Terugkeer naar het weeshuis

Even tussendoor...
Afgelopen zondag was het zover. Na wat mentale voorbereiding had ik besloten om na anderhalf jaar weer eens een bezoek aan het weeshuis te brengen, waar alles in 2008 mee begon. Daar zat ik dan...in de tuktuk samen met Maria,  wie de ommekeer in mijn leven 5 jaar geleden in gang zette. Ook Savon, de ex-medewerker van het hotel waar Maria altijd verblijft was meegekomen. Cambodjanen zijn meestal niet zo gek op zulke instanties, vooral als het om kinderen met HIV gaat. Daar rust nog steeds een zware taboe op.

Voor diegenen die nieuw zijn op het blog, anderhalf jaar geleden staakte ik mijn voortzetting van werkzaamheden in het weeshuis omdat ik tegenwerking ervoer van de leiding, wat mij mentaal uitputte. Na anderhalf jaar vrijwillig mijn diensten te hebben verstrekt op AAA, ben ik inmiddels flink in het ontwikkelingswerk gegroeid en ken de klappen van de zweep. Ik kan zaken op een bepaalde manier relativeren en een plek geven, waardoor ik mezelf veel ellende kan besparen. Het bericht dat moeder overste d'r taak erop zat en er een nieuwe op stal staat, doet mij eerlijk gezegd deugd...we hebben elkaar nooit gelegen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen dus. Ik ga nu ook met een andere instelling. Ik zal me houden aan de regels en verder ga ik alleen nog maar met het idee om de kids te vermaken. Een van die regels is dat er absoluut geen foto's genomen mogen worden, vandaar dat je alleen oudere aantreft. De meeste foto's die ik had zijn overigens verdwenen tijdens de inbraak van 3 maanden geleden. 

v.l.n.r.; Som-at, Pet & Somnang

 Ik had toch een lichtelijk punthoofd opgebouwd...ik blijf een denker en neuroot wat dat betreft. Je maakt je allerhande voorstellingen over de confrontatie. Kennen ze me nog? Hoe zal ik me voelen? Willen ze me nog wel kennen nadat ik ze min of meer in de steek liet? Voordat we aankwamen werden we nog op een droevig schouwspel getrakteerd. Het verkeer leek vast te lopen en terwijl we dichterbij kwamen zagen we een meute mensen, allemaal met hun ogen op een plek gericht. Ik zag ook politie en een ambulance en ineens verschenen er een paar voeten. Voeten met een onmenselijk geel-grauwe kleur. Ik dacht meteen; 'n dooie! Niet kijken! En wat deed ik? Toch kijken...tot mijn spijt. Een jongen van (ik schat) amper 18, lag voorover op zijn borstkas, 'n meter of 8 verwijdert van zijn brommer...helm nog op, met zijn mond nog open en een plasje bloed onder zijn kin. De kleur van zijn gelaat en zijn bewegingsloosheid verraadden mijn vermoeden...dood. Ik haatte mezelf dat ik toch gekeken had en voelde een misselijkmakende sensatie door mijn lijf stromen. We waren alle drie stil de rest van de rit. Het beeld bleef de hele dag op mijn netvlies plagen. Typisch...dat niet willen kijken en dan toch doen! Ik moest denken aan de ouders, die het bericht zouden krijgen van hun overleden zoon.

Inmiddels aangekomen en nog steeds in gedachten over de zojuist overleden tiener... tuktuk volgeladen met fruit, brood en ander mondgoed, reden we het terrein van het weeshuis op. Eerst bij het gebouw met TB-patiënten naar binnen. Maar voor ik de kans kreeg was ik al gespot door 2 kids die me op sleeptouw namen en het nieuws verspreidden door luidkeels mijn naam te roepen . Ik was blij om de reactie en het viel meteen op hoe mijn oude beelden botsten met de huidige. Kleintjes die plots twee vuisten hoger waren, de wat ouderen die inmiddels in pubertijd verkeerden en nieuwe kids. Ik miste een behoorlijk aantal gezichten uit mijn herinneringen, maar daarvoor had Maria al gewaarschuwd. 24 van de oorspronkelijk 42 kids vertoeven er nu, wel een verbetering qua drukte en verdelen van de aandacht.

 Een flink aantal (vooral de puberende jongens) zijn inmiddels verhuisd naar de broeders en ook naar een ander weeshuis buiten de stad. Een joch is opgehaald door zijn tante, tenminste één Cambodjaan met een geweten, omdat ze zich toch verantwoordelijk voelde voor haar neefje. Toen de zusters op bezoek gingen om te kijken hoe het met hem ging, stoof hij ertussenuit. Bang dat hij mee terug moest, een goed teken wat bewijst dat opgroeien bij familie altijd beter is dan in een weeshuis...hoe penibel de thuissituatie ook mag zijn.

Sovanso...terug bij zijn familie

Zoals Maria ook al was opgevallen, en mij in het verleden ook steeds meer ging irriteren, is het feit dat je als vrijwilliger niet meer wordt ingelicht of er activiteiten in het verschiet liggen. Het komt er op neer dat je ineens voor Jan met de korte achternaam komt, of dat er slechts een paar kids zijn. Zo ook nu. Bij onze aankomst zaten er al zo'n 10 kids in een gesloten pick-up jeep, klaar om naar de broeders te gaan, alwaar ze het Indiase volkslied moesten gaan oefenen, in verwachting van een delegatie Indiase religieuze christelijke leiders. De kleintjes bleven achter samen met een groepje weigeraars. Stiekem heb ik respect voor deze "onthouders" van deze opgedrongen activiteiten.

Pet, het jongetje op de foto midden tussen de andere 2 (bovenaan) was er inderdaad (zoals ik in het vorige bericht aangaaf) erg slecht aan. Toen Maria aankwam 2 weken terug, kon hij niet eens lopen. Nu, met haar persoonlijke aandacht en extra bijvoeding. is hij meer bij krachten. Een brede glimlach verscheen op zijn kleine smoeltje, toen hij me zag. Ik moest mijn medelijden onderdrukken bij het zien van het hoopje vel over been en de rest van de dag was hij niet meer van me weg te slaan. We speelden domino (behoorlijk wat fanatiekelingen...er waren kleine prijsjes te winnen), zongen liedjes en natuurlijk moest ik weer flink de clown uit hangen, wat ik naar hartenlust deed.

Tegen 4en kwamen de andere kids terug en ik moest mezelf door een golf van knijpers wringen. Ze vinden mijn buik nog altijd interessant en ook een duchtig aantal haren op mijn armen zijn weer ongevraagd verwijderd. Ik had om deze reden een spijkerbroek aangetrokken, anders had ik nu ook kale benen gehad! Na het uitdelen van de broodmaaltijd (klinkt bijna christelijk) was het alweer tijd om naar huis te gaan. Een onverwachte verrassing viel me ten deel. De (afsluitbare) box met knutselspullen die ik bij mijn laatste vertrek achterliet was nog ongeschonden. Zuster Carol, de enige met wie ik openlijk kan praten (zelfs over homoseksualiteit), gaf hem mij terug. Jammer dat ook zij binnenkort wordt overgeplaatst...ze gaat terug naar haar geboorteplaats, Singapore, om daar haar werk voort te zetten. Zij is ook de enige die mijn redenen van het eerdere staken van mijn vrijwilligerswerk snapte. Zonder dat ik erover begon zei ze; "ik weet dat je teleurgesteld was en dat je daarom niet meer kwam, maar ik ben blij dat je er weer bent". Dat deed goed.

2 Kids die alweer een hele tijd bij de broeders wonen

Thuis aangekomen, was ik toch behoorlijk moe. Aangeslagen van de terugkeer, vooral emotioneel. Ik had geen energie meer om naar Apsara te gaan, maar rond half 8 besloot ik om toch aan te rijden. Bij aankomst bleek dat ik er niet in kon. Metry, Sopha en hun dochter en zoon waren naar een bruiloft en de kids hadden geen sleutel van de hangsloten op de poort. Jammer...dus weer terug naar huis tuffen op de brommer, met Pitchu op schoot.

De kast voor knutselspul is inmiddels gearriveerd en ik heb hem gister ingeruimd. Ik had behoorlijk wat spul...meer dan ik dacht uiteraard. Een en ander van her naar der verplaatst...en nog te weinig plek. De laden zitten alle 8 bijna vol en ik vraag me af waar ik er mee naartoe moet. Ik weet nu al dat het materiaal alleen maar zal groeien, voor alle activiteiten die nog op stal staan...dus, nog 'n kast erbij? Eerst sparen! Ik heb wel wat opbergboxen gekocht om de spulletjes te ordenen, anders blijft het 'n puinhoop. Elke keer als ik een activiteit hield was het weer een ramp in de dozen die ik had staan. Nu is het wat overzichtelijker...zolang het mag duren...

De kast

slechts 'n deel van het knutselgerei...

 

Alles netjes en overzichtelijk...een voldaan gevoel!

Sinds gisteren heb ik een facebook pagina voor Stichting Cambodja-Kids opgezet. In de nabije toekomst moet dit een platform gaan vormen tussen mij (de stichting) en bezoekers/ donateurs. Je kunt alvast een kijkje nemen op:http://www.facebook.com/StichtingCambodjaKids

Screenshot van de daadwerkelijke page, neem alvast 'n kijkje, like & deel!

Er staan al een aantal (oude) foto's op van het weeshuis en er moeten er nog meer volgen...ik moet de tijd er nog voor vinden. Je kunt me helpen door hem te like-en en te delen met je vrienden. Bedankt alvast!

Voor eventuele steun kun je uiteraard altijd je eenmalige of maandelijkse bijdrage storten op;

rekeningnummer; 153954191 (Rabobank) t.n.v. "Stichting Cambodja-Kids", o.v.v. "Ik help mee" (of je eigen spreuk)

Tot gauw!

Nieuw project dichterbij

Beste lezers,

Sorry nog voor het boekformaat van het vorige bericht, maar door alle computerproblemen ging het even niet anders. Ditmaal zoals ik laatst beloofde, vrijwel geheel gewijd aan het uit de doeken doen van het nieuwe project in ontwikkeling.

Ik had het tipje van de sluier al diverse malen gelicht, nu is het tijd voor wat meer details. Het idee voor de zeer nabije toekomst is een structureel plan, met name gericht op het bouwen van een stevige basis. Wij zouden dat in de volksmond scholing of educatie noemen...maar ik heb een hekel aan dat woord en ik zal je uitleggen waarom. Dit gaat veel verder...Voor menige ouder zal het onderstaande misschien (weet het eigenlijk wel zeker) wat rigoureus overkomen...dat is ook mijn bedoeling! Ik ga opnieuw controversieel zijn, dus wees gewaarschuwd. In een eerder bericht over mijn eigen ervaringen (vooral negatieve) als kind en tiener met school en mijn gepeperde meningen daarover, beloofde ik nog eens verder te schrijven. Lees terug over mijn eerdere aanval (augustus 2012) op het huidige onderwijssysteem via deze link; Lang leve de vrije geest! deel 1 Eigenlijk zou dit bericht dus "Lang leve de vrije geest! deel 2" moeten heten...

Jochen (mijn projectondersteunend partner uit Duitsland) heeft de afgelopen week 2 lezingen gehouden om daarmee sponsoren voor het project te werven. Hij heeft inmiddels diverse afspraken staan met diverse geïnteresseerden, waaronder een lid van de Hamburgse Rotary-club. De bedoeling is dat we in elk geval een hoofdsponsor (of meerdere deel-sponsors) vinden die de vaste lasten dekken. De gerenoveerde ruimte die in eerste instantie gebruikt zou gaan worden als woonruimte voor een aantal meiden zal als schooltje ingericht gaan worden. Er zijn nog maar 2 meiden over, en die hebben onderdak bij de familie van Apsara Arts Association. Als het project dan gaat lopen, kan ik zelfs mijn baan opgeven en mij hier volledig op storten want één sponsor heeft inmiddels (zo goed als) toegezegd mijn kosten te dekken...ik moet tenslotte ook overleven.

Grote sponsor???

Het plan;

De bedoeling van ons toekomstige plan is om kinderen in de leeftijd van 3 tot 12 jaar van een degelijke basis te voorzien, zowel intellectueel als emotioneel.  Kinderen worden hierbij met name ondersteund in het ontwikkelen van hun natuurlijke talenten. Met behulp van diverse "alternatieve" instructiemethoden, gaat elk kind zijn eigen ontwikkelingsfases door. Er wordt nauwelijks les gegeven zoals dat op conventionele scholen wordt gedaan, er wordt ondersteund en voorbereid. Kinderen van verschillende leeftijden leren met, van en door elkaar. Montessori is een slechts één voorbeeld van deze bewezen effectieve lesmethoden, welke zonder opdringende manier, wonderbaarlijk gelukkige, emotioneel evenwichtige en intelligente kinderen voortbrengt. Het streven is dat kinderen na dit traject (wij blijven ze uiteraard volgen) weloverwogen en zelfverzekerde keuzes kunnen maken in het ontwikkelen van een gelukkige toekomst. Waarom geen "gewone" school, zul je misschien zeggen...

Montessori intuïtief leermateriaal

Wat is er mis met onze huidige scholen?

Dat emotionele, of psychische deel, wordt in reguliere scholen vrijwel geheel ontkent. Ons huidige onderwijssysteem (en dat over de hele aardbol gezien) is een abstract en totaal van de buitenwereld gescheiden fenomeen. Kinderen die soms net hebben leren lopen worden door ons volwassenen, voorbereid op de toekomst. We vergeten daarbij dat elk kind reeds met unieke eigenschappen geboren wordt. Als je terugkijkt naar jezelf toen jij jong was (als je dat überhaupt nog kunt) weet je dat je toen al iets speciaals met je meedroeg. Totdat de volwassenen roet in het eten gooiden.

Spelen in vrijheid

Die speciale en in dit vroege stadium nog onbeschrijfelijke gave die elk kind bezit word vanaf het moment dat het kind een educatief instituut (school) betreedt, met psychisch geweld en disciplinaire onderdrukking verwijderd en in de kiem gesmoord. We breken daarmee de ziel en waardevolle persoonlijkheid die elk kind bezit en stoppen het vol moraal. Wij als volwassenen denken precies te weten wat een kind moet leren...en daar gaat het pas goed fout. De hoofdverantwoordelijke van dit systeem zijn overigens de overheden met het aanverwante bedrijfsleven, geloofsinstellingen en andere machthebbenden, die inmiddels al eeuwen lang verplichte curricula voor scholen hebben ontworpen, zodat er na een schoolcarrière van gemiddeld 18 jaar, gedisciplineerde, gemoraliseerde, brave en emotioneel afgevlakte werknemers van de productieband rollen. Tot het moment dat we school verlaten (al dan niet met een diploma of universitaire graad) zijn we via letters op papier (boeken) en personen die denken een godheid in hun weten te zijn (leraren) voorbereid op de "echte" wereld. En dan beginnen de problemen pas.

Openbare scholen helpen creativiteit om zeep

Wij worden op scholen slechts op een abstracte en kunstmatige manier bekend gemaakt met menselijke fenomenen en processen, binnen de muren van een klaslokaal. De gevoelens en verschillende persoonlijkheidskenmerken van elk individu worden daarbij in zijn geheel uitgevlakt. Op school wordt iedereen hetzelfde behandeld en moeten we allemaal hetzelfde weten, denken, kennen en leren...ja, zelfs hetzelfde zijn. Als we hier niet aan meedoen worden we als asociaal of zelfs dom bestempeld. Vakkenpakketten lijken keuzes te zijn maar zijn verder niets meer dan een uitgestippelde weg aan kennis naar een bepaald economisch doel (de sector of baan waarvoor je klaargestoomd dient te worden) dat door het "gezag" zwaar wordt gepromoot. Alternatieve paden worden afgeraden en bemoeilijkt. Als we eenmaal in deze sector zitten, begint onze lijdensweg waarin we onverhoopt zoeken naar geluk en bevrediging totdat we uiteindelijk onze laatste adem uitblazen, terwijl de nieuwe generatie (met hulp van ons) op dezelfde shit getrakteerd wordt. Was jij echt gelukkig op school? En daarna dan...?

Helaas is dat vaak de uiteindelijke waarheid!

Mijn ervaringen als leraar

Allereerst  als aanvulling op wat ik bovenaan al beschreef over het project...ik ben geen leraar! Nooit geweest en zal het nooit worden...in elk geval niet wat mensen zoals jij en ik onder het begrip leraar verstaan. Mijn 2 jaar ervaring als Engels leraar in Cambodja (zonder enig certificaat) hebben mij met de neus op deze feiten gedrukt, en zijn tot nu toe ervaringen die mij helpen om te begrijpen hoe het NIET moet. En dat is een goede ervaring. De Montessori kleuterschool waar ik nu werk is daarvan een sprekend voorbeeld. Er is geen greintje "Montessori" te vinden binnen de muren van deze "kindergevangenis"! Ik was in beginsel gevallen voor deze baan om Montessori methodes te leren en (zeer belangrijk) aan de nieuwe generatie door te geven. Helaas...het enige Montessori aan deze school is de naam. Ik heb dagelijks compassie met deze kleuters. Naar zeggen van de eigenaresse kunnen de methodes niet worden toegepast omdat Cambodjaanse ouders resultaat willen zien en geen snars begrijpen wat Montessori inhoudt. We hebben het hier verdomme over kinderen van amper 3 die net leren praten.

4 man sterk om de eerste de beste spontaniteit de kop in te drukken

Ik ben inmiddels door deze teleurstellende ervaring erg passief geworden en het enige wat ik doe is proberen om deze kids, zo lang ik er nog werk (hypocriet misschien, maar heb de inkomsten voorlopig nodig), zoveel mogelijk met een deken van liefde te omhullen. Ik doe ABC en 123, zing liedjes met ze (waar ik nog wel plezier in kan verschaffen), trek gekke bekken en speel typetjes, maar weiger mee te werken aan de primitieve disciplinaire maatregelen. Ik laat het op de vingers slaan met liniaal, schreeuwen, dreigen, in de houtgreep houden, pak op de broek geven en wat dies meer zei over aan de Cambodjaanse assistentes en bewakers (ja heus), die zelf naar alle waarschijnlijkheid vroeger op dezelfde manier zijn groot getrokken en niet doorhebben welke schade ze berokkenen. Ik zie het minachtend toe. In de pauzes spijker ik mezelf bij met Montessori en aanverwante methodes en lees veel over kinderpsychologie en culturele invloeden en stel zelfs vragen bij onze eigen opvattingen. Wie bepaalt er nou hoe ik moet denken!? Ik...en anders niemand, al is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Zelfs het huisje onder de glijbaan heeft sinds kort tralies

In 'n rijtje het volkslied zingen, lijkt communistisch China wel!

Op de internationale school waar ik werk gaat het er niet veel anders aan toe. Ook daar doe ik mijn best om geen leraar te zijn...wat aardig lukt. Ik probeer mijn studenten in alle openheid te verklaren dat ze niet altijd alles wat "grote" mensen zeggen klakkeloos moeten aannemen, en meer te proberen om hun hart te volgen en te doen wat juist voelt. Ik geef wel les, maar praat veel over persoonlijke ervaringen met ze en probeer ze hun eigen verhalen te ontlokken, daarbij veel secties uit de boeken overslaand. Cijfers worden toch merendeels gemanipuleerd en mijn belangrijkste functie is het verbeteren van uitspraak. Met veel praten lukt dat dus wel, krijg er zelfs voor betaald, ha!

Ja hoor...gangnam style in de klas!

Hoe zou het dan wel moeten?

Daar is geen pasklaar antwoord voor, juist omdat elk individu anders is. Als je dat erkent, is het wel gemakkelijker om er mee aan de slag te gaan. Als je elk kind als een uniek persoon behandelt en vaardigheden ontwikkelt die het nodig heeft met behulp van zorgvuldig geselecteerde en ontwikkelde materialen, weet ik zeker dat de geboekte resultaten beter zijn...en veel belangrijker, dat het kind gelukkiger is. Het is bewezen dat gelukkige en blije kinderen automatisch beter gedisciplineerd zijn, beter informatie opnemen en zelfverzekerder zijn. Er is geen behoefte aan rebellie omdat rebellie ontstaat uit onbegrip voor het kind. Pas het maar toe op jezelf. Als jij je lekker voelt, heb je geen reden om te schelden of iets stuk te gooien...toch? Het moge duidelijk zijn dat er betere alternatieven zijn die zich richten op de wereld van het kind, bekeken vanuit het kind en niet zoals wij het willen zien.

Kleine relschopper...puur geval van gefrustreerde energie

Voorbeelden

Montessori is een goed voorbeeld van hoe het anders kan. Vroeg in de 20e eeuw begreep Maria Montessori (1870-1952) al dat elk kind uniek is in zijn existentie. Zij was de eerste aan de universiteit afgestudeerde vrouwelijke arts van Italië. Haar verregaande interesse in de ontwikkeling van het jonge kind leidde tot diverse interessante bevindingen en uiteindelijk haar methode. Haar erkenning van het belang van individualiteit leidde tot een radicaal nieuwe vorm van het benaderen van kinderen. Zelfs tot voor de geboorte. Vooral het eerste jaar van het kind is erg belangrijk. Door er voor te zorgen dat het kind zich veilig voelt in zijn omgeving en het aan zoveel mogelijk alledaagse gebeurtenissen bloot te stellen (het kind overal mee naartoe nemen) zal het zich gestaag als een evenwichtige persoonlijkheid ontplooien. Haar eerste school was eigenlijk bedoeld voor zwak begaafde kinderen, maar al gauw bleek dat de methode voor kinderen van alle geestesgesteldheden en van elke komaf geschikt waren.

Maria Montessori in een van haar "kinderhuizen"

Met behulp van op het "echte" leven gebaseerde spellen, leert het kind op een natuurlijke manier zelfstandigheid. Kinderen in een Montessori klaslokaal lopen vrij rond en kiezen werkjes die ze graag doen. Door dit vrij rondlopen creëer je rust in de energiepatronen van kinderen en heb je zo goed als geen uitspattingen van rebellie en terreur, zoals vaak gebeurt met energieke kinderen die uren in hun stoel moeten blijven zitten en dienen te luisteren naar wat de onderwijzer te zeggen heeft. Het kind wordt niet gestoord zolang het bezig is en leert zelf fouten te corrigeren, de begeleider geeft slechts van tevoren instructies en bereid alle werkjes voor. Zo gaan ze de vrije natuur in en worden er bezoekjes gebracht aan bijvoorbeeld bejaardenhuizen, weeshuizen en andere sociale instellingen om kinderen bewust te maken van de wereld waarin ze leven.

Montessori kids op een van hu vele "real life" uitjes

 Jonge kinderen willen ontdekken en hebben het geduld en de capaciteit nog niet om bergen gesproken informatie te verwerken. Tussen de leeftijd van 3 en 6 kunnen kinderen nog vrij goed "geholpen" worden met de Montessori methode. Daarna is het moeilijk om de conditionering gedurende hun eerste 6 levensjaren ongedaan te maken. Alhoewel ik niet beweer dat dit de geschikte methode is voor 100% van de kinderen, is het wel een van de meest waarschijnlijke. Er zijn niet voor niks zoveel Montessori-scholen over de hele wereld, in Nederland alleen al zo'n 160. Nadeel in deze is dat er nog te veel mensen als makke schapen achter de gevestigde orde aanlopen in plaats van het heft in eigen handen te nemen, wat onze kinderen zou kunnen behoeden voor dezelfde nachtmerries die wij in onze eigen jeugd al hebben moeten doorstaan. Je zou het ook egoïsme of gemakzucht kunnen noemen...

Overzichtelijk en gezellig ingericht modern Montessori klaslokaal

Elk kind bezig met zijn eigen werkje (en dus eigen ontwikkeling)

Hetzelfde tafereel, maar dan bijna 100 jaar geleden!

Naast Montessori zijn er veel aanverwante methoden die veel overeenkomsten vertonen. Een onverwacht verrassende overeenkomst is dat het geen nieuwe methodes zijn. Het betreffen allemaal visies van filosofen, teruggaand tot in de 17e eeuw! Het begon met John Locke (1632-1704) die toen al wist dat echt leren alleen gepaard kon gaan met ervaren en beleven in de realiteit. Zo is er het gedachtegoed van de Duitse Friedrich Fröbel (1782-1852) waar het werkwoord fröbelen (knutselen) vandaan komt en de Amerikaan John Dewey  (1859-1952) en nog 'n hele rij anderen. Al verschilden ze hier en daar qua aanpak, allen waren echter overtuigd van de natuurlijke gaven van het kind en het stimuleren hiervan om te komen tot een volwaardig ontwikkeld persoon. Deze eeuwenoude filosofieën worden heden ten dage nog altijd in alternatief onderwijs met succes toegepast, zij het in een modern jasje gestoken. Zo zijn computers uiteraard bijgevoegd in de nieuwerwetse methoden.

John Locke, de grondlegger

Fredrich Fröbel

John Dewey

Klinkt allemaal interessant voor mij en inmiddels heb ik het 3e boek inmiddels achter de kiezen...blijft het natuurlijk zaak om in de praktijk de theorie toe te passen. Desalniettemin, ik zie het kleurrijk tegemoet en hoop in 2014 (realistisch plannen is een must) te kunnen schrijven dat het schooltje loopt. Definitieve keuzes zullen waarschijnlijk een combinatie van methodieken worden, ik wil me niet te veel op één wijze fixeren. Uit onderzoek blijkt ook dat deze alternatieve methodes met name in ontwikkelingslanden uitermate goede resultaten brengen. Kinderen hebben met name ongeschoolde ouders en moeten vaker dan westerse kinderen zelf uitzoeken hoe dingen werken. Een goede voedingsbodem voor het opdoen van levenservaring, in tegenstelling tot hetgene wij vaak denken.

Zo werd er een experiment in Ethiopië gehouden met een aantal laptops. Een groep van 50 jonge kinderen kreeg de beschikking over een aantal Engelstalig geïnstalleerde apparaten. Geen van de kinderen was de Engelse taal machtig. Na een aantal weken waren er verbluffende resultaten bereikt. Nadat ze hadden ontdekt hoe ze het apparaat konden opladen en opstarten, wisten ze het internet te vinden. Kinderen werden niet geïnstrueerd, slechts geobserveerd. Na een aantal dagen trof men de kinderen aan, al meezingend met alfabet-liedjes op youtube en speelden ze educatieve woordspelletjes. Een jongetje opende een tekenprogramma (paint) en schreef het woord "Lion". Daar bleef het niet bij. Uiteindelijk paste elk kind zijn eigen bureaublad naar wensen aan. Andere kleur, leuke plaatjes, diverse programma's naar interesse enzovoorts. Lees hier het originele (Engelstalige) artikel van het project "One laptop per child".  

Zonder ooit een computer gezien te hebben, meteen ermee aan de slag!

Je ziet het...mijn toekomstplannen zijn niet zomaar wilde plannen uit het niets of ongegronde aspiraties. Mijn diepte-onderzoek begon eigenlijk al bij mijn eerste aankomst in Cambodja eind 2009. Mijn eerste ervaring met de kids in het weeshuis was een goede test. Uiteindelijk bleek het zoeken naar een structureler vorm van ontwikkelingshulp een betere keus. Broodjes en speelgoed brengen is leuk, maar helpt niet bij het ontwikkelen van een evenwichtige basis voor een betere toekomst. 

Afgelopen zondag...

...wederom een succes!

...sjablonen spuiten...

Volgende keer bespreek ik onder andere mijn laatste bevindingen opgedaan uit een uiterst controversieel boek over opvoeding...wat ik jullie zeker niet wil onthouden. De titel van het boek is "Radical Parenting" (revolutionair opvoeden) van Brad Blanton, een Amerikaanse psychotherapeut die onze huidige samenleving behoorlijk op de schop neemt, helaas vooralsnog niet in het Nederlands verkrijgbaar. Hij verklaart met name door zijn eigen opgedane (in beginsel verschrikkelijke) levenservaringen, waarom we met z'n allen liegen dat het barst, jij en ik inclusief! Ik heb tijdens het lezen meerdere malen mijn hand voor de mond geslagen, wetende dat deze beste man de waarheid spreekt.

Niet voor gelovigen...en leugenaars (of juist wel)!

Nou, voorlopig heb ik jullie genoeg gebombardeerd met mijn provocatief verhaal...ik bewaar de rest voor de volgende keer...kunnen jullie eerst bijkomen van dit. Denk maar niet dat je al van me af bent...tenzij je besluit niet meer te lezen. Ik hoop uiteraard van niet!

Tot gauw,

Leon

PS. Tot slot nog ff 'n ontroerend filmpje van een blind jongetje dat "take me to your heart zingt"...nu hopen dat hij wordt geholpen aan een zangcarrière...en niet aan een baan als braillist op het kantoor van een NGO...zou jammer zijn van zijn talent!

Opnieuw in de krant!

Beste vaste en (hopelijk veel) nieuwe lezers


Ik had jullie al het beste gewenst voor 2013...maar voor eventuele nieuwe lezers...welkom en de beste wensen! Ik zal af en toe wat extra verklarende informatie "tussen haakjes" toevoegen voor nieuwkomers. Dit weblog is een persoonlijk getinte manier waarmee ik mijn projecten onder de aandacht probeer te brengen,tevens vermengd met mijn persoonlijke ervaringen en avonturen als Nederlander in Cambodja. Half december was er al een artikel in het E3 journaal te lezen, kort daarop werd ik uitgenodigd voor een skype-interview met Harry Lucker van "Dagblad de Limburger". Het artikel verscheen afgelopen maandag (de 7e) en ik kreeg meteen al behoorlijk wat reacties op facebook. Het was een geweldig stuk met als enig nadeel dat bij het artikel "online" geen adres van dit blog stond. Ook het feit dat de website van de "Stichting Cambodja-kids" vanwege technische redenen niet in de lucht kon, heeft (buiten facebook) helaas niet aan de populariteit bij kunnen dragen. Tijd om actie te ondernemen dus. Je kunt hier eventueel het artikel nog eens nalezen.

Foto van het originele artikel, gekregen via whats-app

Ik ga hier in Cambodja mijn netwerk van grafische ontwerpers benaderen (kost 'n schijntje vergeleken met Nederland), of het zelf proberen met een eenvoudige websitebouwer. Had helaas na meerdere oproepen op dit blog geen reacties gekregen op mijn roep om hulp bij het opzetten. Een facebook pagina is de volgende stap, hier zullen alleen posts over de stichting op komen. Tevens heeft Harry toegezegd om mij komende december (als ik in Nederland ben) te ondersteunen met het bekendmaken van een evenement omtrent het promoten van "Stichting Cambodja-kids". Ik heb tot nu toe helaas nog steeds een triest laag aantal vaste sponsoren, 5 om precies te zijn! Dat is jammer, vooral omdat hierdoor het percentage kosten (bank, KVK, etc.) hoger ligt dan mijn bedoeling is. Wettelijk is dat 25% wat natuurlijk veel te hoog is (vandaar dat organisaties hier in belachelijk dure auto's rondrijden), ik dacht meer aan 5% en zit nu rond de17%. Als ik rond de 20 sponsoren a 10 euro per maand zou hebben, zou die 5% bewaarheid kunnen worden. Dus als je je geroepen voelt...onderaan het blog vindt je alle benodigde info om je intentie in daadkracht om te zetten!

De kerstactie van de spaarkas (de kleplaupers) van "Café de klep" heeft maar liefst 200 euro opgebracht. Jongens (en meiden), hartelijk bedankt nogmaals voor jullie spontane steun! Onderstaand een (zo kort als mogelijk) chronologisch overzicht vanaf de 19e december. Verderop lees je over de reden van deze vrij lang (noodzakelijk) uitgestelde post.

Een geslaagde actie!

Vervolg perikelen Kanha (een HIV-wees, inmiddels al 3 jaar persoonlijk door mij begeleidt en ondersteund); 

Laatst vertelde ik dat Kanha zichzelf voor de zoveelste keer in de problemen bracht. In de afgelopen 3 jaar is ze al 6 keer van plek naar plek verhuisd, en kan op de een of andere manier haar draai niet vinden. Ze kan en wil zich niet aan de regels van hulp biedende organisaties houden. Ze wil het liefst plezier hebben en leven als een normale tiener, het feit negerend dat ze geboren is met HIV en daarnaast ook nog homoseksueel. Niks mis mee aangezien ik zelf mijn leven met een man deel, maar in combinatie met haar HIV-stempel, een dubbele taboe en dubbel zo moeilijk als je in Cambodja woont. De compassie die ik de afgelopen 3 jaar voor haar opbouwde, maakte het extra moeilijk om consequent te blijven...maar mijn motto; "ik steun niet met geld" bleef ik volhouden, hoe moeilijk het ook was. Toch bleef ze onophoudelijk en stug volhouden en liet meerdere keren mijn hulp doodlopen.

Ze belde me een paar dagen voor kerstmis op met de mededeling, dat ze tegen mijn advies in nog steeds bij vrienden in Phnom Penh uithing en aangezien ze haar bijbaan als lerares inmiddels kwijt was geraakt, viel mijn hoop op verbetering voor de zoveelste keer als een kaartenhuis in elkaar. Ze kwam op de proppen met een vaag verhaal. Ze kon via familie van haar moeder (die al sinds haar 3e dood is) een baan in Thailand krijgen, waar ze kon werken in een restaurant. Ze had slechts geld nodig voor een busticket naar de grens en dat zou dan haar laatste verzoek zijn. Je hoort vaak verhalen over meisjes als haar die zo'n reis als noodsprong ondernemen met belofte op werk en vervolgens in de meest duistere circuits belanden.  Allereerst heeft ze niet eens een paspoort dus je kunt niet eens een visum aanvragen of legaal de grens over komen. Haar HIV medicatie (gratis in Cambodja) kan ze daar dan ook niet krijgen. Met allerlei vervelende complicaties in het vooruitzicht, voorspelde ik onheil. "Daar werk ik niet aan mee, want het klinkt allemaal onaannemelijk", antwoordde ik. "Ik bel je zo terug".

Kanha toen ze nog in het weeshuis woonde (2009)

Na veel getob schoot Dara (mijn Cambodjaanse levenspartner) me uiteindelijk te hulp met een idee. "Je gaat haar geen geld geven", zei hij..."straks gebeurt er iets met haar en ik ken je...dan voel jij je verantwoordelijk". Dara werkt voor een online reisbureau en op onze laatste trip naar het strand (hij was er voor werk) waren we op bezoek bij cliënten van hem. Twee Australische meiden (een lesbisch koppel) waren een nieuw, trendy en erg relaxed, strandresort begonnen en Dara was middels zijn werk bevriend met ze geraakt. "Bel ze en vraag gewoon of ze geen werk voor haar hebben, nee heb je...ja kun je krijgen". Zo gezegd zo gedaan, open en eerlijk de situatie voorgelegd en tot mijn verbazing wilden ze meteen te hulp schieten. Met het hoogseizoen in volle gang en een personeelstekort wilden ze haar onderdak, eten, werk en zelfs mentale ondersteuning bieden. Het HIV-verhaal werd onder een matje geschoven..."we zullen haar alles leren en we betalen haar een goed loon", zei een vriendelijke stem aan de andere kant van de telefoon. In een vlaag van emotionele ontlading moest ik zelfs even huilen.

Dara belde Kanha, in het Cambodjaans werk dat allemaal net wat efficienter. Met uitzicht op een relaxte atmosfeer, frisse lucht, omgeven door mensen die haar zouden begrijpen, was ze behoorlijk opgelucht en enthousiast. We spraken af dat ik met haar alle persoonlijke bezittingen zou gaan ophalen en dat ze die avond bij ons zou blijven zodat we haar mentaal konden voorbereiden. Nadat we de erbarmelijk trieste betonnen vierkante meter die haar woning moest voorstellen hadden leeg geruimd (ik kwam zelfs te laat op mijn werk), legde Dara haar duidelijk en uitgebreid uit wat haar te wachten stond en hoe ze zich het best zou kunnen aanpassen aan de nieuwe situatie. "Zorg ervoor dat je er netjes en verzorgd opstaat, doe je best, laat zien dat je wilt en neem op de noodzakelijke tijdstippen je medicijnen...en toen het volgende probleem.

Kanha bij AAA, Engelse les (2011)

Dara's blik vertrok in ontzetting..."ze vertelt me net dat ze al 3 maanden haar HIV medicatie niet meer neemt"! Verdomme...nou dat weer. "Hoe kunnen we je nou naar die meiden sturen, als je elk moment ziek kan worden? Denk je dat ze je naar het ziekenhuis brengen en de doktersrekeningen gaan betalen als jij door eigen toedoen na een tijdje ziek wordt en niet meer kunt werken"? Ik liet duidelijk mijn teleurstelling merken en liet een pauze vallen zodat ze kon reflecteren waar ze mee bezig was. Ik gaf haar een laatste keuze;"Oke, je hebt nu voor de zoveelste keer tegen me gelogen en ik hoop dat het de laatste keer is. Hier is je laatste optie", sprak ik haar (noodzakelijk) streng toe. "Je gaat morgen naar het HIV-centrum en laat opnieuw je bloed controleren. Je vraagt nieuwe medicijnen en als je terugkomt wil ik je afsprakenboekje zien. Wil je dit niet, dan kunnen we je niet laten gaan en is de keuze aan jou. Je bent nu volwassen, dus het is tijd om volwassen keuzes te maken...keuzes die je een betere toekomst mogelijk maken. Je moet het zelf doen, wij reiken jou de kans aan, dus doe er iets mee"!

Eindelijk nam ze ons advies aan en met een dag uitstel vertrok ze uiteindelijk zaterdag 22 december ('n dag later als gepand) naar Sihanoukville om een kans te wagen. Dara gaf haar nog een stapel van zijn kleren zodat ze er netjes opstond. Ik zette haar zelf op de bus en sprak haar nog even moed in. "Ik hoop dat al mijn moeite niet voor niks is geweest, hier heb je nog een zakcentje (20 dollar) voor een goede start...veel succes". Met gemengde gevoelens reed ik terug naar huis. Diezelfde avond kon ik haar niet bereiken en belde Dora, een van de meiden. "Ze heeft haar telefoon uitstaan, want ze neemt al bestellingen op bij de strandbar", riep ze vrolijk. Ik voelde opluchting en hoop binnenstromen...eindelijk goed nieuws.

Hiv-medicatie...zonder kan het goed mis gaan

Dat goede nieuws duurde precies 9 dagen, want ik kreeg op oudejaarsdag telefoon van Dora. Kanha wilde terug naar Phnom Penh, want haar vriendin was het huis uit gezet en ze moest gaan helpen en ze vond het werk te zwaar. "Kun jij haar op andere gedachten brengen? We willen haar echt helpen", zei Dora. Dara probeerde eerst, en al gauw hing hij op omdat Kanha niet kon praten...ze was druk bezig. Tot op de dag van vandaag heb ik haar geprobeerd te bellen en sms'en, maar geen reactie. Ook Dora reageert niet op mijn berichtjes sinds vorige week. Ik weet niet of Kanha nog in Sihanoukville is of terug in Phnom Penh. Als ze in Phnom Penh is zal ze me uiteindelijk weer proberen te bellen en om hulp vragen. Dit keer heb ik echter besloten dat niet meer te doen. Het vreet aan me en ik denk dat 3 jaar helpen zonder enig resultaat meer dan genoeg is. Ik hoop dat ze haar hebben kunnen overhalen om te blijven en ze tot de conclusie is gekomen dat ze deze uitgelezen kans niet kan weggooien. Vooralsnog...de tijd zal het uitwijzen!

Kerstfeest;

Hetzelfde weekend had ik besloten om een kerstfeestje te houden voor de kids van AAA (kort voor Apsara Arts Association, de traditionele school voor Cambodjaanse danskunsten alwaar ik in mijn vrije tijd Engelse les geef en een knutselklasje heb voor kansarme kinderen). Ik heb de hele zaterdag (nadat Kanha met de bus was vertrokken) doorgebracht op de markt en in winkels om cadeautjes, snoep en ander kerstspul te verzamelen voor 10 kids van AAA.

Merry X-mass!

Het was een idee van Jochen (van Duitse partnerorganisatie "Engel brauchen Flugel") en ik was zelf meteen enthousiast. Ik besloot om het thuis te doen en lichtte Metry en Sopha (de familie die de organisatie runt) in om met de kinderen op zondagmiddag bij mij thuis kerst te komen vieren. Zaterdagnacht om 4 uur had ik het gehad met inpakken (ik ben soms te perfectionistisch) en ging de volgende morgen door met voorbereiden.

Markt-stand met cadeauverpakkings-materialen

Alle cadeautjes op een rijtje

De eerste kwam om half 4 met Panharith (de zoon van Metry en Sopha), zoals afgesproken. En het zou Cambodja niet zijn, zonder misverstanden. Na wat heen en weer gebel bleken 5 kinderen buiten de stad te zijn en de overige 4 konden nog niet komen. Uiteindelijk kwamen ze om half 8 aanzetten. Ik was doodmoe maar zette mijn teleurstelling om in actie en zo begonnen we met kerstbomen knutselen en daarna uiteraard cadeautjes uitpakken, snoepen en snacken. Mijn geduld en moeite werden aldus nog beloond. De kids waren helemaal in hun nopjes. In Cambodja worden cadeaus normaal thuis uitgepakt, maar het was een westers feestje, dus ik vond dat ze alles uit mochten pakken...ter plekke...wat ze met plezier deden!

Inpak-chaos

Netjes ingepakt cadeau-setje

Uitpak-kriebels!

Nog even knutselen, zelfs Metry doet mee

Say cheese!

Raksmey, de pleegdochter van Jochen, mijn partner bij ontwikkelen van de projecten alhier, kon er helaas niet bij zijn, dus ik deed een klein kerstfeestje speciaal voor haar...terwijl haar moeder, hoe arm ze ook is, mij voorzag van een heerlijk bord eten. De overige kids hebben de cadeaus inmiddels ook met veel vreugde ontvangen. Soms mogen ze best eens extra verwend worden. Ik heb verder geen kerst kunnen vieren omdat ik alle dagen fulltime als leraar aan het werk was, kerstmis behoort niet tot de nationale feestdagen in overwegend Boeddhistisch Cambodja...maar ze zijn gek op feestjes. Aldus, tot zover mijn kerst.

Kerstboom maken met Raksmey

De megabellenblaas was 'n succes

 Update...de hondjes;   

Vorige week zaterdag zijn we op bezoek gegaan bij 3 van de 4 puppies van Pitchu (onze hond). Ze waren allemaal in blakende staat van gezondheid en daar ben ik blij om. Ze wonen alle 3 in dezelfde straat en toen ik ze riep kwamen ze gretig aangerend om mijn gezicht met z'n 3-en tegelijk al likkend te bevochtigen. Ze waren flink gegroeid in de 2 weken dat ik ze niet zag...voorlopig ben ik weer gerust gesteld. Nummer 4 is naar verluid erg lui en ik ga snel eens 'n bezoekje brengen.

Dara met de grootste pup

Kleinste pup, kopie van Pitchu

De donkerste en meest ondeugende

Kast voor knutselspul;

Tijdens diezelfde puppy-toer waren Dara en ik op jacht naar een ladenkast. Ik was eerder al tegen wat materiaaltechnische problemen opgelopen bij AAA. Verschillende spulletjes die ik via de stichting had aangeschaft voor het "knutselklasje" waren plotseling verdwenen. Inmiddels heb ik die spullen (als goede les) van mijn eigen centen weer opnieuw aangeschaft en tevens besloten om alle materialen toch maar weer thuis op te slaan. Opslag is al een probleem in mijn bescheiden appartementje, dus er moest een kast bij...met name omdat de materialenvoorraad gedoemd is te groeien. Eerst een aantal 2e-hands zaakjes...veel kasten...net niet wat ik zocht en wat interessant was...zwaar bekrast. Ik had geen zin om te verven en ik was ook niet te porren voor "Leen Bakker" spul. Het klimaat in Cambodja is funest voor dit soort gelamineerde wankele troep...ik spreek uit ervaring. Mijn bureau en kast zijn al op diverse plekken verveld en slotjes verroest, na amper 6 maanden begon dit al. Vandaar dat ik uiteindelijk mijn spaarcenten heb opgeofferd om er een uit degelijk hout te laten maken. Een te zware post op rekening van de stichting ($280,=), doch een mooie en duurzame aanwinst voor onszelf.

Voorbeeldkast, de onze is in de maak

Leen Bakker spul in tropisch klimaat!

AAA knutselklas, 30 december;

Terwijl ik tussen de frutsels die ik thuis had liggen snuffelde kreeg ik een briljant idee; ik had al 2 jaar 4 kleuren vliegerpapier uit Nederland liggen niet wetende wat ermee te doen. Ik had ook een doosje behangplaksel. Als je vliegerpapier op doorzichtig materiaal plakt krijg je een glas-in-lood-effect. Zo kwam ik op het idee om een serie longdrinkglazen te kopen en die met de kids te beplakken met snippers vliegerpapier. Theelichtje (ook uit NL, haha!) erin...aaah, ooh...mooi. De kids vonden het plakken al spannend en toen het resultaat er was, waren ze helemaal in vervoering door het hypnotiserende effect van de lichtjes...het was immers al schemerig geworden.

Plakkuh...!

Wow...cool!

Met z'n allen...

Zou zo een meditatie kunnen doen!

 Toen ik na afloop Raksmey (Jochen's pleegdochter) naar huis bracht was haar moeder er nog niet. Een tweetal kids kwamen nieuwsgierig naar haar glaasje kijken. Ik had nog wat snippers over maar geen glaasjes. Improviseren! Uiteindelijk plastic bekers gebruikt...werderom vreugde. Tijdens het plakken zongen we Engelse kinderliedjes en ik kwam niet weg voordat ik een bord eten achter de kiezen had. Dubbel genoten...

Met plastic bekers...

...net zoveel plezier!

 Oudejaarsavond;

Vorig jaar was oud op nieuw niet zo goed afgelopen. Pitchu had bij David (mijn Amerikaanse vriend en ex-buur sinds 2009) op het tapijt gepiest en ontstak daarbij in woede. Mijn tegenreactie was ook niet al te mild, ik was flink aangeschoten en pissig dat hij in bijzijn van mijn moeder zo tekeer ging. Ik verbrak ter plekke de vriendschap. Na een aantal maanden zag ik de onzinnigheid van onze stribbeling in en stuurde hem diverse sms'jes om de zaak uit te praten, maar geen reactie. Uiteindelijk dacht ik dat hij Cambodja had verlaten en vergat het verder. Ik was in een vergevingsgezinde eindejaarsstemming en besloot om het nogmaals te proberen...dit keer gewoon bellen.

Binnen een minuut was er al geen sprake meer van scheve verstandhoudingen, David bleef bovendien volhouden dat het zijn schuld was en ik vond dat we de schuld deelden. We praatten over zusjes en zootjes (zoals ik dat in het verleden van hem gewend was) en na anderhalf uur kakelen spraken we af om oudejaarsavond te gaan uit eten. Niks bijzonders...gewoon zoals vanouds. Ik moest eerst nog tot 7 uur werken Ik drink al 8 maanden niet meer, dus na het diner besloten we nog wat tijd door te brengen op zijn ruime balkon. Omdat er geen vuurwerk was i.v.m. het rouwen om de overleden koning, gingen we even na 12-en alweer naar huis en lagen we voor 1 uur in ons mandje.

Als vanouds, kletsen en eten!

Om 4 uur schrok ik wakker van het nog voor mij onbekende deuntje van mijn nieuwe (2e handse) smartphone. Het was mijn broertje Danny. Hij had diverse malen geprobeerd te bellen, maar was er nooit door gekomen via "buitenlandbellen.nl" (kost slechts 6 ct. per minuut), bellen met een mobieltje kan al gauw 2 euro per minuut kosten...belachelijk. Hij was blij om mijn stem te horen en dat was wederzijds. We hebben bijna 2 uur aan de lijn gehangen en onze harten lekker uitgestort. Hij is genezen van zijn longkanker, volgens de behandelend arts heeft hij enorm veel geluk gehad. Nu hopen dat hij "schoon" blijft. Het was een emotioneel gesprek voor ons allebei, het heeft me enorm opgelucht en het was erg fijn om te horen hoe positief hij nu in het leven staat. Met mijn nieuwe mobiele aanwinst (te lezen in mijn vorige post) is het erg gemakkelijk om op de hoogte te blijven van alle gebeurtenissen in Venlo. Appen, viben, skypen, noem maar op...met goed gebruikersbeleid (probeer niet verslaafd te raken) is het een welkome handigheid.

