even een korte update (helaas ’n keertje zonder foto’s)…
Cursus van afgelopen weekend viel gelukkig meer mee dan tegen. Het gaf me ’n weekendje om na te denken over het weeshuis (beter gezegd, te ontstressen) en ik heb er pedagogisch gezien toch behoorlijk wat van opgestoken. Want wat voor kaas heb ik nou gegeten van het onderwijs om mezelf leraar te noemen? Hooguit het werken met de kids, maar das toch anders. We hebben wat handreikingen gekregen hoe je lessen wat spannender kan maken om de veelal totaal ongeïnteresseerde pubers te doceren. Desondanks ben ik nog steeds van mening dat als een student met geen paard vooruit te branden is, je er als leraar niet altijd wat aan kan doen. Ik kan de hele dag spelletjes doen of de wurggreep toepassen, maar als iemand gewoon niet wil… denk ik gewoon aan mijn karige uurloon en dan richt ik mijn kostbare positieve energie op de weetgrage studiebollen, behoud ik tenminste nog wat eergevoel!
Vanaf vandaag heb ik er een maand lang een extra klas bij. Beetje voorbereid (hoger niveau) en wat nieuwe technieken toegepast. Gelukkig een kleine klas (15 stuks) en vrij rustig, hoop dat ’t zo blijft. Komende tijd gaat uitpuilen van het extra werk. De semesters van fulltimers en parttimers eindigen in 2 opeenvolgende weken in augustus. Een kleine opsomming: 148 mondelinge tests, proefwerken, schrijfoefeningen & beoordelingen. 4 verschillende examenoefeningen en woordenlijsten in elkaar sleutelen en met een beetje pech nog zo’n 150 examens (je krijgt nooit je eigen klassen, uiteraard) corrigeren, samen goed voor zo’n 40 uur extra werk…onbetaald!!! En dan heb ik het lesgeven bij “AAA” niet eens meegeteld.
Even iets totaal anders…
Ik dacht vanaf mijn eerste dag in Cambodja vaak dat mensen hier een beetje geobsedeerd en paranoia alles achter slot en grendel zetten. Had in het begin vaak onenigheden en zelfs ruzies met Dara om het feit dat alles “potdicht” moest zijn. Iedereen heeft hier tralies voor de ramen. Voordat ik naar de eerste verdieping van mijn woning kan, moet ik een twee metalen poorten door met twee zware hangsloten. Dan een flink hangslot op de voordeur. Dara rammelt er wel 4 keer aan voordat we naar bed gaan, tot ergernis van mij en als we naar bed gaan sluit hij zelfs de slaapkamerdeur af. Mijn paranoia gedachten dwalen eerder af naar de vraag: “wat als er nou een flinke brand uitbreekt. Dan wordt je dus geroosterd! Als je eerst je sleutelbos moet pakken, dan in paniek nog de juiste sleutels door 4 hangsloten halen…vergeet het dan maar.
Honderd keer per week: “staat de brommer binnen bij de huisbaas? Heb je hem afgesloten? Heb je de gasfles dichtgedraaid?”. “Ja Dara”! Af en toe wordt ik er gestoord van. Vorige week vroeg ik een oostenrijker die hier al een paar jaar woont naar zijn inzicht hierover. Een beetje bot zei hij: “Doe nou maar gewoon wat ze zeggen, das altijd veiliger. We zijn hier niet in Europa”. De Engelse zeggen: “Better safe than sorry”. Vertaald “Beter veilig, dan spijt achteraf”. En wat gebeurde er afgelopen weekend? In de opgang langs het wooncomplex (begane grond), werd op klaarlichte dag een brommer gestolen…moet ik (helaas) alsnog bekennen dat het niet zomaar uit de lucht gegrepen is. Sinds het verschrikkelijke regime van “Pol Pot” (vergelijkbaar met de Holocaust van Hitler) vertrouwen Cambodjanen elkaar voor geen meter, vandaar het alles-op-slot-beleid.
Enige voordeel dat ik er uit kon halen is dat ik me nu niet meer hoef te irriteren aan de dubbel geparkeerde brommers in de 2 tegels brede (!) corridor. Vanaf de dag dat wij hier introkken, werd ons verteld dat we de brommers daar niet mochten parkeren. Wij moeten ze in de werkplaats van het bedrijf beneden parkeren en mogen er extra voor betalen. Het zijn maar 5 eurie per maand voor 2 brommers maar toch… Iedere andere bewoner parkeerde zijn vehikel breeduit in de doorgang (geld uitsparen?) waardoor ik me met mijn logge westerse postuur al tierend en vloekend (soms met tassen vol boodschappen) een onbestaanbare weg moest banen, kruipend en flikflooiend tussen het ijzer. Niet dat ik het een ander gun om zijn bezittingen kwijt te raken maar zo’n vrije opgang is wel zo prettig…nu staan ze dus allemaal binnen! En vaak zijn de deuren overdag al afgesloten…voelt lichtelijk onprettig als je dat van thuis (Venlo) uit niet gewend bent.
Ik schrijf snel weer, maar voor nu moet ik echt mijn nachtrust gebruiken, de werkdagen zijn lang.
Cambodjaanse knuffels,
Leon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten