'n Weekje d'r tussenuit!

Even een kort bericht vóór vertrek:

Na alle sores van de laatste weken ben ik klaar voor een weekje vakantie...al is het met een dubbel gevoel. Het is nu half 2 en over ruim 'n uur springen we in de tuktuk richting "Phnom Penh International Airport". Dat "International" mag best weggelaten worden want er mogen niet eens grote chartervliegtuigen landen. Ze hebben precies geteld 4 gates en er wordt (i.v.m. de enorm groei in de toeristische sector) hevig gespeculeerd over een nieuw vliegveld. Dat het er gaat komen is zeker, men wil alleen nog niet kwijt waar. Dit in verband met de run op grond, die in een nieuw ontwikkeld gebied vaak het 10-voudige meer waard kan worden...soms nog meer!

Over dat dubbele gevoel gesproken; We hebben Pitchu en de puppy's gisteravond al met de tuktuk (in de stromende regen) naar Seca gebracht, waar ze de komende week hun onderkomen hebben. We missen haar (en de pups) nu al. Daarnaast ben ik nog steeds lichtelijk ongerust over het geheel. Seca is een echte dierenliefhebster, daar ben ik niet zo bang voor. Maar ze is er niet fulltime, en het wemelt van de kinderen in het huis van haar ouders en die gaan over het algemeen wat ruwer om met dieren dan de gemiddelde westerling. Ik heb al wat overdreven gewaarschuwd dat Pitchu zal bijten als het haar niet bevalt wat er met haar kleintjes gebeurt.  Bij de pups zelf komen inmiddels ook van die vinnige scherpe tandjes door, en die kunnen ook overal in vast haken!

Voedingstechnisch bekeken kan er niet zo gek veel mis gaan. Ik heb voor de pups een speciale pap in elkaar gebrouwen, met volle melk, honing, havermout en gemalen rundvlees. Ja...ik laat het er niet zomaar op aankomen. Ik heb alles in porties ingevroren zodat het alleen maar ontdooit hoeft te worden en eventueel even opgewarmd. Ik spuide tien minuten lang een zee van tips en adviezen uit over Seca (meer een soort obsessionele overbezorgdheidsspeech) in de hoop dat het belangrijkste zal blijven hangen. Niemand kan zoveel onthouden als hetgeen ik in korte tijd uitkraamde. Ik moet het voor nu maar even loslaten...

Ik had alle bagage deze week al bij elkaar geraapt (altijd te veel) en aangezien we alleen met handbagage reizen, van die kleine koffertjes op wielen, ben ik bang dat ik op het vliegveld aan't bijbetalen kom. De 7 kilo per persoon zijn al met zo'n 2 kilo overschreden, dus toitoitoi!

Nu nog hopen dat de dieven ons huis met rust laten. We hebben inmiddels buiten het normale deurslot twee hangsloten als extraatje laten plaatsen en we laten het balkonlicht (gelukkig 'n spaarlamp) gewoon 24 uur per dag branden, als klap op de vuurpijl hebben we het nieuw geïnstalleerde camerasysteem...speciaal voor het veiligheidsgevoel. Maar ja, als ze echt binnen willen komen...doen ze dat toch! Bovendien vind ik die camerasystemen een lachertje. Een LCD-scherm met vier vakjes waar je het gebouw vanuit elke hoek kunt bekijken, maar geen computer waar de beelden worden opgenomen. Wat heeft dat nou voor nut als je slaapt. En niemand zit er de hele dag naar dat scherm te kijken...toch?!

Ondanks het dubbele gevoel ben ik wel aan een "echte" vakantie toe. In Cambodja is dat vaak ver te zoeken als je een baan hebt. Er zijn geen vakanties zoals je die bij ons kent...slechts (verplichte) nationale feestdagen. En omdat dat er zoveel zijn (afhankelijk van de sector waarin je werkt 32 tot soms wel 40 dagen per jaar) blijft er niks over voor geplande vakanties. Vaak zijn het 2 of 3 dagen in het midden van de week, das dan kun je er niet echt op uit. Met wat mazzel heb je 5 aaneengesloten dagen. Maar dan heb je nog de enkele dagen. Hier kun je niks anders mee dan uitslapen en in mijn geval de huishouding op orde brengen of naar de Apsara gaan en wat met de kids in elkaar sleutelen.

Dit keer hadden we vroeg geboekt en ik heb op school extra vrij gevraagd, uiteraard onbetaald. Waterfestival is dit jaar op 27, 28 en 29 november, precies middenin de week...dus die maandag en vrijdag heb ik er zelf bijgeplakt. Zo kunnen we eindelijk eens écht een volle week eruit. We vliegen zo meteen van Phnom Penh naar Bangkok en aansluitend (twee uur tussenstop) naar Phuket. Dat was Dara's keuze, ik zou er nooit naar toe zijn gegaan...maar oké. Daar blijven we 3 nachten en dan vliegen we naar Chiang Mai, mijn favoriete stad in het noorden van Thailand. Op de dag van aankomst wordt aldaar waterfestival gevierd. Het luchtruim wordt dan gevuld en verlicht met duizenden Lana-balonnen. Heb al diverse waterfestivals meegemaakt, maar ik kijk echt uit naar deze. De 30e vliegen we terug naar Bangkok waar we nog een nachtje blijven om de volgende dag weer terug naar huis gelanceerd te worden.

