Cambodja is nog altijd een derde-wereld-land. Volg mijn persoonlijke ervaringen tijdens het dagelijks leven, mijn werk als leraar Engels en mijn liefdadigheidsprojecten in Cambodja op de voet. Proef mee van het wel en wee van de Cambodjaanse cultuur...
Na een oponthoud van alweer 2 weken werd het weer 'ns tijd voor 'n nieuw bericht. Ik ben momenteel bezig met het vormgeven van mijn persoonlijke visie, met name als leraar...die gebruik ik op zijn beurt weer om de ontwikkelingsplannen van mijn lessen en goede doelen bij te stellen en dat kost wat tijd.
Wat bedoel ik hiermee? Toen ik afgelopen maand aan een nieuw semester op school begon had ik een soort openbaring. Een verhelderde visie op onze huidige wereld. Nee, niet dezelfde als een aantal schrijfsels geleden, waarbij ik me machteloos voelde over onze huidige wereld. Ik ben nog steeds sceptisch...zo sceptisch "als de pest" zou je kunnen zeggen, waardoor ik juist open sta voor nieuwe (vaak betere) ideeën en kritisch kijk op de gevestigde orde. Het geheel wordt in balans gehouden door mijn dagelijkse meditaties die ik inmiddels al meer dan 4 maanden volhoud.
Oké de visie...sorry als ik jullie (vooral hedendaagse ouders) provoceer. Via dit blogbericht daag ik je bij deze uit om mij tegen te spreken...krijg ik misschien ook weer eens wat reacties! We leven vandaag de dag in een maatschappij beheerst door het recht van de sterken, de rest hobbelt er vaak als een kudde makke schapen achteraan. "Gemiddelde" ouders moeten beiden werken om in de geneugten des levens te kunnen voorzien. Eigen huis, flatscreen, smartphones voor elk gezinslid ouder dan 10, merkkleding, vakanties en wat dies meer zei. Dus maken wij ons als ouders (ik ben zelf een uitzondering en ben daar blij mee) slaven van ons door de commercie opgedrongen leventjes. Meer dan eens verzuipen we in de schuld en nemen we er een parttime baan bij...kunnen we straks tenminste de iPhone-5 kopen, en hup...ook een voor de kids!
Belangrijker dan een hecht gezinsleven?!
Sinds we met z'n allen begonnen deel te nemen aan deze tendens (ergens na de 2e wereldoorlog werd het langzaam in gang gezet) van het meer nodig hebben moest er natuurlijk wel een oplossing zijn voor de kinderen...want mam moest nu ook voor brood op de plank zorgen en ruilde haar schort in voor een fiets naar de fabriek en later een auto voor naar kantoor. Die oplossing was er al gedeeltelijk...school. Zo is het in het onderwijs vandaag de dag duidelijk geworden dat het niet alleen maar "simpel" lesgeven betreft, maar ook een scala aan opvoedkundige taken...of we het willen of niet.
Het antisociale effect van consumentisme
Mam pikt op weg naar huis even wat "Chinees" of "McDrive" op en pap komt een uurtje later anders komt die iPhone er niet! Nadat ze op de bank in een moordtempo (heet niet voor niks fastfood) hun pakket suiker en vet naar binnen geschrokt hebben, haasten ze zich stuk voor stuk naar hun eigen laptop...als ze daar al niet achter zaten te eten. Samen de dag doornemen bestaat uit het "checken" van commentaren op je laatste facebook-post en mensen "online" vermoorden in een partijtje Warcraft. Ik wil niet generaliseren maar veel "moderne" gezinnen stevenen er rap op af. Ieder individu isoleert zich in zijn eigen wereldje. Zelfs hier in Cambodja voltrekt dit fenomeen zich in de klaslokalen onder mijn neus.
Wanneer spelplezier overgaat in verslaving
Ik ben geen tegenstander van technologie anders zouden jullie dit nu niet lezen, maar we worden langzaamaan afgestompt in vele gebieden. We verliezen ons intellect en worden emotioneel koele kikkers, want hoe slim wordt je nou van zo'n online spel en wat verbetert het aan je relaties? Hoe belangrijk is het gezinsleven nog? We beginnen synthetisch ontwikkelde autisme-symptomen te vertonen. Stoor je zoon of dochter eens tijdens het spelen van een online (live) game. 90% Kans dat je een geïrriteerd getint antwoord of (erger nog) geen antwoord maar slechts een hatelijke snauw krijgt. En zo achtervolgt het je tot op de strandstoel in Lorret de Mar, waar je kids jouw zuurverdiende vakantiegeld (en tijd) verkwanselen aan de meegebrachte playstation of tablet-pc. De zee is slechts achtergrondmuziek en entourage, we schieten nog een plaatje om op facebook te posten. Vergeet vooral niet om alles te "like-en", anders word je misschien wel door iemand "ge-unfriend"!
Gezellig op vakantie!
"Hoe heeft het zover kunnen komen?" vraag je je misschien af...of misschien denk je dat ik zwaar overdrijf...maar ik denk dat dit precies de bedoeling is geweest. Waarom? Omdat het voor een kleine groep mensen van uiterst belang is dat wij "gewone burgers" dom blijven...juist ja! "Maar we gaan toch naar school?" zul je dan misschien als verweer opwerpen...en dat is nou precies waar de ellende begint...en ooit is begonnen...want geloof me (of niet); VAN SCHOOL WORD JE NIET VEEL SLIMMER! Kijk maar eens naar het onderstaande filmpje van John Taylor Gatto, tot vier keer toe verkozen tot "beste leraar van New York", die naar 30 jaar lesgeven tot een bizarre conclusie kwam:
Terug dus waar ik zojuist mijn inleiding begon...school. Hoe durf ik nou te beweren dat de meeste kinderen (dat klinkt wat beschaafder dan "alle") van scholing niet slimmer worden? Beginnen bij het prille begin...Als kleine peuter ontdek je de wereld als een wonderbaarlijke plaats waar prachtige (soms ook minder bevredigende) ontwikkelingen plaatshebben. Je hebt weinig zorgen...je ontdekt dat ijsjes heerlijk zijn en echte "zandtaartjes" niet, dat veel dingen stuk kunnen en soms weer gemaakt kunnen worden, dat vuur heet is, dat een sliding op asfalt pijn doet, dat je een ketting kunt maken van meizoentjes en noem maar op. Je wordt in deze lessen vaak bijgestaan door "grote mensen" die dat met veel zorg (soms iets té veel) en liefde doen. Je weet precies wat je leuk vind en kunt daar uren mee bezig zijn. Het fijnste vond ik nog dat het gepaard ging met (tenminste in mijn familie) veel geknuffel en gezoen, ik ben gek op zoenen! En dan ineens...is het voorbij!
Niks mooiers dan opgroeien in een liefdevolle omgeving!
Je wordt weggerukt van je liefhebbende ouders en moet van de regering naar de kleuterschool. De levensvonk in je word hier al verwijderd en je neemt plaats in een systematische gehersenspoelde totaal onnatuurlijke omgeving, school. Ik herinner me nog steeds de leus "4 jaar mag, 5 jaar moet!"...om ouders te waarschuwen dat ze anders strafbaar zijn. Kinderen huilen vaak de eerste dagen en soms weken, wat gewoon een natuurlijk verzet tegen het trauma genaamd "school" is. Vervolgens moet je ineens de hele dag naar het gezwets van iemand luisteren die je niet kent en zo snel mogelijk word je geleerd om zo lang mogelijk op een stoel te zitten en je mond te houden, tenzij er naar gevraagd wordt. Je hebt verdomme net leren rennen, moet je er alweer mee stoppen! Met een beetje mazzel is de kleuterleid(st)er een prettig mens, maar toch was je liever bij moeder thuis gebleven.
Ik wil niet...ik wil bij jou blijven...
