Slaaptekorten!

Allereerst een klein internettechnisch probleempje. Mijn laatste post op hyves is op een of andere reden niet toegevoegd, deze hopelijk wel. Ook heb ik een post per ongeluk gewist. Dus lieve hyvesvrienden; lees mijn posts voortaan beter rechtstreeks op cambodjakids.blogspot.com weet je zeker dat je niks mist!

Internet en computers...vaak frustrerend!

Lag vrijdagmorgen om 4 uur in bed. Schrijven van mijn blog is inmiddels bijna een verslaving geworden. Enerzijds niks mis mee, zo hou je je lezers alert en letterlijk aan het lezen, maar aan de andere kant moet het natuurlijk niet ten koste van je nachtrust gaan. Ik zag er na 2 en half uur slaap uit als een zombie, ik had zo voor een horrorfilm gecast kunnen worden!

Zo zag ik er vanmorgen ongeveer uit, dan helpt koffie niet!

Mijn probleem is; als ik eenmaal begin met schrijven, stop ik er niet mee voordat ik helemaal klaar ben. Foto's & filmpjes selecteren, verkleinen, uploaden en plaatsen. Alles nalezen, schrijffouten herstellen (met dank aan Monique, hihi) en uiteindelijk publiceren op internet...je snapt het al, het is een dwangneurose met perfectionistische trekken. Beter dan smetvrees, maar zoals ik al zei; slaap is ook belangrijk. En de wallen van Wim Kok, die mag ie zelf houden!

Vaak kom ik  niet aan schrijven toe als ik druk bezig ben, ideeën hopen zich op...met als gevolg dat ik afgelopen vrijdag na 3 Engelse lessen (2 op school en 1 bij AAA) zowat staande in slaap viel, terwijl ik nog naar huis moest op de brommer. Als je het Cambodjaanse verkeer kent (zie filmpje), weet je dat dat levensgevaarlijk kan zijn ...niet meer doen dus! Probeer nu elke dag kleine stukjes te schrijven en dan om de paar dagen aan elkaar plakken en... posten maar ;-)

 

Stond zaterdag rond 7 uur weer naast mijn bed. Ik besloot een 2e poging te wagen om Pitchu mee naar de kids te nemen. Vanaf de valpartij durfde ik het niet zo goed meer aan. Maar soms moet je het lot tarten en je over angsten heenzetten. Bovendien bleven de kids jammeren dat ze haar wilden zien. Zo gezegd... Ik was wat nerveus toen ik de plek des onheils passeerde, maar zette door, al duurde de rit 20 minuten langer. Er kon weinig gebeuren, Pitchu zat aangelijnd in de tas, tussen mijn benen.

Pitchu, 3 uur lang het middelpunt...ze heeft er geen moeite mee!

 Ik bereidde me alvast mentaal voor op de drukte en op het feit dat ik alles in goede banen moest leiden. Feit is dat Cambodjaanse kinderen, volwassenen trouwens ook, totaal anders met dieren omgaan dan wij gewend zijn. Over het algemeen wat hardhandiger. Honden zijn om te waken en verder moeten ze maar buiten blijven, want ze zijn vies. Pitchu is vrij brutaal en heeft al enkele keren gehapt tijdens ruwe benaderingsacties van Cambodjanen, dus ik verwachtte conflicten. Gelukkig nam Channa, jongetje van 12 meteen de verantwoording op zich, een taak die hij met allure en trots vervulde. Zichtbaar een geboren hondenliefhebber en een van mijn lievelingen. Ik weet, men zegt dat je nooit kinderen moet voortrekken, maar in de praktijk werkt dat vaak toch anders, beweer maar eens van niet!

Channa met Pitchu, allebei fotogeniek!

 Pitchu was wat overrompeld door de horde kinderen die mekaar verdrukten om het dichtst bij te komen maar over het algemeen is alles goed verlopen. Met hier en daar wat gesnauw, liet ze weten dat er met haar niet te sollen valt. Na 'n ritje in het fietsmandje (filmpje) was het ijs gebroken en werd ze bij elke stap op de voet gevolgd door minstens 10 kids. Tijdens de lunch viel en hier en daar "per ongeluk" wat voedsel van tafel, waar Pitchu dankbaar gebruik van maakte, terwijl ze net daarvoor al was getrakteerd op een bakje gekookte kip, dat ik had meegebracht.

Pitchu geniet van de restjes...

 

Nog wat plukken haar weggeknipt op het hoofd van Prasna, een 10 jarige die een zweer op z'n hoofd had, waar het pus al uitliep. Het moest ontsmet worden, maar de zuster mocht het niet aanraken, ik wel. Met uiterste precisie en voorzichtigheid knipte ik om de wond heen en tot mijn ontzetting kwam ik nog eens 5 zweren tegen, verspreidt over zijn hele schedel, waarvan een ter grootte van een knikker! Ik moest ff slikken, had compassie met de arme schat. Hij moest uiteindelijk kaalgeschoren worden, zoals ik al tientallen keren heb meegemaakt. Bijwerkingen van de enorm agressieve HIV-Medicijnen in combinatie met antibiotica en andere chemische troep. Soms vraag ik me af of die farmaceutische zooi het uiteindelijk allemaal wel waard is en in hoeverre het echt helpt. Het zien van al dat kinderleed wordt me soms wat te veel. Gelukkig wordt ik altijd weer opgebeurd door een lach!

Prasna, in groen-rode shirtje, nu kaalgeschoren

s' Avonds was ik uitgenodigd voor een diner met Benoît, zijn laatste week in het weeshuis is inmiddels ingegaan. Ik was s' middags al door zuster C. ingelicht over het zoekraken van zuster E., 2 weken geleden. Ze verbrak haar zwijgplicht, door me te vertellen dat zuster E. niet zo gelukkig was in het weeshuis, met name omdat ze te weinig eigen initiatieven kon uitvoeren, overal moest ze toestemming om vragen bij "moeder overste". Ze kon de situatie niet langer aan en is "gevlucht". 

Zuster op de vlucht...!

Ze is gesignaleerd in Phnom Penh zonder haar habijt, in gewone kleren en er is een "crisis" in de organisatie. Sinds mijn terugkomst zijn mij al vaker "negatieve" zaken opgevallen, die ook die mij zelf troffen. Ik zal hier binnenkort dieper op ingaan. Ik heb er lang met Benoît over gepraat onder het genot van een "Ribeye met gorgonzolasaus", "crème brulé" en een flesje rood in een knus Frans restaurantje. Ik genoot van iets wat ik al zo'n 9 maanden niet meer gegeten heb. Iets wat ik me zelf niet kan permitteren, aangezien de rekening een hele week boodschappen voor mij is.

Frans restaurant "Le Pistou", sfeervol en lekker!

Dara voegde zich later bij ons, hij at al bij zijn beste vriendin, Nary. We dronken samen nog wat bij "rainbow bar", een van de weinige gay-bars die Phnom Penh rijk is. Benoît (zelf ook homo) was er nog nooit geweest. De show viel wat tegen en Benoît had al flink wat slaaptekorten opgebouwd de laatste maand omdat het vrijwilligershuis waar hij sliep, pal langs een Karaoke-disco ligt, dus dat was elke avond feest. De muren in zijn kamer trilden tot middernacht, terwijl hij er elk morgen om 6 weer uit mocht. We brachten hem naar het hotel waar hij sinds vrijdag slaapt en zijn na een paar drankjes in "blue chili" (waar wel een leuke travestie-show was) ook naar huis gegaan.

Tim met travestiet, "blue chili" februari 2010

Vandaag (zondag) heeft het de hele dag keihard geregend, alle straten stonden weer eens blank en ik kon nergens heen. Het droge seizoen is officieel niet eens begonnen en het heeft al vele malen geregend. Sommige mensen beweren dat het "Broeikaseffect" niet bestaat, ja duh...maak dat de kat wijs! Heb lessen voor "AAA" voorbereid en Spartacus (gods of the arena, de tv-serie) gekeken. De eerste week lesgeven was erg leuk, het geeft enorme voldoening.

Tafereel na een "gemiddelde" regenbui in Phnom Penh

Nog even over het weeshuis. Ik gebruik geen namen van zusters en ook de organisatie noem ik uit privacy overwegingen niet. In elke organisatie gebeuren negatieve dingen en ook al ben ik het met veel situaties niet eens, ik respecteer hun claim om anonimiteit. Ook al zal ik me in de toekomst meer op andere projecten gaan richten, omdat ik geremd word in mijn ambities om meer te doen. Toch zal ik er blijven komen omdat ik een band met de kinderen heb. Er zijn uiteraard ook verbeteringen, met name de drinkwatervoorziening die net klaar is en de kinderen krijgen sinds kort psychologische hulp via het rode kruis. 

Zomaar even...neefje van Dara...

Tot slot wil ik Agnes en Martin bedanken voor hun donatie voor medicijnen voor Kanha.

Ik kan nog steeds alle hulp gebruiken dus schroom niet om me te mailen of een bedrag, groot of klein, te storten op de rekening van "Stichting Cambodja-Kids": 153954191 (Rabobank)