Klinkt wat decadent...al dat gevlieg, maar dat is te wijten aan alle aanbiedingen die we in februari op internet vonden. Binnen één maand plakten we 5 verschillende vluchten aan elkaar tot één reis voor pakweg 125 euro per persoon. Met de bus kom je niet eens halfweg voor dat geld en dan heb je meer tijd nodig...wat ik niet heb. Dara zit me inmiddels al achter de veren om me klaar te maken, dus ik moet jullie verlaten tot een nader te bepalen tijdstip. Dit keer helaas zonder foto's...hup eentje dan...oké twee!

Stoeien...

Men neme een neus voor het testen van nieuwe tandjes!

Doooeeeeii!

Houdt het nou nooit eens op?

Beste allemaal (doet me denken aan een liedje van mijn eerste communie),

Ik ben opnieuw een heel weekend lang in grafstemming geweest, dus dat zal ik eerst even uitleggen. Chronologische vertelvolgorde is op dit blogbericht dus niet van toepassing. Soms vraag ik me af wat ik de wereld heb aangedaan, om te verdienen wat me de laatste tijd allemaal overkomt. Twijfel slaat op zulke momenten toe, met name de twijfel om mijn "geloof in het goede". "Wie goed doet, goed ontmoet", luidt het spreekwoord en het vormt een grote waarheid in het Boeddhisme. Daar dat mijn grote houvast in het leven is geworden en ik het Christendom reeds sinds lange tijd de rug toekeerde denk ik wel eens; Is dit karma?

Ik geloof niet in zonde, goed en slecht, dat zijn enkel hersenspinsels en oordelen van de rationeel denkende mens. Dingen zijn zoals ze zijn en gaan zoals ze gaan. Onthechting en een soort "Go with the flow" is dan ook de beste manier om zo min mogelijk te lijden in ons aardse bestaan. Desondanks is het een moeilijk toepasbaar gedachtegoed als rampspoed jezelf treft, waarvan het onderstaande getuige.

Hoe ga je werkelijk om met rampspoed als het jou treft?

Afgelopen vrijdag (9 Nov.) kwam Inge, een van mijn bestuursleden van "Stichting Cambodja-kids", op bezoek. Ze is in oktober vanaf Bangkok begonnen aan haar wereldreis van minimaal één jaar. Baan opgezegd, huisje en spullen weggedaan, op naar de reis van haar leven...en wel op de motor! Ze trof afgelopen januari een Oostenrijker (Tom) op wie ze verliefd werd en omdat reizen haar in het bloed zit, besloot ze na een kort reisje een paar maanden geleden, met hem rond te gaan reizen. Tot dan toe had ze alle kilometers achterop zijn motor meegereisd. Tom heeft een aantal jaren geleden een stressvol leven met hard werken ingeruild voor een soort nomadenbestaan en is vanuit Oostenrijk per motor helemaal naar Zuidoost-Azië gereden. Inge heeft na terugkomst in Nederland meteen motorlessen genomen en heeft inmiddels haar rijbewijs.

Vergelijkbaar model waar Inge op rondreist...alleen dan wat ouder!

Omdat er wat technische problemen waren met haar motor zijn ze vanuit Bangkok (waar de monteurs meer brokken hadden gemaakt dan problemen opgelost) langzaam naar Cambodja gereden. Via betrouwbare bronnen hadden ze vernomen dat er in Phnom Penh goede monteurs zaten, dus reden te meer voor een bezoekje aan ons en ook een gelegenheid om de puppy's in levende lijve te zien. Ik had een gigantische lunch voorbereid en nog wat andere plannen. Omdat we zo vol verhalen zaten was het al gauw 5 uur, waardoor een bezoek aan de Apsara-school er niet meer inzat. We hadden afgesproken om naar de boulevard te gaan om het "onafhankelijkheidsdag-vuurwerk" te gaan aanschouwen. Niemand wist of het daadwerkelijk door zou gaan, in verband met de dood van de koning. We zochten een goede plek op de 1e verdieping van Touk-restaurant, het was er vrij rustig.

Inge & Tom

Bizarrrro...Inge's mascotte gedroeg zich weer schandalig!

Normaliter begint vuurwerk tijdens speciale feestdagen meteen na het invallen van de duisternis, rond 6 uur. Om 7 uur nog geen pijl gezien, dus proostten we maar op ons samenzijn. Ik had eerder die week al besloten om voor het speciale bezoek een uitzondering te maken, dus na 6 maanden vond ik dat een paar pilsjes wel konden. We werden onverwacht opgeschrikt door een grote knal, waarna het vuurwerk alsnog losbarstte, wat de feeststemming nog wat opkrikte. Lekker een hapje gegeten bij onze vaste stek en als afsluiter naar de "Blue Chili" voor de travestietenshow. Viel erg tegen dit keer, was een saaie bedoeling...dus we besloten om huiswaarts te keren...wat achteraf een goede keuze bleek te zijn. We namen afscheid van Inge en Tom, want die zetten de reis de dag erna voort. Ze komen nog een keer terug om mijn project (AAA) te bezoeken. Het was leuk om Inge weer eens te zien en we hebben behoorlijk bijgepraat. Erg gezellie...op de volgende gebeurtenis na...

Het geweld barstte toch nog los...

...en daar mocht weer eens op gedronken worden!

Oké...terzake...Dara en ik merkten bij thuiskomst op dat de benedenpoort open was en het hangslot weg was...vreemd. Terwijl ik de trap beklom zag ik iemand in wit shirt de hoek om glippen...wederom vreemd want om die hoek is alleen een balkon. Ineens stopte er een motor met twee bewapende politie-agenten achter ons. Toen werd het me duidelijk dat de persoon boven aan de trap op de vlucht sloeg, terwijl ik nog niet door had waarvoor. Toen de agent met mitrailleur naar wat getreuzel de trap op liep en met zijn zaklamp de hoek om scheen terwijl wij volgden, was de vogel al gevlogen. Niet snappende waar ze nou precies naar zochten, pakte ik mijn sleutelbos en liep met de sleutel richting deur om daar vervolgens tot mijn ontzetting een gedemonteerde voordeur aan te treffen...f*ck...ingebroken!

