Koning jarig & nieuw idee

Daaaarrrr zijn we weer!

Feestdagen alom...ik word er gek van! Nu was de koning weer jarig, wordt ff 4 dagen gevierd. Alsof dat niet genoeg was werd het nog 'n dag verlengd...omdat een dag op zondag viel, nog meer financiële malaise. Kan die man niet gewoon 1 dag jarig zijn, zoals jij en ik. Hij is toch ook maar op één dag geboren, of niet dan! Tijd voor nieuwe ideeën, waarover straks meer.

Koning Sihamouni...4 dagen per jaar jarig!?

Het lesgeven op "de Apsara" is weer begonnen en iedereen is dolblij, ikzelf incluis. Ik heb inmiddels nog maar 5 i.p.v. 7 studenten, maar er komt er komende week een bij. Eerst even het oude stof van die grijze cellen blazen...dus, een opfris-cursus. De komende 3 weken herhaling, 't is tenslotte alweer bijna 9 maanden geleden dat ik ze voor het laatst lesgaf. Mijn geest is aan geven toe, ik moet dingen delen. Kennis en ook materie. Na een pauze (die ik blijkbaar nodig had) ben ik meer dan ooit klaar om aan deze behoefte toe te geven. Ik voel dat ik er blij van wordt, dat is toch waar het in het leven om draait? Bij deze dus!

Ik ben ook weer flink aan het koken geslagen. Mango chutney (de mango-oogst is hier bezig dus het regent mango's voor 50-75ct per kilo!), mango-smoothies, zelf gemaakte sambal, groene papaya in 't zuur...ik ben zelfs aan 't experimenteren met het maken van nepvlees voor vegetarische maaltijden. Kortom ik ben een bezig bijtje. Mijn sporadische bijnaam "Lei de Bij", wordt dus bij deze bewaarheid. Ik heb energie als nooit tevoren, ik vermoed door mijn meditaties. Daarover zo meteen ook meer...

Seitan, oftewel kunst-vlees...gemaakt van tarwe-gluten, net gehakt...toch?

Het regenseizoen laat zich flink gelden, en behoorlijk vroeg dit jaar. Bliksemschichten jagen als een lichtspektakel door het wolkendek en donderslagen met het geluid van bomaanslagen trillen door het Cambodjaanse luchtruim, terwijl regenwater niet met bakken maar met complete containers uit de hemel valt. Kunnen de Nederlandse weergoden nog wat van leren! Niet dat ik van regen hou, al helemaal niet hier. Afgelopen dinsdag stapte ik, uit balans gebracht door een in tegengestelde richting naderende kl*te-jeep, in een 40 cm diepe plas...dankjewel. Ook de wegwerp-poncho's die je hier langs de weg koopt zijn om te huilen. Cambodjaanse maatjes...dus tot boven de knie met als resultaat...toch nog een natte pantalon! Toen ik het deze week ter sprake bracht bij de "Apsara", kreeg ik er spontaan een cadeau van Meneer Sopha, de pleegvader aldaar. Lekker ruim en van goede kwaliteit. Heeft me sindsdien al 3 keer gered van een nat pak. Subtiel voorbeeld van een gemiddeld buitje in het volgende filmpje;

Dara moest afgelopen woensdag weer voor zijn werk naar Sihanoukville, de beroemdste Cambodjaanse badplaats. Geen strandweer, maar ja hij ging tenslotte om te werken. Seca had plannen om hem vrijdags te volgen met Luis om het weekend door te brengen. Ik had in Siem Reap al meer dan genoeg uitgegeven en ondanks aanhoudende uitnodiging van Luis voor diens verjaardagsdiner op zaterdag, zei ik beleefd af. Ik had ook totaal geen zin om te feesten, want ik heb na de vrijdag de week ervoor besloten om helemaal te stoppen met drinken. Nee, ook niet eentje! Ik had die bewuste vrijdag 3 pinten achterover geslagen en er de hele zaterdag een kater aan overgehouden. Daarom vond ik het een wijs besluit. Ik was voor het eerst echt dronken op mijn 14e en vind het na ruim 20 jaar met periodes van soms 3 tot 5 keer per week beschonken te zijn (werken in de horeca), welletjes geweest. Ik ben geen heilige, maar na het nieuws van Danny, ben ik het leven anders gaan zien.

Daaag, alcohol!