Ik had in mijn kinderjaren een groot geluk. Mijn ouders waren al op mijn 2e gescheiden (wat op zich niet zo leuk was) en mam en ik woonden in bij opa en oma én mijn jongste oom, Peter. Ik zie hem nog altijd als mijn grote broer, met name omdat ik genoot van onze tijd samen. Oma stierf op 58 jarige leeftijd, datzelfde jaar nog aan kanker, wat ook veel verdriet in onze reusachtige familie (13 kinderen) bracht. Desondanks was ik toch een erg gelukkig kind, ik kreeg aandacht van iedereen en werd omringd met enorm veel liefde. Ook aan mijn vaders kant van de familie (7 kinderen) kwam ik niks te kort, alles was dubbelop. Als kleuter sloot ik me een keer op in de kast omdat ik zo graag thuis wilde blijven. Ik viel in slaap terwijl iedereen in paniek naar me zocht. Uiteindelijk vonden ze me, slapend en wel, rechtop in de kast. Zo kun je zien dat ik me toen al liever met die liefde omhulde, dan de kilte van een schoolgebouw op te zoeken. Die paniek om mijn verdwijning zie ik nu alleen maar als een bevestiging van de liefde waarmee ik omgeven werd.
Verstoppen voor school
Vervolgens word je na de kleuterschool voorbereid op nog meer stilzitten en leer je lezen en schrijven, rekenen en nog meer van die bullshit waar je als 6 jarige niet om hebt gevraagd. Als je dat eenmaal kent mag je dat tot in den treuren herhalen en word je in kunstmatige categorieën ingedeeld. Je wordt beloond met een stickertje in je schrift als je je best hebt
gedaan en bij 10 stickers krijg je een ansichtkaart. Ben je dom, dan
krijg je dus niks. Aan de hand van een test (vroeger heette dat de "cito-toets") worden de slimme kinderen gescheiden van de dommen en die weer van de nóg dommere. Ja, je hebt als jonge leerling al heel wat classificaties en vernederingen moeten doorstaan voordat je in het volgende trauma wordt geworpen. Je hebt in het gunstigste geval 8 jaar van je jeugd doorgebracht met dezelfde groep kids. Sommigen hebben het bloed onder je nagels vandaan gehaald, aan anderen heb je je emotioneel gehecht.
Stilzitten en luisteren...
Na de kleuterschool verhuisden mam, opa en ik terug naar onze geboorte-wijk (Genooi, nu Venlo-Noord) waar ik erg graag woonde. Iedereen buurtte bij iedereen en mensen zaten s' zomers buiten en roddelden erop los. In mijn jonge jeugd was ik een dagdromer (vaak droomde ik over hoe mijn vader en moeder weer bij elkaar kwamen) en werd door één leraar om dat feit zelfs "opa" genoemd. Ik was als kind (tot ver in mijn tienerjaren) vaak ziek en ondanks het feit dat ik ook vaker echt ziek was moet ik nu op 37-jarige leeftijd bekennen dat ik daarvan zeker 80% schoolziek was. Ik denk dat mijn moeder het wel wist en als dat niet zo is; "Sorry mam, maar ik was veel liever thuis bij jou dan op school!"
1983, 2e klas, meneer Willemse...ik hang linksboven op het klimrek (rood-wit Haribo t-shirt)
Het ging soms zelfs zó ver dat ik mezelf ziek "maakte", net zolang totdat ik moest overgeven. Zo graag ging ik naar school...ik haatte het! Mijn moeder kon er verder niks aan doen. Ze deed haar plicht als burger, maar kneep een oogje dicht als ik me weer eens niet goed voelde en een week ziek was. Je kunt nu 2 dingen denken. "Jij was niet goed in orde als kind" of "als een kind zulke dingen doet om niet naar school te hoeven, is er iets goed mis met ons onderwijssysteem". Ik laat de keus aan jou!
Als ik hier een Nederlandse boekhandel had...
Na de basisschool mag je al die ellende van de kleuterschool weer helemaal overnieuw beleven, maar net effe anders. Het voortgezet onderwijs noemen ze dat...wat wordt er nou precies voortgezet? Met wat mazzel zitten er nog een paar klasgenoten op dezelfde school en met heel veel geluk in je klas, zodat je sterker staat. Nét op datzelfde klote-moment ga je ook nog puberen. Je bent onzeker en gefrustreerd, je behoort je seksueel gezond te ontpoppen, moet horen bij een bepaalde groep en daarnaast nog formules, talen en regels uit je hoofd knallen. Als je van al dat gedoe in het werkelijke leven 5 procent gebruikt, vind ik je een waar genie! "What the fuck" moet ik nu nog met "De stelling van Pythagoras" of de definitie van "Economie" (een wetenschap die zich bezighoudt met de productie, consumptie en distributie van schaarse goederen en diensten...nou en?!), ik zou het niet weten. De gefortuneerde brugpiepers zijn populair en de minder gelukkigen zijn de pispaaltjes.
Ik bewandelde een heel gunstig middenpad. Ik was geliefd bij de popu's maar kon me ook zonder problemen onder de geplaagden begeven. Ik amuseerde me met zowel de meisjes als de "mannen". Ik snap nu nog niet hoe ik dat klaarspeelde. Op mijn 10e stierf opa van mijn moeders kant, hij dementeerde zwaar wat mijn moeder veel zorgen baarde, maar we waren toch als een gezin. Mam had het er zwaar mee en ik miste hem enorm. Op mijn 15e stierf mijn opa (vaders kant) en woonde ik een jaar bij mijn oma, ze was bang om alleen te zijn en ik vond het heerlijk om bij haar te zijn. Uiteraard was ik een middelmatig leerling (het boeide me voor geen ruk), ik slaagde voor de MAVO en ging door naar de HAVO. Daar begon de ellende pas goed. Ik begon uit seksuele frustratie mijn zelfbeeld te vervormen en school maakte het geheel niet beter. Ik bleef zitten op 4 HAVO en daarna (5 HAVO) zakte ik voor mijn examens. 3 Jaar naar de klote! Ik hing liever in de discotheek waar ik als DJ werkte en bij mijn oom in de kroeg, waar ik échte levenservaring opdeed en ook nog eens veel zwart geld mee verdiende, waar ik overigens nooit een cent van spaarde.
Vervolgens naar MBO-detailhandel waar ik begon met wiet roken. Ik zag het nut van bepaalde levenszaken niet meer en school was een blok aan het been. Op 22 jarige leeftijd verliet ik het MBO en ging na een aantal maanden uitkering trekken, op mezelf wonen en werken. Ik sloot me emotioneel af voor de buitenwereld en ook voor mijn familie speelde ik "mooi weer". Na mijn eerste relatie met een meisje (wat zo'n 5 maanden duurde) brak ik emotioneel in 2-en en kwam eindelijk op mijn 25e "uit de kast". Daarna zou blijken dat ik nog zeker 5 jaar nodig had om het echt te verwerken en me "waardig" te voelen. Mijn familie is hierin een onaflatende steun geweest en ondanks mijn wispelturige momenten (verhuizen naar verschillende steden, veel alcohol drinken, blowen) zijn ze me blijven bijstaan. Mijn keuze om in Cambodja te gaan wonen vinden ze geen prettige, maar ze weten dat ik hier mijn geluk nastreef.
Als kleuter verstopte ik me erin, op m'n 25e kwam ik er eindelijk uit!
Ik wil hiermee niet zeggen dat mijn identiteitscrisis door school kwam, maar een beter schoolsysteem had mij en na mij nog veel meer mensen kunnen en moeten ondersteunen in het emotionele mens-zijn, iets wat op scholen zwaar ondervertegenwoordigd is. Niet alleen maar het puur biologische idee van "kindertjes krijgen", want dat weten we nu wel. Over "anders zijn", of het nou om homo-, bi-, hetero-, transseksueel of lesbisch gaat, er wordt op scholen nauwelijks gesproken, althans toen niet. Maar ook daarvoor is weer een bewuste reden, welke in in het volgende blogbericht zal behandelen, dit keer ging het puur om het menselijke (psychologische-, emotionele-) effect dat scholen hebben.
In het ergste geval word je als baby al aan vreemden overgeleverd, omdat
je pappie en mammie zo'n hoge hypotheek hebben en een 3d-flatscreen van
anderhalve meter aan de muur belangrijker vinden dan een hecht
gezinsleven. Als je dan een opgeschoten, egocentrische tiener bent
vinden ze het gek dat je ze negeert, dan wel contactarmoede of ADHD
hebt. Die nieuwe laptop en merkkleding maken al die misgelopen genegenheid nooit meer goed. En
leerplicht? Flikker toch een eind op zeg!
Goede tip: durf anders te zijn!