Het is en blijft erg vervelend!

Mijn hartslag schoot omhoog en ik voelde de adrenaline pompen. Het was de indringer niet gelukt om het slot open te breken dus had hij na het losschroeven van het profiel de hele ruit eruit getild. Ik realiseerde me ook nu pas dat ik vanaf aankomst Pitchu onophoudelijk had horen blaffen...nu wist ik waarom. Op de vloer voor de deur lag mijn laptop. Met een lange stok met een haak eraan, had hij de salontafel (met laptop erop) naar de voordeur toegetrokken. "Wat een geluk" dacht ik ineens, we hadden hem op heterdaad betrapt en uit schrik had hij zonder buit de benen genomen...dacht ik. Totdat ik tot mijn verontwaardiging het usb-kabeltje aan de laptop zag bungelen. In een flashback zag ik mijn mini-externe harde schijf op tafel liggen, terwijl ik Inge wat foto's en een filmpje van de geboorte van de pups liet zien. Mijn hart kromp ineen. Ik had diezelfde avond (vóór vertrek) en ook in mijn laatste blogbericht nog gezegd; "Als die schijf nou ook nog stuk zou gaan, zou ik gek worden". De ramp had zich voltrokken...mijn backup-schijf met ALLE foto's vanaf 2003 was WEG!!! Dit realiserende schreeuwde ik het uit. De agenten waren inmiddels alweer verdwenen. "We kunnen niks doen en onze brommer staat onbewaakt beneden"...en bedankt!

Alles in een klap weg...!

In mijn hoofd zag ik alle reizen (Thailand, Cambodja, Laos, Wintersport), verjaardagen, bruiloften, festivals en carnaval (vastelaovend), het weeshuis, de Apsara-school en alle tripjes in Cambodja in fotoformaat aan me voorbij schieten...alleen waren diezelfde foto's nu weg 35000 stuks...9 jaar in foto's weg! Ik was al van plan om extra backups te maken op een nieuwe Harde schijf en zelfs op internet...maar al die gedachten waren nu te laat. Ik had op dat moment iemand kunnen vermoorden. Ik heb uiteindelijk een slaappil moeten nemen om in slaap te komen. Zaterdag heb ik de hele dag op de bank zitten wegkwijnen en ik heb gehuild. We hebben als laatste hoop nog een oproep gedaan op een populaire radiozender (ABC) waar veel Khmer naar luisteren. Ik heb een beloning van $100,= uitgeloot voor de vinder- of koper van de gestolen schijf...een druppel op een gloeiende plaat.

Dag muziek...dag foto's...snik!

Inmiddels zijn de sloten vervangen, Dara's paranoïde gedachten zijn verergerd en de huiseigenaar heeft een camerasysteem aangeschaft met maar liefst 4 alziende ogen...het was niet de eerste keer dat er gejat was. "Als het kalf verdronken is, dempt men de put", kan ik alleen maar zeggen. Het grootste geluk in deze is dat de inbreker het slot niet open kreeg. Hij had Pitchu wel eens wat aan kunnen doen, om haar tot stilte te brengen, om nog maar te zwijgen over de puppy's. Die hadden voor een paar dollar verkocht kunnen zijn. Ik wil er niet aan denken in welke staat ik dan geweest zou zijn, aldus...geluk bij een ongeluk. En het leven gaat toch door...ook zonder foto's.

't had wat eerder gekund...

Na wat zoekwerk vond ik toch een kleine pleister op de wonde; Op een online foto-service staan nog flink wat oudere foto's. Van het bezoek van mijn moeder heb ik een album gemaakt en die van Pap staan nog in mijn dropbox (online opslag). Verder kan ik enkele foto's terug downloaden van het blog (al is het wel een lage kwaliteit) en daar is het verder mee gezegd. Alle overige foto's die ik schoot vanaf 2008 in Nederland en Cambodja beschouw ik als verloren. Een les voor de toekomst. In vervolg ga ik alles 3-dubbel backuppen! Volgens het Boeddhisme zou je dit kunnen beschouwen als een goede les in onthechting. Foto's zijn maar momentopnames...het meest waardevolle zijn de ervaringen op het moment zelf...maar het blijft jammer!

Sorry...het is mijn onthechtingsproces!

De puppy's groeien als hop en zijn inmiddels in gewicht verviervoudigd...na 3 weken! Afgelopen week gingen de oogjes open en nu zijn ze begonnen met hun eerste stappen. Eentje eet zelfs al pap uit de bak van Pitchu als ze na het spenen nog honger heeft. Ze beginnen al te stoeien met elkaar en klagen flink als ze terug de kist in moeten. De truck die ik had bedacht om me niet aan ze te hechten (geen namen geven) is inmiddels faliekant mislukt...ze zijn ook zo schattig. Ik heb het gevoel dat we er toch aan moeten geloven om er een te houden. Over 10 dagen vertrekken Dara en ik voor onze 8-daagse Thailand-reis die al ruim van tevoren geboekt was...dat word even op mijn kiezen bijten en Pitchu met de puppy's 'n dikke week missen...gelukkig zijn ze bij Seca in goede handen.

Even terug naar het begin...

