Opnieuw jeuk en uitputtingsverschijnselen...

Hallo lieve mensen (Geciteerd van Koos Alberts, Haha),

En hij "smartlapt" er nog steeds op los!

Om te beginnen wou ik even kwijt dat natuurlijk niet elke dag of week even opwindend, meeslepend of interessant is dan de andere. Soms lijkt de ene dag op de andere en ik ga niet 2 keer hetzelfde schrijven, zonde van mijn tijd (en de jouwe) en ik kan op z'n tijd wel wat nachtrust gebruiken! Maar...niet getreurd, daar heb ik natuurlijk wat op gevonden. Heb een hele lijst gemaakt met onderwerpen waarover ik kan schrijven en hij groeit gestaag. Er zijn me na anderhalf jaar zoveel dingen overkomen dat ik genoeg materiaal in mijn grijze massa heb opgeslagen. Zo wordt dit blog tevens een soort naslagwerk van persoonlijke ervaringen met Cambodjaanse gewoonten en gebruiken, handig als je een keer op bezoek mocht willen komen...

Genoeg om over te schrijven!

Ik word opnieuw geplaagd door tergende jeuk, dit keer op de vreemdste plekken (nee...niet daar!) zoals in m'n knieholtes en net onder het einde van mijn oksels (foto)...strontvervelend, netjes uitgedrukt. Ik sliep al miserabel, in beginsel mijn eigen stomme schuld. Ik moest mijn verhaal weer af hebben laatst. 3 Uur geslapen, middag erna flinke dut gedaan, volgende 3 dagen een lamlendig slaapritme.

Jeuk, jeuk en nog eens jeuk!

Als klap op de vuurpijl een nieuwe gewoonte van Pitchu; een nachtelijk blafuurtje! Waken, oké...maar 30 minuten monotoon blaffen om 3 uur s'morgens...?! Na 10 keer ziedend 'Pitchooeeee shut up' geblèrd te hebben was ik het beu. Ik smeet een halfvol waterflesje uit het raam de woonkamer in...dat hielp. Na 3 nachten het zelfde liedje werkt het schrikeffect, vannacht was ze stil!

Ik word elke nacht zo'n 5 tot 10 keer wakker en slaap erg licht, de jeuk en de warmte zijn ook geen goeie slaapsupporters... Ik heb het gevoel tegen een vorm van geestelijke uitputting aan te hikken en ben snel geprikkeld en geïrriteerd. Dara en ook mijn leerlingen op school mogen daar gratis van meegenieten. Energieniveau was woensdag te laag om naar de kids te gaan. Zaterdag was ik vrij fris, dus vóór achten bromde ik al op mijn vehikel richting kids, zonder Pitchu. Ze snapt inmiddels waar ik naartoe als ik geen schooltas meeneem, de zonnebril opzet en me insmeer met zonnecrème. Had haar beter mee kunnen nemen want toen ik terugkwam was ik weer net zo afgebrand als eerder, futloos van het sleuren, dragen en rennen. Pitchu had me waarschijnlijk veel energie bespaard, maar goed...

Ik wil gewoon slapen...

Sokny, de peuter die in december aan de poort werd gedumpt eten gegeven en klein wandelingetje gemaakt. Ze zet stapjes maar kan niet zelfstandig lopen, de hulpmoeders oefenen te weinig met haar en daar was ik gepikeerd over. Dus...in mijn kwade bui besloot ik om vanaf nu elke week minimaal 10 minuutjes met haar te oefenen...verdomme! Ik kan de laatste weken zo giftig als een adder worden als me iets niet bevalt of als iets niet gaat zoals ik het graag zou zien. Ook Sreylee, de nieuwe vondeling (begin mei achtergelaten, zonder gegevens) bezorgt me onmacht gevoelens. Ik schat haar 'n jaar of 7 á 8, ze lijkt autistisch of in elk geval zwakbegaafd. De andere kids snappen dat en maken daar uiteraard misbruik van. Ze is al wat gewend en niet meer zo bang maar ze wordt continu als pispaaltje gebruikt en van alle kanten door de andere kinderen geplaagd, geduwd en zelfs geslagen omdat er niets van gezegd wordt. Toen een van de jonge knulletjes haar met een hard plastic stuk speelgoed op haar hoofd sloeg, terwijl ik duidelijk "niet doen" zei, liet ik mijn gezag even gelden. Ik nam het voorwerp af en demonstreerde hoe onplezierig het voelt om daarmee op je hoofd te worden geslagen. Dat was schrikken en bijna huilen, maar de boodschap was duidelijk.

2 kleinste arme hummeltjes

Sokny tijdens haar lunch...