Mijn "nieuwe visie" pas ik al voorzichtig toe in mijn dagelijkse lessen, hier in Cambodja. Dat doe je niet zo een-twee-drie, het wordt door scholen namelijk niet gewaardeerd en het kwam pas recentelijk in me op, nadat ik mezelf behoorlijk begon te irriteren aan steeds maar dezelfde lessen. Ik probeer mezelf terug te zien door de ogen van mijn leerlingen en wil het anders aanpakken dan wat in de "gevestigde orde" gebruikelijk is...en dat zonder mijn baan te verliezen, wat uiteraard geen peulenschil is. Het is voorlopig half-om-half, doch bij Apsara Arts Association kan ik het nu gaan aanpakken zoals ik het wil omdat ik daar beslis. Het voelt fijn om een eigen "proefschool" te hebben. Mijn studentenaantal is tot nu toe wederom afgenomen, maar het eerste boek is bijna uit. Ik treur er niet om, wetende dat er een nieuwe (en jongere) garde klaar staat om Engels "nieuwe stijl" te leren.
Gisteren gaf ik daarvan al een voorproefje. Schilderen, tekenen, kortom gezellig bezig zijn en dat met Engels combineren. Ik word er erg blij van en de kids ook. Dat belooft een leuke toekomstige lesatmosfeer. Jochen heeft in de "meidenkelder" 2 extra muurtjes laten optrekken bij wijze van leslokaal, waar ik mee kan doen wat ik wil. Enige nadeel is de hoogte...1.85 meter, terwijl ik bijna 1.90 ben. Ik kijk echter niet meer uit naar het staande lesgeven zoals ik dat normaal zou doen, maar eerder gegroepeerde tafeltjes waar we schilderen of zittend op de vloer...alles behalve gewoon in de houding zitten of staan dus!
Zoveel ontspannender dan in een stoel...
Nogmaals...als ik je heb geprovoceerd als ouder of leraar, probeer te begrijpen wat ik bedoel en denk terug aan wat je zelf ooit als student ondervond. Naar mijn mening halen onderwijssystemen vaak kinderen weg uit hun vertrouwde omgeving die bovendien ook erg leerzaam kan zijn. Sommige kinderen kunnen daar blijvende emotionele schade door ondervinden, maar ook ouders zelf kunnen hier uiteindelijk hun hechte band met hun kind door verliezen. Dit is mijn mening en je mag hier uiteraard anders over denken...graag zelfs...zo blijven je hersencellen in elk geval gestimuleerd, want ben nou eens eerlijk, wanneer gebeurde dat voor het laatst...in de geschiedenisles van 12 maart 1984???
Vergelijk voor de lol eens een gevangenis met de school van je kind. Ik durf te wedden dat het je zal duizelen van de overeenkomsten. Tralies (hek om de school) , luisteren naar de cipier (leraar), zitten en stil zijn, blij zijn als je mag luchten (pauze) en nog meer treffende gelijkenissen kun je zelf bedenken. Vandaar dat ik (zoals ik al eerder in dit blogbericht aangaf) blij ben dat ik geen ouder ben, buiten het feit dat ik dat hier dagelijks 'n beetje probeer te zijn voor diegenen die er gewoonweg geen hebben. Ik zou zwaar gefrustreerd raken om het feit wat ik mijn kind zou aandoen, door het (via de opgedrongen leerplicht) naar school te moeten sturen, terwijl het zich vastklampt aan mij, smekend om niet in dat kille gebouw naar binnen te hoeven. Met tranen in mijn ogen zou ik het huilende hummeltje van mij los moeten wrikken om dit eigen vlees en bloed vervolgens richting de "kinderbajes" te duwen, hetzelfde lot tegemoet gaande wat mij zo'n 30-tal jaren eerder al ten deel viel. Ik heb nooit echt spijt gehad van het beëindigen van mijn schoolcarrière...ik was eindelijk verlost!
Zoek de verschillen!
Uiteraard zal ik niet ontkennen dat ik ook leuke en goede schoolherinneringen heb, maar alles wat je maar lang genoeg moet volhouden, went uiteindelijk. En als het toch moet, kun je het er maar beter het beste van maken voor jezelf. Volgende keer zal ik berichten over de stand van zaken omtrent de vorderingen van de renovatie van het meidenverblijf op de Apsara-school en het uitdiepen van het schoolsysteem als zijnde leerzaam of niet. Hoe we kennis overdragen en in hoeverre dat bijdraagt aan onze toekomst. Denken we zelf wel kritisch genoeg of slikken we de opgedrongen kennis door als hapklare brokken? Wat is de waarde van deze "algemene kennis" en hoeveel gebruik je daar als student in de toekomst werkelijk van? Hoe zou het anders kunnen/moeten? Maar dat dus in deel 2
Badkamer voor de meiden...bijna af!