Vorige week zondag ben ik met weer een nieuwe knutselcategorie gestart...origami, de kunst van het vouwen. Het is lang niet zo gemakkelijk om uit een boekje te leren, dus ik heb youtube er voor het gemak bijgenomen. Zo kan ik precies nadoen wat ze in het filmpje doen...en dan moet ik het alsnog 'n miljoen keer terugkijken en op pauze zetten. Maar oefening baart kunst en zo heb ik met de kids op de al een 8-delige ster in elkaar geklust. Deze week had ik opnieuw flink geoefend en werden de vormen al wat gevorderder. Kikker, sterrendoosje, kameel...ja zelfs de twitter-vogel! Dus dat werd afgelopen zondag heb ik mezelf toch bij elkaar geraapt en mijn negatieve energie gedepolariseerd in knutselenergie. Ook maakten we trekpoppen van een of andere rare vogel en cupido, al vergat ik het touw...dom. Als klap op de vuurpijl een origami bloempot met knipsel-bloemen, bekijk de foto's maar.

Allemaal aan de vouw...

Prachtexemplaar!

Zet de bloemetjes maar buiten

Flink geoefend

Trekvogel

druk bezig

Met het boek bij de hand

We hebben er plezier in!

Na het knutseluurtje van vorige week zondag ging ik met Dara naar het vliegveld om bezoek op te halen. Nee niet Inge...ik had afgelopen week zelfs 2 keer bezoek uit Nederland, wat een traktatie! Hans Hoefnagels met zijn vriendin Marelle kwamen vanuit Vietnam naar Phnom Penh gevlogen. Hans was trouwens in 2009 de het eerste bezoek dat ik in Cambodja kreeg, al in de eerste maand. Hij ging toen ook (samen met zijn zoon Sjors) mee naar het weeshuis. Het was ook erg leuk voor Dara omdat die hem ook al kende. Toen ik nog in de horeca werkte leerde ik Hans kennen. Hij was een frequente gast en behoorde tevens tot de intieme vriendenkring die ik de laatste jaren voor mijn vertrek naar Cambodja had. Het is uitgegroeid tot een warme vriendschap, we hebben een bepaalde klik die ik niet kan uitleggen. Hij was ook mijn adviesorgaan en medisch toeverlaat (Hans is huisarts) voor en tijdens mijn aankomst in Cambodja. Jammer genoeg ben ik nu net met mijn nieuwe werk bezig, dus ik kon alleen s' avonds. Dara had een comfortabele guesthouse voor ze geboekt en na het inchecken gingen we gezellig een hapje eten aan de rivier, bij onze vaste stek wederom. Gezelligheid als vanouds.

Net aangekomen

Even een wierookje opsteken voor de wijlen koning

De dag erna kwamen ze bij ons op kraambezoek en nodigden we ze uit voor een hot-pot-soep bij het vegetarisch restaurant. Thuis dronk ik na afloop voor het eerst sinds 6 maanden een pilsje mee. Marelle was overigens degene die nog wat olie op het vuur gooide, toen we het over het weggeven van de pups hadden. "Je kunt het niet maken om al haar baby'tjes weg te geven, ik zou er zeker een houden",zei ze subiet...ik kreeg prompt een brok in mijn keel. Het ziet er naar uit dat we er dus toch een zullen gaan houden, in Thailand hebben we alle tijd om er over na te denken. Dan komt het grootste dilemma nog...welke kies je?

De hotpot...zo tegen het einde

Ja...het was lekker!

Dinsdagavond troffen we elkaar voor de derde en laatste keer (dit jaar), want de dag erna zouden ze naar Siem Reap vertrekken. Marelle was een geweldige aanwinst voor mensen zoals Dara en ik, het spraakwater deed zijn werk en er werd op een natuurlijke manier van gesprekspartner gewisseld...mijn god...er kwam geen eind aan het "getwitter". Wederom heerlijk gegeten en nog een ijs bij "Blue Pumpkin", onze favoriete dealer van het bevroren goedje, als afsluiter. Terwijl Hans en ik in een abnormaal tempo (ligt in ons beider natuur) al pratende over de boulevard stoven, slenterden Dara en Marelle net zo druk kwetterend, met een steeds toenemende afstand achter ons aan. Uiteindelijk moest er toch weer afscheid genomen worden...voor mij altijd een soort afkick-procedure. We hopen ons volgend jaar te ontmoeten in de boerderijwoning van Hans in Kessel, waar we dan met zijn vieren gezellig zullen koken en eten. Hans kookt zelf namelijk nooit...dus het wordt tijd om die keuken eens te gebruiken waar hij voor bedoeld is!

Bedankt dat jullie er waren...het was erg gezellig!

Na al het bezoek, de ellende van de inbraak, piepende puppy's en geprakkiseer over de foto's heb ik de slaaptekorten weer aardig opgevoerd...mijn energieniveau is weer danig gezakt en ik ben hard aan die vakantie toe. Zaterdag dacht ik er even aan om de brui aan alles te geven. Stoppen met mediteren, flink aan het zuipen slaan, alle plannen hier maar opgeven (wat heeft het voor zin) en terug naar Nederland vliegen. Het gaat je niet in de koude kleren zitten, al die tegenslagen. Maar gelukkig kwam ik gauw weer tot bezinning en ging ik toch (zij het met lichte tegenzin en zo'n 3 uur later) op mijn kussens zitten, benen gekruist, handen gevouwen, ogen gesloten, rustig in en uit ademen...

Rustig ademhalen en de rust weer hervinden...