Uiteraard ben ik er feitelijk gezien maar een fractie van de tijd, maar mijn aanwezigheid maakt allicht indruk. Ik kan natuurlijk niet 40 kinderen tegelijkertijd gadeslaan, maar in bijna 2 jaar tijd heb ik ze toch een en ander bijgebracht. In het begin stalen ze nog potloden en andere materialen die ik meebracht. Toen ik een kleine dief betrapte leverde dat dikke tranen op, maar uiteindelijk een voorbeeld voor alle anderen. Nu komen ze netjes alles terugbrengen als een activiteit afgelopen is. Ook het uitdelen van snoepjes, brood en andere snuisterijen ging in het begin met horten en stoten... erg chaotisch. Nu gaat dat netjes in rijtjes en ordelijk anders geef ik gewoon niks, dat werkt!

Netjes in een rijtje, kleintjes eerst!

Mijn mening wat betreft Sokny en Sreylee; ze hebben beiden zéér waarschijnlijk geen HIV en horen ook wat hun geestelijke gesteldheid betreft hier niet thuis. De organisatie heeft ook een huis voor geestelijk minder begaafden, dus ik zou zeggen; "hak die knoop door en geef die kinderen 'n plek bij lotgenoten in een geschiktere omgeving". Zo stuit ik steeds vaker op zaken die me tegenstaan, maar het is nu eenmaal niet "mijn" weeshuis. Na mijn laatste gesprek met Benoît besef ik dat ik er weinig aan kan veranderen. Dat geeft je op langere termijn een machteloos gevoel. Dit is een van de redenen waarom ik tevens mijn eigen projecten (o.a. lesgeven bij "AAA") ontwikkel. De zusters (en de organisatie) hebben zo hun eigen visies en ideeën en uiteindelijk zal ik mijn eigen weg moeten volgen. Ik blijf bezoeken, ik ga tenslotte voor de kids, niet voor de zusters of de organisatie. Zo zie je dat het niet altijd "vrijheid blijheid" en kindjes knuffelen is...wat vaak gedacht wordt.

FF bijkomen op de schommelbank...

s'Avonds ga ik vaker met Pitchu een wandelingetje maken door de buurt. Zo kwam ik laatst uit bij een "buurtsuper" waar een spastisch jongetje (schat hem zo'n 12 jaar oud) in een geïmproviseerde rolstoel (plastic tuinstoel in gelast metalen frame met wielen) voor de ingang zat. In mijn beste Cambodjaans knoopte ik een gebrekkig gesprekje aan met zijn waarschijnlijke ouders en groette "Makkara" en stelde hem aan Pitchu voor. Hij kreunde en lachte van plezier, duidelijk genietend van de geschonken aandacht. Elke keer als ik voorbij kom ga ik even hallo zeggen en hij lacht al van veraf. Ik wacht nog even met foto's nemen, dat is momenteel nog niet gepast naar mijn gevoel. Nu is het al heel wat, dat een Cambodjaanse familie zorg draagt voor een gehandicapt kind. Maar al te vaak eindigen ze zoals bijvoorbeeld "Sreylee" in een weeshuis, verstoten door eigen bloedverwanten. Toch was ik eerlijk gezegd wat geschokt toen ik afgelopen week na mijn werk met de brommer langsreed en zag hoe een familielid hem naakt in zijn tuinstoel-rolstoel besproeide met de tuinslang (Makkara hevig schuddend), waarna ze vrolijk verder ging met plantenpotten bevochtigen. Het kwam op mij wat minderwaardig en schaamteloos, zelfs wreed over, zo midden op straat.  Ondanks zijn handicap (ik weet niet in hoe hij het zelf geestelijk ervaart) vind ik dat ze hem zoals ieder ander gezinslid een bad binnenshuis moeten geven. Als je eens wist hoe preuts de gemiddelde Cambodjaan is dan begrijp je wat ik bedoel.

Een beetje waardigheid, asjeblieft?

Afgelopen week stond ik te wachten voor het laatste stoplicht richting "AAA". Ik werd plotseling overvallen door een walgelijke walm. Links van me stond langs een klein vrachtwagentje. Terwijl ik haast begon te kokhalzen keek ik in de open laadruimte van het voertuig. Tot aan de nok volgeladen met uitgebeende koeienschedels met hier en daar nog wat vleesresten (pal in de zon)...dé verklaring voor de marteling van mijn reukorgaan en dat op lege maag. Op de berg van karkassen zat het personeel vrolijk te kletsen en ook de verkeersdeelnemers om me heen leken immuun voor de verrottingsgeur te zijn.

Het doordringende parfum van rottende koeienschedels...gatver!

Het proefwerk bij "AAA" is maar gedeeltelijk geslaagd. 2 Afwezigen en van de overige 5 kregen er 2 het werk niet af terwijl ze openlijk spiekten bij elkaar. Ondanks het feit dat ik uitlegde dat het bedoeld was om mij inzicht te verschaffen in hun vaardigheden (ze krijgen tenslotte toch geen diploma), blijkt bedrog hier gewoon ingeprent en cultureel verantwoord te zijn...heb er geen andere verklaring voor. Maar gelukkig is er nog altijd vooruitgang. Heb er gister wel nog een Duitser genaamd "Jochen" ontmoet die er een soort "Foster Parents Kind" heeft en nog 3 andere kids sponsort door hun schoolgeld te betalen. Ik ben uitgenodigd om maandag het verjaardagsfeest van zijn "pleegdochtertje" bij te wonen en tevens over mijn (toekomstige)) projecten te praten. Hij is journalist en heeft een boek geschreven over zijn reis over de Mekong (rivier) door Laos en Cambodja. Ik krijg waarschijnlijk een gratis exemplaar en hou er hopelijk een waardevol contact voor mijn projecten aan over. Kanha smeekte me wederom om hulp; de fiets van haar vriendin was gestolen terwijl zij hem geleend had. Ik ben er voor haar voor de nodige hulp maar niet om elk probleem op de lossen dat de kop op steekt, sorry! Ze zal moeten leren om verantwoordelijkheid op zich te nemen, moet ik zelf ook. "Geen spullen lenen" is de les. Ik weet gewoon...als ik het nu oplos, ben ik voor elke scheet de pineut!

Het boek dat Jochen schreef...

Deze week was ook filmweek. Elke klas (ook "AAA") heb ik "Mr. Bean's Holiday" laten zien. Lekker stom en voor iedereen te begrijpen. Enige probleem; ik had hem zelf 2 keer gezien en ik heb 6 klassen, dus... je blijft toch kijken...dus nu hoef ik hem de eerste 10 jaar niet meer te zien! Ik wil niet generaliseren, maar Cambodjanen hebben een vervelende gewoonte als ze film kijken...praten! Bij ons in de bios hadden ze je er na 5 minuten uitgeknikkerd, hier lijkt niemand (behalve ik) zich er aan te storen.

Heb het voorlopig wel gehad met Mr. Bean...

Andy, een collega van me maakte kennis met een andere (slechte) kant van Cambodja. Tasjesdieven! Op het platteland wordt nauwelijks gestolen, uiteraard met als hoofdreden dat er niks te stelen valt. Wie toevallig wel geld heeft, bouwt een hoge muur om zijn villa en neemt een eigen beveiligingsmannetje in dienst. In de stad gaat het er net even wat anders aan toe. Hier zijn de contrasten tussen arm en rijk het grootst en buitenlanders worden altijd voor rijk aangezien. Dus... terwijl Andy achterop een Motodup (brommertaxi) voor een rood stoplicht stond werd hij omsingeld door een groepje brommerbandieten. Terwijl het licht op groen sprong graaide een gast met geweld zijn tas, terwijl de rest voor een ontsnappingsmanouvre zorgde. Weerstand bieden heeft weing zin, vaak zijn deze bendes bewapend en ze zijn niet schichtig om grof geweld te gebruiken. Andy kwam er vanaf met een verzwikte pink (bleef aan zijn tas haken) en een verlies van een paar tientjes en een oud mobieltje. Het ergste vond hij nog dat er ook proefwerken van 2 klassen in zaten. "Ik hoop dat ze er in elk geval iets van leren", grapte hij nog. Het had slechter af kunnen lopen...

 

Als afsluiter nog een paar nieuwe fases van Pitchu. Ze is alle puppy-haren kwijt, is daardoor jammer genoeg niet haar streken kwijt. Heb een bontjas aan haar van de achterkant van mijn stoffen divan geplukt. Ze verstopt overal botjes en lekkernijen; in mijn schoenen, schooltas, in de kast. Ze maakt er zelfs graafbewegingen bij en vult de gefantaseerde gaten op met de tegelvloer want er ligt geen zand in de woonkamer!

Kun je nog lang graven...op die tegelvloer!

Zo gauw als de deur naar het balkon open is, graaft ze in de plantenpotten en steelt wasgoed en schoeisel bij de buren. De huiseigenaar heeft besloten om een poortje te plaatsen (wat ik zelf al wilde doen, dus nu spaar ik geld uit) omdat ze sinds vorige week via de balustrade door een hekje bij de buren gaat poepen...ik vroeg me al af of ze constipatie had. Elke keer als de stuiterbal of een ander speeltje onder bank of kast terecht komt, blijft ze blaffen totdat ik het er onderuit haal. Ze is te vet geworden om er zelf onder te kruipen en sinds gisteren springt ze op de bank, waarvan ik heimelijk hoopte dat ze dat nooit zou kunnen! That's it!

Dagdag...tot de volgende keer maar weer ;-)

PS. Hopelijk ben ik de komende week wat fitter!