Wil je mij helpen bij het creëren van een zonnigere toekomst voor Cambodjaanse kansarme jeugd? Maak je eenmalige gift of eventuele maandelijkse donatie dan over op:
Pauze...Het heeft even geduurd, maar soms zijn er belangrijkere zaken dan schrijven wat je de hele week uitvoert.
Afgelopen week dus even niet
Na mijn laatste blogbericht was het weer tijd voor een nieuw semester op school. Dat werd tijd want ik ben langzamerhand zo blut als een Europese bank...en niemand die in mijn borgtocht voorziet! Afijn...mijn hele schema is weer door elkaar gehusseld, want nu werk ik fulltime op "di-wo-do" in plaats van "wo-do-vry". Aan de ene kant wel fijn, nu begin ik de week rustig op maandag en bouw weer rustig af op vrijdag, maar wel vervelend dat ik ook op AAA weer alles moest omgooien. Ik onderwijs nu ook een hoger level, met als voordeel dat studenten meer begrijpen en als nadeel dat ze gauw verveeld zijn door de boeken...dus véél improvisatie gewenst. Zo heb ik de afgelopen week meer dan 1000 podcasts (korte filmpjes en geluidsfragmenten) m.b.t. lesgeeftechnieken gedownload, goed voor 7,6 dagen aaneengesloten informatie...dus ik heb wat in 't vooruitzicht en ben nog niet uitge-download. Nu hopen dat het zoden zet. Over de stand van zaken omtrent AAA zo meteen meer.
Gratis en erg leerzaam!
Vorige week Zondagnacht werd mijn slaap wreed verstoord door een schreeuwende en paniekerige Dara. "The power is burning"...watteh? Slaapdronken trok ik een korte broek en t-shirt aan, strompelde naar beneden...greep de laptop en harde schijf, wat verstopte reserve-dollars, én Pitchu natuurlijk...oh ja, en Dara! Het bleek dat de stroommast tegenover ons appartement door kortsluiting in brand was gevlogen. Oeh's en ah's galmden door de straat en iedereen was inmiddels buiten.
Ik moest meteen denken aan het verhaal dat Dara me ooit vertelde over zijn tante. 'n Jaar of 2 geleden stond haar huis in brand, samen met nog 'n aantal andere huizenblokken. Toen ze de brandweer belden werd het telefoontje beantwoord met de vraag "gaan jullie 10.000 dollar betalen"? "Natuurlijk niet", was het antwoord...want wie heeft er nou zoveel geld over voor een bluspartij. Dit is een standaardgegeven bij veel vormen van hulpverlening in Cambodja...eerst geld...dan pas actie! Ja je leest het goed...vandaar dat Dara's tante uiteindelijk besloot (en met haar zo goed als de hele buurt, op een aantal rijke stinkers na) om de zaak maar af te laten branden en later een nieuw huis te bouwen. Doodleuk liet de brandweer alles afbranden terwijl ze de villa's van rijke excellenties goed nat hielden om ze tegen het overslaan van de brand te beschermen...kassa!
Als je betaalt komen we blussen en anders...
Met dit in gedachten vroeg ik me af waar de gerechtigheid in dit land op gebaseerd is...louter op je portemonnee waarschijnlijk. Zelfs de mensen die het verschil tussen leven of dood zouden moeten maken moeten omgekocht worden. En zoals verwacht...terwijl we ruim een uur buiten stonden en buurtbewoners in bezit van een brandblusser met gevaar voor eigen leven de stroommast te lijf gingen...kwam er geen politieagent of brandweerman een kijkje nemen. Sta je mooi te kijken, als het jou straat is en je huis dreigt af te fikken, om van verzekeringen nog maar te zwijgen...want die heeft hier niemand...alleen ik! In het onderstaande filmpje lijkt het mee te vallen, maar realiseer je hierbij dat het om duizenden watts en volts gaat en dat door de vrijgekomen hitte de kabels smolten, losknapten en door de straat zwiepten met nergens professionele hulp te bekennen.