Ik voelde de rust weer binnenstromen en het gevoel van woede en machteloosheid ebde langzaam weg, al zou dat nog de hele dag duren...het vertrouwen in de mensheid zwelt inmiddels weer aan en de zon breekt weer door de wolken...ook letterlijk, omdat het regenseizoen officieel weer voorbij is en er een koele bries waait door Phnom Penh, vermengd met wat uitlaatgassen. Met goede hoop en een positieve instelling verlaat ik jullie vandaag weer...en met de vermelding dat ik vandaag (14 November) precies 3 jaar in Cambodja woon...en dat zal voorlopig wel zo blijven!  

Geboorteperikelen & Technologische ramp

Pheww...het was een drukke tijd, de afgelopen 2 weken. Allereerst de handen vol aan Pitchu met de puppy's. Eerst mijn belofte inlossen betreffende het verloskundige verhaal omtrent Pitchu.

Pitchu staat op springen

Vrijdag- en zaterdagnacht (20 & 21 Oktober) geen oog dicht gedaan. Pitchu was erg onrustig en bleef van boven naar beneden ronddrentelen...sprong het bed op en af...groef tussen de kussens en bleef ons aanstoten en wakker grommen. Ik verwachtte een spoedige bevalling...ja ik weet bij honden heet dat werpen...alsof ze eruit gegooid worden...haha.

Weeën begonnen...klaar om te werpen!

Ik was zaterdag al thuisgebleven omdat Dara voor werk buitenshuis was. Ik durfde het niet te wagen om Pitchu alleen te laten en naar AAA te gaan. Zaterdag en zondag breng ik daar meestal grotendeels met de kids door. Ze was te nerveus en opgeblazen om mee te nemen dus ik besloot om af te bellen. Bovendien viel ze tijdens het laatste bezoek de zeer waarschijnlijke vader van de pups (Lulu) bij het minste of geringste aan.

De vader...99% gegarandeerd!

Na een zeer onrustige zaterdagnacht lag ze de hele zondag te hijgen alsof we net van een gigantische wandeling terugkwamen. Ze groef zich in tussen de kussens op de bank en bleef maar ijsberen. Ik besloot de werpkist alvast klaar te zetten. Tegen 5 uur s' avonds begon ze krampachtige bewegingen te maken en het hijgen werd nog heviger...weeën! Dara was weer eens shoppen met Seca, dus ik belde hem. "Als je de bevalling wilt meemaken, moet je snel zijn"...riep ik lichtelijk nerveus en geïrriteerd in mijn nokia zendapparatuur.

1e pup...zojuist eruitgefloept...de kleinste, 153 gram!

De weeën volgden elkaar in rap tempo. Ik verplaatste Pitchu voorzichtig naar de kist en toen Dara om 7 uur binnenkwam lag de eerste pup al in de kist, nog omhuld door de vruchtwaterzak. Ik was bloednerveus en trok ongeduldig de vruchtwaterzak open. Het natte goedje spoot eruit en Pitchu begon de bruin-wit gevlekte pup ferm schoon te likken. Ze begon te bewegen en nadat Pitchu navelstreng doorbeet en de nageboorte opat (normaal fenomeen bij honden) begon het te piepen...opluchting...het leeft! Ze begon meteen naar de tepel te zoeken en dronk als een bezeten alcoholist die 3 dagen droog heeft gestaan. Ik had kunnen huilen van geluk, alsof ik zelf vader werd maar moest me verder concentreren op de volgende. Ik had mam ondertussen bereikt en die volgde de geboorte van de volgende 3 via skype...de techniek staat voor niks!

Pitchu begint meteen met verzorgen en likt als 'n dolle

De 2e was er al na 20 minuten, een donkerbruine met witte buik en witte pootjes alsof ie sokjes droeg. De derde liet echter behoorlijk lang op zich wachten, wat me opnieuw rusteloos maakte. We zaten met z'n drieen gespannen om de kist, waar nodig assisterend en Pitchu aanmoedigend. Seca, Dara en ik als verplegend personeel...het leek wel een kliniek. Toch maar even de dierenarts bellen. Het mocht maximaal 2 uur duren volgens hem. Na 70 minuten kwam eindelijk de 3e, opnieuw een gevlekte...het eerste reutje. Daar bleef het bij want de laatste, die opnieuw een uur op zich liet wachten, was het derde teefje. Deze floepte er zo uit, terwijl het de dikste was...maar ja na 3 is alles natuurlijk behoorlijk opgerekt...dus. Mensen met een sterke maag kunnen het onderstaande filmpje bekijken. De geboorte van de laatste pup...ik moest zelfs nog even helpen met de placenta eruit trekken...het duurde me te lang. Alle pups gezond en nauwelijks complicaties. Na het eerste zogen, viel Pitchu als een blok in slaap...maar niet voor lang.

Nummer 2...liet wel ff op zich wachten

Pitchu was na de geboorte van de laatste plotseling erg beschermend en als we te dichtbij kwamen begon ze te grommen...een goed teken denk ik. Dara en ik zijn allebei door haar gebeten terwijl we onze hand in de kist staken, eigen schuld. Sinds een paar dagen kunnen we de pups gewoon oppakken en aaien, maar ze blijft een oogje in het zeil houden en reageert erg geprikkeld op omgevingsgeluiden. Ze blaft harder dan normaal en gromt erop los. We hebben de diertjes bewust geen namen gegeven, zodat we ons er zo min mogelijk aan hechten...uiteraard erg moeilijk, je smelt gewoon weg als je ze alleen al ziet. Waarschijnlijk gaan ze alle vier naar een (hopelijk goed) nieuw thuis als ze 2 maanden oud zijn. Met 2 honden wordt het moeilijk om uitstapjes te maken en aangezien ik vanaf vandaag zo'n 10 uur per week meer ga werken hebben we er ook minder tijd voor.

ff helpen...

