Begrafenis Koning & Dubbel vakantie

Beste lezers,

Het heeft weer een tijd moeten duren voordat er iets uit mijn pen (toetsenbord) kwam. Betekent niet dat ik niks geschreven heb, want ik heb een verhaal op stal staan. Ik vind het alleen nog niet compleet en ook het tijdstip vind ik nog niet geschikt. Het is persoonlijk en wederom vrij provocatief...zoals jullie de laatste tijd hebben kunnen ervaren. Ik zal nu een beknopt overzicht geven  van de laatste weken.

Heb de provoceer-knop nog even gemeden

Begin deze maand (februari) kreeg ik weer 3 nieuwe klassen. Ditmaal bijna dubbel in aantallen, wat het lesgeven aanzienlijk moeilijker maakt. Had ik laatst nog gemiddeld 12-15 studenten per klas, nu is dat gemiddelde opgelopen naar 25 per klas. Tevens heb ik nu om de maand op dinsdag geen ochtendklassen wat me op maandbasis zo'n 100 dollar kost. Begon meteen met februari...en dat is al een vreselijk magere maand. Slechts 28 dagen lang, Chinees nieuwjaar (3 dagen) en dit keer ook de begrafenis van de koning, 4 dagen lang. Blijven er nog precies 16 werkdagen over, geen vette hap aldus!

Begrafenisstoet voor de koning

Die begrafenis was een uiteenzetting van ceremonieen verdeeld over een volle week. De oud-koning (Norodom Sihanouk) had de wens om de begrafenis bescheiden te houden omdat hij het geld liever in de ontwikkeling van zijn land geïnvesteerd zou zien. Helaas voor hem had de regering onder leiding van premier Hun Sen andere plannen. De koning werd gedragen in een gouden (vergulde) kist, en herdacht in een parade waarin naar schatting 3000 regeringsmedewerkers meeliepen allemaal in traditionele witte klederdracht en met vergulde glinsterende praalwagens. Op de 4e dag werd hij in een speciaal voor de gelegenheid gebouwde tempel (kosten; 5 miljoen dollar!) gecremeerd, onder oorverdovend geluid van kanonschoten en vuurwerk. Aldus een aaneenrijging van geldverkwisting onder leiding van de premier.

Luchtfoto van het complex 5 miljoen!

De huidige koning (Norodom Sihamoni) heeft weinig politieke ambities in tegenstelling tot zijn vader en er word gefluisterd in de wandelgangen dat Hun Sen de scepter zwaait en niet het koningshuis. De koning verlaat zelden zijn paleis en er wordt beweerd dat hij door de premier een soort huisarrest opgelegd heeft gekregen. Ook wordt deze in scene gezette ode aan de oud-koning door velen gezien als een machtsspel van Hun Sen, een laatste vaarwel voor de monarchie.

Koning Sihamoni en zijn moeder...en wie staat daar direct achter...!?

Bij een begrafenis draait het om de rouwende familie zou je zeggen, doch zag men deze slechts seconden lang in beeld. Alle aandacht werd gevestigd op de premier (en diens vrouw) en zijn politieke aanhang, daarmee zeggende "hoe goed zijn wij wel niet voor onze koning", ik moest er zowat van kotsen. Veel Cambodjanen (waaronder ook mijn eigen Dara) zijn pissig maar durven hun frustratie en woedde niet in daadkracht om te zetten uit angst voor represailles. Nu staat Hun Sen niets meer in de weg om zijn imperium uit te breiden en het land met totale overheersing uit te buiten. Lang leve de democratie! 

Hun Sen in zijn opgesmuckte pak

Om deze parade van hypocrisie te ontvluchten besloten Dara en ik naar het strand te gaan. Seca (onze vriendin) en de zus van Dara (Dary) met haar man en kind besloten tot hetzelfde. Handig, want dan konden we met de auto, dus geen gezeur van buschauffeurs over Pitchu. Na een verlaat vertrek op vrijdagmorgen (ik had niet anders verwacht kwamen we 4 uur later aan in Sihanoukville. Met een verkrampte rug stapte ik uit, blij dat ik er was. Maar zoals dat op zijn Cambodjaans hoort...inchecken en dan naar de markt om de (verlate) lunch te gaan zoeken. Ik had op voorhand mijn vegetarische spullen al ingepakt. Daarna met alle gekochte marktwaar naar de kookschuur, waar alles wordt bereid tegen kiloprijs. Vis, zeevruchten, groenten...alles is mogelijk, dus ook vegetarisch.

Met z'n drietjes op de achterbank

Mega grote krab voor de kookkraam

Huisgemaakte chilisaus in afgedankte icetea flesjes

Daarna met de hele santenkraam naar het strand. In een nieuw gebouwde kiosk op het strand, picknicken...ach ja, het is gratis. Ik genoot van het zonnetje en tegen de klok van 5 besloot ik een strandwandeling te maken met Pitchu. Ik was bijna aan het einde, toen het al behoorlijk donker begon te worden. Ik wilde eigenlijk verder lopen omdat ik in de buurt was van de strandtent waar Kanha zou werken. Ik besloot om de volgende dag terug te gaan en de hele bubs stond al op me te wachten. De dag besloot ik met een duik in het zwembad...ik ben niet zo dol op zeewater, meer het geluid van de golven en de zonsondergang.

Picknick op z'n Cambodjaans

Pitchu in haar nopjes

...en het baasje ook!

De dag erna hetzelfde rijtje nog 'n keer over maar dan op een ander strand. Het ontbijt genoot ik alleen in een brasserie...heerlijk vers gebakken Frans brood met roerei en jam, bak koffie erbij...wat ik de dag erna nog eens zou herhalen, bijna verslavend. We brachten de dag door op het privéstrand van een resort. Onze Cambodjanen dachten wederom gratis de dag door te brengen door het personeel in het ootje te nemen en te zeggen dat we er een bungalow hadden. Ze trapten er niet in en dus moest er alsnog 5 dollar betaald worden...is nog niks voor 6 man! Alleen wist ik nu nog steeds niet of Kanha nog bij "Secret Garden" werkte, en we zouden de volgende ochtend weer vertrekken.

Seca en ik in zwem-outfit

Dara op de catwalk

Outhdom met zijn nieuwe zwemband

Na mijn tweede Franse ontbijtje besloot mijn Cambodjaans gezelschap om langs Secret Garden te rijden om nog een uurtje te relaxen alvorens lunch en vertrek. De eigenaresse was toevallig vrijaf die dag maar haar schoonmoeder Melissa, een uiterst vriendelijke vrouw van (ik schat) vooraan in de vijftig was er wel. Nu de vraag: "Werkt Kanha hier nog?". "Helaas", zei ze. "Ze is vorige maand al vertrokken omdat ze niet kon wennen en omdat ze haar vriendin miste". Teleurstelling maakte meester over me. We praatten nog een dik half uur en intussen werd me duidelijk wat ik eigenlijk allang wist; ik moet verder met mijn nieuwe plannen en helaas voor Kanha...ik moet haar loslaten. Ze zal waarschijnlijk wel weer bellen als ze in de puree zit, maar mijn besluit staat vast. Ik kan haar niet meer helpen. Ik heb meer dan genoeg voor haar gedaan...nu is het haar eigen verantwoordelijkheid, ze is tenslotte al 19 en ik heb haar 3 jaar lang bijgestaan, zonder resultaat...helaas!

Dary en Thoeun bij Secret Garden

Pitchu in haar strandtenue

Dara en Seca met puppy

Na een korte week stond het volgende feest alweer voor de deur; Chinees nieuwjaar. De school waar ik werk is altijd laat met het melden van vakanties, dit keer dus ook weer. Chinees nieuwjaar zouden ze open houden...dus niet. Ik was niet verrast...niet na 3 jaar wonen en werken in dit land. Ook de kids bij de Apsara school gaan dan naar hun families en dus besloten we wederom, met ons laatste geld, het strand op te zoeken...we werken er tenslotte hard genoeg voor en onthaasten is ook wel eens nodig. Dit keer kozen we voor een bungalow op Otres, het strand dichtbij Secret Garden. Ondanks de vakantiedrukte was het er erg relaxed en rustig.

2e ronde...

ook vegetarisch kun je flink genieten

wel zelf op de markt gekocht!

Ik ben slechts een keer met de huurbrommer naar de markt gereden om wat groenten, noten en tofoe te kopen, die door het personeel van ons bungalow werd omgetoverd in een niet te versmaden maaltijd. De rest van de tijd heb ik in de strandstoel doorgebracht met mijn boek en de iPod. Nog wat geouwehoerd met een Duits stelletje die in het dagelijks leven bommen uit de 2e wereldoorlog onschadelijk maken...das nog 'ns riskant leven. Lange strandwandelingen met Pitchu gemaakt tijdens de zonsondergang tot het pikkedonker was...heerlijk! Kon ik hier maar altijd zijn...

Zo kun je natuurlijk ook reizen!

Heb de zon zien zakken in de zee!

Lekker niksen

De eerste nacht was ik totaal lek gestoken door de muggen omdat Dara in zijn slaap het muskietennet open had geslagen en ik had het bloedheet omdat de ventilator (kwam ik later achter) de verkeerde kant op blies. Ik heb 2 uur lang muggen gejaagd en stond om 6 uur naast het bed, zelfs het personeel lag nog te snurken. s' Morgens gemediteerd op het strand...hmmm, heerlijk met het geluid van de golven op de achtergrond. Elke morgen kwam een stelletje hippies met een bootje aangesnord om proviand voor de dag in te slaan om vervolgens weer terug te tuffen naar het "onbewoonde" eiland aan de overkant. Vroeg me af hoelang ze dat al deden en hoelang ze nog van plan waren om dat vol te houden...ik moest ineens denken aan de film "The Beach" met Leonardo Di Caprio...een rasechte backpackersfilm. Ik heb hem gister voor de tigste keer op tv gekeken. De hippies heb ik toch maar met rust gelaten.

Strandjutters-kunst

Ochtendritueel

Pitchu voor de bungalow

De dag na terugkomst ben ik weer met Maria naar het weeshuis gegaan, dit keer met Pitchu erbij omdat ik dat beloofd had. Er waren dit keer maar een paar kids (alleen de jongsten) want de meesten waren naar school. Pitchu voelde zich helemaal thuis, waarschijnlijk herinnerde ze zich de plek nog...alleen dan op de manier zoals honden dat doen...snuffelend herkennen. Pet (het kleine joch dat erg ziek is) fleurde helemaal op en liep trots met Pitchu aan de lijn terwijl hij haar commando's gaf...ze luisterde warempel naar hem. Zo zie je dat dieren een therapeutisch doel kunnen hebben, Maria en ik genoten van het tafereel.

Stiekem met mijn mobieltje geschoten...

Maria vertelde me deze week tijdens een dinertje dat een van de meiden die 2 jaar geleden het huis verlaten had, weer terug was. De reden voor haar terugkeer was een tragisch verhaal. Net als Kanha, had ze het weeshuis verlaten omdat ze niet volgens de (Christelijke) regels van de zusters wilde leven. Ze was naar haar familie vertrokken op het platteland. Na een tijdje hadden ze haar verkocht aan een mensenhandelaar...en dan weet je vervolgens wel waar het balletje naartoe rolt. Bah...je eigen vlees en bloed verkopen voor n paar grijpstuivers. Ik begrijp dat armoede mensen wanhopig kan maken...maar ik kan dit (in Cambodja cultureel stilzwijgend geaccepteerde) fenomeen niet bevatten.

Pet (links) en Djidji dansen op Gangnam-style

Ze is 2 jaar lang in een bordeel aan de Thaise grens uitgebuit. Ze raakte verscheidene malen zwanger, waarna er keer op keer (illegale) abortus werd uitgevoerd, terwijl de familie wist dat dat ze HIV besmet was. God weet hoeveel mannen ze inmiddels verder besmet heeft. Die bewuste mannen zullen het volgens de mening van velen dan wel verdiend hebben, maar denk ook eens aan hun familie en toekomstige kinderen...pfff, wat een ellende. Nu is de bewuste meid uiteindelijk gevlucht en is ze terug in het weeshuis...zwanger! Ze krijgt medicijnen die ervoor kunnen zorgen dat de baby de HIV niet overneemt. Ik geloof daar niet in. Abortus is uitgesloten in een katholieke organisatie dus ze kan het kind zelf verzorgen of de zusters nemen haar de zorg uit handen. Ze is zelf nog een kind (net 17) en dus is de 2e optie de meest waarschijnlijke. Gelukkig heb ik inmiddels het vermogen om dit soort tragedies te relativeren, maar het blijft bedroevend.

Om het bovenstaand tafereel van me af te zetten heb ik zelf een therapeutische activiteit ondernomen. Ik ben kinderklei gaan maken. Ik heb afgelopen woensdag de hele dag staan kneden en mengen, het zweet droop van mijn lichaam. Met bloem, zout, dubbelkoolzure soda en voedingskleurstof ging ik aan de slag. Het resultaat was 8 kleuren klei en een wit gepoederde keuken. Blauwe kleurstof kon ik tot nu toe nog niet vinden, dat is voor de volgende keer. Vandaag heb ik wederom 3 uur in de keuken gestaan omdat de klei na het zetten toch te plakkerig was geworden. Alles weer opnieuw kneden met toegevoegde bloem totdat het niet meer plakt, ik voelde me net een pizzabakker. Het zweten lukte ook dit keer weer zonder oven!

Pitchu is nieuwsgierig naar het recept!

