvlies plagen. Typisch...dat niet willen kijken en dan toch doen! Ik moest denken aan de ouders, die het bericht zouden krijgen van hun overleden zoon.

Inmiddels aangekomen en nog steeds in gedachten over de zojuist overleden tiener... tuktuk volgeladen met fruit, brood en ander mondgoed, reden we het terrein van het weeshuis op. Eerst bij het gebouw met TB-patiënten naar binnen. Maar voor ik de kans kreeg was ik al gespot door 2 kids die me op sleeptouw namen en het nieuws verspreidden door luidkeels mijn naam te roepen . Ik was blij om de reactie en het viel meteen op hoe mijn oude beelden botsten met de huidige. Kleintjes die plots twee vuisten hoger waren, de wat ouderen die inmiddels in pubertijd verkeerden en nieuwe kids. Ik miste een behoorlijk aantal gezichten uit mijn herinneringen, maar daarvoor had Maria al gewaarschuwd. 24 van de oorspronkelijk 42 kids vertoeven er nu, wel een verbetering qua drukte en verdelen van de aandacht.

 Een flink aantal (vooral de puberende jongens) zijn inmiddels verhuisd naar de broeders en ook naar een ander weeshuis buiten de stad. Een joch is opgehaald door zijn tante, tenminste één Cambodjaan met een geweten, omdat ze zich toch verantwoordelijk voelde voor haar neefje. Toen de zusters op bezoek gingen om te kijken hoe het met hem ging, stoof hij ertussenuit. Bang dat hij mee terug moest, een goed teken wat bewijst dat opgroeien bij familie altijd beter is dan in een weeshuis...hoe penibel de thuissituatie ook mag zijn.

Sovanso...terug bij zijn familie

Zoals Maria ook al was opgevallen, en mij in het verleden ook steeds meer ging irriteren, is het feit dat je als vrijwilliger niet meer wordt ingelicht of er activiteiten in het verschiet liggen. Het komt er op neer dat je ineens voor Jan met de korte achternaam komt, of dat er slechts een paar kids zijn. Zo ook nu. Bij onze aankomst zaten er al zo'n 10 kids in een gesloten pick-up jeep, klaar om naar de broeders te gaan, alwaar ze het Indiase volkslied moesten gaan oefenen, in verwachting van een delegatie Indiase religieuze christelijke leiders. De kleintjes bleven achter samen met een groepje weigeraars. Stiekem heb ik respect voor deze "onthouders" van deze opgedrongen activiteiten.

Pet, het jongetje op de foto midden tussen de andere 2 (bovenaan) was er inderdaad (zoals ik in het vorige bericht aangaaf) erg slecht aan. Toen Maria aankwam 2 weken terug, kon hij niet eens lopen. Nu, met haar persoonlijke aandacht en extra bijvoeding. is hij meer bij krachten. Een brede glimlach verscheen op zijn kleine smoeltje, toen hij me zag. Ik moest mijn medelijden onderdrukken bij het zien van het hoopje vel over been en de rest van de dag was hij niet meer van me weg te slaan. We speelden domino (behoorlijk wat fanatiekelingen...er waren kleine prijsjes te winnen), zongen liedjes en natuurlijk moest ik weer flink de clown uit hangen, wat ik naar hartenlust deed.

Tegen 4en kwamen de andere kids terug en ik moest mezelf door een golf van knijpers wringen. Ze vinden mijn buik nog altijd interessant en ook een duchtig aantal haren op mijn armen zijn weer ongevraagd verwijderd. Ik had om deze reden een spijkerbroek aangetrokken, anders had ik nu ook kale benen gehad! Na het uitdelen van de broodmaaltijd (klinkt bijna christelijk) was het alweer tijd om naar huis te gaan. Een onverwachte verrassing viel me ten deel. De (afsluitbare) box met knutselspullen die ik bij mijn laatste vertrek achterliet was nog ongeschonden. Zuster Carol, de enige met wie ik openlijk kan praten (zelfs over homoseksualiteit), gaf hem mij terug. Jammer dat ook zij binnenkort wordt overgeplaatst...ze gaat terug naar haar geboorteplaats, Singapore, om daar haar werk voort te zetten. Zij is ook de enige die mijn redenen van het eerdere staken van mijn vrijwilligerswerk snapte. Zonder dat ik erover begon zei ze; "ik weet dat je teleurgesteld was en dat je daarom niet meer kwam, maar ik ben blij dat je er weer bent". Dat deed goed.

2 Kids die alweer een hele tijd bij de broeders wonen

Thuis aangekomen, was ik toch behoorlijk moe. Aangeslagen van de terugkeer, vooral emotioneel. Ik had geen energie meer om naar Apsara te gaan, maar rond half 8 besloot ik om toch aan te rijden. Bij aankomst bleek dat ik er niet in kon. Metry, Sopha en hun dochter en zoon waren naar een bruiloft en de kids hadden geen sleutel van de hangsloten op de poort. Jammer...dus weer terug naar huis tuffen op de brommer, met Pitchu op schoot.

De kast voor knutselspul is inmiddels gearriveerd en ik heb hem gister ingeruimd. Ik had behoorlijk wat spul...meer dan ik dacht uiteraard. Een en ander van her naar der verplaatst...en nog te weinig plek. De laden zitten alle 8 bijna vol en ik vraag me af waar ik er mee naartoe moet. Ik weet nu al dat het materiaal alleen maar zal groeien, voor alle activiteiten die nog op stal staan...dus, nog 'n kast erbij? Eerst sparen! Ik heb wel wat opbergboxen gekocht om de spulletjes te ordenen, anders blijft het 'n puinhoop. Elke keer als ik een activiteit hield was het weer een ramp in de dozen die ik had staan. Nu is het wat overzichtelijker...zolang het mag duren...

De kast

slechts 'n deel van het knutselgerei...

 

Alles netjes en overzichtelijk...een voldaan gevoel!

Sinds gisteren heb ik een facebook pagina voor Stichting Cambodja-Kids opgezet. In de nabije toekomst moet dit een platform gaan vormen tussen mij (de stichting) en bezoekers/ donateurs. Je kunt alvast een kijkje nemen op:http://www.facebook.com/StichtingCambodjaKids

Screenshot van de daadwerkelijke page, neem alvast 'n kijkje, like & deel!

Er staan al een aantal (oude) foto's op van het weeshuis en er moeten er nog meer volgen...ik moet de tijd er nog voor vinden. Je kunt me helpen door hem te like-en en te delen met je vrienden. Bedankt alvast!

Voor eventuele steun kun je uiteraard altijd je eenmalige of maandelijkse bijdrage storten op;

rekeningnummer; 153954191 (Rabobank) t.n.v. "Stichting Cambodja-Kids", o.v.v. "Ik help mee" (of je eigen spreuk)

Tot gauw!