...je moet er wat voor over hebben!

De afgelopen week zijn de pups enorm gegroeid. Na 10 dagen zijn ze zowat allemaal verdubbeld in gewicht (weeg ze elke dag) en blaken van gezondheid, piepen en klagen erop los als ze honger hebben. We moeten Pitchu wel flink aansporen want ze heeft wat moeite met zogen. Ze is snel moe en we hebben haar flink bij moeten voeden zodat de melkproductie op gang blijft. Ze voelt zich niet zo comfortabel in de kist, dus halen we de pups vaker uit de kist en dan zoogt ze de pups op de vloer. Gelukkig is het in Cambodja warm dus we hoeven ons geen zorgen te maken dat ze het koud krijgen. We hebben haar zelfs al 'n tweetal keren op onze buik laten zogen, ze voelt zich dan erg comfortabel en de pups hebben een warme ondergrond!

miniscule pootjes...om op te vreten!

Dutje bij het baasje...

...flink zuigen

Afgelopen vrijdag gaf ik mijn eerste privéles. Terwijl ik het adres zocht zag ik een gigantische villa opduiken. Zal daar toch niet zijn? 34a...toch wel! Mijn god...wat een overbodige luxe. Drie grote vierwielaangedreven benzine-slurpers op de oprit. Binnen een toonzaal van een woonkamer met uitgesneden tropische hardhouten meubelen (daar gaat weer een bos), massieve rozenhouten trappen, marmeren vloeren en overal airconditioning. Ik moest op de derde verdieping zijn, want daar was de studeerkamer. Ik geef les aan de 9-jarige dochter en de vrouw van een "excellentie", de secretaris van minister van buitenlandse zaken, tevens directeur van het Cambodjaanse centrum voor mensenrechten (CCHR) en nog meer. Allemaal blabla om status...mij zegt het niks, maar voor Cambodjanen is status het hoogste goed. Ik vraag me vaak af of zo'n functie met betrekking tot mensenrechten dan met werkelijke oprechtheid wordt bekleed. Of is het wederom zakkenvullerij?

Leuk en aardig zo'n vlag, maar in hoeverre gelden mensenrechten hier?!

Voor mij is belangrijk dat ik met het verdiende geld kan sparen voor een maandje Nederland. Mijn 2 studenten (moeder en dochter) hebben een goede basis en ik kan lesgeven zoals ik dat wil, dus dat maakt het toch relaxed. Zo hoef ik niet verplicht uit een boek les te geven. Ik haal het meest interessante materiaal uit de boeken die ik al heb en print werkbladen van internet.

...volgend jaar

Ik kreeg deze week prompt de opdracht van "Sun Montessori Kindergarten" (de crèche waar ik nu werk) om een evaluatierapport te schrijven over alle 30 kids. Belachelijk...als je nagaat dat ik elk kind pas tussen de 1 en 3 keer gezien heb. Ik heb naast de minimale observaties die ik werkelijk deed in de (bij elkaar getelde) volle week die ik er nu lesgeef, gewoon wat klinkklare onzin genoteerd...wat moest ik anders? Voor een kundige observatie heb je toch minimaal een maand nodig. Eerst de namen (en dan nog de gezichten erbij) leren, hun gedrag (karakteristieken) en betrokkenheid in de les observeren en eventueel proberen te beïnvloeden. Daarna kun je eens gaan denken aan het schrijven van een rapport. Ik vind het sowieso nonsens om de prestaties van een 3 jarig kind te moeten beoordelen, laat ze eerst eens kind zijn voordat je dat alfabet erin stampt!

Nu al presteren...? Eerst kind zijn!

Zaterdag kreeg ik telefoon van Kanha. Ze vroeg of ik haar de mp3 bestanden kon brengen, zodat ze thuis de lessen voor haar studenten kan voorbereiden. Ik had ze al op een oud sd-kaartje gezet, want ze had onlangs van iemand een mp3-speler gekregen. Ik had beloofd om het rond 12 uur bij haar privéklas te bezorgen. Ik wilde om 11 uur vertrekken, kwam pardoes Dara's zuster met haar man en de kleine binnen. Ze had stand-by dienst en dan is het handiger voor haar om bij ons te wachten omdat het dicht bij ons huis is. Uiteindelijk gingen ze pas weer rond 1 uur de deur uit, terwijl Kanha al 3 keer gebeld had. Ik kwam rond half 2 aan en had plannen om rond 2 uur richting Apsara te vertrekken, nog niet wetende dat dat niet zou gaan lukken.

Betonnen woondozen!

Plannen in Cambodja is vaak moeilijk omdat situaties terstond veranderen. Bij aankomst bleek dat Kanha wilde dat ik haar studenten op hun Engels-kennis testte. Daar ben je met 3 mensen met een half uurtje normaal wel klaar, maar Cambodjanen willen altijd alles van je weten, vooral als je buitenlander bent. Dus uiteindelijk verlieten we het huis rond 3 uur. Ik wilde Kanha thuis afzetten (zo'n 17 km van mijn huis), doch bij aankomst bleek dat het ordinaire sd-kaartje niet geschikt was voor haar speler, het moest micro-formaat zijn, en dat had ik niet. Hmmm..."ik breng je morgen wel een andere speler", zei ik haar, want een speler (met ingebouwde speaker) is hier niet veel duurder dan een kaartje.

