Opnieuw in de krant!

Beste vaste en (hopelijk veel) nieuwe lezers


Ik had jullie al het beste gewenst voor 2013...maar voor eventuele nieuwe lezers...welkom en de beste wensen! Ik zal af en toe wat extra verklarende informatie "tussen haakjes" toevoegen voor nieuwkomers. Dit weblog is een persoonlijk getinte manier waarmee ik mijn projecten onder de aandacht probeer te brengen,tevens vermengd met mijn persoonlijke ervaringen en avonturen als Nederlander in Cambodja. Half december was er al een artikel in het E3 journaal te lezen, kort daarop werd ik uitgenodigd voor een skype-interview met Harry Lucker van "Dagblad de Limburger". Het artikel verscheen afgelopen maandag (de 7e) en ik kreeg meteen al behoorlijk wat reacties op facebook. Het was een geweldig stuk met als enig nadeel dat bij het artikel "online" geen adres van dit blog stond. Ook het feit dat de website van de "Stichting Cambodja-kids" vanwege technische redenen niet in de lucht kon, heeft (buiten facebook) helaas niet aan de populariteit bij kunnen dragen. Tijd om actie te ondernemen dus. Je kunt hier eventueel het artikel nog eens nalezen.

Foto van het originele artikel, gekregen via whats-app

Ik ga hier in Cambodja mijn netwerk van grafische ontwerpers benaderen (kost 'n schijntje vergeleken met Nederland), of het zelf proberen met een eenvoudige websitebouwer. Had helaas na meerdere oproepen op dit blog geen reacties gekregen op mijn roep om hulp bij het opzetten. Een facebook pagina is de volgende stap, hier zullen alleen posts over de stichting op komen. Tevens heeft Harry toegezegd om mij komende december (als ik in Nederland ben) te ondersteunen met het bekendmaken van een evenement omtrent het promoten van "Stichting Cambodja-kids". Ik heb tot nu toe helaas nog steeds een triest laag aantal vaste sponsoren, 5 om precies te zijn! Dat is jammer, vooral omdat hierdoor het percentage kosten (bank, KVK, etc.) hoger ligt dan mijn bedoeling is. Wettelijk is dat 25% wat natuurlijk veel te hoog is (vandaar dat organisaties hier in belachelijk dure auto's rondrijden), ik dacht meer aan 5% en zit nu rond de17%. Als ik rond de 20 sponsoren a 10 euro per maand zou hebben, zou die 5% bewaarheid kunnen worden. Dus als je je geroepen voelt...onderaan het blog vindt je alle benodigde info om je intentie in daadkracht om te zetten!

De kerstactie van de spaarkas (de kleplaupers) van "Café de klep" heeft maar liefst 200 euro opgebracht. Jongens (en meiden), hartelijk bedankt nogmaals voor jullie spontane steun! Onderstaand een (zo kort als mogelijk) chronologisch overzicht vanaf de 19e december. Verderop lees je over de reden van deze vrij lang (noodzakelijk) uitgestelde post.

Een geslaagde actie!

Vervolg perikelen Kanha (een HIV-wees, inmiddels al 3 jaar persoonlijk door mij begeleidt en ondersteund); 

Laatst vertelde ik dat Kanha zichzelf voor de zoveelste keer in de problemen bracht. In de afgelopen 3 jaar is ze al 6 keer van plek naar plek verhuisd, en kan op de een of andere manier haar draai niet vinden. Ze kan en wil zich niet aan de regels van hulp biedende organisaties houden. Ze wil het liefst plezier hebben en leven als een normale tiener, het feit negerend dat ze geboren is met HIV en daarnaast ook nog homoseksueel. Niks mis mee aangezien ik zelf mijn leven met een man deel, maar in combinatie met haar HIV-stempel, een dubbele taboe en dubbel zo moeilijk als je in Cambodja woont. De compassie die ik de afgelopen 3 jaar voor haar opbouwde, maakte het extra moeilijk om consequent te blijven...maar mijn motto; "ik steun niet met geld" bleef ik volhouden, hoe moeilijk het ook was. Toch bleef ze onophoudelijk en stug volhouden en liet meerdere keren mijn hulp doodlopen.

Ze belde me een paar dagen voor kerstmis op met de mededeling, dat ze tegen mijn advies in nog steeds bij vrienden in Phnom Penh uithing en aangezien ze haar bijbaan als lerares inmiddels kwijt was geraakt, viel mijn hoop op verbetering voor de zoveelste keer als een kaartenhuis in elkaar. Ze kwam op de proppen met een vaag verhaal. Ze kon via familie van haar moeder (die al sinds haar 3e dood is) een baan in Thailand krijgen, waar ze kon werken in een restaurant. Ze had slechts geld nodig voor een busticket naar de grens en dat zou dan haar laatste verzoek zijn. Je hoort vaak verhalen over meisjes als haar die zo'n reis als noodsprong ondernemen met belofte op werk en vervolgens in de meest duistere circuits belanden.  Allereerst heeft ze niet eens een paspoort dus je kunt niet eens een visum aanvragen of legaal de grens over komen. Haar HIV medicatie (gratis in Cambodja) kan ze daar dan ook niet krijgen. Met allerlei vervelende complicaties in het vooruitzicht, voorspelde ik onheil. "Daar werk ik niet aan mee, want het klinkt allemaal onaannemelijk", antwoordde ik. "Ik bel je zo terug".

Kanha toen ze nog in het weeshuis woonde (2009)

Na veel getob schoot Dara (mijn Cambodjaanse levenspartner) me uiteindelijk te hulp met een idee. "Je gaat haar geen geld geven", zei hij..."straks gebeurt er iets met haar en ik ken je...dan voel jij je verantwoordelijk". Dara werkt voor een online reisbureau en op onze laatste trip naar het strand (hij was er voor werk) waren we op bezoek bij cliënten van hem. Twee Australische meiden (een lesbisch koppel) waren een nieuw, trendy en erg relaxed, strandresort begonnen en Dara was middels zijn werk bevriend met ze geraakt. "Bel ze en vraag gewoon of ze geen werk voor haar hebben, nee heb je...ja kun je krijgen". Zo gezegd zo gedaan, open en eerlijk de situatie voorgelegd en tot mijn verbazing wilden ze meteen te hulp schieten. Met het hoogseizoen in volle gang en een personeelstekort wilden ze haar onderdak, eten, werk en zelfs mentale ondersteuning bieden. Het HIV-verhaal werd onder een matje geschoven..."we zullen haar alles leren en we betalen haar een goed loon", zei een vriendelijke stem aan de andere kant van de telefoon. In een vlaag van emotionele ontlading moest ik zelfs even huilen.

Dara belde Kanha, in het Cambodjaans werk dat allemaal net wat efficienter. Met uitzicht op een relaxte atmosfeer, frisse lucht, omgeven door mensen die haar zouden begrijpen, was ze behoorlijk opgelucht en enthousiast. We spraken af dat ik met haar alle persoonlijke bezittingen zou gaan ophalen en dat ze die avond bij ons zou blijven zodat we haar mentaal konden voorbereiden. Nadat we de erbarmelijk trieste betonnen vierkante meter die haar woning moest voorstellen hadden leeg geruimd (ik kwam zelfs te laat op mijn werk), legde Dara haar duidelijk en uitgebreid uit wat haar te wachten stond en hoe ze zich het best zou kunnen aanpassen aan de nieuwe situatie. "Zorg ervoor dat je er netjes en verzorgd opstaat, doe je best, laat zien dat je wilt en neem op de noodzakelijke tijdstippen je medicijnen...en toen het volgende probleem.

Kanha bij AAA, Engelse les (2011)

Dara's blik vertrok in ontzetting..."ze vertelt me net dat ze al 3 maanden haar HIV medicatie niet meer neemt"! Verdomme...nou dat weer. "Hoe kunnen we je nou naar die meiden sturen, als je elk moment ziek kan worden? Denk je dat ze je naar het ziekenhuis brengen en de doktersrekeningen gaan betalen als jij door eigen toedoen na een tijdje ziek wordt en niet meer kunt werken"? Ik liet duidelijk mijn teleurstelling merken en liet een pauze vallen zodat ze kon reflecteren waar ze mee bezig was. Ik gaf haar een laatste keuze;"Oke, je hebt nu voor de zoveelste keer tegen me gelogen en ik hoop dat het de laatste keer is. Hier is je laatste optie", sprak ik haar (noodzakelijk) streng toe. "Je gaat morgen naar het HIV-centrum en laat opnieuw je bloed controleren. Je vraagt nieuwe medicijnen en als je terugkomt wil ik je afsprakenboekje zien. Wil je dit niet, dan kunnen we je niet laten gaan en is de keuze aan jou. Je bent nu volwassen, dus het is tijd om volwassen keuzes te maken...keuzes die je een betere toekomst mogelijk maken. Je moet het zelf doen, wij reiken jou de kans aan, dus doe er iets mee"!

Eindelijk nam ze ons advies aan en met een dag uitstel vertrok ze uiteindelijk zaterdag 22 december ('n dag later als gepand) naar Sihanoukville om een kans te wagen. Dara gaf haar nog een stapel van zijn kleren zodat ze er netjes opstond. Ik zette haar zelf op de bus en sprak haar nog even moed in. "Ik hoop dat al mijn moeite niet voor niks is geweest, hier heb je nog een zakcentje (20 dollar) voor een goede start...veel succes". Met gemengde gevoelens reed ik terug naar huis. Diezelfde avond kon ik haar niet bereiken en belde Dora, een van de meiden. "Ze heeft haar telefoon uitstaan, want ze neemt al bestellingen op bij de strandbar", riep ze vrolijk. Ik voelde opluchting en hoop binnenstromen...eindelijk goed nieuws.

Hiv-medicatie...zonder kan het goed mis gaan

Dat goede nieuws duurde precies 9 dagen, want ik kreeg op oudejaarsdag telefoon van Dora. Kanha wilde terug naar Phnom Penh, want haar vriendin was het huis uit gezet en ze moest gaan helpen en ze vond het werk te zwaar. "Kun jij haar op andere gedachten brengen? We willen haar echt helpen", zei Dora. Dara probeerde eerst, en al gauw hing hij op omdat Kanha niet kon praten...ze was druk bezig. Tot op de dag van vandaag heb ik haar geprobeerd te bellen en sms'en, maar geen reactie. Ook Dora reageert niet op mijn berichtjes sinds vorige week. Ik weet niet of Kanha nog in Sihanoukville is of terug in Phnom Penh. Als ze in Phnom Penh is zal ze me uiteindelijk weer proberen te bellen en om hulp vragen. Dit keer heb ik echter besloten dat niet meer te doen. Het vreet aan me en ik denk dat 3 jaar helpen zonder enig resultaat meer dan genoeg is. Ik hoop dat ze haar hebben kunnen overhalen om te blijven en ze tot de conclusie is gekomen dat ze deze uitgelezen kans niet kan weggooien. Vooralsnog...de tijd zal het uitwijzen!

Kerstfeest;

Hetzelfde weekend had ik besloten om een kerstfeestje te houden voor de kids van AAA (kort voor Apsara Arts Association, de traditionele school voor Cambodjaanse danskunsten alwaar ik in mijn vrije tijd Engelse les geef en een knutselklasje heb voor kansarme kinderen). Ik heb de hele zaterdag (nadat Kanha met de bus was vertrokken) doorgebracht op de markt en in winkels om cadeautjes, snoep en ander kerstspul te verzamelen voor 10 kids van AAA.

Merry X-mass!

Het was een idee van Jochen (van Duitse partnerorganisatie "Engel brauchen Flugel") en ik was zelf meteen enthousiast. Ik besloot om het thuis te doen en lichtte Metry en Sopha (de familie die de organisatie runt) in om met de kinderen op zondagmiddag bij mij thuis kerst te komen vieren. Zaterdagnacht om 4 uur had ik het gehad met inpakken (ik ben soms te perfectionistisch) en ging de volgende morgen door met voorbereiden.

Markt-stand met cadeauverpakkings-materialen

Alle cadeautjes op een rijtje

De eerste kwam om half 4 met Panharith (de zoon van Metry en Sopha), zoals afgesproken. En het zou Cambodja niet zijn, zonder misverstanden. Na wat heen en weer gebel bleken 5 kinderen buiten de stad te zijn en de overige 4 konden nog niet komen. Uiteindelijk kwamen ze om half 8 aanzetten. Ik was doodmoe maar zette mijn teleurstelling om in actie en zo begonnen we met kerstbomen knutselen en daarna uiteraard cadeautjes uitpakken, snoepen en snacken. Mijn geduld en moeite werden aldus nog beloond. De kids waren helemaal in hun nopjes. In Cambodja worden cadeaus normaal thuis uitgepakt, maar het was een westers feestje, dus ik vond dat ze alles uit mochten pakken...ter plekke...wat ze met plezier deden!

Inpak-chaos

Netjes ingepakt cadeau-setje

Uitpak-kriebels!

Nog even knutselen, zelfs Metry doet mee

Say cheese!

Raksmey, de pleegdochter van Jochen, mijn partner bij ontwikkelen van de projecten alhier, kon er helaas niet bij zijn, dus ik deed een klein kerstfeestje speciaal voor haar...terwijl haar moeder, hoe arm ze ook is, mij voorzag van een heerlijk bord eten. De overige kids hebben de cadeaus inmiddels ook met veel vreugde ontvangen. Soms mogen ze best eens extra verwend worden. Ik heb verder geen kerst kunnen vieren omdat ik alle dagen fulltime als leraar aan het werk was, kerstmis behoort niet tot de nationale feestdagen in overwegend Boeddhistisch Cambodja...maar ze zijn gek op feestjes. Aldus, tot zover mijn kerst.

Kerstboom maken met Raksmey

De megabellenblaas was 'n succes

 Update...de hondjes;   

Vorige week zaterdag zijn we op bezoek gegaan bij 3 van de 4 puppies van Pitchu (onze hond). Ze waren allemaal in blakende staat van gezondheid en daar ben ik blij om. Ze wonen alle 3 in dezelfde straat en toen ik ze riep kwamen ze gretig aangerend om mijn gezicht met z'n 3-en tegelijk al likkend te bevochtigen. Ze waren flink gegroeid in de 2 weken dat ik ze niet zag...voorlopig ben ik weer gerust gesteld. Nummer 4 is naar verluid erg lui en ik ga snel eens 'n bezoekje brengen.

Dara met de grootste pup

Kleinste pup, kopie van Pitchu

De donkerste en meest ondeugende

Kast voor knutselspul;

Tijdens diezelfde puppy-toer waren Dara en ik op jacht naar een ladenkast. Ik was eerder al tegen wat materiaaltechnische problemen opgelopen bij AAA. Verschillende spulletjes die ik via de stichting had aangeschaft voor het "knutselklasje" waren plotseling verdwenen. Inmiddels heb ik die spullen (als goede les) van mijn eigen centen weer opnieuw aangeschaft en tevens besloten om alle materialen toch maar weer thuis op te slaan. Opslag is al een probleem in mijn bescheiden appartementje, dus er moest een kast bij...met name omdat de materialenvoorraad gedoemd is te groeien. Eerst een aantal 2e-hands zaakjes...veel kasten...net niet wat ik zocht en wat interessant was...zwaar bekrast. Ik had geen zin om te verven en ik was ook niet te porren voor "Leen Bakker" spul. Het klimaat in Cambodja is funest voor dit soort gelamineerde wankele troep...ik spreek uit ervaring. Mijn bureau en kast zijn al op diverse plekken verveld en slotjes verroest, na amper 6 maanden begon dit al. Vandaar dat ik uiteindelijk mijn spaarcenten heb opgeofferd om er een uit degelijk hout te laten maken. Een te zware post op rekening van de stichting ($280,=), doch een mooie en duurzame aanwinst voor onszelf.

Voorbeeldkast, de onze is in de maak

Leen Bakker spul in tropisch klimaat!

AAA knutselklas, 30 december;

Terwijl ik tussen de frutsels die ik thuis had liggen snuffelde kreeg ik een briljant idee; ik had al 2 jaar 4 kleuren vliegerpapier uit Nederland liggen niet wetende wat ermee te doen. Ik had ook een doosje behangplaksel. Als je vliegerpapier op doorzichtig materiaal plakt krijg je een glas-in-lood-effect. Zo kwam ik op het idee om een serie longdrinkglazen te kopen en die met de kids te beplakken met snippers vliegerpapier. Theelichtje (ook uit NL, haha!) erin...aaah, ooh...mooi. De kids vonden het plakken al spannend en toen het resultaat er was, waren ze helemaal in vervoering door het hypnotiserende effect van de lichtjes...het was immers al schemerig geworden.

Plakkuh...!

Wow...cool!

Met z'n allen...

Zou zo een meditatie kunnen doen!

 Toen ik na afloop Raksmey (Jochen's pleegdochter) naar huis bracht was haar moeder er nog niet. Een tweetal kids kwamen nieuwsgierig naar haar glaasje kijken. Ik had nog wat snippers over maar geen glaasjes. Improviseren! Uiteindelijk plastic bekers gebruikt...werderom vreugde. Tijdens het plakken zongen we Engelse kinderliedjes en ik kwam niet weg voordat ik een bord eten achter de kiezen had. Dubbel genoten...

Met plastic bekers...

...net zoveel plezier!

 Oudejaarsavond;

Vorig jaar was oud op nieuw niet zo goed afgelopen. Pitchu had bij David (mijn Amerikaanse vriend en ex-buur sinds 2009) op het tapijt gepiest en ontstak daarbij in woede. Mijn tegenreactie was ook niet al te mild, ik was flink aangeschoten en pissig dat hij in bijzijn van mijn moeder zo tekeer ging. Ik verbrak ter plekke de vriendschap. Na een aantal maanden zag ik de onzinnigheid van onze stribbeling in en stuurde hem diverse sms'jes om de zaak uit te praten, maar geen reactie. Uiteindelijk dacht ik dat hij Cambodja had verlaten en vergat het verder. Ik was in een vergevingsgezinde eindejaarsstemming en besloot om het nogmaals te proberen...dit keer gewoon bellen.

Binnen een minuut was er al geen sprake meer van scheve verstandhoudingen, David bleef bovendien volhouden dat het zijn schuld was en ik vond dat we de schuld deelden. We praatten over zusjes en zootjes (zoals ik dat in het verleden van hem gewend was) en na anderhalf uur kakelen spraken we af om oudejaarsavond te gaan uit eten. Niks bijzonders...gewoon zoals vanouds. Ik moest eerst nog tot 7 uur werken Ik drink al 8 maanden niet meer, dus na het diner besloten we nog wat tijd door te brengen op zijn ruime balkon. Omdat er geen vuurwerk was i.v.m. het rouwen om de overleden koning, gingen we even na 12-en alweer naar huis en lagen we voor 1 uur in ons mandje.

Als vanouds, kletsen en eten!

Om 4 uur schrok ik wakker van het nog voor mij onbekende deuntje van mijn nieuwe (2e handse) smartphone. Het was mijn broertje Danny. Hij had diverse malen geprobeerd te bellen, maar was er nooit door gekomen via "buitenlandbellen.nl" (kost slechts 6 ct. per minuut), bellen met een mobieltje kan al gauw 2 euro per minuut kosten...belachelijk. Hij was blij om mijn stem te horen en dat was wederzijds. We hebben bijna 2 uur aan de lijn gehangen en onze harten lekker uitgestort. Hij is genezen van zijn longkanker, volgens de behandelend arts heeft hij enorm veel geluk gehad. Nu hopen dat hij "schoon" blijft. Het was een emotioneel gesprek voor ons allebei, het heeft me enorm opgelucht en het was erg fijn om te horen hoe positief hij nu in het leven staat. Met mijn nieuwe mobiele aanwinst (te lezen in mijn vorige post) is het erg gemakkelijk om op de hoogte te blijven van alle gebeurtenissen in Venlo. Appen, viben, skypen, noem maar op...met goed gebruikersbeleid (probeer niet verslaafd te raken) is het een welkome handigheid.

Deze vond ik wel toepasselijk

Geveld door griep; 

Vorige week ben ik niet naar AAA geweest. Ik had de hele week slecht geslapen en toch flink doorgewerkt. Ik was al 2 weken verkouden, maar het bleef zo'n beetje hangen en zette niet door. Mijn weerstand daalde en ik werd grieperig. Ondanks het feit dat ik ben blijven werken (geen werk=geen geld), heb ik de hele week zitten blaffen als een hyperactieve waakhond. Ik verloor mijn stem meermalen tijdens het lesgeven en na wat zelfmedicatie (ik hou niet zo van pilletjes) knapte ik langzaam op. Inmiddels ben ik aan de beterende hand.

Beroerd!!!

Computerellende continueerd;

Na het verliezen van mijn harde schijven (een stuk, een gestolen tijdens inbraak), houdt het maar niet op. Vorige week probeerde ik al een nieuwe blogpost te schrijven, doch een crash gooide roet in het eten. Het bleek een onherstelbare crash dit keer. Recovery-methodes werkten niet meer en schijfpartities werden niet meer gevonden. Ik besloot als laatste redmiddel mijn legale (Nederlandse) windows vista te vervangen door een illegale Engelse windows 7 versie. Voor 2 dollar in de shop. Inmiddels een week verder ben ik nog steeds bezig met aanpassen en bijwerken...maar...het werkt nog. Hopelijk blijft het zo want ik heb nog lang geen budget voor een nieuw apparaat. Alles op de smartphone is ook niet zo'n succes, vooral het bijhouden van dit blog is geen doen op zo'n kleine machine, vandaar de vertraging.

Voorlopig loopt het allemaal weer

Maria Giusseppina keert terug;

Vrijdagavond ontving ik een email op mijn foon van Maria, ze had alleen mijn oude nummer wat ik al anderhalf jaar geleden verloor. Maria is de inspiratiebron van mijn hele "Cambodja-avontuur" zij bezoekt het weeshuis (waar ik inmiddels al anderhalf jaar niet meer kom) waar alles voor mij ooit begon elk jaar gedurende 2 maanden. Vorig jaar bleek haar broer ongeneeslijk ziek te zijn en kon ze tot haar spijt niet komen. Ze bleef voor hem zorgen, totdat hij afgelopen April overleed aan de gevolgen van maagkanker. Zelf had ze inmiddels ook problemen met haar gezondheid. Nadat ze maandenlang met een onverklaarbare voedsel-aversie rondliep (ze kon slechts droge rijst met gestoomde groenten verdragen) vonden artsen eindelijk een verklaring. Haar pancreas (produceert insuline) was abnormaal vergroot. Komt normaal alleen bij alcoholisten en zware rokers. Ze drinkt misschien 2 pilsjes per week tijdens het eten en veel roken doet ze al 15 jaar niet meer, hooguit 1 a 2 pakjes per maand.

Kids van het weeshuis tijdens een middagje punk-kapsels maken (2010)

Ik reed onmiddellijk naar haar hotel na afloop van mijn laatste les en ze was er gelukkig nog. We kletsten ruim tweeënhalf uur bij in de lobby en ze vertelde me dat de kinderen in het weeshuis steeds naar me blijven vragen. Ik weet dat, want Benoit, een Franse vrijwilliger die sinds 2010 elk jaar in April terugkomt zei dat eerder al. Tot nu toe had ik de moed nog niet maar ik heb Maria beloofd om binnen nu en 2 weken 'n keer mee te gaan. Ik ben er denk ik wel weer klaar voor om de confrontatie aan te gaan. Ik heb in de afgelopen tijd veel bijgeleerd en mijn dagelijkse meditaties hebben me sterker en zelfverzekerder gemaakt. Het zal niet gemakkelijk zijn want Pet, een kleine jongen van 7 is er erg slecht aan toe. Hij is al zo vaak erg ziek geweest dat antibiotica-kuren niet meer aanslaan en door zijn zwakte groeit hij nauwelijks. Hij heeft de lichaamsbouw van een drie-jarige.

Pet, 2 jaar geleden met Benoit

Met dit in mijn achterhoofd ga ik me alvast mentaal voorbereiden op wat er komen gaat. Als je er als vrijwilliger 'n maandje naar toe gaat is net even anders als de 18 maanden die ik er doorbracht. Ik weet nu al dat als ik er een keer naar toe ga, ik moet blijven gaan, al is het eens per maand...gewoon m'n gezicht even laten zien. Het zal niet meer zijn zoals het ooit was, daarvoor is er teveel gebeurd. Ik zal de regels van de zusters naleven en accepteren, dus foto's zullen jullie er niet van op deze blog aantreffen...dat is namelijk verboden door moeder overste. Zelfs Maria die er al 12 jaar komt, is het ontzegd. Ik ga nu met een andere instelling...ik ga voor de kinderen. Ik zeg de zusters netjes hallo..."ja en amen"...en voor de rest doe ik mijn ding.

Helpen?

Mocht je als vaste of nieuwe volger van mijn blog geïnteresseerd zijn geraakt in mijn ontwikkelingsactiviteiten en projecten en wil je helpen...graag! Elke donatie is van harte welkom. "Stichting Cambodja-Kids" heeft de "ANBI status", wat wil zeggen dat giften van bedrijven en zelfs sommige particulieren (afhankelijk van het jaarlijks gedoneerde bedrag) belastingtechnisch aftrekbaar zijn. Stort je eenmalige of maandelijkse (een doorlopende betaalopdracht via internetbankieren is daar handig voor) gift op;

Rekeningnummer:  153954191 (Rabobank), t.n.v. "Stichting Cambodja-Kids" o.v.v. "Ik steun" (of je eigen spreuk)

Goedgekeurd door de belastingdienst!

Mocht je toch nog hulp kunnen bieden met het opzetten van, dan wel meewerken aan de website en/ of facebook-page van Cambodja-Kids, laat dat dan even weten via; leisteen69@hotmail.com

Het logo voor de website

Commentaar en op- of aanmerkingen zijn altijd welkom. Onderaan het blog staan vele mogelijkheden. Een persoonlijke post of simpel klikken op de 4 keuzes (grappig/interessant/te gek/saai) of "google+1". Gebruik ook eens de knoppen van twitter, facebook of e-mail om dit blog door te spelen aan je vrienden of meld jezelf aan (rechtsboven) met je email adres. Het is met een klik gebeurd en wij krijgen meer aandacht voor onze projecten en activiteiten. De volgende keer ga ik wat dieper in op de toekomstige lange-termijn projecten die Jochen en ik ambiëren en stap voor stap uitwerken.

Namens mij en alle kids alvast bedankt,

Leon van Steenkiste


PS. Ik ga nu sjablonen spuiten met de kids (zie het voorbeeld) ;-)

Mooi hè!?