Boekendag & Corruptie op straat

Lieve lezers,

Om te beginnen even iets belangrijks...voor mij althans. Veel mensen lezen mijn blog via hyves. Nou loopt het op hyves een beetje door elkaar vooral de teksten bij de foto's vermengen zich met de volgende paragraaf en de foto's staan 'n beetje kriskras. Zo heb ik gister per ongeluk mijn laatste post "Cambodjaanse leerlingen spieken als de hel" gewist en kan hem niet meer terugplaatsen. Ook zie je de reacties vanuit hyves niet in mijn originele blog, dus lieve hyvesvrienden...tip; bij het openen van een bericht kun je bijna helemaal onderaan klikken op "bekijk hier de originele post", erg klein geschreven, net boven stuur door, promoot etc... dit leest tien keer fijner!

Screenshot van de hyves-post, ter verduidelijking

Lezers vanuit twitter en facebook komen al op de originele blog. Nog een nieuw handigheidje, je kunt nu met een klik stemmen op wat je van mijn blog vindt. Leuk voor mij om te weten, wederom niet te vinden op hyves. Ook heb ik voor ieders gemak "follow by email" toegevoegd. Gemakkelijker kan niet. Vul gewoon je e-mailadres in en open de eerste mail en klik op de bevestigingslink. Vanaf nu hoef je niks meer te missen, je krijgt elke keer een mailtje als ik een nieuwe post heb gemaakt.  Als je een google account hebt kun je je daarmee toevoegen als volger. Zo'n account aanmaken is een fluitje van een cent en handig voor meerdere google functies, 3 minuten werk en kan gewoon met je bestaande email.

Wederom ter verduidelijking

Gisteren was het "boekendag", zoals wij dat vroeger op de middelbare school noemden. Mijn nieuwe studenten bij de "Apsara Arts Association" (voortaan zag ik "AAA") stonden als kleuters met sinterklaas, te popelen om ze in ontvangst te nemen. Tientallen Sompeah's (sompeah is de Khmer groet, met gevouwen handen voor het gezicht) en "Thank you's", zoals op de foto.

"Sompeah" wordt al vroeg aangeleerd

Ik vertrok later als gepland want ik ging net voor vertrek door mijn rug! Terwijl ik mijn bureaustoel draaide, bliksemde een pijnscheut onder mijn linker schouderblad. Ik kermde en kromp in elkaar, zelfs ademen deed pijn. Dara wreef er wat spiercrème op en masseerde totdat het begon te gloeien, dan werkt het namelijk. Na 'n klein uurtje voelde het iets beter en kon ik op weg.

Aiaiai...dat doet pijn!

 

Bij het laatste stoplicht speelde viel mijn aandacht op een van de alomtegenwoordige maffiapraktijken die hier open en bloot plaatsvinden. Een jonge jasmijnkrans verkoper had net wat van zijn handeltje verkocht en liep aaneensluitend naar een politiehokje op de hoek van de straat waar een agent zijn hand al open hield om een deel van de knul zijn zuurverdiende winst in ontvangst te nemen. De kleinste maar ook meteen laagste vorm van corruptie die in Cambodja op grote schaal plaatsvindt. Ook chauffeurs van mini-busjes (een veel gebruikte vorm van particulier personenvervoer) en vrachtwagens betalen langs de route die ze afleggen naar de eindbestemming meerdere malen een officieuze tol. Ik kan en wil er maar niet aan wennen!

Open en bloot smeergeld overhandigen...

Politiehokje, gesponsord door Japans biermerk

Zo word je vaak om de gekste redenen aangehouden, met als doel je geld afhandig te maken. Ik ben er nog nooit onderuit gekomen. Als ze geen reden hebben vragen ze naar je rijbewijs. Mijn Nederlandse rijbewijs geldt niet. "No, Cambodian Licence" is het antwoord. Ten eerste heeft slechts een paar procent van de Cambodjanen een rijbewijs, ten tweede is het zo goed als onmogelijk daar als buitenlander aan te komen. Bovendien vinden ze toch wel een andere reden. Voorbeelden; licht aan overdag (s' avonds zonder licht, kraait geen haan naar) of je spiegel los. Bijrijder zonder helm, met z'n vijven op één brommer, een complete inboedel vervoeren, allemaal "no problemo"! Cambodjanen breken namelijk alle records wat betreft transport per brommer .

Wat zal de dierenbescherming blij zijn met deze kippenboer, dit valt nog mee!

Dit varkentje wassen we wel even...!

Kan ik nog iets voor je meenemen...?

De enige manier om de dans te ontspringen is geen oogcontact maken of op de vlucht slaan (gasgeven i.p.v. remmen!), van Dara geleerd. Ze achtervolgen je toch niet, daar moet de volgende voor boeten. In plaats van het verkeer te regelen als het vastloopt, gebruiken ze het als middel om mensen te beboeten die een fout begaan. Khmer betalen 5000 riel (1euro) en buitenlanders minimaal het dubbele. Onwetende toeristen betalen soms 20 dollar! De eerste keer trapte ook ik erin en trof een schikking van 10 dollar, Dara lachte me vierkant uit...

We moeten nog iemand ophalen :-)

Okeej... Eenmaal aangekomen bij AAA, de boeken uitgedeeld, even uitgelegd wat de bedoeling is want je moet meteen in het begin duidelijk zijn, Cambodjanen vragen niet. Ze willen niet onbeleefd zijn en het woord "nee" hoor je hier zelden. Het wordt nog een hele klus, want ik moet helemaal bij 0 beginnen. Alleen Kanha spreekt redelijk Engels dus ik heb haar uitgeroepen tot mijn assistente, ook om het vooral in het begin ook voor haar interessant te houden. Ze zal voorlopig veel moeten vertalen en ik zal echt veel geduld moeten hebben, het tempo laag houden. Maar ik heb er echt zin in! 

