Ik moet even gal spuwen, m'n ei kwijt, simpelweg frustratie van me afschrijven. Oké, Dara is vrijdagavond naar Bangkok gevlogen met Seca. Ze hadden 5 maanden geleden voor het belachelijke bedrag van 7 dollar (nog geen 5 eurie) een ticket geboekt. Met luchthaven taks komt dat neer op nog geen 20eu, nog steeds belachelijk goedkoop. Dus...Dara weg, ik alleen. Op uitnodiging van 2 collega's pizzaatjes eten met 'n paar pullen bier erbij. Leuke avond voor weinig geld, dat heb je af en toe nodig. Niet zo goed voor mijn slaapritme maar wel voor de geest, flink gelachen. Ik voelde me s'morgens nogal brak dus ik besloot om vandaag (zondag) naar de kids te gaan en heb zaterdagmiddag gebruikt om huis en haard in het reine te brengen, ook af en toe gewenst. Na school gekookt en filmpje gekeken met een student van me en rond twaalven het mandje in.
Zondag dus vroeg eruit, ontbijtje en frisse douche, klaar om naar de kids te gaan. Rugzak vol versnaperingen en krijt gestopt, Pitchu in de andere tas en hup...brommer op. Een gast die voor de huisbaas werkt was al bezig om het poortje voor Pitchu te plaatsen. Pitchu ging flink tekeer, fel reagerend op de boor- en cirkelzaaggeluiden. Toen het poortje erin zat bleef ze een tijdje protesterend tegen het lelijk stuk metaal staan blaffen, omdat ze nu niet meer op dievenpad en schijt-toer bij de buren kan!
 |
| Bij elkaar geraapt poortje van sloopijzer... |
 |
| ...daar moet snel 'n lik verf tegenaan! |
 |
| Pitchu...helemaal gewend tussen de kinderhandjes! |
Mijn hele enthousiasme stortte spontaan als een kaartenhuis in elkaar. Ik wilde alleen nog maar naar huis, maar liet het niet aan de kinderen merken. Ik gloeide van woedde, wou schreeuwen... stoom afblazen. Op de brommer terug naar huis rolde tranen van verslagenheid over mijn wangen...Mijn ongeuite woede had zich inmiddels in maagpijn getransformeerd. Wederom werden mijn inzichten over het "waarom-niet-meer-geloven-in de-katholieke-kerk" loepzuiver. Deze nare ervaring heeft me inmiddels een nieuw blikveld verschaft: ik moet verder met het ontwikkelen van mijn eigen projecten, hoe erg ik het ook vind voor de kids. Ik zal niet helemaal wegblijven, maar een Nederlandse reiskennis die in India haar eigen project heeft (Eugenie) gaf me dit mee: "Als je hulp doodloopt, kap er mee en steek je energie ergens anders in", hard maar waar!
 |
| Rechts: Sreylee |
 |
| Echt ff nodig! |
Tegelijkertijd lijkt het alsof er nieuwe openingen ontstaan. Laatst toen Benoît nog hier was ontmoette ik Phanny, een Cambodjaanse meid die zelf 9 jaar in weeshuizen heeft doorgebracht. Ze had Benoît wat Cambodjaans geleerd en hem verteld over haar tijd in de weeshuizen. Na mijn klote-ervaring had ik behoefte om met haar te praten en nodigde haar uit voor "Spaghetti" bij mij thuis. Phanny heeft een zware jeugd gehad. Haar moeder verliet haar agressieve vader voor een andere man en liet haar en haar 2 broertjes in de steek. Pa draaide door, ging aan de drank, verkocht huis en haard en gaf al zijn geld aan een rare boeddhistische sekte die ervoor zou zorgen dat zijn ex zou sterven, wat uiteraard onzin was. Ondanks dat Phanny van haar vader noch moeder enige liefde kreeg is ze een goedhartige meid. Ze bekommert zich nog steeds om haar broertjes en zelfs haar agressieve, alcoholistische en inmiddels zieke vader. Toen ik haar vroeg waarom ze dat deed, antwoordde ze: "Hij zou anders sterven en hij heeft me toch op deze wereld gezet"!
Phanny werd op 9-jarige leeftijd in een weeshuis opgenomen, waar haar werd verteld dat ze niet met jongens mocht omgaan en dat ze door aanraking alleen al, zwanger zou worden. Toen een jongen haar hand 'n keer per ongeluk raakte, heeft ze huilend een hele middag boven het toilet staan springen om de foetus eruit te krijgen, die er uiteraard niet was. Ze moest jarenlang dagelijks 3 kilometer (in hitte, stortbuien etc...) heen en terug naar school lopen en het was haar verboden met vrienden van school mee te rijden. Ondanks de emotionele- en psychische schade die ze tijdens haar jeugd opliep heeft ze dankzij de hulp van een Franse sponsor vorige maand haar universitaire graad in psychologie gehaald. Ze is nu op zoek naar een baan in sociaal werk en werkt al vrijwillig met weeskinderen. Als ervaringsdeskundige is dit haar passie en ik hoop in de nabije toekomst met haar te kunnen samenwerken in de vorm van een project.
Maandagavond was de verjaardag van "Raksmey" het pleegkind van Jochen (de Duitser). Ik kon pas na 8 uur (eerst werken) en het feestje was in volle gang. Er waren wat genodigden (waaronder ik) en nog een paar andere Duitsers. We hebben gedanst en gesprongen met alle kinderen van "AAA", ik was drijfnat na een half uurtje maf doen, maar heerlijk om mee te maken na de beruchte zondag. Vrijdag 15 juli ben ik uitgenodigd voor een diner met Jochen en zijn reisvriend (ook Jochen) om te praten over eventuele samenwerking. Jochen kan als journalist een groot publiek bereiken om donaties (in Duitsland) los te krijgen en ik zou hier zijn tussenpersoon kunnen zijn. Ik heb een stichting, hij niet. We hebben allebei op elkaar aansluitende ideeën. Snap je het plaatje...? Hierover na de 15e meer.
(filmpje van Feestje bij "AAA", lage kwaliteit, mobile tel.)
Ondanks het goeie nieuws heb ik momenteel een bloedend hart, om het maar even figuurlijk uit te drukken. Ik sliep al slecht, maar kon de afgelopen dagen de kids niet uit mijn hoofd zetten. Heb de laatste 2 nachten 'n half slaappilletje moeten nemen om zo toch de slaap te vatten. Ik ben emotioneel zwaar aangeslagen en teleurgesteld, probeer me echter te richten op de positieve kanten.
 |
| Pitchu kijkt mee terwijl ik met mam skype... |
Dit weekend heb ik verplichte onderwijscursus op school, dus ik kan niet naar de kids. Op die manier heb ik extra tijd om mijn gedachten wat de ruimte te geven. Niet dat ik veel tijd heb, want vandaag kreeg ik te horen dat ik een maand lang, elke dag 'n uur extra moet lesgeven omdat een andere leraar de benen heeft genomen. Brengt wat extra in 't laatje maar het brengt ook weer extra stress. Klinkt allemaal wat negatief, maar dat gaat na 'n paar nachtjes goed slapen wel weer over.
 |
| Echt feest, of... |
 |
| ...politiek plagerijtje?! |
Vanmorgen was er niet veel lesgeven bij. Het 3-jarig bestaan van Preah Vihear als officieel eigendom van Cambodja (op de lijst van wereld erfgoed van UNESCO) werd gevierd. Voor mij was het niet meer dan 20 minuten lang schreeuwen, met Cambodjaanse vlaggetjes wapperen en een of ander nationalistisch lied zingen. Preah Vihear is een van de hoofdredenen van de grensgevechten tussen Cambodja en Thailand. Getouwtrek om een eeuwenoude tempel...maf. Vraag me af waarom je dat dan zo uitbundig moet vieren...is het om het de Thais er nog eens eventjes in te wrijven of zijn ze er nou echt zo blij mee? Het antwoord moet ik helaas verstek laten gaan...
Als laatste nog een filmpje van de vlaggetjesgekte (lage kwaliteit, mobieltje)
Weltruste
PS. Helaas voor dit keer, de volgende keer meer foto's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten