Een verschrikkelijk ongeluk...!



Op z'n Hollands wakker worden!



Beste mensen

Wat een leuke zondag had moeten worden, liep uit op een levensechte nachtmerrie... Ik was vanmorgen al vroeg op (half 7) omdat ik lekker vroeg naar de kids wilde. Lekker op mn gemakkie douchen, bakje koffie (Hollandser kan bijna niet) en een ontbijtje van noedels met wat roerbak van gisteren, dat dan weer wel! Tas ingepakt met gekleurd papier, foamstickers, glittertjes, scharen, etcetera. Was er helemaal klaar voor.



Tas om mn nek gegooid, zonnebril op, armen ingesmeerd (anders kom ik zo rood als een kreeft terug), drinkwater niet vergeten en hup de brommer op. Dara ging naar z'n beste vriendin en zei net voordat ik de deur uit liep "neem je Pitchu niet mee"? Dat had ik inderdaad laatst gezegd. Zou leuk zijn voor de kids en ik had ze al een foto van haar op mn mobieltje laten zien, bovendien is het goed voor een pup om haar met de wereld kennis te laten maken, zodat het een sociaal dier wordt. Had ik het maar nooit gedaan... 

Normaal stop ik haar in de tas maar daar kruipt ze half uit omdat het te warm is (zie foto vorige blogbericht). Ze vind het heerlijk met haar hoofd in de wind, dus ik nam haar op schoot en hield haar met één hand vast. Het verkeer gaat hier zo langzaam, er kan weinig gebeuren, dacht ik nog. Het was erg druk op de weg en erg stoffig. De conditie van de Cambodjaanse wegen laat vaak te wensen over en er ligt veel los zand naast de weg in het droge seizoen. Ik was ongeveer halverwege en ik was net op Pitchu aan 't letten, toen ik ineens mijn achterwiel voelde schuiven...

Stoffige weg in het droge seizoen...alleen daarvoor al 'n zonnebril

De volgende 5 seconden (misschien waren het er maar 3) leken wel een slow-motion van een minuut... Ik had Pitchu nog vast en merkte dat de brommer in los zand beland was. Het wiel schoof verder naar buiten en omdat ik maar een hand vrij had, bleef ik schuiven. Ik ging amper 15 km per uur, voelde de brommer naar de zijkant hellen en bereidde me voor op het volgende moment (allemaal in die "slow-motion secondes"), het neerkomen op het asfalt... Gek genoeg dacht ik nog; "zometeen opstaan en verder". Wat ik niet had kunnen vermoeden is dat Pitchu van schrik, uit mijn handen de weg op schoot, terwijl ik luid zijn naam uitschreeuwde. Ik zag alleen nog haar en wilde haar grijpen... vervolgens zag ik een wiel naderen en... "nee, Pitchu!!!" ...het volgende moment schokte als een adrenalinestoot door mijn lijf, ik heb het vandaag meermalen doorleefd in mijn herinnering...elke keer weer met pijn in mijn maag...  het wiel rolde over haar voorpoten en haar nek en schouder (opnieuw flashbacks)... ik zag niks meer om me heen... alleen een kleine pup die bewegingsloos bleef liggen (ik schiet weer vol). Ik rende schreeuwend naar haar toe, niet lettend op het verkeer...

Ik nam haar op m'n arm en ze schokte en kokhalsde alsof ze stikte. Ik greep de brommer in een impuls, draaide om en reed als 'n trippende junk terug richting Phnom Penh, huilend pratend tegen de hond. Een 15 minuten durende helse rit...in shock en continu pratend tegen de pup (Pitchu, niet doodgaan...Pitchu blijf bij me...Pitchu ik hou van je...Pitchupitchupitchu). Met allerlei vervolgscenario's door mijn hoofd schietend kwam ik, nog steeds tegen de hond pratend, bij de dierenarts aan. Ik had onbewust het adres in mijn hoofd geplant waar ik een paar keer was langs gekomen. Onderweg keken Cambodjanen naar een rare buitenlander die huilend met een pup praatte, uitdrukkingen van verwarring en onbegrip op hun getinte gezichten.

Pitchu aan het infuus...

Verklaar me voor gek of vindt er maar van wat je wilt, maar ik ben in de afgelopen weken helemaal verknocht geraakt aan het dier. Cambodjanen snappen dat niet zo, waarschijnlijk omdat een mensenleven hier al niet veel waard is. Bij de dierenarts mocht ik gelukkig voor, de wachtenden zagen onmiddellijk aan me dat het menens was. De dierenarts begreep er niet veel van maar gelukkig verstond iemand anders meer Engels. Na het testen van wat reflexen, kreeg hij een tweetal injecties en wist ik nog niks. Hij strompelde naar de dierenarts, zakte door z'n pootjes en jankte flink...



Ziekenboeg!



Dara gebeld en daarna Seca, zijn beste vriendin en tevens de vorige eigenaar van de pup.  Eenmaal in de auto moest ze meermalen overgeven (hersenschudding?), maar ze kwispelde wel toen ze Seca zag, het eerste goede teken. We gingen terug naar huis met een flink infuus aan haar kleine pootje. Ik heb de hele tijd bij haar gezeten want ze bewoog in het begin te veel, maar gelukkig begonnen de pijnstillers en het infuus vrij snel te werken. Ze moest veel plassen door het vocht van het infuus maar ach...een dweil doet wonderen. We hebben haar vitamine-eiwit-cocktail gevoerd en nadat ze van het infuus af mocht nog wat kip Ze werd meteen wat energieker. Ze strompelt nog flink en houdt zich rustig, maar volgens de dierenarts (straks nog even gebeld) komt het waarschijnlijk helemaal goed. Uiteindelijk kostte alles me een fractie van wat het in Nederland gekost zou hebben ($7,=) in de wetenschap dat mensen het zich vaak niet eens kunnen veroorloven om zelf naar de dokter te gaan!

Het was een emotioneel slopende dag en ik hoop dit nooit meer mee hoeven te maken. Ik ben blij dat het nog betrekkelijk goed is afgelopen. Je snapt wel dat ik niet meer naar het weeshuis kon gaan...dat maken we wel weer goed, heb volgende week een extra vrije dag. Bovendien ben ik voor het eerst in 35 jaar Moederdag vergeten, mam belde nog. Enerzijds van de schrik en ook omdat ik daar hier niet mee geconfronteerd wordt, de commercie werkt er hier in Cambodja nog niet echt aan mee. Dus pap, ook jij bent alvast gewaarschuwd...het zou kunnen gebeuren..!

Dara en Pitchu, net samen uit de douche (voor het ongeluk)



Nou, voor vandaag hou ik het op dierenpraat, morgen vertel ik jullie over mijn nieuwe  project. Ik ben doodmoe, het is alweer 1 uur middernacht en om 6 uur gaat de wekker weer vrolijk, werken...!

Tot snel

Leon