Lancering van mijn nieuwe project

Allereerst, hmmmmmmm....opluchting alom! Het gaat weer beter met Pitchu. Ze heeft een paar dagen mank gelopen en piepte af en toe, maar begint alweer te spelen. De eerste dagen was ze echt van slag. Ze was namelijk net zindelijk en ik denk dat haar hersentjes het even niet meer wisten, want ze pieste ineens overal. Dat heb ik de afgelopen dagen even geherinstalleerd en ik denk dat ook haar harde schijf weer ok is, figuurlijk gesproken. Ik moet even kwijt dat het heel veel met me deed...die hartverwarmende reacties van jullie. Heel fijn om te weten dat er zoveel mensen met me meeleven, 9500 km verderop...dank jullie wel daarvoor. M'n moeder heeft me zelfs 3 dagen op rij gebeld om polshoogte te nemen, ze kon er zelfs niet van slapen.

Ik heb zelf inmiddels 2 nachten heerlijk geslapen na een volle week met nachten van gemiddeld 5 uurtjes. Allereerst door het ongeluk en ten tweede was het erg spannend om alles opnieuw te starten, want ik hoopte op veel lezers. Nou dat is gelukt. Ik heb op het moment van schrijven zo'n 360 pageviews en aan de reacties te merken zitten daar veel mensen bij die het daadwerkelijk lezen. Blijf mensen a.u.b. tippen over mijn blog en meldt je aan als volger (bovenaan) of gebruik de rss-feed (van atom, onderaan), want tot nu toe spam ik iedereen nog een beetje (via email, facebook, twitter, hyves etc...)  na elk nieuw bericht.

Ok en dan nu over het nieuwe project. Ik schreef er al in het kort over op leonassi.waarbenjij.nu, maar nu ff wat duidelijker. Omdat ik sinds september uit geldnood moest beginnen met werken, kon ik niet meer dagelijks naar het weeshuis. Mijn lange middagpauzes zijn net te kort om de stoffige, hectische rit naar het weeshuis rendabel te maken, voor mezelf en de kids. Omdat ik alleen nog in de weekends kon, miste ik de interactie waar ik zo blij van werd. Ik werd er een beetje depressief van totdat er een nieuw doel voor ogen kwam. Naast het bezoeken van de kids heb ik nu een tweede doel, en dat zal niet het laatste zijn!

In training voor Apsara kunsten

Kanha, een meisje van 16 dat sinds haar 12e in het weeshuis verbleef, kon vorig jaar niet meer in het weeshuis blijven. De zusters hebben vrij strenge regels en ze kon daar niet mee leven. In tegenstelling tot de andere kinderen (sommigen wonen er al vanaf hun geboorte) had zij de eerste 12 jaar van haar leven in vrijheid geleefd. Hoe ze HIV opliep weet ik niet zeker, maar ik heb mijn vermoedens en ga er liever niet te diep op in. Haar vader leeft nog en die had in eerste instantie een kamer voor haar geregeld, maar ze voelde zich bang en alleen. Bij haar vader wonen is problematisch omdat hij hertrouwd is en nog een zoon heeft, die overigens geen HIV heeft. Ze ziet hem nauwelijks omdat HIV patienten als een schande voor de familie gezien worden...cru maar waar.

Kanha nog in het weeshuis

"Apsara Arts Association", de dansschool waar ze al les had toen ze nog in het weeshuis woonde, heeft haar opgenomen in een van de leefruimtes onder het pand. Daar leeft ze met nog 7 andere jongeren in een redelijk beschermde omgeving. De armsten van Phnom Penh krijgen hier gratis les in een stuk Cambodjaans erfgoed genaamd "Apsara" eerder een kunst dan zomaar een dans. Elke dans is een sierlijke uitbeelding van Cambodjaanse gebruiken, de liefde, natuur, geloof en meer... Op deze manier wordt een prachtig stuk cultureel erfgoed behouden en zal het uiteindelijk via de toeristensector voor inkomsten en een toekomst kunnen zorgen. Vooral voor Kanha, want met HIV heb je hier weinig zicht op een toekomst.

Kanha met één van haar dansvriendinnen

Ze bespeeld 4 klassieke Cambodjaanse instrumenten en is een kei in de apendans (zie filmpje beneden, vorig jaar). Ik was haar uit het oog verloren, totdat ik haar zo'n 2 maanden geleden ineens bij een kruising tegenkwam. "Brother, hello!"riep ze. In het weeshuis noemt iedereen me broeder, bij wijze van katholieke term, vandaar. Ik vroeg haar hoe het ging en we maakten een praatje. Inmiddels heb ik mezelf als een soort voogd voor haar opgeworpen, wat inhoudt dat ik haar steun en adviseer waar nodig. In eerste instantie moet ze zelf verantwoordelijkheid tonen voor zover dat kan. In het weeshuis was het bijvoorbeeld qua verzorging wat beter geregeld, omdat de zusters hierin gespecialiseerd zij. De vrijheid die ze nu heeft gaat af en toe ten koste van haar medische status. HIV patienten hebben een lage weerstand en daarom meer kans op allerlei kwaaltjes. De school toont hier wat minder verantwoording en dat leidt soms tot onnodige ongemakken...

Voorbeelden...Toen ik net in beeld kwam had Kanha al dagen last van keelpijn. Ik vroeg haar waarom ze daar dan geen zuigtablet voor nam...antwoord: "daar heb ik geen geld voor". Dat was duidelijk! Iemand moest toch op die momenten gewoon even regelen dat dat opgelost werd...niet dus! Ik kocht een pakje strepsils en binnen 2 dagen was het over. Zoals eerder al gezegd, nog een paar schoenen gekocht, want ik zie hier teveel kinderen op blote voeten omdat ze gewoon geen schoeisel hebben, met alle nare gevolgen (ringworm, infecties, etc...) van dien. Een horloge zodat ze haar HIV medicatie op tijd neemt. Zo zit er nog een fiets in het vooruitzicht, maar ik heb hier geleerd dat je moet doseren, dus stap-voor-stap. Nu loopt ze nog overal naar toe, maar dat zal snel veranderen.

Terwijl we schoenen kochten, attendeerde Dara me nog op iets anders. "Ze ziet er een beetje verwaarloosd uit", merkte hij op. "In het weeshuis zag ze er verzorgder uit"! Ik reageerde een beetje geirriteerd, maar ik wist dat hij gelijk had. Maandag belde ze: "Ik heb een opgezette hand van het trommelen en het doet pijn, kun je me helpen broeder?". Ik sprak met haar af dat ik na school kwam. Om 8 uur (s'avonds) pikte ik haar op en reed naar een degelijke apotheek. Haar hand was opgezet en zat vol vocht. De assistente gaf vriendelijk advies en ik bracht het volgende onder Kanha's aandacht. Ik pakte een fles aloe vera douchegel en zei : "Je moet wat beter voor je huid zorgen, want toen je nog bij de zusters woonde, zag het er allemaal wat beter uit. Gebruik het elke dag en liefst 2 of 3 keer, dan zal je zien dat je huid mooier wordt. En ook deze shampoo (head & shoulders voor gevoelige hoofdhuid), dan ziet je haar er niet zo droog uit...maar niet te vaak want da's niet goed voor je hoofdhuid". Zo, dat was eruit (ik keek er een beetje tegenop) en ze keek me dankbaar aan voor de tips en het spul. "En meldt je maar als het op is, dan kopen we nieuw".

Zomaar een marktstalletje in de buurt

Okeej...ik ben een beetje afgedwaald, maar het hoorde er even bij. Kanha klaagde een aantal weken geleden over het feit dat haar Engels zo achteruit was gegaan, dat vond ze erg jammer. Ze had nu alleen nog les in "Khmer", de Cambodjaanse taal. Zo kwam ik na wat wikken en wegen op het idee om haar les te geven, maar ik wilde het wel goed aanpakken. Ik vroeg haar of de andere leerlingen ook les zouden willen. Uiteindelijk ga ik op 23 mei de eerste les geven. Ik ben druk bezig met uitzoeken en aanschaffen van alle lesmaterialen. Mijn inmiddels 7 maanden ervaring als Engels leraar zullen van pas gaan komen. De enige belofte die ze hebben moeten maken is om elke les aanwezig te zijn. Ik heb een aanvraag van 2 privé studenten afgewezen ($200,= per maand) om dit te kunnen doen, dus ik wil wel serieuze studenten. Binnenkort stel ik de studenten aan je voor. Een andere leuke bijkomstigheid; In ruil voor mijn Engelse lessen gaan ze mij Cambodjaans of eigenlijk "Khmer" leren, eindelijk! Dubbel handig dus ;-)

Ik als leraar met enkele part-time studenten

Alle materialen tot nu toe (voor de eerste 4 á 5 maanden) zijn gesponsord door Tineke en haar ouders (fam. Claassens uit Grubbenvorst, $200,=). Heel erg bedankt alvast voor het mogelijk maken van dit project. Verder wil ik uiteindelijk de Apsara Arts Association gaan helpen om meer toeschouwers (en daarmee meer inkomsten) te krijgen om alles te financieren. Er komen nog te weinig toeristen kijken, omdat er niet genoeg wordt gepromoot. Dat is het volgende project!

Op bezoek in het weeshuis...Tineke & Vireah

\
Voordat ik het vergeet: Ik heb nog geen whiteboard... ik heb een groot nodig om efficient op te kunnen schrijven, zodat de studenten het goed kunnen lezen. De aanschafprijs ligt rond de $150,= dollar (verplaatsbaar op wielen). Weet je iemand die me hierbij kan helpen, of kun je een klein (of groter) bedrag missen laat me dat dan even weten. Mail (leisteen69@hotmail.com) me of laat een reactie op het blog achter  of maak het rechtstreeks over op het rekeningnummer van "Stichting Cambodja-Kids" te weten;

Rabobank: 153954191 t.n.v. “Stichting Cambodja-Kids” o.v.v. bijdrage whiteboard

Elke euro is er één! Bedankt alvast, tot snel...

Leon