Het lespakket; boven voor studenten, onder voor mij

Mijn eerste eigen klas, 7 studenten (ik heb zo'n vermoeden dat er meer bij gaan komen), even voorstellen;

Tineke en familie Claassens (sponsoren), bedankt!

Kanha, mijn persoonlijke pleegkind

Ravy, de jongste van de 7

Seyla, bijnaam "tiger"

Monoroth

   

Panharith

 

Thuna

Seyla is zowel student als leraar, hij leert kinderen de apendans, studeert zelf andere apsara technieken, is 21 jaar en woont bij "AAA". Ravy is de jongste student, hij is 15, al zou je zeggen dat ie net 12 is als je hem ziet. De leeftijd van Cambodjanen is heel moeilijk te schatten. Panharith en Monoroth zijn beiden 23 en willen al jaren Engelse les, maar hebben er simpelweg geen geld voor. Hetzelfde geldt voor Thuna, zij is een goeie vriendin van Kanha, 21 jaar en kan niet wachten om te beginnen.

Samen met m'n klasje, in mijn vrijetijds-kloffie

Student nummer 7 vereist een aparte introductie. Metry is de hoofdlerares van de dansschool. Zij is als het ware het gezicht van de organisatie. Ze schaamt zich voor het feit dat ze zo weinig Engels spreekt en gasten niet voldoende te woord kan staan. Metry is de spil in alles en is altijd in de school te vinden, ze woont er ook. Ze is 58 jaar, zou je wederom niet zeggen en heeft vóór het verschrikkelijke regime van Pol Pot (1975-1979) wat Engelse lessen gehad maar daar is weinig van over. Als beloning voor mijn gratis lessen gaat zij mij op haar beurt "Khmer" leren, helemaal vanaf de basis, dus ook het schrijven en lezen...kijk, zo snijdt het mes aan 2 kanten, iedereen blij!

Metry

Uiteindelijk wil ik mijn hulp naar AAA toe gaan uitbreiden, door de school meer bekendheid te gaan geven. Ik zou bijvoorbeeld wat reclamefoldertjes kunnen drukken (kost hier geen drol) en verspreiden op plekken waar veel toeristen komen. Het aantal bezoekers/ toeristen op de uitvoeringsavond, elke zaterdagavond van 7 tot half 9 moet omhoog. Laatst waren ik en 2 Engelse toeristen (en een paar ouders) de enige bezoekers. 5 dollar kost een kaartje, dus 15 dollar omzet voor de school. Te treurig voor woorden en je snapt wel dat je daar niet lang op kunt teren. Bovendien zou een kleine opknapbeurt ook nooit weg zijn om het aanzien wat aantrekkelijker te maken voor bezoekers, hierover meer wanneer de tijd rijp is. Als je ideeën hebt hoor ik ze graag! 

Het (nog) groene uitzicht achter "AAA", lotusvelden

Pitchu zit inmiddels in een nieuwe fase...de prullenbakken-fase. Telkens als ik wakker word of thuis kom van school, lijkt het wel 'n vuilnisbelt. Bestraffen heeft geen zin als je 'n hond niet op heterdaad betrapt, maar ze doet het ook gewoon onder mijn neus. Een paar tikken en wat geschreeuw heeft ze al te verduren gehad, maar 5 minuten later wroet ze alweer in de volgende bak (staan er 3 in huis). Ook steelt ze slippers en wasgoed bij de buren, gisteren dartelde ze vrolijk rond met een slipje in haar bek. En dan ook nog zo onschuldig kijken. Dan smelt je toch weg van compassie... Nu moet ik dus steeds de zooi op tafel zetten als ik wegga...pfff! Lijkt wel alsof in verdomme in de zorg werk...

Betrapt!

  Vanmorgen naar het weeshuis geweest, ik had geen lessen. De meeste kids hebben sinds kort les in het gebouwtje, ook de kleinsten. Alleen de babies niet! Dus een beetje saai. Het enige wat we konden doen was mee helpen schoonmaken, terwijl de groteren in de speeltuin hun tijd moesten verdrijven. Ik heb mijn tijd tussen deze 2 verdeeld. Ik schrob thuis al genoeg en ik kom voor de kids, niet om te poetsen, daar hebben ze trouwens ook betaalde krachten voor. Vrijwilligers van organisaties zoals "projects abroad" moeten alles aanpakken, zoals Benoît en Isla.

Benoît trekt...

...Isla dweilt...leuke tweeling trouwens ;-)

Yorn helpt vrijwillig mee

Mira, een van de (betaalde) hulpen

Tot 3x toe geschrobd met schoon water, trekker, droog dweilen, nou...schoon is schoon! Trouwens het zoek raken van Zuster Elisabeth was geen toeval, er is 'n beetje hommeles in het weeshuis, althans het is even een rommeltje in de organisatie. Ik heb nog geen officiële berichten gehoord, maar er zal wel een en ander waar zijn, er vielen mij vanaf mijn terugkomst ook steeds meer dingen op...en dat bedoel ik niet positief. Daarover meer als ik zeker weet hoe de vork in de steel zit!

tot blogs en een natte snuit van Pitchu

Pitchu in extreme close-up!