Slaaptekorten!

Allereerst een klein internettechnisch probleempje. Mijn laatste post op hyves is op een of andere reden niet toegevoegd, deze hopelijk wel. Ook heb ik een post per ongeluk gewist. Dus lieve hyvesvrienden; lees mijn posts voortaan beter rechtstreeks op cambodjakids.blogspot.com weet je zeker dat je niks mist!

Internet en computers...vaak frustrerend!

Lag vrijdagmorgen om 4 uur in bed. Schrijven van mijn blog is inmiddels bijna een verslaving geworden. Enerzijds niks mis mee, zo hou je je lezers alert en letterlijk aan het lezen, maar aan de andere kant moet het natuurlijk niet ten koste van je nachtrust gaan. Ik zag er na 2 en half uur slaap uit als een zombie, ik had zo voor een horrorfilm gecast kunnen worden!

Zo zag ik er vanmorgen ongeveer uit, dan helpt koffie niet!

Mijn probleem is; als ik eenmaal begin met schrijven, stop ik er niet mee voordat ik helemaal klaar ben. Foto's & filmpjes selecteren, verkleinen, uploaden en plaatsen. Alles nalezen, schrijffouten herstellen (met dank aan Monique, hihi) en uiteindelijk publiceren op internet...je snapt het al, het is een dwangneurose met perfectionistische trekken. Beter dan smetvrees, maar zoals ik al zei; slaap is ook belangrijk. En de wallen van Wim Kok, die mag ie zelf houden!

Vaak kom ik  niet aan schrijven toe als ik druk bezig ben, ideeën hopen zich op...met als gevolg dat ik afgelopen vrijdag na 3 Engelse lessen (2 op school en 1 bij AAA) zowat staande in slaap viel, terwijl ik nog naar huis moest op de brommer. Als je het Cambodjaanse verkeer kent (zie filmpje), weet je dat dat levensgevaarlijk kan zijn ...niet meer doen dus! Probeer nu elke dag kleine stukjes te schrijven en dan om de paar dagen aan elkaar plakken en... posten maar ;-)

 

Stond zaterdag rond 7 uur weer naast mijn bed. Ik besloot een 2e poging te wagen om Pitchu mee naar de kids te nemen. Vanaf de valpartij durfde ik het niet zo goed meer aan. Maar soms moet je het lot tarten en je over angsten heenzetten. Bovendien bleven de kids jammeren dat ze haar wilden zien. Zo gezegd... Ik was wat nerveus toen ik de plek des onheils passeerde, maar zette door, al duurde de rit 20 minuten langer. Er kon weinig gebeuren, Pitchu zat aangelijnd in de tas, tussen mijn benen.

Pitchu, 3 uur lang het middelpunt...ze heeft er geen moeite mee!

 Ik bereidde me alvast mentaal voor op de drukte en op het feit dat ik alles in goede banen moest leiden. Feit is dat Cambodjaanse kinderen, volwassenen trouwens ook, totaal anders met dieren omgaan dan wij gewend zijn. Over het algemeen wat hardhandiger. Honden zijn om te waken en verder moeten ze maar buiten blijven, want ze zijn vies. Pitchu is vrij brutaal en heeft al enkele keren gehapt tijdens ruwe benaderingsacties van Cambodjanen, dus ik verwachtte conflicten. Gelukkig nam Channa, jongetje van 12 meteen de verantwoording op zich, een taak die hij met allure en trots vervulde. Zichtbaar een geboren hondenliefhebber en een van mijn lievelingen. Ik weet, men zegt dat je nooit kinderen moet voortrekken, maar in de praktijk werkt dat vaak toch anders, beweer maar eens van niet!

Channa met Pitchu, allebei fotogeniek!

 Pitchu was wat overrompeld door de horde kinderen die mekaar verdrukten om het dichtst bij te komen maar over het algemeen is alles goed verlopen. Met hier en daar wat gesnauw, liet ze weten dat er met haar niet te sollen valt. Na 'n ritje in het fietsmandje (filmpje) was het ijs gebroken en werd ze bij elke stap op de voet gevolgd door minstens 10 kids. Tijdens de lunch viel en hier en daar "per ongeluk" wat voedsel van tafel, waar Pitchu dankbaar gebruik van maakte, terwijl ze net daarvoor al was getrakteerd op een bakje gekookte kip, dat ik had meegebracht.