Trouwens, ik kreeg afgelopen vrijdag wederom positief nieuws over de stand van zaken betreffende Danny. Na mijn vraag: "ha jong, zit je 1e kuur er al op?...en hoe voel je je?" Ik citeer letterlijk zijn antwoord-sms: "Heb woensdag bloedonderzoek gehad en het bloed was perfect, lever en nieren ook. De tumor is zelfs iets geslonken. Maandag word ik opgenomen voor de 2e kuur. X, misschien kom ik in december als ik beter ben biertje drinken met jou en Dara". Waarschijnlijk zal ik limonade drinken, maar het zou geweldig zijn, toch!? Ik schrijf letterlijk omdat het nieuws al vaak genoeg van persoon tot persoon verdraaid wordt...soms heb je je enkel verstuikt en als het nieuws de 10e persoon bereikt, ben je dood!

En zo komen de verhalen de wereld in!

Omdat ik inmiddels alweer een maand mediteer is het tijd om je wat inzicht te geven in het tussentijdse resultaat dat ik tot nu toe ermee geboekt heb. Allereerst ben ik een stuk rustiger van binnen (in mijn hoofd) en slaap ik beter en vaster. Ik maak me minder snel druk om situaties waar ik eerder door uit mijn slof zou schieten en zou beginnen te tieren en vloeken. Met name de ergernis die vaak in me opborrelt als Dara weer de sloddervos uithangt, ebt langzaam weg en ook het bespottelijk hectische, dwingerige op elkaar gepropte verkeer op de Cambodjaanse wegen onderga ik inmiddels koeltjes. Ik merk dat ik begin te veranderen (in positieve zin) en dat gaat ook aan Dara niet onopgemerkt voorbij, al wil het natuurlijk nog niet in elke situatie lukken.

Relax...maak je niet druk!

Het is niet de eerste keer dat ik in aanraking kom met meditatie, mijn interesse hiervoor stamt al van vóór de 21e eeuw. Zo rond mijn 23e zat ik niet zo fijn in mijn vel, met name door het verzwijgen en verbergen van mijn homoseksuele geaardheid. Ik was zoekende en al gauw stak ik mijn neus (in eerste instantie onbewust) in Boeddhistische literatuur. Ik verslond het ene boek na het andere en achteraf bezien heeft dat enorm veel bijgedragen aan mijn "coming-out" op mijn 24e. Datzelfde jaar nog (2000) maakte ik mijn 1e Azië-reis, waar het boeddhisme alomtegenwoordig is. Het christendom had ik allang daarvoor "de das omgedaan". Ik mediteerde voor het eerst in de tijd dat ik in Rotterdam woonde (2001/2002), probeerde het een week, maar was er nog niet klaar voor. Mijn zoektocht was te versplinterd. Ik las die tijd in veel verschillende "wijsbegeerte" boeken tegelijk en was nog een echte zoeker. De daarop volgende jaren bleek echter vaker wél dan niet, dat Boeddhisme het dichtste in de buurt komt van hoe ik het leven zie.

Het begin van de zoektocht...

Boeddhisme wordt in veel Aziatische landen als een religie bedreven, zo ook in Cambodja. Het oorspronkelijke Boeddhisme is echter niet een religie, maar meer een "levensleer". Zoals ik al eerder aangaf is het echter in veel landen vermengd geraakt met de plaatselijke cultuur en bijgeloof. De Boeddha zelf heeft nooit aanbeden willen worden, wat in veel Boeddhistische tradities wel gebeurt. Ik bestudeer en oefen (stap-voor-stap) echter de "originele" leer uit, zoals Gautama Siddharta (de oorspronkelijke naam van Boeddha) het bedoeld heeft. Gautama was geen god, hij was een prins van rijke komaf die niks tekort kwam. Alle rijkdom om hem heen kon hem uiteindelijk niet het geluk brengen waar hij naar op zoek was. Uiteindelijk liet hij al zijn bezittingen achter zich om naar zijn eigen waarheid te zoeken, welke hem uiteindelijk verlichting en het einde aan zijn lijden bracht. Heden ten dage (zo'n 2500 jaar later) is het gedachtegoed van Boeddha nog altijd tijdloos. Hij riep de mensen (in zijn tijd) zelfs op om niet zomaar klakkeloos en blind zijn leringen en visies (of welke andere religieuze visie dan ook) aan te hangen, maar eerst voor jezelf te onderzoeken, te experimenteren en dan pas te besluiten of je zijn leer in praktijk wil brengen, anders dan de meeste religies dus.