Afgelopen donderdagmiddag werd ik blij verrast door Dara die in de middagpauze met een knoepert van een bos rozen in de vorm van een hart voor me stond. Ik had er niet eens aan gedacht...Valentijnsdag. De zoveelste verkooptruc...als je niks koopt of geen etentje regelt, dan hou je niet van mekaar...bagger. Nee...het hele jaar langs mekaar heen leven en dan een dag per jaar ergens in paniek de laatste bos bloemen op de weg terug van je werk kopen en hopen dat ze nog niet hangen...bang dat je anders ruzie krijgt. Ja als dat echte liefde is ben ik een dinosauriër! Maar goed, om het dan maar af te maken zijn we samen met Seca in een Italiaans restaurant gaan eten. Belachelijk...ik deed er 50 minuten over om van mijn werk naar het restaurant te komen, hooguit 7 kilometer. Cambodjanen zijn doorgeslagen met het overnemen van westerse feestjes, vooral in de grote stad. Hebben ze tenminste een dag per jaar een vrijbriefje om stiekem met een vriendje ertussenuit te gaan. De "tagliatelle a la Pavarotti" was het overigens wel dubbel en dwars waard!

Prachtige bos

Wat zal ik nemen..., pasta of...pasta!?

 Dit weekend hebben we een dochter van Pitchu op bezoek, de hond van Seca. Ze heet Audi...net zoals die Duitse auto ja! Ze is nog erg speels en Pitchu reageert niet altijd even vriendelijk. Als er eten in het spel is valt Pitchu zelfs zonder aarzelen aan...even laten zien wie de baas is, wat ik af en toe jammerlijk moet toezien, maar het is nu eenmaal de natuur en dat moet je respecteren. Voor de rest geniet ik er enorm van want ze heeft veel karaktertrekken van Pitchu en dezelfde blaf. Nu heb ik 2 wakende blaffers op mijn balkon rondrennen.

Je ziet wel aan de foto hoe ondeugend...

Gisteren had ik een rouwdienst voor de deur, dat is normaal in Cambodja. Dat begon eergisteren al met het opbouwen van de tent en ceremoniën in de avond en dat begint de volgende dag om 6 uur s' ochtends al met gezang. Voor mij niet zo'n probleem, aangezien ik dan toch al met mediteren begin. De hele dag door hoor je dan dat monotone gezang, een soort reciteren. In de middag moest ik er even tussenuit want de speaker (zo'n schelle hoorn) stond precies op het balkon gericht.

Toen ik tegen achten weer thuis kwam ging het geblèr nog steeds door en ik begon 'n beetje geïrriteerd te raken. Ik begrijp dat je respect moet hebben voor de overledene, maar moet dat dan met oorverdovend gejengel en dat 2 dagen lang...zonder pauze? Verdraagzaamheid, verdraagzaamheid...reciteerde ik in mezelf. Boeddhistisch gezien zou ik meer geduld moeten hebben, maar dat lukt niet altijd. Hieronder een filmpje met het treurige gezang. Het beeld is niet van toepassing, het gaat puur om het geluid. Dit is maar een minuut. Stel je voor dat je het 2 dagen lang moet aanhoren...en dan hard!

Tussendoor blijf ik hobbyen en nieuwe dingen uitproberen. Ik heb net een 635 pagina's dik Montessori-boek laten uitprinten in het Duits, kan ik die taal ook weer oppoetsen...was gewoon niet in het Engels of Nederlands te vinden, althans niet gratis. Ook heb ik voor het eerst sinds de 2e klas MAVO geprobeerd om iets na te tekenen. Ik had op school een hekel aan tekenen omdat ik dacht dat ik daar niks van kon. Ik heb de foto op de voorkant van het boek dat ik net uit heb als probeersel genomen. Ik ben nog niet echt tevreden maar voor een eerste keer (zie foto) best OK! Ik ga nu eerst terug naar zwart-witte potlood-tekeningen omdat ik kleur nog erg moeilijk vind. Je ziet...ik blijf bezig.

Het origineel...

mijn creatie

Tineke heeft inmiddels via haar zusje iemand gevonden die de website voor de stichting wil gaan maken...jippie! Ik ben er erg blij mee en ga er deze week mee aan de slag. Zo komen de projecten stap voor stap steeds dichterbij.

Zondagavond 22.00 uur:

Ben net terug van Apsara. De klei was nog steeds plakkerig maar het was toch leuk kliederen. De creaties zagen er na het afbakken helaas wat kleurlozer uit, dus volgende keer neutrale kleur en dan na het afbakken verven!

Smeltend ijsje van klei/deeg

Afgebakken (vale) versie

...ff maf doen met onze creaties!

Bij thuiskomst had Audi de vuilnisbak en de emmer met het boeket rozen omver gegooid en er een flinke drol  bij gelegd...kortom ik heb een uur schoongemaakt en ik heb net toevallig het eerste telefoontje van Kanha alweer gehad. Voor het eerst sinds 3 jaar belde ze slechts om te laten weten dat ze OK is en hoe het met mij ging, verder geen speciale wensen. Kan natuurlijk ook een voorbode voor vragen om hulp zijn, ik zal er snel genoeg achter komen...

Vlegel!

Tot gauw!