Deze vond ik wel toepasselijk

Geveld door griep; 

Vorige week ben ik niet naar AAA geweest. Ik had de hele week slecht geslapen en toch flink doorgewerkt. Ik was al 2 weken verkouden, maar het bleef zo'n beetje hangen en zette niet door. Mijn weerstand daalde en ik werd grieperig. Ondanks het feit dat ik ben blijven werken (geen werk=geen geld), heb ik de hele week zitten blaffen als een hyperactieve waakhond. Ik verloor mijn stem meermalen tijdens het lesgeven en na wat zelfmedicatie (ik hou niet zo van pilletjes) knapte ik langzaam op. Inmiddels ben ik aan de beterende hand.

Beroerd!!!

Computerellende continueerd;

Na het verliezen van mijn harde schijven (een stuk, een gestolen tijdens inbraak), houdt het maar niet op. Vorige week probeerde ik al een nieuwe blogpost te schrijven, doch een crash gooide roet in het eten. Het bleek een onherstelbare crash dit keer. Recovery-methodes werkten niet meer en schijfpartities werden niet meer gevonden. Ik besloot als laatste redmiddel mijn legale (Nederlandse) windows vista te vervangen door een illegale Engelse windows 7 versie. Voor 2 dollar in de shop. Inmiddels een week verder ben ik nog steeds bezig met aanpassen en bijwerken...maar...het werkt nog. Hopelijk blijft het zo want ik heb nog lang geen budget voor een nieuw apparaat. Alles op de smartphone is ook niet zo'n succes, vooral het bijhouden van dit blog is geen doen op zo'n kleine machine, vandaar de vertraging.

Voorlopig loopt het allemaal weer

Maria Giusseppina keert terug;

Vrijdagavond ontving ik een email op mijn foon van Maria, ze had alleen mijn oude nummer wat ik al anderhalf jaar geleden verloor. Maria is de inspiratiebron van mijn hele "Cambodja-avontuur" zij bezoekt het weeshuis (waar ik inmiddels al anderhalf jaar niet meer kom) waar alles voor mij ooit begon elk jaar gedurende 2 maanden. Vorig jaar bleek haar broer ongeneeslijk ziek te zijn en kon ze tot haar spijt niet komen. Ze bleef voor hem zorgen, totdat hij afgelopen April overleed aan de gevolgen van maagkanker. Zelf had ze inmiddels ook problemen met haar gezondheid. Nadat ze maandenlang met een onverklaarbare voedsel-aversie rondliep (ze kon slechts droge rijst met gestoomde groenten verdragen) vonden artsen eindelijk een verklaring. Haar pancreas (produceert insuline) was abnormaal vergroot. Komt normaal alleen bij alcoholisten en zware rokers. Ze drinkt misschien 2 pilsjes per week tijdens het eten en veel roken doet ze al 15 jaar niet meer, hooguit 1 a 2 pakjes per maand.

Kids van het weeshuis tijdens een middagje punk-kapsels maken (2010)

Ik reed onmiddellijk naar haar hotel na afloop van mijn laatste les en ze was er gelukkig nog. We kletsten ruim tweeënhalf uur bij in de lobby en ze vertelde me dat de kinderen in het weeshuis steeds naar me blijven vragen. Ik weet dat, want Benoit, een Franse vrijwilliger die sinds 2010 elk jaar in April terugkomt zei dat eerder al. Tot nu toe had ik de moed nog niet maar ik heb Maria beloofd om binnen nu en 2 weken 'n keer mee te gaan. Ik ben er denk ik wel weer klaar voor om de confrontatie aan te gaan. Ik heb in de afgelopen tijd veel bijgeleerd en mijn dagelijkse meditaties hebben me sterker en zelfverzekerder gemaakt. Het zal niet gemakkelijk zijn want Pet, een kleine jongen van 7 is er erg slecht aan toe. Hij is al zo vaak erg ziek geweest dat antibiotica-kuren niet meer aanslaan en door zijn zwakte groeit hij nauwelijks. Hij heeft de lichaamsbouw van een drie-jarige.

Pet, 2 jaar geleden met Benoit

Met dit in mijn achterhoofd ga ik me alvast mentaal voorbereiden op wat er komen gaat. Als je er als vrijwilliger 'n maandje naar toe gaat is net even anders als de 18 maanden die ik er doorbracht. Ik weet nu al dat als ik er een keer naar toe ga, ik moet blijven gaan, al is het eens per maand...gewoon m'n gezicht even laten zien. Het zal niet meer zijn zoals het ooit was, daarvoor is er teveel gebeurd. Ik zal de regels van de zusters naleven en accepteren, dus foto's zullen jullie er niet van op deze blog aantreffen...dat is namelijk verboden door moeder overste. Zelfs Maria die er al 12 jaar komt, is het ontzegd. Ik ga nu met een andere instelling...ik ga voor de kinderen. Ik zeg de zusters netjes hallo..."ja en amen"...en voor de rest doe ik mijn ding.

Helpen?

Mocht je als vaste of nieuwe volger van mijn blog geïnteresseerd zijn geraakt in mijn ontwikkelingsactiviteiten en projecten en wil je helpen...graag! Elke donatie is van harte welkom. "Stichting Cambodja-Kids" heeft de "ANBI status", wat wil zeggen dat giften van bedrijven en zelfs sommige particulieren (afhankelijk van het jaarlijks gedoneerde bedrag) belastingtechnisch aftrekbaar zijn. Stort je eenmalige of maandelijkse (een doorlopende betaalopdracht via internetbankieren is daar handig voor) gift op;

Rekeningnummer:  153954191 (Rabobank), t.n.v. "Stichting Cambodja-Kids" o.v.v. "Ik steun" (of je eigen spreuk)

Goedgekeurd door de belastingdienst!

Mocht je toch nog hulp kunnen bieden met het opzetten van, dan wel meewerken aan de website en/ of facebook-page van Cambodja-Kids, laat dat dan even weten via; leisteen69@hotmail.com

Het logo voor de website

Commentaar en op- of aanmerkingen zijn altijd welkom. Onderaan het blog staan vele mogelijkheden. Een persoonlijke post of simpel klikken op de 4 keuzes (grappig/interessant/te gek/saai) of "google+1". Gebruik ook eens de knoppen van twitter, facebook of e-mail om dit blog door te spelen aan je vrienden of meld jezelf aan (rechtsboven) met je email adres. Het is met een klik gebeurd en wij krijgen meer aandacht voor onze projecten en activiteiten. De volgende keer ga ik wat dieper in op de toekomstige lange-termijn projecten die Jochen en ik ambiëren en stap voor stap uitwerken.

Namens mij en alle kids alvast bedankt,

Leon van Steenkiste


PS. Ik ga nu sjablonen spuiten met de kids (zie het voorbeeld) ;-)

Mooi hè!?