Veel religies gebruik(t)en angst om gelovige aanhangers in hun greep te houden. Bidden of biechten als je een fout hebt begaan (zonde) en offeren, rituelen uitvoeren en soms zelfkastijding om de goden tevreden te houden of om tot inzicht te komen. Oorspronkelijk (theravada) Boeddhisme doet dat dus niet, maar veroordeeld andere religies niet. Je kunt zelfs Boeddhistische meditatie (Mindfulness)  beoefenen als overtuigd aanhanger van een ander geloof. Boeddhisten geloven in "karma" wat in het kort inhoudt dat elke actie (zelfs 'n gedachte) een gevolg heeft. Slechte gedachten en daden uiten zich in negatieve gebeurtenissen die je overkomen. Omdat Boeddhisten geloven in het hiernamaals (in welke vorm dan ook) kan het zijn dat je negatief karma hebt georven uit een vorig leven. Door goed te zijn en te doen kun je dit karma positief beïnvloeden.

Zo is het precies met mindfulness

Zoals in veel religies op vrijwel identieke wijze wordt uitgedrukt vormt de uitdrukking "Wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!" een grote Boeddhistische waarheid. Als je anderen op welke manier dan ook schade aandoet, lijdt je daar uiteindelijk zelf ook door. Kort gezegd, kun je lijden verminderen door via meditatie je gedachten, emoties , verlangens, gehechtheid etc. van een afstand te bekijken, alsof je naar een film over jezelf kijkt. Verder is meditatie erg moeilijk in woorden uit te leggen, het is iets dat je moet ervaren. Boeddhisme kent regels voor monniken die ook door leken te volgen zijn, maar verplicht niemand iets. Het is en blijft een eigen keuze...

Een beroemde uitspraak die velen begrijpen, doch niet navolgen...

Zonder het Boeddhisme te noemen wordt de originele vipassana-meditatie al jaren in de huidige psychologisch-/psychiatrische gezondheidssector toegepast onder de naam "Mindfulness". Het wordt door diverse therapeuten als "alternatieve" therapie op patiënten toegepast die lijden aan een "burn-out", "borderline" en andere vormen van depressiviteit, voor mij bewijs genoeg (en volgens onderzoeksresultaten) dat deze eeuwenoude techniek werkelijk kan bijdragen aan een positieve geestelijke gezondheid. Voor de sceptici en geïnteresseerden onder jullie, via deze link kun je een PDF-boekje downloaden, over de basiskennis van Mindfulness, in duidelijke taal en in 't Nederlands. Gemakkelijk uit te printen, als liggend A5-formaat. Wil je nog meer weten, mail me dan even op leisteen69@hotmail.com of reageer op dit blog. Ik lees veel informatie die ik gratis verkrijg op het internet in het Engels, simpelweg omdat er in die taal meer te vinden is, anderzijds omdat lezen in Engels voor mij geen enkel probleem is...duh!

Voorkant van het gratis PDF-boekje

In onze moderne tijd is het leven voor veel mensen een grote lijdensweg, die vaak door onszelf veroorzaakt wordt. Wij proberen koste wat kost (vaak ten koste van anderen) pijn te vermijden en klampen ons vast aan vergankelijke momenten van genot, geluk en plezier en materiële zaken. We zien ons leven en daarmee ons lichaam als een vast gegeven en willen jong blijven, daarmee de veranderende wereld om ons heen en ziekte en onze onvermijdelijke dood ontkennend. We zoeken naar een zekerheid die niet bestaat, leven in het verleden en kijken uit naar de toekomst, terwijl we ons werkelijke leven in het nu vergeten. We verzamelen alsmaar meer materieel en hechten ons daar aan (alsof het leeft) om onze emotionele honger proberen te verzadigen en stuiten daardoor alleen maar op meer verlangens.

Alles in het leven is vergankelijk...

Uiteindelijk eindigt elke bevredigde behoefte in een nieuw verlangen en de altijd terugkerende ontevredenheid en dus lijden we. We verliezen de werkelijke reden van ons bestaan uit het oog. We worden geboren, verouderen en sterven uiteindelijk en laten het "echte leven" aan ons voorbij gaan. Ik wil er niet te lang over uit wijden, misschien denk je dat ik van de een op andere dag in een heilige of monnik veranderd ben die je zijn geloof probeert aan te praten, het tegendeel is echter waar. Dit is slechts een weergave van mijn jarenlang ontwikkelde interesse waarvan langzaamaan de puzzelstukken (lessen van het leven) op zijn plek beginnen te vallen. Terug naar de werkelijkheid.

Alles valt langzaam op z'n plek

Er wordt nog steeds enorm veel gejat bij mij in de straat. Afgelopen vrijdag werd er bij ons beneden nog een fiets gestolen. Dinsdagmorgen kwam ik er achter dat onze ladder die langs ons appartement (1e verdieping) stond ineens "foetsie" was. En niemand die gezien heeft wie er met het tweeënhalve meter lange gevaarte vandoor ging. Door mijn inmiddels relaxte gemoedstoestand kon ik me er zo druk niet over maken, het is maar materiaal!

Wie steelt er nou 'n ladder!?

Door mijn veranderende gedachten ben ik ook op nieuwe ideeën gekomen. Omdat ik meer tijd aan mijn vrijwilligerswerk/ liefdadigheid wil besteden, zoekt ik andere mogelijkheden om mezelf van inkomen te voorzien. Een idee deed zich voor tijdens een van onze laatste reisjes naar Kep/Kampot zo'n 160km ten zuiden van Phnom Penh. In deze provincie wordt peper gekweekt, peperkorrels te weten. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat blijkt dat de beste culinaire zwarte en witte peper (volgens Franse topchefs) uit dit gebied kwamen. In veel opzichten zelfs superieur aan de kwaliteit van de beste peper uit India of Indonesië. Helaas werden de peperplantages in Cambodja in de jaren '70 tijdens het schrikbewind van Pol Pot (Rode Khmer) niet ontzien, en vrijwel geheel vernietigd.

De laatste jaren klimt de productie langzaam maar zeker, met buitenlandse hulp weer omhoog. Ooit werd er 2000 ton per jaar geproduceerd, tot nu toe slechts 20 ton, 1% van de originele hoeveelheid. Dit maakt Kampot-peper een (nog) zeldzame en schaarse soort. Het bijzondere aan deze peper is dat ze geheel op traditionele (biologische) wijze gekweekt wordt. Men gebruikt natuurlijke (koe) mest en geen bestrijdingsmiddelen. In de zon gedroogd en gesorteerd met de hand. De boeren krijgen een eerlijke prijs, in ruil daarvoor krijgt de consument een geweldig mooi product. Na het proeven van de vers geplukte (nog groene) peper in een saus over een biefstuk, raakte ik verliefd op dit product. Helaas in Europa niet te verkrijgen, doch de zwarte, witte en zelfs rode (eerder bruin-rood) binnenkort hopelijk wel. Ik heb een aantal kilo's gekocht en wil ze langzaam gaan exporteren. Een gedeelte wil ik als sponsoring in mijn eigen stichting "Cambodja-kids" gaan investeren, om zo de donaties op te voeren en het ontwikkelen van projecten te bespoedigen.

In een peperveld, tussen (reeds geoogste) planten

Het nadeel van de toenemende populariteit is dat er peper (met name uit Vietnam) van veel lagere kwaliteit wordt verkocht als Kampot-peper of wordt vermengd, om winst te verhogen. Er zijn nu ook organisaties die de Kampot-peper beschermen, maar die zijn "Peperduur" (hogere inkoopprijs dan de Nederlandse winkelprijzen)) en nauwelijks interessant om te exporteren. Ik ben afgelopen maandag zelf op zoek gegaan naar de boeren en heb een aantal zeer goeie gevonden. Omdat de peper nog schaars is moet je er meerdere achter de hand houden. Nog steeds prijzig, maar zeer de moeite waard. Met eerlijke prijzen voor de boeren in het achterhoofd en een mogelijkheid tot het creëren van een bescheiden inkomen voor mijzelf (vergelijkbaar met mijn leraren-salaris) en het werven van sponsorgeld voor de stichting, ben ik er helemaal klaar voor.

Ik heb al een speciaal blog opgezet voor dit doel en werk momenteel aan een "facebook". In de nabije toekomst waarschijnlijk een eigen website. Nu nog de technische zaken opzetten. Het grootste struikelblok is nog het verzenden. Per post $26,= per kilo...belachelijk, dat moet op een andere manier kunnen. Wie tips heeft, laat ze asjeblieft horen, alle suggesties zijn van harte welkom. Ik zoek nog naar verkooppunten en een manier om de peper in Nederland te promoten en ik zoek nog een geschikte naam voor de peper. "Kampot-peper" vind ik nog een beetje té voor de hand liggend. Meer specifieke informatie (uiteraard nog niet helemaal compleet) over de peper vind je dus op: peperopdekorrel.blogspot.com

De boer...let niet op de schrijffouten

Ik heb vaak gekke ideen, mensen die mij kennen weten dit maar al te goed. Dus reed ik maandag met mijn 50cc Honda'tje de 155 kilometer naar Kampot, op zoek naar peper. Met een flinke bagagetas en Pitchu in mijn schoudertas. Ik had geen zin in zanikende buschauffeurs die Pitchu niet willen meenemen, dus....Na 40 kilometers...krakkrakkrak!!! Ketting gebroken in "the middle of nowhere" uiteraard. Maar het geluk wilde dat er een reparatiehok op 200 meter lopen lag. Mazzel...en wederom werd ik door meditatie veroorzaakte relaxt-heid niet van mijn stuk gebracht en bleef kalm. Als het een maand eerder was gebeurd, had ik de brommer al op een zij gesmeten en had er tegen staan schoppen en vloeken!

Als de ketting is gebroken...

Dara was al onderweg vanuit Sihanoukville om mij in Kampot te treffen. Bij aankomst, ik had hem niet verteld over mijn "maffe" reisplan, schudde hij zijn hoofd en werd zelfs even kwaad. Ik liet hem begaan, en na de lunch en het vinden van een geschikt hotel (zowat alles zat vol vanwege vakantie, dus het duurde even) draaide hij bij...hij had geen keuze, want ik bleef gewoon lachen. Halverwege de middag gingen we naar de bewuste peper-plantages, die nog eens 35 kilometer verderop bleken te liggen.

Retraite guesthouse-restaurant...

midden tussen de pepervelden, oase van rust

 Daar eerst wat gedronken bij een geweldig leuk retraite guesthouse-restaurant genaamd "the Vine", midden tussen de pepervelden. Ik trof er een Australiër genaamd Andrew, die al zo'n 9 jaar in de buurt van Kep woont, samen met zijn vrouw. Hij lijdt Cambodjanen op tot volwaardige bouwvakkers-/ tuinontwerpers en zijn vrouw verkoopt...peper! Erg vriendelijke man die me zijn visitekaartje gaf en zei; "mail mijn vrouw maar, ze zal je met genoegen helpen met alles wat ze weet", dat is nog eens aardig...De eerste proefkilo's zijn aangeschaft en ik laat gauw meer weten over het vervolg van mijn plan.

Op de terugweg, 24 uur later (Dara was al met Pitchu onderweg met de "deeltaxi") viel het werkelijk met bakken uit de hemel, ik kon nauwelijks zien, ook niet met de klep van de helm omlaag. De poncho kwam wederom van pas (tot 2x toe) alleen kon hij me niet redden van de zwembadjes in mijn schoenen. Tijdens de lunch-stop in een mini-dorpje langs de weg, zag ik een flinke groep mensen. Het bleek dat een Tsjechiër een aanrijding had gehad met een Cambodjaanse. Hij woonde al 3 jaar in Cambodja en had nog nooit een aanrijding gehad...voor alles is een eerste keer! Hij beweerde dat de vrouw pardoes omkeerde en hij haar niet meer kon ontwijken...tja, dat doen Cambodjanen in het verkeer. Aan de schade te zien had hij waarschijnlijk toch net iets te hard gereden.

Cambodjanen verzamelen zich rond de plek des onheils

Toen hij ervandoor wilde om zijn wonden te gaan laten verzorgen, zag ik pas de meid die hij geraakt had. Ze huilde en smeekte om wat (ik vermoed) schadevergoeding voor reparatie en medische hulp. De Tsjech werd staande gehouden door enkele mannen, maar bleef volhouden dat het haar schuld was en wist zich los te wrikken om uiteindelijk te ontkomen. Een boos familielid kwam boos naar mij toe, vermoedend dat ik hem kende, omdat ik een aantal woorden met de Tjech had gewisseld. Hij wilde waarschijnlijk proberen om de schade op "de andere buitenlander" te verhalen, maar werd gelukkig door de restauranteigenaar weggejaagd. "Hij komt hier alleen maar eten", beweerde deze op zijn Cambodjaans. De meid werd door een hele colonne jammerend afgevoerd. Na het uitdelen van twee zakken snoep (zie schatjes op de foto's) en het netjes betalen van mijn voer, trok ook ik de pleitmars richting Phnom Penh, waar ik na een kleine 4 uur durende rit, met zompige schoenen, maar heelhuids aankwam!

'n Hele horde kids, blij met 'n handjevol zoetigheid

Tot gauw