Pitchu geniet van de restjes...

 

Nog wat plukken haar weggeknipt op het hoofd van Prasna, een 10 jarige die een zweer op z'n hoofd had, waar het pus al uitliep. Het moest ontsmet worden, maar de zuster mocht het niet aanraken, ik wel. Met uiterste precisie en voorzichtigheid knipte ik om de wond heen en tot mijn ontzetting kwam ik nog eens 5 zweren tegen, verspreidt over zijn hele schedel, waarvan een ter grootte van een knikker! Ik moest ff slikken, had compassie met de arme schat. Hij moest uiteindelijk kaalgeschoren worden, zoals ik al tientallen keren heb meegemaakt. Bijwerkingen van de enorm agressieve HIV-Medicijnen in combinatie met antibiotica en andere chemische troep. Soms vraag ik me af of die farmaceutische zooi het uiteindelijk allemaal wel waard is en in hoeverre het echt helpt. Het zien van al dat kinderleed wordt me soms wat te veel. Gelukkig wordt ik altijd weer opgebeurd door een lach!

Prasna, in groen-rode shirtje, nu kaalgeschoren

s' Avonds was ik uitgenodigd voor een diner met Benoît, zijn laatste week in het weeshuis is inmiddels ingegaan. Ik was s' middags al door zuster C. ingelicht over het zoekraken van zuster E., 2 weken geleden. Ze verbrak haar zwijgplicht, door me te vertellen dat zuster E. niet zo gelukkig was in het weeshuis, met name omdat ze te weinig eigen initiatieven kon uitvoeren, overal moest ze toestemming om vragen bij "moeder overste". Ze kon de situatie niet langer aan en is "gevlucht". 

Zuster op de vlucht...!

Ze is gesignaleerd in Phnom Penh zonder haar habijt, in gewone kleren en er is een "crisis" in de organisatie. Sinds mijn terugkomst zijn mij al vaker "negatieve" zaken opgevallen, die ook die mij zelf troffen. Ik zal hier binnenkort dieper op ingaan. Ik heb er lang met Benoît over gepraat onder het genot van een "Ribeye met gorgonzolasaus", "crème brulé" en een flesje rood in een knus Frans restaurantje. Ik genoot van iets wat ik al zo'n 9 maanden niet meer gegeten heb. Iets wat ik me zelf niet kan permitteren, aangezien de rekening een hele week boodschappen voor mij is.

Frans restaurant "Le Pistou", sfeervol en lekker!

Dara voegde zich later bij ons, hij at al bij zijn beste vriendin, Nary. We dronken samen nog wat bij "rainbow bar", een van de weinige gay-bars die Phnom Penh rijk is. Benoît (zelf ook homo) was er nog nooit geweest. De show viel wat tegen en Benoît had al flink wat slaaptekorten opgebouwd de laatste maand omdat het vrijwilligershuis waar hij sliep, pal langs een Karaoke-disco ligt, dus dat was elke avond feest. De muren in zijn kamer trilden tot middernacht, terwijl hij er elk morgen om 6 weer uit mocht. We brachten hem naar het hotel waar hij sinds vrijdag slaapt en zijn na een paar drankjes in "blue chili" (waar wel een leuke travestie-show was) ook naar huis gegaan.

Tim met travestiet, "blue chili" februari 2010

Vandaag (zondag) heeft het de hele dag keihard geregend, alle straten stonden weer eens blank en ik kon nergens heen. Het droge seizoen is officieel niet eens begonnen en het heeft al vele malen geregend. Sommige mensen beweren dat het "Broeikaseffect" niet bestaat, ja duh...maak dat de kat wijs! Heb lessen voor "AAA" voorbereid en Spartacus (gods of the arena, de tv-serie) gekeken. De eerste week lesgeven was erg leuk, het geeft enorme voldoening.

Tafereel na een "gemiddelde" regenbui in Phnom Penh

Nog even over het weeshuis. Ik gebruik geen namen van zusters en ook de organisatie noem ik uit privacy overwegingen niet. In elke organisatie gebeuren negatieve dingen en ook al ben ik het met veel situaties niet eens, ik respecteer hun claim om anonimiteit. Ook al zal ik me in de toekomst meer op andere projecten gaan richten, omdat ik geremd word in mijn ambities om meer te doen. Toch zal ik er blijven komen omdat ik een band met de kinderen heb. Er zijn uiteraard ook verbeteringen, met name de drinkwatervoorziening die net klaar is en de kinderen krijgen sinds kort psychologische hulp via het rode kruis. 

Zomaar even...neefje van Dara...

Tot slot wil ik Agnes en Martin bedanken voor hun donatie voor medicijnen voor Kanha.

Ik kan nog steeds alle hulp gebruiken dus schroom niet om me te mailen of een bedrag, groot of klein, te storten op de rekening van "Stichting Cambodja-Kids": 153954191 (Rabobank)  

Tripje Takeo, Start Engelse les & Jeuk

Drukke dagen achter de rug...Afgelopen zaterdag (feestdag) als enige van alle buitenlandse leraren, uitgenodigd door de beheerder van de fietsen- en bromfietsstalling voor een tripje naar het platteland. In het kader van "culturele integratie" en uit beleefdheid, had ik daar vrijdag "ja" op gezegd en belofte maakt schuld, dus... We werden vergezeld door zijn personeel en een aantal schoolbuschauffeurs. De bedoeling was dat we bij familie van een medewerker op bezoek zouden gaan in "Takeo" (provincie), zo was me verteld. Van 9 tot 4 uur...ongeveer! Ik was voorbereid, had al Cambodjaanse tijd ingecalculeerd en verder niks anders gepland...had in Nederland ook niet zo'n moeite met de tijd, zoals bekenden zich waarschijnlijk nog wel herinneren.

Op het platteland

 Oké, op weg met z'n 18-en in een minibusje! Was goed te doen,... uiteraard de beste zetel gekregen. Cambodjanen zijn gek op gokken, er kwam meteen een spel kaarten en geld tevoorschijn. Elke vorm van gokken is illegaal in Cambodja en kan alleen in Casino's in gigantische hotels in grensgebieden (niemandsland) en in het enige legale Casino in Phnom Penh, want dat is via allerlei vernuftige omwegen weer eigendom van de familie van Minister President Hun Sen, ach wat toevallig!

Kaartje leggen in de bus

Busje zit echt vol!

Naga-world, Mega-Casino in Phnom Penh

 Na nog geen uur al de eerste tussenstop bij de ouders van een van de chauffeurs. In het spreekwoordelijke "Middle-of-nowhere", tussen de koeien hadden we een vervroegde lunch van gegrilde kip, rijst, kippensoep...en ik vroeg me al of wat er in die reusachtige koelbox zat...bier. Pfff, half 11 s' morgens, maar oké...meedoen met de Cambodjaanse gebruiken, was tenslotte een vakantiedag!

Lunch tussen de koeien

Proost dan maar (half 11 s' morgens!)

Voel me al echt thuis...

Taal nog wat bijgespijkerd terwijl een clubje honden aasden op de afgekloven kippenbotjes. Ik was voorbereid op kinderen en de eerste uit een serie van  5 zakken snoep ging open voor een klein verlegen meisje. Het strohuisje op de foto is geen huisje, maar gewoon een manier om stro droog te houden werd me uitgelegd en de meid op de foto maakt met engelengeduld rijstemeel met een mini-graanmolen. Weet ik dat ook weer...

Ik bij de hooiberg...is toch net 'n huisje!?

Malen, malen, malen...Engelengeduld!

Met z'n 16-en (2 achterblijvers) op naar de volgende stop. De sfeer in de bus zat er goed in (zie filmpje) en er werd luid gezongen.

Na 3 kwartier stopten we in een stoffig dorp, bij een tent. Ik kende dit soort tenten. Ze worden overal gebruikt voor bruiloften. Kom ik er pardoes achter dat we onderweg zijn naar een bruiloft...hmmm, fijn dat ik dat ook van tevoren weet...je ziet, Cambodja zit vol verrassingen! Deze tent was het niet. Naast de weg tientallen kinderen...op blote voeten...in het stoffige zand...veelal in tot-op-de draad-versleten kleren, dus na 10 seconden heb ik 2 zakken snoep leeg. Leuk om mee te maken, maar ook zeer aangrijpend.
 

Kinderen in het dorp...

Paar minuten later...tent nummer 2, we zitten goed, stappen uit en dan...nog meer kinderen...wel 50! Hun donkere glanzende ogen puilen uit en hun monden staan wijd open bij het zien van de reusachtige buitenlander, namelijk "ik". Snoepzak nummer 3, 4 en 5 verdwijnen als sneeuw voor de zon, doet me denken aan de vroegere carnavalsoptochten door mijn geboorte-wijk "Genooi", waar we kijkers langs de route haast dood gooiden met snoepgoed. Ik zou willen dat ik de mogelijkheid had om hier hetzelfde te doen, spreekwoordelijk dan.

4 zakken snoep...leeg in secondes!

 De bruidegom is ook een werknemer van "Heng", mijn Cambodjaanse kameraad. We werden welkom geheten door hem en zij kersverse bruidje en naar onze tafel begeleid. Khmer muziek knalde vervormd en schel uit de toren van speakers, zoals ik inmiddels gewend ben, elke conversatie onmogelijk makend. Het ene gerecht na het andere verscheen op tafel en haast net zoveel hulpen als gasten zorgden ervoor dat niemand iets tekort kwam, terwijl ze nagenoeg niks verdienen. Jongens met ijsemmers zorgden ervoor dat geen enkel drankje lauw kon worden.

Heng en ik met het bruidspaar

Overvloed er armoede, naast elkaar...

 Binnen een vingerknip is onze tafel wederom omsingeld door jochies die, zodra een blikje bier of fris leeg dreigt te raken, elkaar verdringen om de buit (leeg blikje is 'n halve cent waard) weg te graaien. Ik heb ze zelf ooit eens 2 maanden bewaard omdat we veel blikjes dronken... het trok alleen maar mieren aan, stond in de weg en leverde precies één euro op! We dronken nog wat bier, vooral wat we zelf hadden meegebracht, genoten van het heerlijke eten en dansten.


Ik had nog een stapeltje kleurplaten bij me, net genoeg om ze er allemaal één te geven. Helaas had ik niet op zoveel kids gerekend, had slechts 7 sets kleurtjes meegebracht. Heng kreeg van mij de frustrerende opdracht om ze te verdelen. Ik zag aan zijn hulpeloze blik dat zelfs hij de grootste moeite had met de smekende kinderen, hun handen uitgestoken om een setje te bemachtigen. Ik kreeg spontaan 'n brok in mijn keel. Ze zwaaiden ons nog uit terwijl ons busje een dikke stofwolk achterliet...

Ja...hoe verdeel je die kleurpotloden nou over zoveel kinderen...?!

De foto's die ik nam van hun prachtige snoeten, zeggen meer dan ik kan opschrijven, kijk maar gewoon...geen commentaar!

Tja, als je niet tegen alcohol kan..

 
Een van onze metgezellen kon duidelijk niet met alcohol omgaan en lag al uitgeteld op de achterbank. Dat kon, want we waren inmiddels nog maar met z'n 13-en, de rest was onderweg hier en daar afgezet.

Het schoolbusje, ja echt met z'n 18-en

 
 We stopten rond 5 uur nog in het thuis-dorp van onze chauffeur, aten vers fruit bij de winkel (hut) van zijn familie, midden tussen de rijstvelden. Terwijl hij 'n uurtje van zijn familie genoot, leegden wij de laatste blikjes en ik kocht alle (11) eieren om mee naar huis te nemen. De hele verkoopwaar van de keet was amper 15 dollar waard. Uiteindelijk was ik om half 8 thuis, bijna 4 uur later als gepland, zonder een greintje spijt. Het was een eer om erbij te zijn geweest. Ik ben innerlijk weer een stuk rijker geworden, als je begrijpt wat ik bedoel...




