Zoals beloofd... een nieuw blogbericht. Er gebeurt hier genoeg om over te schrijven. Had het niet echt verwacht, maar mijn blog is al meer dan 160x bekeken in de eerste drie dagen. Het gekste is nog dat er ook lezers uit thailand (waarvan 1-tje Tineke is, nog op vakantie daar) en de Verenigde Staten (Amerika) bij zitten, ze zullen het wel niet kunnen lezen, maar daarom het volgende plan; ik ben nu Engels leraar, dus waarom niet vertalen in 't Engels..? Dat ga ik dus nu ook doen! Zo kunnen er meer mensen kennis nemen van mijn projecten én Stichting Cambodja-Kids"...
Heb de afgelopen 3 dagen weinig (totaal zo'n 15 uur) geslapen...geen rust voordat ik alles af had. Mijn laatste verhaal op leonassi.waarbenjij.nu , blog aangemaakt en alles onderling gekoppeld. Zo kunnen mijn vrienden mij onder andere volgen via; hyves, twitter, google buzz, facebook, etc... heb mails verstuurd en alles zo goed als bijgewerkt. Hier en daar nog wat puntjes op de i en dan heb ik er vrede mee.
Hier zie je Pitchu op de brommer. Ze moet eigenlijk helemaal in de tas, maar 't beesje is al een echte waaghals en het is bovendien te warm, dus... Ze moet nog wel een en ander leren. Ze heeft al wat stukjes van onze meubels geproefd, sleurt continu met de waterbak (dus steeds overal pootjes) en heeft nog wat zindelijkheidsprobleempjes. Ze doet het wel elke keer netjes op de zelfde mat bij de voordeur, maar zondag kwam Dara binnen met haar bruine smurrie tussen zijn tenen...jakkes!
Op de foto zijn we samen met Dara onderweg naar Kanha (meisje dat ik steun, zie laatste verhaal op leonassi) om een paar schoenen te kopen, gesponsort door Tineke. Dara en Kanha onderhandelen met de verkoopster...ze betalen uiteindelijk $4,= ! Belachelijk goedkoop voor westerse begrippen, maar de gemiddelde Cambodjaan moet er nog altijd zo'n 3 dagen voor werken. Kanha is er dolblij mee (jammer, foto vergeten!) en bedankt me wel 3 keer onderweg.
Ik ben een grote dierenvriend en op mijn balkon staat een grote aardenwerken pot van een paar honderd liter. Hierin had ik alle vissen overgebracht die eerst in onze vijver zaten toen we nog in een buitenwijk Phnom Penh woonden. Achteraf had ik ze beter achter kunnen laten. Het water was een aantal weken geleden donkergroen en totaal ondoorzichtig. Ik besloot voor $10,= een vijverpomp met filter te kopen en na een dikke week drap verwijderen werd het water steeds helderder. Deze week draaide ik de pomp een kwartslag om als laatste de bodem nog helder te krijgen. Daarmee bezegelde ik het lot van honderden kleine visjes met hun prachtig mooi gekleurde sierstaartjes. Ik had de pomp met aanzuiging naar boven gericht waardoor deze bloot kwam te liggen en als een soort gehaktmolen fungeerde. In eerste instantie dacht ik dat de twee grote vissen (soort koi) de kleintjes aanvielen omdat het water nu zo helder was. Overal dreven halve vissen en ik snapte het pas toen de pomp ermee ophield. Het water is nu schoon tot op de bodem, maar het aantal vissen (de minst mooie) is op twee handen te tellen. Scheelt wel voer, maar het voelt niet fijn!
Maandag naar de kids geweest omdat het een feestdag was. Zondag verzuimd omdat ik de hele dag gebruikt had voor de site en het nieuwe blog. Een aangename verrassing stond me te wachten. Een vrijwilliger van vorig jaar, Benoît uit Frankrijk was er. Hij had de kids vorig jaar beloofd om terug te komen maakt zijn belofte nu dus waar. We hebben ons super vermaakt met de kids, hij is namelijk net zo maf als ik! Hij was ook vrij geschokt over de toestand van Pet, een jonge wees die al 6 maanden erg ziek is, we hebben samen zowat staan janken, maarja dat kun je niet maken...hij stond nota bene met de stumpert in z'n armen...pfff. Donderdag (morgen) gaan we samen dineren en uitgebreid bijpraten. Dat wordt lachen en waarschijnlijk ook 'n paar tranen wegpinken. Ik vergat opnieuw foto's te maken maar hier eentje van vorig jaar, toevallig met Pet.
Sinds ik in augustus terug naar Cambodja ging heb ik mijn "looks" wat aangepast. Mijn haren langer laten groeien zodat mijn krullen tevoorschijn komen en sinds 3 maanden een klein baardje laten staan. Dara vond het wel grappig en ik moest er aan wennen omdat ik het vindt kriebelen, ik blijf er aan friemelen. Het begon de laatste paar weken meer en meer op 'n soort Taliban-baardje te lijken. De meningen van familie en vrienden hier en in Nederland liepen uiteen, maar de reden waarom ik hem een half uur geleden afschoor is een andere. De kids vinden het maar raar (Cambodjanen hebben haast geen baardgroei) en zeiden rechtuit "niet mooi", sommigen wilden al niet meer knuffelen omdat het prikt...en dat gaat te ver, dus...weg ermee! Ik dacht er wel nog net aan om voor en na foto's te maken, dus vel je oordeel (niet dat ik me er iets van aantrek) en reageer. Nu misschien 'n snor...? Overigens, niet op het kapsel letten, op de voor-foto had ik nog niet gedoucht en die rode vlekjes op mijn borst zijn hittebultjes, het is hier namelijk...eh, 'n beetje warm!
De reden waarom ik steeds vergeet om foto's te maken is omdat mijn camera een vrij log ding is, dat was eerder geen probleem. Nu ik hem eigenlijk altijd bij me wil hebben is dat totaal niet practisch. Ik heb nog een antieke Olympus uit 2004 maar die stelt niet meer scherp en maakt geen filmpjes, want die wil ik ook hier plaatsen. Het zal voorlopig toch met die "blok" moeten, want een nieuwe kan ik me niet veroorloven. Ik hou het hier voor vandaag bij, misschien schrijf ik morgen wel weer, moet jullie nog vertellen over mijn nieuwe project maar moet nu echt gaan werken. Tot snel...héél snel!
Leon
Ps. Willen jullie mij a.u.b. helpen door via de onderstaande knoppen mijn blog aan anderen bekend te maken, er is slechts een klik voor nodig, en vergeet niet om jezelf als volger toe te voegen via google friends, dit kan met je huidige e-mailadres. Thanks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten