Afscheid Maria & AAA problemen

Hallo allemaal,

Zoals eerder gezegd, moest Maria Giusseppina (mijn goede-doelen-inspiratie) uit gezondheidsgronden, terugkeren naar Italië. Afgelopen zaterdag had ik een laatste dinertje met haar. Pitchu moest ook mee, want Maria is helemaal dol op haar. Hopelijk hoeft ze geen kunstheup, en kan met goede medische hulp ook haar alvleesklier genezen...laten we duimen. Omdat haar Cambodjaanse visum gister afliep is ze zondagmorgen naar Bangkok gevlogen, waar ze nog 6 dagen op haar geplande vlucht moet wachten. Zelfs in Bangkok gaat ze die 6 dagen niet stilzitten Ondanks al haar lichamelijke ongemak gaat ze een zuster die ze 12 jaar geleden in Calcutta (India) ontmoette helpen in haar tehuis voor vrouwen met zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen...dat is Maria...een levende beschermengel voor de zwakkeren in de samenleving. Ze ziet er erg tegenop om naar huis te gaan, maar ze moet nu echt even aan haar eigen gezondheid denken...beterschap Maria, het is je meer dan gegund!

Laatste etentje...veel beterschap Maria!

Pitchu heeft ons de hele week op rare nukken getrakteerd. Waarschijnlijk de nasleep van de baarmoeder-operatie en de uitwerking van de antibiotica. Ik heb niet zo'n hoge pet op van de dierenartsen hier, maar wat verwacht je dan, als de reguliere gezondheidszorg in een land als Cambodja al met een korrel zout te nemen is. Ze lag de hele dag bovenaan de trap voor de slaapkamerdeur, at nauwelijks en een enthousiast welkom bij thuiskomst bleef telkens uit. Ze staarde treurig voor zich uit en verstopte zich op de badkamer achter het toilet, waar ze anders nooit komt want ze heeft een hekel aan de douche. Dara ging na 3 dagen poolshoogte nemen bij de dierenarts. "Je had moeten komen voor antibiotica-injecties", zei deze droog, terwijl Dara meteen na de operatie al had gevraagd welke nazorg nodig was. "Komt vanzelf in orde" had ie toen beweerd...van zulke communicatie (en dat is dan tussen Cambodjanen onderling) gaan je haren toch recht overeind staan, of niet dan!? Inmiddels is Pitchu bijna de oude en zijn de meeste hechtingen reeds opgelost...gelukkig!

Bijna genezen

Ik ben nog steeds niet van mijn kou af...waarschijnlijk van al dat uitlaatgas dat ik elke dag op weg naar mijn werk in de file inadem. Het verkeer wordt met de week erger. Ik heb ongeveer een half uur nodig voor een rit van (uitgeteld met google maps) exact 3600 meter. Dat komt neer op 'n gemiddelde snelheid van zo'n 7 km/uur, met 'n beetje vlug lopen zou ik dat ook halen. Al kuchend en met kurkdroge ogen van het opwaaiende stof ga ik zo 2 keer per dag op en neer. Stofmaskers helpen niet tegen fijnstofdeeltjes en smog is laatst uit een uitgebreid onderzoek in Hanoi (Vietnam) gebleken. Ik ga er bovendien nog meer van zweten met mijn eigen hete adem recyclende in mijn gezicht, dus dat heb ik ook maar opgegeven. Lang leve de gezondheid!

Lopen we binnenkort allemaal zo rond?

Het weekend heb ik al vergaderend doorgebracht. Normaal slaap ik wat langer omdat ik doordeweeks net 6 uur haal (met Dara's allergie kan ik maar kort de airco gebruiken en dus word ik vaak wakker van de hitte), maar dat lukte dit weekend niet echt. Teveel aan mijn hoofd. Jochen is bezig om een sponsor te vinden om de AAA (Apsara Arts Association), de dansschool waar ik elk weekend naar toe ga om te knutselen met de kids, van de ondergang te redden. Alleen wil het feit dat deze bewuste stichting alleen steunt ten goede van het kind...en terecht uiteraard. De familie van de AAA, Meneer Sopha, zijn vrouw (en Apsara-lerares) Metry en hun dochter (toekomstig vervanger) hebben echter zo hun eigen ideeën."Zonder dansschool, zijn er ook geen kinderen" is hun betoog, en dat is natuurlijk ook waar.

Het gerenoveerde vertrek ligt er momenteel treurig bij

Het is moeilijk om hier een balans in te vinden, vooral omdat ik inmiddels ook een vriend van de familie ben, al is mijn belangrijkste drijfveer (en zal het altijd blijven)...de kids. Je moet het als volgt zien; In de Cambodjaanse cultuur staat de familie centraal. Ouders zorgen voor hun kinderen en vaak blijven deze zelfs nadat ze getrouwd zijn in hetzelfde huis wonen. Later, als deze kinderen zelf aan hun toekomst bouwen wordt verwacht dat zij op hun beurt langzaam maar zeker voor hun ouders gaan zorgen. Familiekapitaal (grond, huis en ander kapitaal) wordt haast angstvallig bij elkaar gehouden om een zekerheid voor de toekomst te bouwen aangezien er in Cambodja geen sociaal stelsel is. Geen ziektekostenverzekering, geen pensioen (enkele uitzonderingen daargelaten) en geen arbeidsongeschiktheidsverzekering...nee, zelfs geen w.a. verzekering.

Nieuwbouw (beneden)  pal tegen de bestaande bouw aan

Voor de familie is het belangrijkste om de school overeind te houden en ze hopen dan ook dat wij daar een sponsor voor vinden. Uiteraard druist dit totaal in tegen de westerse ideeën over sponsoring en het doneren van geld. We willen bovenal kinderen steunen en met hoge uitzondering een heel gezin, zo werkt het ook met organisaties. Desondanks zal ik samen met Jochen de familie moeten meedelen dat de sponsoring die zij in gedachten hebben (de kosten van de school) niet zal gaan werken. Kosten zoals water, elektriciteit, gas, maaltijden, schoolgeld, kleding, een permanente kinderjuffrouw en alle overige onkosten gericht op de projecten ten goede van de kids uiteraard wel.

Nieuwbouw (boven), toekomstige zaak

 Inmiddels hebben ze zelf flink bijgebouwd (en het is een vrij lelijke bouw, alles dicht op elkaar gepakt) van hun spaarcenten om eventueel een zaak te beginnen. De voormalige speelplaats is helemaal dichtgemetseld (helaas) en er zijn nog eens 4 ruimtes bijna klaar om eventueel verhuurd te worden. De familie hoopt hiermee hun kosten te kunnen dekken. Ze hopen natuurlijk dat onze sponsoren hier ook aan mee gaan werken, maar dat zal niet gaan lukken. In het ergste geval moet de familie haar grond met gebouwen verkopen. Dat zou genoeg geld opbrengen want grond in Phnom Penh is erg gewild en zeer prijzig, maar dat is het laatste wat de familie wil. 

Weinig uitnodigende oprit en ingang naar de school

Dit kan betekenen dat als de school niet meer verder zal kunnen gaan, de ruimte die Jochen voor de kids gerenoveerd heeft ook verloren kan gaan. Als de familie de school niet kan continueren, zullen ze ook niet meer voor de kids zorgen...ter bescherming van hun eigen familie. Voor ons moeilijk te begrijpen als westerlingen maar hier in Cambodja de harde werkelijkheid...helaas. Uiteraard is het doel van de plannen die Jochen en ik hebben om koste wat kost, de zorg voor de kinderen voort te zetten...ook als de school dicht zou moeten. Het komt erop neer dat we zolang als de school nog draaiende blijft, we de ruimte zullen blijven gebruiken. Daar is een contract voor getekend met de Duitse ambassade (hoofdsponsor renovatie) en daar kan de familie niet onderuit.

Krappe trap tussen nieuw- en oudbouw

Uiteraard moeten dan alle bovenstaande kosten voor het gebruik van de ruimte vergoed worden. Jochen is ervan overtuigd dat dat zal lukken. De kosten voor het afronden van de renovatie zal tot een minimum beperkt gaan worden. Verder zullen er alleen zaken worden aangeschaft die ten allen tijden meegenomen kunnen worden. In het ergste geval zullen we dan een ander pand moeten gaan huren, maar het is op lange termijn waarschijnlijk beter om de school en ons project duidelijk te scheiden. Bovendien is het zaak dat we op goede voet met de familie blijven. Ik kom er inmiddels ruim twee jaar (Jochen zelfs 5!) en het zou zonde zijn van de opgebouwde vriendschappen. Zou ik toch partij moeten kiezen, dan staat mijn keuze al vast en je hoeft er verder niet naar te raden!

Gefrustreerde kleuter scheurt pagina's uit zijn boek

Vandaag is de sponsoraanvraag de deur uit gegaan, nu hopen dat het gaat lukken. Met 'n beetje geluk, kan ik voor het einde van dit jaar al parttime les gaan geven aan de kids. Ik kijk er echt naar uit en bestudeer dagelijks nieuwe lesgeeftechnieken en kinderpsychologie. Mijn ervaring met het werken met (wees)kinderen  de afgelopen 3 jaar en de voorbeelden van "hoe het niet moet" op de kleuterschool waar ik nu nog werk, zullen mij voldoende inzicht en motivatie verschaffen om er met een flinke dosis enthousiasme en engelengeduld tegenaan te gaan.

Tot zover dit keer...tot snel!