Nog wat extra sfeerimpressies;

Fietsen door de polder, eh...rijstvelden!

De winkel...

Onze chauffeur met zijn jongste neefje

Hoezo stoffig...!?

 Ik lag om 9 uur in bed, dus zondagmorgen was ik om 7 uur weer klaarwakker. Even wat nieuwe spulletjes kopen en dan naar de kids, knutselen. Ik was een paar weken niet in de ruimte van het weeshuis geweest, waar ik alle hobbymaterialen bewaarde. Kwam er vorige week tot mijn ontsteltenis achter dat alles verdwenen was, voor de tweede keer! "De kinderen komen hier ook af en toe", was de enige verklaring van een van de zusters. Het irriteerde me dat ik mijn spullen in een afgesloten ruimte zelfs niet kon achterlaten, op een plek die ze me zelf toegewezen hadden. En dat nota bene in een katholieke organisatie, een beetje meer oplettendheid mag ik wel verwachten vind ik, ik heb het geld ook niet op mijn rug groeien, moet er zelfs hard voor werken. Laatst had ik voor 40 dollar, 25 sets goede kwaliteit kleurpotloden gekocht en ze bij een zuster in bewaring gegeven. Toen ik er een week later naar vroeg...verdwenen! Dus...nogmaals voor 25 dollar stiften, glitterpennen, frutsels, papier et cetera gekocht. Een opbergbox erbij...gaatjes in het deksel geboord...twee hangslotjes erdoor...als dit niet genoeg is, geef ik op!

Hopen dat dit wél werkt

Hey, op slot...huh?

FF inkopen doen, werd de halve morgen, dus dan maar s' middags! Sjablonen van kledingstukken op wit papier geprint, pompons (wolbolletjes), stempels, foamletters, stickers en al het nieuwe spul mee. Kleding ontwerpen, daarna uitknippen, op gekleurd papier plakken, een waslijn ophangen en dan met wasknijpers de creaties ophangen. De kids waren super enthousiast toen ik mijn voorbeeld liet zien. Beginnen...!

Mijn voorbeeld

Aan de slag!

We waren goed 5 minuten bezig, toen er beneden een groepje Cambodjanen met een speaker kabaal kwam maken. Uiteindelijk begreep ik dat het een nieuwe groep was die vanaf nu een keer per maand op zondag spelletjes met de kinderen komen doen, een of ander studieproject. Leuk dat ik daar ook over was ingelicht...wat dat betreft is de communicatie van de zusters niet hun sterkste punt. Alle voorbereiding voor "Jan je-weet-wel", ik was redelijk pissig, op zijn zachtst gezegd. Op zich goed dat er eindelijk interesse en bewustwording ontstaat voor de sociaal minder bedeelden vanuit de Cambodjaanse hoek, maar de manier waarop... ik voelde me als het derde wiel aan een kar...overbodig...en opgelaten. 

Verlaten knutselplek :-(

Cambodjaanse ploeg komt spelletjes doen

goed idee, slechte timing...

Ben een praatje gaan maken met een van de vrouwen van de HIV afdeling, ze spreekt redelijk Engels. Uiteindelijk slopen een paar kids weg om hun ontwerp af te maken en rond 5 uur werd alles toch nog afgemaakt. Konden we toch nog de was ophangen. Ik was pas rond 7 uur thuis, nét voordat er een enorme regenbui uit de hemel viel.

Eindelijk de was opgehangen :-)

 
Kanha belde toen ik nog in het weeshuis was. Ze had koorts, diarree en had al 'n paar keer overgegeven. Toen ik bij "AAA" aankwam zag ik dat ze er inderdaad behoorlijk slecht uitzag. Onderweg naar de apotheek viel ze zowat van de brommer af. Ze was zwak, had de hele dag nog niet kunnen eten, zelfs water kon ze niet binnenhouden. Naar de dokter gaan heeft in Cambodja vaak weinig zin, die hebben gemiddeld niet meer kennis dan een goede apotheker. Als ik zelf echt ziek zou worden, moet ik naar Bangkok. Kanha is extra gevoelig voor welk virus dan ook, omdat ze HIV heeft. HIV medicijn is gratis, dat kan ze elke 2 maanden ophalen in het ziekenhuis. Alle andere medische problemen, moet ze zelf oplossen. "AAA" heeft daar geen potje voor en zij zelf heeft helemaal niks. Dus de afgelopen keren (keelpijn, griepje en vorige week een ontstoken hand) heb ik al die medicijnen betaald. Zondag was alleen al 18 dollar en alle keren bij elkaar al bijna 40 dollar. Je snapt wel dat dit in haar situatie, zeker niet de laatste keer zal zijn. Ik kom zelf net rond met alle extra uitgaven en kan gewoon geen "nee" zeggen, zoals je begrijpt. Wat ik hier mee wil zeggen is dat ik plat gezegd een sponsor of meerdere kleine sponsoren hoop te vinden. Voel je je geroepen om me mee te helpen met haar lot, neem dan contact met me op (hierover zo meteen meer).

HIV medicatie is gratis, al het andere helaas niet!

Maandagmorgen 2 nieuwe fulltime klassen op school, weer 55 nieuwe namen! Alle klassen wisselen maandelijks, dus 1 juni nog eens zo'n zelfde aantal... Ook vandaag; de aftrap van mijn eigen klas. Met een gigantisch whiteboard (foto) en mijn tas op de brommer...toch meer iets voor handige Cambodjanen. Ik heb in 8 maanden lesgeven nog nooit zulke voorbeeldige studenten gehad. Vrij logisch omdat zij graag Engels "willen" leren terwijl de meeste studenten op school "moeten" van hun ouders. Kanha was ondanks haar ziekte present, om haar taak als assistent en vertaler te vervullen. Woensdag was ze er al stukken beter aan en de voortgang in de klas en het enthousiasme is geweldig, dit is echt eervol werk!

Whiteboard op de brommer

Studenten ijverig aan 't werk in mijn eigen project-klas

 Pitchu moest nog steeds gevaccineerd worden. Beetje laat, maar de meeste honden krijgen ze niet eens. Daarom moest ze eerst pinnen. Voor wat hoort wat...ik ga niet alles betalen, haha!

Pitchu moet pinnen voor haar vaccinatie, ik blijf er 'n beetje aan zeg!

Ik heb de laatste weken steeds meer last van de hitte. Niet de temperatuur op zich, maar ik heb flink last van uitslag. Vorig jaar had ik dat ook al, doch het deerde niet zo omdat van jeuk geen sprake was. De laatste weken wordt het met de dag erger, met name de jeuk. Zo heb ik nergens last van, het volgende moment zit ik onder de rode uitslag met jeukende vochtbultjes. Vooral mijn benen, armen en borst. Ik voel me af en toe net een melaatse, het ziet er niet uit. Heb al diverse crèmes geprobeerd en ook menthol poeder werkt slechts tijdelijk. Vandaag jeukte het tot op mijn hoofdhuid!

Hopelijk snel weg, jeukt verschrikkelijk!

Tot slot wederom...al kun je maar één euro missen, alsjeblieft: rol hem naar me toe! Medicijnen voor Kanha, het schoolproject bij de "Apsara Arts Association" (AAA), het weeshuis, een paar slippers voor een straatkind, andere acties die ik ter plekke spontaan uitvoer of een van de projecten die in ontwikkeling zijn. Help mij helpen! Ik doe op dit blog openlijk verslag van elke gedoneerde euro en besteedde dollar.

Alles gaat officieel via "Stichting Cambodja-kids" dus ook belastingvrij doneren is mogelijk. Stuur een mail naar leisteen69@hotmail.com of maak je bedrag, hoe groot of klein dan ook, over op: Stichting Cambodja-Kids, rekeningnummer  153954191 (Rabobank) o.v.v. "Help Leon Helpen"

Namens mij en de kansarme kinderen-/jongeren in Cambodja, Dankjewel!

Jullie horen snel weer van mij.