Ziekenboeg in de tropen!

Hallo lieve lezers,

'n Dag na mijn laatste bericht begon ik me wat zwak te voelen. Tegen de avond had ik een rode kop, begon te hoesten en ervoer pijn door mijn hele lijf...hellup, griep! Nou is er voor griep eigenlijk geen echt middel op de markt (mensen denken vaak van wel) omdat het een virusinfectie is. Het heeft ook geen snars te maken met kou of op de tocht staan, wat menig mens ook niet kan geloven. Zo is koorts een goed teken van je lichaam. Het verhoogd de temperatuur om stoute bacteriën te vermoorden. Griep krijg je door een verlaagde weerstand...zie hier, het is rondom 35 graden en ik ben blij met elk verkoelend zuchtje wind en ik krijg toch de griep.

Dat ik te laat naar bed ging en nog maar 4 uur slaap over had na het schrijven van mijn laatste verhaal...dat werkt weerstand verlagend. Dus begon de ellende na het uit de lucht plukken van 'n paar onvriendelijke bacillen die mij ongetwijfeld op een afstandje gade hadden geslagen...en subiet van de gelegenheid gebruik maakten om de zaak te "verzieken". Ondanks de wetenschap dat pilletjes niet helpen, slikte ik wat paracetamol-achtig spul tegen hoofd- en lijfpijn en een groen langwerpig ding tegen slijmvorming, tezamen met een doos strepsils. Ik ging de rest van de week werken met mijn nek vol tijgerbalsem en een Cambodjaanse sjaal in plaats van een stropdas om mijn nek!

Zo stond ik voor de klas (let op; foto in scene gezet!)

Later zou blijken dat een natuurlijk middeltje dat ik voor Dara's keelproblemen in Thailand kocht (Kamillosan spray) wonderbaarlijk verzachtend werkte. Het is een verzameling etherische olieen waaronder kamille, pepermunt, salie, anijs, dennennaald, bergamot en eucalyptus. Het enige niet natuurlijke ingredient is Methyl Salicylate...vergelijkbaar met de werking van paracetamol. Het heeft een wat sterke smaak, maar o zo verzachtend...het blijkt zelfs te helpen tegen nervositeit. Kost in Cambodja slechts $5,=. Zal in Nederland ergens tussen 10-15 eurie zijn...de moeite waard, en baadt het niet, dan...?!

Geweldig spul en ook nog eens grotendeels natuurlijk

Nu een ongemak dat ik de laatste keer verzweeg en wat me enig schuldgevoel heeft opgeleverd. Toen we de laatste keer naar het strand gingen, was Pitchu wederom loops. Ik heb haar als een bodyguard bewaakt en hordes zwerfhonden weggejaagd. Twee redelijk kolossale exemplaren bleven stug volhouden, ik kon amper relaxen in mijn boek. Ik besloot mijn duurbetaalde fles water als wapen te gebruiken, wat na 2 uur "kssst, kssst" roepen beter bleek te werken. De volgende ochtend sloot ik zo behoedzaam als mogelijk de deur van de bungalow, want Dara en Seca sliepen nog, om vervolgens op het strand te gaan mediteren. Toen ik terugkwam trof ik Pitch aan temidden van de 2 honden die ik daags tevoren bruut had weggejaagd. Verdomme!...riep ik gechoqueerd uit. Het waren grote honden, maar dat was de eerste keer ook geen probleem geweest.

Wat nu...? De deuren waren waarschijnlijk open gewaaid door de zeebries en ik wist niet wat er tijdens mijn meditatie gebeurd was. Ik had met Dara al besloten om haar te steriliseren, maar we hadden besloten te wachten tot ze niet meer loops was. Na 'n week wachten besloten we afgelopen woensdag tot een bezoek aan de dierenarts. Ik had al gelezen dat er een "morning-after-pil" in de vorm van inenting bestond, maar daar kleefden te veel onaangename risico's voor Pitchu aan vast...waaronder zelfs kanker...dacht het niet. Ik kreeg 'n app-bericht van Dara dat hij met de dierenarts had besloten om de baarmoeder te verwijderen.

