Kantoorleed voortgezet

Poeh eeh (uitdrukking van Tommie van Sesamstraat)


Het valt toch niet echt mee...zo'n website opzetten. Ik dacht er afgelopen week wel mee gedraaid te komen, maar het viel behoorlijk vies tegen. Ik steek er werkelijk elke vrije minuut in, maar elke keer komt er weer iets bij. De pauze op het werk, de middagpauze thuis, het hele weekend door. Inmiddels ben ik er al een maand mee bezig. Dat komt met name door mijn perfectionistische trekjes. Ik blijf dingen aan't veranderen, waardoor ik die verandering steeds op alle 43 pagina's (!) van de website moet doorvoeren...'n beetje overdrijven mag ik daarbij toch wel? Met een weekje hoop ik toch echt klaar te zijn!

Het begint er steeds meer als een echte website uit te zien!

Afgelopen vrijdag moest ik daardoor opnieuw op de massagetafel. Ik voelde me 'n oud mannetje van tachtig en ik heb reeds een pak warmtepleisters met chilipeper versleten. Zaterdag kwam ik op het idee om de doorgezakte bureaustoel aan de kant te smijten en zette er een keukenstoel met een sierkussentje op de zetel voor in de plaats. Die heeft dan wel geen wielen (welke toch al niet meer deden wat ik wilde en je krijgt van die zwarte strepen op de vloer) maar ik zit precies met mijn knieën in een hoek van 90 graden en een rechte rug. Aangezien ik me geen nieuwe stoel kan permitteren, het proberen waar. En warempel...het resultaat was zondag al te merken. Nek is al iets minder stijf.

Doe nog maar 'n doosje!

Daarnaast dwing ik mezelf nu om elk uur 5 minuten vanachter de laptop te verdwijnen. Ik doe wat strekoefeningen, heb 2 werkbladen met 'kantooroefeningen' van internet geplukt en geplastificeerd op de muur geplakt en ga wat drinken...want zelfs dat vergeet ik. Zelfs op de verjaardag van Outhdom (neefje van Dara) die 4 werd zat ik in kleermakerszit te werken. Het was een Cambodjaanse picknick-verjaardag (geen stoelen, alleen van die matjes op een houten vloer in een hut die op het water uitkijkt. Normaal vind ik dat wel een rustgevend idee, zo dicht bij de natuur, vooral als je doordeweeks in een betonnen stad woont.

Lekker aan het water...

Verjaardagstaart enigzins beschadigd...

Ware het niet dat de halve stad in het wiekent gaat picknicken, dus het gesnater en gekwetter bereikt soms oorverdovende volumes. Ik was blij dat we 2 uur later na het uitblazen van de kaarsjes alweer naar huis konden, ik wou verder en de batterij van de laptop was leeg. Er waren trouwens maar 4 mensen, waaronder de jarige jop zelf, zijn nichtje en grootouders die een stukje taart bemachtigd hadden. Na een ongelukkige beweging lag de taart op zijn kop op de planken vloer, precies op het looppad waar alle vieze kaasvoeten overheen schuifelen. Jammer...ik had net zo'n zin in taart.

kaarsjes blazen...

...weg taart! :-(

Maar oké, volgens Krijn, de sponsor van het domein en de webhosting, heb ik me straks wel ruim 1000 eurie uitgespaard omdat ik de website zelf bouw, al heb ik ook een tienrittenkaart voor de masseur nodig. En omdat het voor het eerst is, moet ik nog veel uitzoeken, dus duurt het logischerwijs wat langer. Ik kan je wel beloven dat het er goed uit gaat zien. Ik verander langzaam in een kantoorpik. Wie weet ga ik straks wel in de 'IT-branche' werken, haha!

Pitchu in de wasmand...jagen op gecko's

Het bezoek aan AAA was deze week helaas wat kort, maar tenslotte werk ik aan de website zodat ik straks meer sponsorgelden voor de kids kan binnenhalen. Ik was wel wat teleurgesteld omdat ik constateerde dat de bouw half stil lag. Reden hiervoor was dat de familie de werklui zelf nodig hadden voor het afronden van hun eigen nieuwbouw, waarmee ze zichzelf gedeeltelijk van inkomen kunnen voorzien door ruimtes te verhuren. Op zich niet zo'n probleem, maar ze hebben nu ook een deel van de toekomstige klaslokaal erbij betrokken en dat was niet de afspraak.

De ramen zijn geplaatst

...maar het klaslokaal wordt ongevraagd tot woonruimte verbouwd!

Er wordt momenteel troep gespoten tegen termieten...jakkes!

Ik sprak Jochen over Skype en die was er behoorlijk pissig over. De Duitse ambassade heeft namelijk een gedeelte van die ruimte al gesponsord en dat kan dus problemen gaan opleveren. Ze willen natuurlijk geen geld in een ruimte steken die NIET voor de kinderen bedoeld is, dus daar is het laatste woord nog niet over gezegd. Jochen komt komende zaterdag weer terug uit Myanmar, dus moeten we weer opnieuw in overleg. Cambodjanen hebben vaker de neiging om maar gewoon "ja, doe maar" te zeggen, terwijl ze ondertussen gewoon hun eigen plannen voortzetten. Dat wil nogal eens wrijving geven en zo leer je soms op een vervelende manier de mindere kanten van de Cambodjaanse cultuur kennen. Ik hou jullie op de hoogte over de afloop.

De groeten!