Gelukkig wierpen de blusacties van de buurtbewoners hun vruchten af en onder af en toe wat geknetter en geflits, hier en daar wat steekvlammen, gaf het vuur langzaam de pijp aan Maarten. Mensen dropen een voor een af naar hun huizen en ruilden een wit bepoederde straat in voor een ietwat geënerveerde nachtrust. Ik begon me pas later te realiseren hoe je leven ineens op zijn kop kan staan en welke vreemde beslissingen je neemt, als je net uit je slaap bent gehaald en je in een paar seconden de belangrijkste zaken moet grijpen. Het was goed fout gegaan...
Een nevel van rook en bluspoeder vult de straat
Allereerst greep ik mijn camera, laptop, externe harde schijf, geld en hond. Ik vergat mijn telefoon, paspoort en was in de haast vergeten dat ik net al mijn foto's (vanaf 2004) op een andere schijf had overgezet...die dus nog in de la lag. Ik had ze net gewist van de schijf die ik gegrepen had. Op deze stond wel al mijn muziek. Maar wat was nou werkelijk het belangrijkst? Laat ik het er op houden dat het gene wat echt er toe deed veilig was; Dara, Pitchu en ik...punt!
Kabel gesmolten en afgeknapt
Die nacht moesten we het zonder stroom doen en de erop volgende 2 dagen zaten we uren zonder. Alles werd door de elektriciteitsfirma's hersteld...nee niet verbeterd...maar gewoon terug aan elkaar geknoopt...de bekende kabel-wirwar zoals je die in veel ontwikkelingslanden ziet...bovendien is niks geaard. Het kan en zal ooit nog eens goed fout gaan, ik hoop niet bij mij in de straat...ik heb mijn lesje geleerd en stond op een bepaald moment toch even te trillen op mijn benen.
We knopen het wel aan mekaar!
Afgelopen donderdag had ik met Jochen een afspraak op de Duitse ambassade, een instantie waar ik niet al te goeie herinneringen aan heb...ze hebben er mede voor gezorgd dat Dara's visum in juli 2010 werd geweigerd...maar oké, dit keer was het voor het goede doel. Jochen had de ambassadeur zelf aangesproken over de Apsara Arts Association en de renovatie van de slaapruimtes van de kids. Deze was hoogstpersoonlijk een kijkje komen nemen en zegde meteen hulp toe. Er ontbrak nog een ding, een 2e persoon om de gift te bezegelen, maar daar had Jochen pardoes een oplossing voor; Leon!
Dr. Wolfgang Moser, Ambassadeur Duitsland
De ambassade stelt een bedrag ter beschikking van €1500,= , dus daar zet ik graag mijn krabbel voor. Jochen had als dank al een klein feestje voor de ambassade opgezet (betaald uit eigen zak) om zodoende de Duitse gemeenschap in Phnom Penh wat honing om de mond te smeren. Een Apsara-show werd opgezet in een ietwat verwesterde setting (who cares?!) gecombineerd met wat blikken bier en Cambodjaanse mondkost. Ik zette zelfs mijn "Hollandse" principes opzij en speldde een "Deutschland-Kambodscha-pinnetje" op mijn blouse. In Nederland zou ik daar tijdens het W.K. of E.K. voor op de brandstapel zijn gegooid.
Sorry Holland, het is voor het goede doel!
Het geld komt de volgende week vrij en kan meteen worden geïnvesteerd in een paar pallets stenen, cement en ander bouwmateriaal. Jochen's vrouw wordt langzaam wat zuur, want hij heeft al een flinke duit van zijn eigen spaarcenten erin gestopt. Ik heb toegezegd dat ik met "Stichting Cambodja-Kids" backup sta voor eventuele kosten van de afronding, mocht het allemaal niet genoeg zijn...
Buitenkeukentje meidenkelder, ik zou er nog geen water koken, toch?!
Jochen had zelfs Kanha zover gekregen dat ze kwam trommelen, ondanks dat ze nu terug in het weeshuis bij de zusters is. Hij was bij de zusters op bezoek gegaan en nadat hij beloofde dat ze in goede handen was en netjes terug zou worden gebracht na afloop, stemde moeder overste toe. Fijn! Er hing een geweldige sfeer die avond en ook Dara genoot flink. Ik heb hier en daar wat netwerkgesprekjes aangeknoopt en bescheiden met de ambassadeur aangepapt, zoals een project-coördinator dat behoort te doen...allemaal voor het goede doel...nu wachten op de vruchten!
Tussenmuren gesloopt en nieuwe opgemetseld
De bouwwerkzaamheden zijn in volle gang en ik heb intussen wat foto's geschoten al zit ik nog steeds verlegen om de beginfoto's, hopelijk krijg ik ze eind deze week van Jochen, sorry voor de onlogische volgorde (midden, voor- en na) maar het is nu eenmaal de volgorde, laten we zeggen...op z'n Cambodjaans. Mijn favoriete wijlen-tv-kok Cas Spijkers zei ooit; "Als je wilt beginnen met het dessert tijdens 'n diner, dan moet je dat gewoon doen...wil je witte wijn uit een glas voor rode wijn drinken..., laat je dan door niemand tegenhouden!"...bij deze dus
Toekomstige toilet-/douche-unit
Eindelijk licht naar binnen, ooit alleen beluchtingsgaten
Bouwvakker doet dutje
Gisteren was ik door de ouders van Apsara uitgenodigd om te gaan picknicken in Kin Svay, een befaamd lokaal picknick-oord, op 'n kleine 10 km. afstand van het centrum. Het was afgeladen met Cambodjanen en het gekwetter schelde van alle kanten. Weer zo'n geval van "Eftelingisering"...zoals ik het bij wijze van grap maar zal noemen. Begrippen zoals "relaxen" en "rust" zijn slechts relatief aanwezig. Het is meer een aaneenschakeling van vreetschuurtjes die je huurt en je neemt dan je eigen voer mee en kwettert flink wat geruchten in de rondte.
Picknicken met de halve stad
Daarna buik je uit in een hangmat en aan het einde laat je flink wat verpakkingsmateriaal achter zodat de globale afvalberg verder kan groeien. Tis allemaal wat dubbel...maar ja, ik was tenslotte uitgenodigd. Moest ook gedeeltelijk mijn vegetarische principes aan de kant zetten. Had mijn eigen kauwsel meegebracht, maar kwam er niet onderuit om toch in een kippenpoot te happen...ik wilde niet blijven weigeren (onbeleefd) en liet de kerk (tempel) in het midden. Sorry Boeddha, maar je begrijpt het vast wel...haha! Mooi dat zondigen in Boeddhisme niet bestaat...
Pitchu was er natuurlijk ook weer bij...
Als souvenir bracht ik 2 papaya's van aanzienlijk formaat mee naar huis. Papaya is een enorm gezonde vrucht en bovendien errug lekkurrr! Omgerekend zo'n euro per stuk. In ons kikkerlandje betaal je voor een geïmporteerd exemplaar ter grote van een flinke grapefruit al gauw 2 euro. En dus...enorm scheve verhoudingen bij het presenteren van de Cambodjaanse versie...waarvan de foto getuigd...een exemplaar om bang van te worden!
Welk groeihormoon heeft die gehad?
Ik heb vandaag een 8000 riel (2 dollar, anderhalve eurie) knipbeurt gehad. De goedkoopste tot nu toe. Ooit had ik een vriendin die me gratis kapte en ik kan me nog herinneren dat mijn tante me heel lang geleden 'n keer toetakelde met haar kijkshop-kappersset, waarna ik er als een 6-jarig ongeneeslijk ziek kind uitzag...overal happen uit mijn hoofdvacht. Ook hier in Cambodja was ik tot nu toe vrij gehecht aan mijn vaste kapsalon, waar ik een voor Cambodjaanse begrippen 6-wekelijks een dure (5 dollar) knipbeurt onderging. Vandaag verbrak ik die gehechtheid, door om de hoek een kniphok binnen te stappen...en het ziet er erg acceptabel uit. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder mij ooit in het verleden (eind jaren '70) voor zo'n laag bedrag een kapsel kon laten aanmeten...bij deze!