Op de operatietafel...arme schat!

Ik kreeg meteen een inzinking en twijfel sloeg toe. 'Weet je het zeker?', vroeg ik Dara. 'Absoluut', verzekerde hij me. 'Ze blijft nog steeds interessant voor reutjes en ze kan er nog steeds plezier aan beleven...alleen kan ze niet meer drachtig worden', zei hij overtuigd. 'OKÉ dan', zei ik aarzelend, 'als jij het zegt, zal het wel'. In mijn hoofd voelde ik me een moordenaar, een aborteur...maar ik wist dat het te zwaar zou zijn voor Pitchu om na zo'n korte tijd opnieuw te werpen...en dan pups van een vreemde en nog grotere (strand-/ zwerf-) hond. Ik heb me ondanks de overtuiging dat het de beste keus was, twee dagen behoorlijk rot gevoeld, want na de operatie bevestigde de dierenarts dat ze drachtig was...al waren het niet meer dan minuscule bloedklompjes. Pitchu is inmiddels bijna volledig hersteld. Al met al een hele ziekenboeg hier dus.

Maria belde me met een trieste mededeling. Haar plannen om tot eind maart te blijven konden niet doorgaan. Haar gezondheidsproblemen beginnen haar parten te spelen. Allereerst kan ze allesbehalve normaal eten omdat ze een vergrote alvleesklier heeft. Daarnaast begint haar heup op te spelen. Ze loopt met de dag slechter, met name omdat ze last van botontkalking heeft. Haar Italiaanse arts heeft haar aangeraden zo spoedig mogelijk terug te komen. Er zit een grote kans in dat ze aan een kunstheup moet gaan geloven. Zij maakt zich alleen maar zorgen om de kids, in het bijzonder Pet, die ondanks een opklaring nog vrij zwak is. Wat zal er gebeuren als haar extra aandacht wegvalt? Ik kan hooguit een keer per 2 weken poolshoogte gaan nemen, dus het is afwachten. Maria vertrekt 3 maart...ik hoop dat het met haar gezondheid allemaal goed komt.

Door het kleien van vorige week kwam ik afgelopen zaterdag op het idee om pizza te gaan maken...alles vers natuurlijk. Ondanks dat ik de hele week heb liggen blaffen, had ik geen zin om de hele dag plat te blijven liggen. Ik ben gaan winkelen voor ingrediënten, wat behoorlijk prijzig uitviel. Alleen de kaas al kost een vermogen hier...maar vooruit, niet klagen. Verse tomatensaus gemaakt. Alle verse ingrediënten gesneden en zelfs het deeg op de authentieke manier met de hand gekneed. Geduldig wachten totdat het gerezen is en opnieuw kneden. Het was inmiddels te laat geworden om naar Apsara te gaan, dus besloot ik om het tot maandag uit te stellen. Zondag zou ik met Maria nog naar de kids gaan en maandag was "Meas Bokchea", een belangrijke boeddhistische feestdag. Dit keer was ik blij met de extra vrije dag, kon ik tenminste 'n beetje uitzieken.

Zoals de echte pizza-bakker het doet

Ik had geen oven (bij AAA hebben ze er wel een), dus hoe moest ik nou pizza bakken? Ik kwam op het idee om ze in mijn anti-aanbak-pan te bereiden. Werd zowat overal op internet afgeraden...maar ik ben en blijf eigenwijs, en wat denk je? Heerlijk! Dara en ik hebben allebei een hele opgepeuzeld. De eerste was wat donker omdat ik eerst de techniek moest beheersen, maar was er niet minder lekker om...ik hou wel van knapperig, net als "die pizza vanne Mario, fantastico crossa", haha!

uit de pan...

op het bord, snufje oregano...

In stukken knippen en oppeuzelen...hmmm!