Alles-in-1-speaker, made in China

Ze vroeg of ze met me mee mocht naar Phnom Penh, ze voelde zo zich alleen op haar kamertje en wilde graag de puppy's zien. Het was inderdaad een treurige bedoeling. Ze woont in een hok van 2x2 meter met alleen een bed een douche en een camping-gaspit voor een eenpansmaaltijd. Dit soort betonnen dozen worden veelal gebruikt door fabrieksarbeiders en kosten $30-50 dollar per maand. Haar peetvader betaalt voor de kamer, met het geld van het lesgeven ($35 per maand) moet ze proberen rond te komen. Haar kleren hangen aan schroeven aan de muur.

Kanha voor haar donkere "woondoos"

Ik kan me voorstellen dat het deprimerend is om je weekend in zo'n donkere keet te moeten doorbrengen.  "Oké, maar ik weet niet of ik je vanavond terug kan brengen, ik ga nog naar AAA", antwoordde ik. "Maakt niet uit, dan vraag ik of mijn peetvader me wil brengen, oké broeder?", vroeg ze vertwijfeld. "Hup dan"! Een brede glimlach vulde haar gezicht. Zo gezegd zo gedaan, met z'n tweetjes naar huis, eerst nog wat boodschappen doen en een mp3-speaker halen. Ze wilde ze niet dat ik er een kocht, omdat ze mijn boodschap laatst (na haar zoveelste verzoek om geld had ik haar bewust een week genegeerd, met pijn in m'n hart) goed had begrepen. Ze vraagt ook niet meer om geld en doet haar best om te overleven van haar eigen centen. Dus bedacht ik om haar de mijne te geven, dan koop ik wel een andere. Ik heb zelf een iets grotere nodig om behoorlijk les te kunnen geven op AAA en voor muziek tijdens het knutselen, dus 2 vliegen in een klap.

Dara was thuis en knoopte een serieus gesprek met haar aan. Ik weet niet precies waarover, maar in elk geval las hij haar de les over het wel het wee van keuzes maken in je leven en verantwoordelijkheid nemen voor die keuzes. Dus niet zomaar geld vragen, maar er zelf voor knokken...dat was me zover wel duidelijk, want ik versta inmiddels wat flarden Cambodjaans die ik opvang op tijdens gesprekken. Ik vind het niet erg om haar te ondersteunen, wat ik ook gedoseerd doe, maar ze moet er zelf voor werken. Dat is ook goed voor haar eigenwaarde. Ik zie te vaak hoe hulp in Cambodja op de verkeerde manier gebruikt wordt, door organisaties maar ook door de mensen zelf. Aziaten (en Cambodjanen in het bijzonder) kunnen behoorlijk gemakzuchtig zijn, wat niet altijd slecht is, maar je blijft zwak en afhankelijk als je blijft zitten tot iemand je geld en goederen geeft. Kanha heeft inmiddels een flinke dosis zelfvertrouwen opgebouwd en ik wil haar ook zeker helpen om haar via een sponsor van Jochen terug naar school te krijgen. Parttime Engels onderwijs zou haar tenminste kunnen helpen om haar eigen Engels op te krikken en in de toekomst kan ze daar haar brood mee blijven verdienen.

Samen met Pitchu

Het was inmiddels al te laat geworden om naar de Apsara te gaan, maar ik liet het graag een keer varen voor Kanha. Ze genoot zichtbaar in ons gezelschap en terwijl Dara en zij praatten, downloadde ik wat Cambodjaanse muziek voor haar, die we ook op het kaartje zetten. Zo kan ze de speler voor haar werk én vrije tijd gebruiken, er zit zelfs een radio in. Ik ben opgelucht dat het met haar de goede kant op gaat en zij heeft een leuke dag gehad...zo snijdt het mes van twee kanten!

iedereen blij!

Zondag was ik uitgenodigd om met de Apsara-school een uitstapje te gaan maken, waarschijnlijk een picknick. Ik werd wakker met een knallende hoofdpijn en moest helaas afbellen. Dat heb ik de laatste tijd wel vaker. Ik vermoed dat het komt doordat ik dan op zondag een uurtje of 2 langer blijf liggen en i.p.v. om 5 uur om 7 uur opsta...vervolgens mediteer en dan de dag als gebruikelijk begin. Ook het mediteren gaat niet meer zoals in de eerste 3 maanden. Het lijkt alsof het me meer moeite kost en ik geen comfortabele houding kan vinden. Ik heb al van alles geprobeerd; 1 kussen, 2 kussens (zoals gebruikelijk) en gisteren zelfs 3! Nou kan het zijn omdat er de laatste tijd veel is veranderd, met name betreffende mijn werk. Continu komen er kinderdeuntjes in mijn gedachten naar boven en ik kan met moeite opkomende gedachten loslaten. Ook zijn de meditaties korter geworden, maar ik heb er nog steeds geen overgeslagen. In veel boeken over meditatie wordt zo'n "meditatie-dip" besproken, dus ik ga met volharding door...nu al ruim 6 maanden!

Meditatie = Hersengymnastiek = Discipline!

Het knutseluurtje op AAA had ik mede door de migraine verplaatst naar maandag, aangezien het een feestdag was...kroning van de koning...al is de oude koning net dood, het gewone leven gaat door. Zelfs de verjaardag van de wijlen monarch 2 dagen later werd nog gewoon als nationale feestdag vrijaf gehouden. Ik had vorige week een mailtje van Sjraar Klaassens ontvangen, mijn voormalig zangleraar. Hij is al vanaf mijn eerste vertrek naar Cambodja een trouwe steun van de stichting. In sponsoring maar ook in natura.

Knutselen met materiaal van Sjraar

Sjraar is een fervent hobbyist en gaf me de laatste keer (aug.2010) maar liefst 6 kilo aan hobbymateriaal mee, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Alleen de stempels met embosspoeder had ik nog nooit gebruikt omdat je daar een verfbrander voor nodig hebt...die ik tot nu toe nog steeds niet had gevonden. Sjraar organiseert in April een hobbybeurs waarvan de opbrengst altijd naar een fonds voor vrouwen met borstkanker gaat. Maar na de beurs blijft er altijd veel knutselmateriaal over, met name stempels...en die wil hij dus opsturen naar mij. Uiteraard moet ik ze dan wel gebruiken! Dus afgelopen week op speurtocht naar een verfbrander. Het spreekwoord luidt; "Zoekt en gij zult vinden", wat na een uurtje door Phnom Penh ook lukte. Na wat heen en weer vragen en afdingen vond ik er een voor $23, terwijl ik net daarvoor een tweedehandse (black & decker uit 1986!) kreeg aangeboden voor $28. Ik koos toch maar voor een nieuw model van Chinese makelij, al is de garantie tot aan de deur...

Zo een dus...oppassen met de kleintjes!

Het was wel oppassen geblazen, met 7 blagen van 2 tot 10 jaar oud, die allemaal tegelijk je hulp willen terwijl daar zo'n apparaat ligt dat tot 600 graden Celsius hete lucht blaast...is wel even wat anders dan een föhn! Uiteindelijk werd het toch een klein feestje, compleet met (hup Holland) schmink. Ik had nog wat mini-stempels en decoratie bijgekocht en het resultaat (zie foto's) mocht er zijn. Het was wel een behoorlijke puinhoop na afloop, dus kostte me zowat 'n uur om alles weer op orde te brengen. Een les voor de volgende keer. Meer voorbereiding is noodzakelijk en zoals het spreekwoord zegt "het halve werk". Hier de kids aan het werk en enkele creaties;

Afgelopen woensdag overkwam me de tot nu toe grootste technologische ramp, sinds ik voor het eerst in aanraking met een computer kwam. Seca had me gevraagd of ik haar iPod kon vullen met mijn muziek. Natuurlijk...ik heb immers ruim 80.000 mp3's op mijn externe harde schijf...of had. Toen ik mijn externe 750 gigabite aankoppelde gebeurde er...niks! Na wat gewrik verschenen er alleen 3 onbenoemde partities op het scherm, welke steeds weer verdwenen en opdoken. Ik legde de schijf aan mijn oor want ik meende eerder deze week al een vreemd getik te horen tijdens een van mijn meditaties. En ja hoor...het getik kwam van de schijf. Een beetje techneut weet; een tikkende schijf is geen goed teken. Waarschijnlijk is hij dood. Ik had kunnen huilen.

Snik...alles weg!

Ik dacht met wee terug aan de honderden uren die ik een jaar lang had doorgebracht met het inladen en rippen van mijn collectie originele cd's. Zo'n 1500 stuks! Tevens alle mp3's die ik ooit sinds 2000 heb gedownload. De enige mazzel die ik kan noemen is dat ik net 2 maanden geleden alle digitale foto's  (zo'n 30.000) die ik vanaf 2004 schoot, heb zekergesteld op een aparte externe drive. Desondanks ben ik in rouwstemming. Dit is een van de ergste catastrofes die een muziekfanaat kunnen overkomen. Vooral als je zover verwijderd bent van je originele collectie. Dit is een van de hoofdredenen waarom ik nooit volledig op digitaal ben overgestapt. Als de schijf nog op een of andere manier te redden is (professionals vragen tussen 750 en 1500 euro, wat ik echt niet ga doen!), gaat alles als de donder op een nieuwe schijf, inclusief een extra kopie van alle foto's. Het zal je maar overkomen! 

Gister nog met de familie van Dara en Seca naar een bruiloft geweest. In Cambodja betekent dat als gast vaak dat je na aankomst aan een ronde tafel met serveerschijf wordt gezet. Er is geen schikking, een tafel wordt pas bediend als hij vol is (10 personen) en met een beetje pech ken je niemand. Er worden binnen anderhalf uur 4 á 5 gangen op de schijf gezet, iedereen peuzelt en drinkt bier en whiskey (ikke dus niet meer), geeft de enveloppe (het belangrijkste voor het bruidspaar, want daarmee hopen ze de kosten te kunnen dekken!) en gaat weer naar huis, tenzij je nog meer wilt drinken en wat dansen want voor twaalven is het weer over.

Met z'n allen in het gala gestoken!

Voor naaste familie is het net weer iets anders. Die beginnen om 6 uur s' morgens al met Boeddhistische ceremonieën en het bruidspaar kleedt zich gedurende dag tot wel 12 keer om in traditionele bruidskledij, elke keer weer in een andere kleur. Dan ben je het tegen middernacht vanzelf wel beu. Ik heb in 2010 de gehele reutemeteut van Dara's vriendin Nary van dichtbij mee mogen maken, vermoeiend maar wel erg bijzonder. In haar geval ook jammer van het geld (zij moest er $4000 op toeleggen), want ze is inmiddels alweer gescheiden. En dan te bedenken dat bij rijke families een bruiloft 3 dagen duurt...Dankt je de koekoek! 

Officiele trouwfoto Nary & Heng, juni 2010...inmiddels alweer gescheiden!

Dag meneer (of mevrouw) de koekepeer...tot de volgende keer maar weer!
(Zulke onzin kraam je als vanzelf uit als je op een kindercrèche gaat werken!)