Zondag ben ik samen met Maria en Savon (Cambodjaans meisje, ex-medewerker van het hotel waar Maria altijd logeert) naar het weeshuis gegaan. Ik had het geheel wat vertraagd, want ik had zojuist een grote woordenwisseling met Dara gehad. Hij was thuisgekomen terwijl ik achter mijn laptop rapporten voor school aan't maken was en een pan water op het gas stond. Die pan water was voor hem bedoeld, want voor zijn keel drinkt hij alleen nog gekookt kraanwater, op advies van de dokter. Dara is paranoia wat betreft gas en denkt dat de gastank elk moment kan ontploffen. Je leest inderdaad vaak in de krant en op internet dat er hier en daar weer een gasexplosie is geweest met grote brand tot gevolg. Mensen zijn hier niet verzekerd (ik wel) en worden soms opgesloten in het gevang voor het veroorzaken van een brand omdat ze de schade niet kunnen betalen en omdat de brandweer hier corrupt is en alleen komt blussen als je vooraf belooft dat je flink wat geld betaald.

Als er brand uitbreekt in Phnom Penh...dan brand het ook flink!

Enorme ravage na gasexplosie door kookgasfles

Ik begrijp zijn gedachtegang, maar ik word paranoia van zijn politiegedrag hieromtrent. Deze discussie (oké ik had de helft van het water laten inkoken, maar was niet van plan om het helemaal te vergeten) duurde zowat 'n uur, waarbij we bijna besloten om uit elkaar te gaan, wat natuurlijk een belachelijk gegeven is. Desalniettemin kosten deze discussies mij enorm veel energie omdat Dara niet kan inzien dat ik de intentie heb om het gas uit te maken zodra ik het huis verlaat. We zien wel hoe het euvel verder afloopt.

OKÉ...het weeshuis! De kids waren weer hartstikke blij dat we er waren. Pet was een beetje teleurgesteld dat Pitchu er niet bij was, maar begreep dat ze eerst beter moet worden. Veel kids waren wederom weg, met de zusters naar een kerk in de stad. Ook Maria krijgt er langzaam slechte zin van omdat de zusters vooraf niet zeggen of er plannen zijn, ooit een grote bron van frustratie voor mij en dat is begrijpelijk. Daar sta je dan met je zak brood (en ik met een schooltas vol knutselspul) en plannen voor een leuke zondag. Ik heb me inmiddels voorgenomen mijn verwachtingen in te perken...is de teleurstelling ook meteen minder. Eerst domino spelen...voor miniprijsjes (kauwgum, stukje zeep, ballon, etc.), ze zijn verdomme fanatiek...hoe klein ze ook zijn, gokken zit Aziaten in het bloed!

Cambodjaanse kinderen leren al op jonge leeftijd kaartspelletjes

Daarna besloot ik om wat gezichtjes te gaan schminken. Zonnetje, hartje, poes...etc. Niet professioneel, want het zijn maar 6 kleuren en niet te mengen, maar toch leuk. Toen viel inmiddels de bus binnen met de rest van de kids en hadden we alle drie onze handen vol. Maria kreeg het brood niet snel genoeg gesmeerd, Savon onderhield de fanatieke bende gokkers met domino en ik kreeg een horde gezichten voor de kiezen. 2 uur lang raakte ik niet uitgesmeerd, want eens geschminkt bleven ze terugkomen voor uitbreiding. Horloge erbij, gezichtje op de hand, kortom eindeloos plezier...heerlijk. De schemer viel en dat betekende dat we alweer huiswaarts moesten, wilden we de verkeersdrukte mijden. Het duurde echter nog 10 minuten voordat het afscheid rond was. Ik gaf Raksmey (de oudste) nog een flinke zak aardbeien-/ bosbessenwafeltjes en ik schoot toch nog stiekem een kiekje met mijn mobiel, kon het niet laten...

Met 6 kleuren...

...moet je improviseren

Maandag was het tijd om de kids van AAA te gaan verrassen met pizza's bakken. Eerst vroegen ze zich af wat ik nou moest met die tas vol bakjes groenten, saus en een deegroller. Toen het woord "pizza" viel was het enthousiasme nier meer te stuiten. Eerst deed ik het voor met de eerste plaatpizza die ze zelf mochten beleggen. Daarna mocht eentje (eerst tossen) het deeg voor de 2e rollen (terwijl de 1e al aan 't schroeien was) en liet ik ze lekker aanmodderen.

Rollen...

...rommel erop...

 Het duurde wel verdomde lang want de oven van de Apsara school is er eentje uit het stenen tijdperk (gasoven), we zaten hem met z'n allen gaar te kijken. Gasovens verwarmen niet gelijkmatig dus op sommige plekken was ie n beetje erg knapperig en op andere zacht. De tweede lukte beter omdat die in het midden van de oven op een rooster had mogen klaarzweten. Doch het belangrijkste, de smaak was niet te versmaden...er was geen kruimel meer over.

IS IE NOU NOG NIET GAAR!?

...SMULLEN!!!

De website van "Stichting Cambodja-kids" is in de "hermaak" gegooid. Krijn Kok, een bekende van de zus van Tineke, de Secretaris van Stichting Cambodja-kids en tevens een van mijn beste vriendinnen, wil de website kosteloos voor ons gaan maken...helemaal te gek. Zo kunnen wij in elk geval weer een trapje hoger klimmen en de stichting nog bekender maken. Het wordt tijd. Binnenkort zal ik nog wat meer over Krijn schrijven en over de website, we gaan er hard aan werken. Jij alvast bedankt krijn...je hulp wordt zeer gewaardeerd!

De ouders van Dara komen op 16 maart voor het eerst sinds 8 jaar naar Cambodja op bezoek. Zo lang heeft Dara  (en ook zijn zus) ze ook al niet meer gezien. Ze wonen bij zijn oudste zus en diens man in de Verenigde Staten (Californië). Ik ben benieuwd naar het weerzien en eerlijk gezegd ook naar hun reacties op het feit dat Dara met mij samenwoont...en niet met een Cambodjaanse vrouw. Ze weten het natuurlijk wel, maar het blijft vreemd en moeilijk cultureel aanvaardbaar. Ik heb meteen van die gelegenheid gebruik gemaakt om via hun een E-reader te laten meebrengen. Die zijn hier niet te krijgen (en laatst in Thailand kon ik ze ook al niet vinden) omdat er in Azië geen markt voor is. Bestel je ze online dan zijn ze al gauw 100 dollar duurder.

Dit is em, niet veel bijzonders...is ook maar om te lezen!

Ik ben het beu om boeken uit te printen, te kopen en mee te slepen. Op de E-reader kan ik honderden boeken opslaan en hij weegt 200 gram en het leest net als papier. Het is namelijk geen LCD scherm, maar E-ink. Het beeld word met witte en zwarte puntjes geladen en gebruikt daarna ook geen stroom. Deze heeft een ingebouwde LED verlichting die uiterst zuinig is zodat je ook in bed kunt lezen zonder dat je je partner stoort. De batterij is het unicum, die gaat tot maar liefst een maand lang mee op een lading, met het licht aan...zonder dus nog langer. Ik ben geen voorstander van Amerikaanse producten en ook niet zo van technologische snufjes maar ik doe dit ook uit milieutechnisch (papier=boom) oogpunt. Elk geprint boek kost me gemiddeld 3 tot 5 dollar en de Nook Simple reader met Glowlight  kost 120 dollar. Met beschermhoes en BTW (Amerikanen tellen dat er verdomme later pas bij, kwam ik nu achter) kost hij me 150. In Nederland koop je daar nog geen 5 goeie boeken voor, dus tel uit je winst...hij is inmiddels besteld en over een weekje of drie landt hij (samen met Dara's ouders, haha) in Phnom Penh. Ik hou je op de hoogte.

Mijn huidige leesvoer, diep psychologisch!

Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaag!