Verkiezings-hersenspoelerij & bezoek uit Nederland

Daarrrrr ben ik weer,

De verkiezingssfeer begint me danig de keel uit te hangen, het is nog erger dan Carnaval (in Venlo; Vastelaovend) in Limburg. Al een volle week schelt het geschreeuw van politici uit speakers op wagens, tuktuks en zelfs vanuit balkons, compleet met flatscreen TV's en beamers, waarop de goedheid van elke politicus er uiteraard dik wordt opgelegd. Gisteren kwam er zelfs een band voorbij op een vrachtwagen, die naar alle waarschijnlijkheid politiek getinte liederen zong. Mijn hele huis trilde, want Cambodjanen kennen geen gematigd volume...keihard of niks! De grootste partij van minister Hun Sen organiseert zelfs concerten, hoe groter het evenement, des te beter, dat trekt stemmers.

Spotprent jegens de regerende partij...kan je in Cambodja je (letterlijk) kop kosten!

Dit hele circus valt onder de categorie "hersenspoelingen". Als ik Cambodjaans zou verstaan (wat eigenlijk wel zo'n beetje tijd wordt) zou er al een stem in mijn hersens geïmplanteerd zijn, waarschijnlijk door de dreigende stem van "Hun Sen". Zondag is "Stemdag". Duizenden leraren uit heel het land zijn verplicht zich beschikbaar te stellen als stembureau-officials...vrijwillig, niemand durft dat uiteraard te weigeren. Vandaar dat ik alweer een extra vrije dag kreeg aangesmeerd (buiten komende vrijdag 1 juni, internationale kinderdag) omdat dan nog niet iedereen terug is gekeerd uit de provincie van herkomst. Het geld wat aan deze idioterie besteed wordt zou waarschijnlijk een groot deel van het armoede-probleem kunnen uitwissen...maar ja...wie ben ik om dat te beweren?

Politieke Carnaval!

Ik word met de dag rustiger en blijer door de tijd die ik besteed op "de Apsara". Al die lieve lachjes, daar kun je onmogelijk omheen. Ik heb het eerste geld van de stichting besteed. Slechts een klein bedrag ($60,=), om wat materiaal aan te schaffen om de kleinsten te amuseren, laten we zeggen onder het mom van "Internationale kinderdag"! Kleurpotloden, scharen, stiften, waskrijtjes et cetera. Volgende week ga ik daarmee van start. Ook geef ik de eigenaresse (Metry) elke week één extra privéles Engels. Ze kan niet zo snel mee met de andere leerlingen (ze is de jongste niet meer, 59) en ze wil zelf in de toekomst de gasten die komen kijken naar de voorstelling of de lessen, te woord staan in Engels. Dat gaat nog wel even duren, maar geduld is een schone zaak...en geduld heeft ze genoeg, dat moet wel met al die blagen de hele dag om je heen.

Het is weer tijd voor meer kleur in mijn leven...en dat van de kids!

Hiep, hiep hoera...Tineke komt vandaag (donderdag 31 mei) op bezoek! Omdat ik uitgerekend weer een kleine vakantie heb komt dat goed uit. We gaan richting Sihanoukville, het "Benidorm van Cambodja", daarna hopelijk naar een eiland waar we nog niet geweest zijn. In 1e instantie zou Tineke vanuit Ko Chang (zuidoost Thailand) hierheen komen. Maar...Tineke zou Tineke niet zijn als daar weer helemaal niks terecht van zou zijn gekomen. Ze was gisteravond nog in Prachuab (zo'n 400 km ten zuiden van Bangkok) blijven plakken...gekke Tineke! Vannacht is ze vanuit Prachuab dus met de bus naar Bangkok vertrokken en vanuit daar linea recta door naar de grensovergang met Cambodja, door naar Phnom Penh...goed voor zo'n 22 uur busplezier...je zult maar gek op reizen zijn. Ach...zo'n 5 jaar geleden haalde ik die spuchten ook nog uit. Ik belde haar in mijn lunchpauze en ze is al over de grens. Vanavond tussen 8 en 9 zal ze er waarschijnlijk zijn...mag ze de volgende morgen meteen weer door met ons voor de volgende 300 kilometer (nog 'ns 5 á 6 uur)...omdat ze toch al zo van reizen houdt!

Net aangekomen...en gesloopt!

Tussendoor nog even wat minder (kan beter zeggen slecht) nieuws. Dit keer is het niet letterlijk geciteerd, maar het komt van betrouwbare bron. Het gaat momenteel niet zo goed met Danny. De chemo en bestralingen beginnen hun tol te eisen. Ik kreeg eerder deze week nog een mail dat hij het eten niet binnen kon houden en zijn rug verbrand was van de intensieve bestralingen. Gisteravond kreeg ik te horen dat hij naar het Radboud-ziekenhuis in Nijmegen (gespecialiseerd in kanker) is overgeplaatst omdat hij al 4 dagen niet kon eten en alleen maar overgaf terwijl er niks meer over te geven viel. Hij ligt nu aan het infuus en ik wacht op beter nieuws. Loop al de hele dag met een knallende hoofdpijn rond, malend om wat er komen gaat...wat uiteraard niet helpt...maar ja...ik ben ook maar mens. Heb in alle verwarring nog flink bonje met Dara gehad. Het ging nergens over. Hij wilde alvast een hotel boeken, dus ik moest Tineke bellen of ze vandaag nog aankwam...ik reageerde nors en kortaf (wat natuurlijk niet nodig was) waardoor hij weer (begrijpelijk) geïrriteerd raakte en ophing. Ik heb me verontschuldigd en uitgelegd hoe ik me voel...dat luchtte ons beiden op. Cambodjanen gaan over het algemeen luchtiger om met thema's betreffende ziekte en dood.

Chemo...je zult het maar in je lijf moeten krijgen...pfff!

Ik hou mijn meditaties nog steeds vol, elke morgen vóór 6 uur, al heb ik er met alle emotionele bagage momenteel best wel moeite mee. Meditatie klinkt vaak als gaan zitten en concentreren, maar het is meer dan dat. Het is echt een discipline. De laatste dagen dralen mijn gedachten weer van hot naar her en moet ik mezelf bijna tegenhouden om niet op te springen van ongeduld. Door het vele lezen over Boeddhisme en meditatie weet ik dat dit normaal is en ook weer vanzelf voorbij gaat. Ik ben vol vertrouwen...nu moet ik het langzaam maar zeker vanuit meditatie overbrengen naar het dagelijks leven...en dat is nou juist het allermoeilijkste, maar ik doe hard mijn best.

Hier sla ik me ook wel doorheen!

Ondertussen probeer ik mijn gedachten wat af te lijden door wat aan mijn "peper project" te werken. De kilo's zijn al verdeeld over seal-zakjes, ik heb netjes etiketten gemaakt met hoeveelheid, soort, herkomst en een THT-datum. Ik hoop dat ik de eerste paar kilo aan Tineke mee kan geven, dat spaart me veel kostbare dollars die ik liever ergens anders in stop. Nu nog een marketing plan opzetten. Dit vind ik persoonlijk het allermoeilijkste want hoe breng je het spul nu aan de man? Ik zoek dringend verkooppunten, liefst kleine zaakjes en restaurantjes, et cetera. Ik woon ook niet in Nederland, anders zou ik even overal persoonlijk aan kunnen kloppen. Mensen die hier veel ervaring mee hebben...als je tips voor me hebt en me een beetje kunt helpen, dan zou ik dat zeer waarderen. Het is tenslotte ook voor het goeie doel. Ook mensen die tips hebben met betrekking tot transport...dat is het grootste financiële struikelblok...reageer asjeblieft. Betaal nu zo'n $20,= per kilo! Wel gewoon per post tot nu toe...ik moet klein beginnen.

Verpakt en netjes gelabeld...klaar voor de 1e zending!

De "finishing touch" moet ik nog bewerkstelligen; een traditioneel Cambodjaanse verpakking en een duidelijk label (mini-boekje) en een full-colour brochure. De ideeën staan al grotendeels op papier, nu nog iemand die het grafisch in elkaar kan sleutelen...het moet tenslotte professioneel overkomen. Mijn handen de komende tijd vol met werk, aldus...maar dat houdt me van het piekeren af!

'n Soortgelijke verpakking als deze zal het gaan worden

Doei!

Ps. Bedankt nog voor het telefoontje en de foto's Lo...was fijn om je stem even te horen...en geruststellend! XxXx

Blogreacties, verkiezingen & censuur

Even tussendoor...

Ik kwam er vandaag achter (na het 1 jarig bestaan van het blog) dat mijn instellingen verkeerd staan! Beter laat dan nooit zul je denken, maar mensen die niet aangemeld zijn als volger, kunnen geen opmerkingen plaatsen. Zo ben ik waarschijnlijk 10-tallen opmerkingen misgelopen in het afgelopen jaar. Jammer voor mij, maar ook voor jullie. Bij deze, je kunt nu vrijelijk reageren…en ik ben er erg blij mee om reacties op mijn verhalen te lezen! Nu even iets cultureels en de huidige situatie in Cambodja…

Hun Sen met zijn eeuwig beschuldigende vinger!

Het is verkiezingstijd in Cambodja, en dat wordt niet onder stoelen of banken gestoken. Parades van de politieke partijen trekken af en aan door de straten van de stad, al vanaf vorige week. Dat de “regionale” verkiezingen wederom gewonnen zullen worden door de partij van “Zijne excellentie” minister president  “Hun Sen”  zal in elk geval voor mij geen verrassing zijn. Zolang als Cambodja in de machtsgreep van deze corrupte regering blijft, is de toekomst voor de gemiddelde “arme” Cambodjaan een groot zwart gat. En dat zal voorlopig ook wel blijven, want de oppositie wordt achter de schermen danig de kop ingedrukt. De enige “echte” tegenstander van de huidige heersers, Sam Rainsy (anti-corruptie partij) is het land jaren geleden ontvlucht en is door de huidige regering (onofficieel) vogelvrij verklaard…dus, die zien we nooit meer terug!

Sam Rainsy, de enige echte oppositie. In ballingschap in Frankrijk!

De Cambodjaanse regering lijkt in eerste instantie veel te doen voor haar bevolking maar niets is minder waar. Cambodja is officieel een democratie, maar de huidige Minister President is in totaal al 32 jaar aan de macht…hoe komt dat zo. Zijn prekende speeches (die Dara soms voor me vertaald) waarin hij met zijn alomtegenwoordige wijsvinger waarschuwend zwaait (zie foto) zeggen mij genoeg. Ondertussen breidt hij zijn imperium uit met de ene villa na het andere paleis, terwijl hij laatst nog beweerde dat hij niet meer dan 1500 dollar per maand verdient. Rara, hoe rijm je dat? 

Politieke optochten van de CPP (Cambodia People's Party)

Hij snoert zijn tegenstanders de mond…en ze zwijgen uit (reële) angst voor eliminatie. Onwetende plattelanders aanbidden hem om elke school die hij er opent en elk voedselpakketje dat hij aanbiedt, alsof het uit zijn eigen portefeuille komt. Er zijn sterke vermoedens dat hij een oud “Rode Khmer” medestander was…wederom zwijgt de bevolking collectief, ze hebben al genoeg ellende meegemaakt.

Wie verstandig is, zwijgt in Cambodja...

In de krant van vorige week stond een artikel over persvrijheid van Cambodjaanse journalisten. Een internationale onderzoekscommissie heeft de score van persvrijheid van Cambodja op 63 gesteld. Dit betekend 63 procent gecensureerd (en dan is de "zelf-censuur" van bepaalde journalisten niet eens meegerekend). Score 0 is absolute persvrijheid en 100 is absolute censuur. In het verleden zijn er behoorlijk wat “echte” journalisten op mystieke wijze verdwenen of dood aangetroffen, bij wijze van waarschuwing…wie de waarheid verteld, zal (uiteindelijk) sterven! De huidige journalisten denken wel 3 keer na alvorens maar iets te schrijven wat ook maar negatief klinkt, met name richting de regering…en dus koop ik maar 1x per week de krant omdat het altijd dezelfde bagger is en omdat ik het extra bijgesloten boekje over “cultuur en lifestyle” leuk vind. 

Zo is er laatst een activist doodgeschoten genaamd “Wut Vuthy”, die met hart en nieren vocht voor de verdwijnende Cambodjaanse bossen. Illegale houtkap wordt door regeringsleiders als “misdaad” bestempeld, terwijl wederom de aan deze zelfde regering verbonden milieu-ambtenaren, dagelijks vrachtwagens vol tropisch hardhout oogluikend voorbij laten razen. Dezelfde kopstukken met hun ambtenaren spelen wederom onder een hoedje om hun imperia uit te breiden en nóg rijker te worden, daarmee de natuur en omringende dorpen onherstelbaar van de kaart wissend. 

Wut Vuthy, doodgeschoten terwijl hij de natuur beschermde

Binnen 2 jaar zal er naar berekening door deze praktijken geen Sheesham bomen (rozenhout) meer in Cambodja bestaan. De Cambodjaanse natuur en haar landelijke bewoners verliezen met de dood van Vuthy, de laatste “strijder” van zijn soort. Het is de vraag of zijn mede-strijdende achterban uit hetzelfde morele “Hout” gesneden zijn en verder durven te vechten. Het verhaal in de kranten omtrent de bewuste aanslag op zijn leven is wekenlang in Cambodja aan de orde geweest, het ene verhaal nog onduidelijker als het ander, totdat er een zondebok opdook, op wie alle blaam waarschijnlijk zal vallen. De vraag zal dan uiteindelijk blijven, hoe schuldig hij in werkelijkheid is, terwijl de hoofdverantwoordelijken in hun handen wrijven…weer een verhaal in de doofpot. 

Illegaal gekapt rozenhout

De kranten (zelfs de Engelstalige zoals “Phnom Penh Post” en “Cambodia Daily”) staan dagelijks bol van het nieuws over onze goeie ouwe “Hun Sen”. Continue preken over zijn goedheid jegens “zijn” volk…maar voor de oplettende burger en expat (buitenlanders zoals ikzelf) moge duidelijk zijn dat er structureel weinig tegen de armoede gedaan wordt en dat grote bedragen van toegewezen ontwikkelingsgeld met name in de zakken van deze zelfde landsleiders verdwijnt.

Meest verkochte, flink gecensureerde (Engelstalige) krant in Cambodja

De “Anti Corruption Unit”, met zijn behoorlijk kantorencomplex, is een lachertje. Een overheidsgebouw waar waarschijnlijk meer plannen gesmeed worden hoe corruptie het best in stand gehouden kan worden in plaats van het te bestrijden. Zo heeft elke min of meer belangrijke overheidsfunctionaris minimaal één gigantische villa en genoeg zwart geld om 10 generaties nakomelingen mee te laten overleven. Buiten het centrum liggen complete wijken met leeg vastgoed, investeringen om zwart, wit te maken. Vastgoed dat waarschijnlijk leeg blijft staan totdat het totaal verpauperd is, terwijl duizenden families op straat leven. Het gaat om de waarde van de grond, de gebouwen zijn bijzaak. 

De grootste grap van Cambodja

Politieagenten zijn loopjongens die zorgen dat geld binnenkomt via allerlei kanalen. Elke arme straatschof die bedelt of iets verkoopt aan voorbijgangers, moet een deel van zijn inkomsten inleveren. Boetes worden cash geïnd, ik heb nog nooit ’n bon gehad! Zo steken ze een deel in eigen zak en elke hogere in rang krijgt zijn deel, tot aan de minister president toe. Een politieopleiding bestaat niet… agent word je hier omdat je vader dat ook is. In deze wetenschap kun je je wel voorstellen tot welke chaos het kan leiden als er echt eens iets ernstigs gebeurt. De stormloop op de brug van “Diamond Island” met als gevolg 400 doden (november 2010) bewijst genoeg. De verhalen over de ware oorzaak van de ramp (veel mensen zouden volgens ooggetuigen geëlektrocuteerd zijn door verkeerd aangesloten belichting) werden bij hoog en laag ontkent. De beruchte brug is inmiddels afgebroken nadat hij door Cambodjanen niet meer gebruikt werd, ze hebben sterk bijgeloof met alles wat maar met de dood te maken heeft...vandaar!

Brug naar Diamond island na de tragedie, inmiddels afgebroken

Ook de verkiezingen waarover ik zojuist schreef, worden op ongelooflijk merkwaardige wijze gefinancierd. Dit weekend stond een artikel in de krant waarin een anonieme politieagent blootgaf dat hij vanaf april dit jaar, elke maand $25 van zijn salaris moest inleveren voor de regeringscampagne…of hij wil of niet. Doodgewoon om de reden dat je als politieagent voor de regering werkt. Er wordt aangenomen dat je dan ook die regering steunt…dus. Maakt niet uit welke rang je hebt, dus als een gewone verkeersagent kost het je zo’n kwart van je loon…niet vreemd dat je dat dan weer terug wil verdienen door vooral veel extra boetes uit te delen…en zo is de cirkel weer rond! Ik zie, ervaar en lees haast dagelijks soortgelijke (voor mij totaal ongure, voor Cambodjanen alledaagse) situaties die mijn verbazing schetsen en waar ik boeken mee vol kan schrijven…helaas heb ik geen journalistieke ambities…althans niet hier!

De alomtegenwoordige, onverhulde dagelijkse jacht naar steekpenningen

Groeten

Koning jarig & nieuw idee

Daaaarrrr zijn we weer!

Feestdagen alom...ik word er gek van! Nu was de koning weer jarig, wordt ff 4 dagen gevierd. Alsof dat niet genoeg was werd het nog 'n dag verlengd...omdat een dag op zondag viel, nog meer financiële malaise. Kan die man niet gewoon 1 dag jarig zijn, zoals jij en ik. Hij is toch ook maar op één dag geboren, of niet dan! Tijd voor nieuwe ideeën, waarover straks meer.

Koning Sihamouni...4 dagen per jaar jarig!?

Het lesgeven op "de Apsara" is weer begonnen en iedereen is dolblij, ikzelf incluis. Ik heb inmiddels nog maar 5 i.p.v. 7 studenten, maar er komt er komende week een bij. Eerst even het oude stof van die grijze cellen blazen...dus, een opfris-cursus. De komende 3 weken herhaling, 't is tenslotte alweer bijna 9 maanden geleden dat ik ze voor het laatst lesgaf. Mijn geest is aan geven toe, ik moet dingen delen. Kennis en ook materie. Na een pauze (die ik blijkbaar nodig had) ben ik meer dan ooit klaar om aan deze behoefte toe te geven. Ik voel dat ik er blij van wordt, dat is toch waar het in het leven om draait? Bij deze dus!

Ik ben ook weer flink aan het koken geslagen. Mango chutney (de mango-oogst is hier bezig dus het regent mango's voor 50-75ct per kilo!), mango-smoothies, zelf gemaakte sambal, groene papaya in 't zuur...ik ben zelfs aan 't experimenteren met het maken van nepvlees voor vegetarische maaltijden. Kortom ik ben een bezig bijtje. Mijn sporadische bijnaam "Lei de Bij", wordt dus bij deze bewaarheid. Ik heb energie als nooit tevoren, ik vermoed door mijn meditaties. Daarover zo meteen ook meer...

Seitan, oftewel kunst-vlees...gemaakt van tarwe-gluten, net gehakt...toch?

Het regenseizoen laat zich flink gelden, en behoorlijk vroeg dit jaar. Bliksemschichten jagen als een lichtspektakel door het wolkendek en donderslagen met het geluid van bomaanslagen trillen door het Cambodjaanse luchtruim, terwijl regenwater niet met bakken maar met complete containers uit de hemel valt. Kunnen de Nederlandse weergoden nog wat van leren! Niet dat ik van regen hou, al helemaal niet hier. Afgelopen dinsdag stapte ik, uit balans gebracht door een in tegengestelde richting naderende kl*te-jeep, in een 40 cm diepe plas...dankjewel. Ook de wegwerp-poncho's die je hier langs de weg koopt zijn om te huilen. Cambodjaanse maatjes...dus tot boven de knie met als resultaat...toch nog een natte pantalon! Toen ik het deze week ter sprake bracht bij de "Apsara", kreeg ik er spontaan een cadeau van Meneer Sopha, de pleegvader aldaar. Lekker ruim en van goede kwaliteit. Heeft me sindsdien al 3 keer gered van een nat pak. Subtiel voorbeeld van een gemiddeld buitje in het volgende filmpje;

Dara moest afgelopen woensdag weer voor zijn werk naar Sihanoukville, de beroemdste Cambodjaanse badplaats. Geen strandweer, maar ja hij ging tenslotte om te werken. Seca had plannen om hem vrijdags te volgen met Luis om het weekend door te brengen. Ik had in Siem Reap al meer dan genoeg uitgegeven en ondanks aanhoudende uitnodiging van Luis voor diens verjaardagsdiner op zaterdag, zei ik beleefd af. Ik had ook totaal geen zin om te feesten, want ik heb na de vrijdag de week ervoor besloten om helemaal te stoppen met drinken. Nee, ook niet eentje! Ik had die bewuste vrijdag 3 pinten achterover geslagen en er de hele zaterdag een kater aan overgehouden. Daarom vond ik het een wijs besluit. Ik was voor het eerst echt dronken op mijn 14e en vind het na ruim 20 jaar met periodes van soms 3 tot 5 keer per week beschonken te zijn (werken in de horeca), welletjes geweest. Ik ben geen heilige, maar na het nieuws van Danny, ben ik het leven anders gaan zien.

Daaag, alcohol!

Trouwens, ik kreeg afgelopen vrijdag wederom positief nieuws over de stand van zaken betreffende Danny. Na mijn vraag: "ha jong, zit je 1e kuur er al op?...en hoe voel je je?" Ik citeer letterlijk zijn antwoord-sms: "Heb woensdag bloedonderzoek gehad en het bloed was perfect, lever en nieren ook. De tumor is zelfs iets geslonken. Maandag word ik opgenomen voor de 2e kuur. X, misschien kom ik in december als ik beter ben biertje drinken met jou en Dara". Waarschijnlijk zal ik limonade drinken, maar het zou geweldig zijn, toch!? Ik schrijf letterlijk omdat het nieuws al vaak genoeg van persoon tot persoon verdraaid wordt...soms heb je je enkel verstuikt en als het nieuws de 10e persoon bereikt, ben je dood!

En zo komen de verhalen de wereld in!

Omdat ik inmiddels alweer een maand mediteer is het tijd om je wat inzicht te geven in het tussentijdse resultaat dat ik tot nu toe ermee geboekt heb. Allereerst ben ik een stuk rustiger van binnen (in mijn hoofd) en slaap ik beter en vaster. Ik maak me minder snel druk om situaties waar ik eerder door uit mijn slof zou schieten en zou beginnen te tieren en vloeken. Met name de ergernis die vaak in me opborrelt als Dara weer de sloddervos uithangt, ebt langzaam weg en ook het bespottelijk hectische, dwingerige op elkaar gepropte verkeer op de Cambodjaanse wegen onderga ik inmiddels koeltjes. Ik merk dat ik begin te veranderen (in positieve zin) en dat gaat ook aan Dara niet onopgemerkt voorbij, al wil het natuurlijk nog niet in elke situatie lukken.

Relax...maak je niet druk!

Het is niet de eerste keer dat ik in aanraking kom met meditatie, mijn interesse hiervoor stamt al van vóór de 21e eeuw. Zo rond mijn 23e zat ik niet zo fijn in mijn vel, met name door het verzwijgen en verbergen van mijn homoseksuele geaardheid. Ik was zoekende en al gauw stak ik mijn neus (in eerste instantie onbewust) in Boeddhistische literatuur. Ik verslond het ene boek na het andere en achteraf bezien heeft dat enorm veel bijgedragen aan mijn "coming-out" op mijn 24e. Datzelfde jaar nog (2000) maakte ik mijn 1e Azië-reis, waar het boeddhisme alomtegenwoordig is. Het christendom had ik allang daarvoor "de das omgedaan". Ik mediteerde voor het eerst in de tijd dat ik in Rotterdam woonde (2001/2002), probeerde het een week, maar was er nog niet klaar voor. Mijn zoektocht was te versplinterd. Ik las die tijd in veel verschillende "wijsbegeerte" boeken tegelijk en was nog een echte zoeker. De daarop volgende jaren bleek echter vaker wél dan niet, dat Boeddhisme het dichtste in de buurt komt van hoe ik het leven zie.

Het begin van de zoektocht...

Boeddhisme wordt in veel Aziatische landen als een religie bedreven, zo ook in Cambodja. Het oorspronkelijke Boeddhisme is echter niet een religie, maar meer een "levensleer". Zoals ik al eerder aangaf is het echter in veel landen vermengd geraakt met de plaatselijke cultuur en bijgeloof. De Boeddha zelf heeft nooit aanbeden willen worden, wat in veel Boeddhistische tradities wel gebeurt. Ik bestudeer en oefen (stap-voor-stap) echter de "originele" leer uit, zoals Gautama Siddharta (de oorspronkelijke naam van Boeddha) het bedoeld heeft. Gautama was geen god, hij was een prins van rijke komaf die niks tekort kwam. Alle rijkdom om hem heen kon hem uiteindelijk niet het geluk brengen waar hij naar op zoek was. Uiteindelijk liet hij al zijn bezittingen achter zich om naar zijn eigen waarheid te zoeken, welke hem uiteindelijk verlichting en het einde aan zijn lijden bracht. Heden ten dage (zo'n 2500 jaar later) is het gedachtegoed van Boeddha nog altijd tijdloos. Hij riep de mensen (in zijn tijd) zelfs op om niet zomaar klakkeloos en blind zijn leringen en visies (of welke andere religieuze visie dan ook) aan te hangen, maar eerst voor jezelf te onderzoeken, te experimenteren en dan pas te besluiten of je zijn leer in praktijk wil brengen, anders dan de meeste religies dus.

Veel religies gebruik(t)en angst om gelovige aanhangers in hun greep te houden. Bidden of biechten als je een fout hebt begaan (zonde) en offeren, rituelen uitvoeren en soms zelfkastijding om de goden tevreden te houden of om tot inzicht te komen. Oorspronkelijk (theravada) Boeddhisme doet dat dus niet, maar veroordeeld andere religies niet. Je kunt zelfs Boeddhistische meditatie (Mindfulness)  beoefenen als overtuigd aanhanger van een ander geloof. Boeddhisten geloven in "karma" wat in het kort inhoudt dat elke actie (zelfs 'n gedachte) een gevolg heeft. Slechte gedachten en daden uiten zich in negatieve gebeurtenissen die je overkomen. Omdat Boeddhisten geloven in het hiernamaals (in welke vorm dan ook) kan het zijn dat je negatief karma hebt georven uit een vorig leven. Door goed te zijn en te doen kun je dit karma positief beïnvloeden.

Zo is het precies met mindfulness

Zoals in veel religies op vrijwel identieke wijze wordt uitgedrukt vormt de uitdrukking "Wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!" een grote Boeddhistische waarheid. Als je anderen op welke manier dan ook schade aandoet, lijdt je daar uiteindelijk zelf ook door. Kort gezegd, kun je lijden verminderen door via meditatie je gedachten, emoties , verlangens, gehechtheid etc. van een afstand te bekijken, alsof je naar een film over jezelf kijkt. Verder is meditatie erg moeilijk in woorden uit te leggen, het is iets dat je moet ervaren. Boeddhisme kent regels voor monniken die ook door leken te volgen zijn, maar verplicht niemand iets. Het is en blijft een eigen keuze...

Een beroemde uitspraak die velen begrijpen, doch niet navolgen...

Zonder het Boeddhisme te noemen wordt de originele vipassana-meditatie al jaren in de huidige psychologisch-/psychiatrische gezondheidssector toegepast onder de naam "Mindfulness". Het wordt door diverse therapeuten als "alternatieve" therapie op patiënten toegepast die lijden aan een "burn-out", "borderline" en andere vormen van depressiviteit, voor mij bewijs genoeg (en volgens onderzoeksresultaten) dat deze eeuwenoude techniek werkelijk kan bijdragen aan een positieve geestelijke gezondheid. Voor de sceptici en geïnteresseerden onder jullie, via deze link kun je een PDF-boekje downloaden, over de basiskennis van Mindfulness, in duidelijke taal en in 't Nederlands. Gemakkelijk uit te printen, als liggend A5-formaat. Wil je nog meer weten, mail me dan even op leisteen69@hotmail.com of reageer op dit blog. Ik lees veel informatie die ik gratis verkrijg op het internet in het Engels, simpelweg omdat er in die taal meer te vinden is, anderzijds omdat lezen in Engels voor mij geen enkel probleem is...duh!

Voorkant van het gratis PDF-boekje

In onze moderne tijd is het leven voor veel mensen een grote lijdensweg, die vaak door onszelf veroorzaakt wordt. Wij proberen koste wat kost (vaak ten koste van anderen) pijn te vermijden en klampen ons vast aan vergankelijke momenten van genot, geluk en plezier en materiële zaken. We zien ons leven en daarmee ons lichaam als een vast gegeven en willen jong blijven, daarmee de veranderende wereld om ons heen en ziekte en onze onvermijdelijke dood ontkennend. We zoeken naar een zekerheid die niet bestaat, leven in het verleden en kijken uit naar de toekomst, terwijl we ons werkelijke leven in het nu vergeten. We verzamelen alsmaar meer materieel en hechten ons daar aan (alsof het leeft) om onze emotionele honger proberen te verzadigen en stuiten daardoor alleen maar op meer verlangens.

Alles in het leven is vergankelijk...

Uiteindelijk eindigt elke bevredigde behoefte in een nieuw verlangen en de altijd terugkerende ontevredenheid en dus lijden we. We verliezen de werkelijke reden van ons bestaan uit het oog. We worden geboren, verouderen en sterven uiteindelijk en laten het "echte leven" aan ons voorbij gaan. Ik wil er niet te lang over uit wijden, misschien denk je dat ik van de een op andere dag in een heilige of monnik veranderd ben die je zijn geloof probeert aan te praten, het tegendeel is echter waar. Dit is slechts een weergave van mijn jarenlang ontwikkelde interesse waarvan langzaamaan de puzzelstukken (lessen van het leven) op zijn plek beginnen te vallen. Terug naar de werkelijkheid.

Alles valt langzaam op z'n plek

Er wordt nog steeds enorm veel gejat bij mij in de straat. Afgelopen vrijdag werd er bij ons beneden nog een fiets gestolen. Dinsdagmorgen kwam ik er achter dat onze ladder die langs ons appartement (1e verdieping) stond ineens "foetsie" was. En niemand die gezien heeft wie er met het tweeënhalve meter lange gevaarte vandoor ging. Door mijn inmiddels relaxte gemoedstoestand kon ik me er zo druk niet over maken, het is maar materiaal!

Wie steelt er nou 'n ladder!?

Door mijn veranderende gedachten ben ik ook op nieuwe ideeën gekomen. Omdat ik meer tijd aan mijn vrijwilligerswerk/ liefdadigheid wil besteden, zoekt ik andere mogelijkheden om mezelf van inkomen te voorzien. Een idee deed zich voor tijdens een van onze laatste reisjes naar Kep/Kampot zo'n 160km ten zuiden van Phnom Penh. In deze provincie wordt peper gekweekt, peperkorrels te weten. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat blijkt dat de beste culinaire zwarte en witte peper (volgens Franse topchefs) uit dit gebied kwamen. In veel opzichten zelfs superieur aan de kwaliteit van de beste peper uit India of Indonesië. Helaas werden de peperplantages in Cambodja in de jaren '70 tijdens het schrikbewind van Pol Pot (Rode Khmer) niet ontzien, en vrijwel geheel vernietigd.

De laatste jaren klimt de productie langzaam maar zeker, met buitenlandse hulp weer omhoog. Ooit werd er 2000 ton per jaar geproduceerd, tot nu toe slechts 20 ton, 1% van de originele hoeveelheid. Dit maakt Kampot-peper een (nog) zeldzame en schaarse soort. Het bijzondere aan deze peper is dat ze geheel op traditionele (biologische) wijze gekweekt wordt. Men gebruikt natuurlijke (koe) mest en geen bestrijdingsmiddelen. In de zon gedroogd en gesorteerd met de hand. De boeren krijgen een eerlijke prijs, in ruil daarvoor krijgt de consument een geweldig mooi product. Na het proeven van de vers geplukte (nog groene) peper in een saus over een biefstuk, raakte ik verliefd op dit product. Helaas in Europa niet te verkrijgen, doch de zwarte, witte en zelfs rode (eerder bruin-rood) binnenkort hopelijk wel. Ik heb een aantal kilo's gekocht en wil ze langzaam gaan exporteren. Een gedeelte wil ik als sponsoring in mijn eigen stichting "Cambodja-kids" gaan investeren, om zo de donaties op te voeren en het ontwikkelen van projecten te bespoedigen.

In een peperveld, tussen (reeds geoogste) planten

Het nadeel van de toenemende populariteit is dat er peper (met name uit Vietnam) van veel lagere kwaliteit wordt verkocht als Kampot-peper of wordt vermengd, om winst te verhogen. Er zijn nu ook organisaties die de Kampot-peper beschermen, maar die zijn "Peperduur" (hogere inkoopprijs dan de Nederlandse winkelprijzen)) en nauwelijks interessant om te exporteren. Ik ben afgelopen maandag zelf op zoek gegaan naar de boeren en heb een aantal zeer goeie gevonden. Omdat de peper nog schaars is moet je er meerdere achter de hand houden. Nog steeds prijzig, maar zeer de moeite waard. Met eerlijke prijzen voor de boeren in het achterhoofd en een mogelijkheid tot het creëren van een bescheiden inkomen voor mijzelf (vergelijkbaar met mijn leraren-salaris) en het werven van sponsorgeld voor de stichting, ben ik er helemaal klaar voor.

Ik heb al een speciaal blog opgezet voor dit doel en werk momenteel aan een "facebook". In de nabije toekomst waarschijnlijk een eigen website. Nu nog de technische zaken opzetten. Het grootste struikelblok is nog het verzenden. Per post $26,= per kilo...belachelijk, dat moet op een andere manier kunnen. Wie tips heeft, laat ze asjeblieft horen, alle suggesties zijn van harte welkom. Ik zoek nog naar verkooppunten en een manier om de peper in Nederland te promoten en ik zoek nog een geschikte naam voor de peper. "Kampot-peper" vind ik nog een beetje té voor de hand liggend. Meer specifieke informatie (uiteraard nog niet helemaal compleet) over de peper vind je dus op: peperopdekorrel.blogspot.com

De boer...let niet op de schrijffouten

Ik heb vaak gekke ideen, mensen die mij kennen weten dit maar al te goed. Dus reed ik maandag met mijn 50cc Honda'tje de 155 kilometer naar Kampot, op zoek naar peper. Met een flinke bagagetas en Pitchu in mijn schoudertas. Ik had geen zin in zanikende buschauffeurs die Pitchu niet willen meenemen, dus....Na 40 kilometers...krakkrakkrak!!! Ketting gebroken in "the middle of nowhere" uiteraard. Maar het geluk wilde dat er een reparatiehok op 200 meter lopen lag. Mazzel...en wederom werd ik door meditatie veroorzaakte relaxt-heid niet van mijn stuk gebracht en bleef kalm. Als het een maand eerder was gebeurd, had ik de brommer al op een zij gesmeten en had er tegen staan schoppen en vloeken!

Als de ketting is gebroken...

Dara was al onderweg vanuit Sihanoukville om mij in Kampot te treffen. Bij aankomst, ik had hem niet verteld over mijn "maffe" reisplan, schudde hij zijn hoofd en werd zelfs even kwaad. Ik liet hem begaan, en na de lunch en het vinden van een geschikt hotel (zowat alles zat vol vanwege vakantie, dus het duurde even) draaide hij bij...hij had geen keuze, want ik bleef gewoon lachen. Halverwege de middag gingen we naar de bewuste peper-plantages, die nog eens 35 kilometer verderop bleken te liggen.

Retraite guesthouse-restaurant...

midden tussen de pepervelden, oase van rust

 Daar eerst wat gedronken bij een geweldig leuk retraite guesthouse-restaurant genaamd "the Vine", midden tussen de pepervelden. Ik trof er een Australiër genaamd Andrew, die al zo'n 9 jaar in de buurt van Kep woont, samen met zijn vrouw. Hij lijdt Cambodjanen op tot volwaardige bouwvakkers-/ tuinontwerpers en zijn vrouw verkoopt...peper! Erg vriendelijke man die me zijn visitekaartje gaf en zei; "mail mijn vrouw maar, ze zal je met genoegen helpen met alles wat ze weet", dat is nog eens aardig...De eerste proefkilo's zijn aangeschaft en ik laat gauw meer weten over het vervolg van mijn plan.

Op de terugweg, 24 uur later (Dara was al met Pitchu onderweg met de "deeltaxi") viel het werkelijk met bakken uit de hemel, ik kon nauwelijks zien, ook niet met de klep van de helm omlaag. De poncho kwam wederom van pas (tot 2x toe) alleen kon hij me niet redden van de zwembadjes in mijn schoenen. Tijdens de lunch-stop in een mini-dorpje langs de weg, zag ik een flinke groep mensen. Het bleek dat een Tsjechiër een aanrijding had gehad met een Cambodjaanse. Hij woonde al 3 jaar in Cambodja en had nog nooit een aanrijding gehad...voor alles is een eerste keer! Hij beweerde dat de vrouw pardoes omkeerde en hij haar niet meer kon ontwijken...tja, dat doen Cambodjanen in het verkeer. Aan de schade te zien had hij waarschijnlijk toch net iets te hard gereden.

Cambodjanen verzamelen zich rond de plek des onheils

Toen hij ervandoor wilde om zijn wonden te gaan laten verzorgen, zag ik pas de meid die hij geraakt had. Ze huilde en smeekte om wat (ik vermoed) schadevergoeding voor reparatie en medische hulp. De Tsjech werd staande gehouden door enkele mannen, maar bleef volhouden dat het haar schuld was en wist zich los te wrikken om uiteindelijk te ontkomen. Een boos familielid kwam boos naar mij toe, vermoedend dat ik hem kende, omdat ik een aantal woorden met de Tjech had gewisseld. Hij wilde waarschijnlijk proberen om de schade op "de andere buitenlander" te verhalen, maar werd gelukkig door de restauranteigenaar weggejaagd. "Hij komt hier alleen maar eten", beweerde deze op zijn Cambodjaans. De meid werd door een hele colonne jammerend afgevoerd. Na het uitdelen van twee zakken snoep (zie schatjes op de foto's) en het netjes betalen van mijn voer, trok ook ik de pleitmars richting Phnom Penh, waar ik na een kleine 4 uur durende rit, met zompige schoenen, maar heelhuids aankwam!

'n Hele horde kids, blij met 'n handjevol zoetigheid

Tot gauw

Weekendje Siem Reap & slecht karma

Hi,

Allereerst hiep-hiep...hoeraaah! Het blog dat je leest bestaat nu een jaar. Een bedankje voor mijn trouwe lezers vind ik hier wel op zijn plek. Een jaar lang verhalen volgen over ellende, ziekte, ongelukjes, culturele misvattingen is niet niks. Maar gelukkig waren er ook de hilarische momenten, grappige situaties en plezier die de revue passeerden. Zoals een mensenleven is..., met ups en downs, goede en slechte tijden, 'n lach en een traan...zoals het is, probeer ik het over te brengen. Hopelijk blijven jullie met genoegen lezen...

cambodjakids.blogspot.com bestaat 1 jaar!

Afgelopen zaterdag waren Dara en ik uitgenodigd door Seca voor een tripje naar Siem Reap. De beroemde tempels van Siem Reap heb ik al meermalen gezien. Het was meer een trip om "frisse lucht", die hier in de stad moeilijk te vinden is. Seca moest voor haar werk naar Siem Reap. Ze werkt voor een Spaans reisbureau.

Angkor Wat

Haar werkgever, Daniël, moest voor een uiterst onplezierige reden naar Spanje terug. Hij had in Thailand een onderzoek gehad omdat er continu bloed bij zijn urine zat. In eerste instantie was hij 'n aantal maanden geleden al in Spanje voor hetzelfde onderzocht, maar volgens de doktoren; "niks aan de hand". Nu blijkt dat Daniël nierkanker heeft en hij naar Spanje moet om een van zijn nieren te laten verwijderen, om de kans op uitzaaiingen de kop in te drukken. Dus tijd voor werkoverleg. Aangezien Seca niet graag alleen reist en Daniël geen bezwaar had, gingen wij mee. Pitchu bleef dit keer (voor het eerst) thuis bij Dary, de zus van Dara. We wilden niet weer "vechten" met onwelwillende buschauffeurs.

Lekker ruime, zachte boxspring bedden

Kamer zo groot als 'n kleine balzaal

De entree

Overigens, ik kreeg nog nieuws van Danny na de eerste chemokuur en bestralingen; "Het gaat op het moment erg goed met me, geen pijn en ik gebruik bijna geen medicijnen meer. Ik kom er wel!", stuurde hij als antwoord op mijn ongeruste SMS. Nu hopen dat de behandelingen blijven aanslaan. Met dit nieuws in mijn achterhoofd, kon ik in elk geval bedaard relaxen in Siem Reap. Hopelijk gaat het met Daniel net zo...we kunnen alleen hopen.

Na 7,5 uur hobbelen (de chauffeur maakte nodeloos lange stops) aangekomen in Siem Reap, waar we werden ontvangen in een vrij oud, doch goed onderhouden 3 sterren hotel. Levensgrote kamer met 3 flinke bedden en nette badkamer, buiten een ruim zwembad. Seca was al in werkbespreking terwijl wij een wandeling naar het centrum maakten. In een eenvoudig lokaal restaurantje eten, over de "night-market" zwerven, een heerlijke voetmassage voor $2,= (+welverdiende fooi) en lekker op tijd naar bed. Seca bleef bij Daniel slapen om hem wat te sterken, Dara en ik hadden het rijk voor ons alleen, dus...

Samen lekker aan 't zwembad

Klein schatje helpt met masseren

Volgende morgen lekker (gratis) ontbijtbuffet. Zat al een uur in de ontbijtzaal toen Dara eindelijk aan kwam zetten met het "slaapzand" nog in zijn ogen. Gelukkig ken ik hem en investeerde de verloren tijd in een filosofisch boek. Dara had een brommer van 'n nichtje geleend. Het lijkt alsof Cambodjanen werkelijk óveral familie hebben, wat soms tot onverwachte (lees vervelende) vertragingen kan lijden, maar...in dit geval wel handig. Rondtoeren door het stadje, langs dure resorts rijden...vindt Dara interessant...ik hapte gortig de frisse lucht naar binnen en genoot van het groen, dingen die ik in Phnom Penh zo vaak mis. Seca troffen we tijdens de lunch voor het eerst sinds aankomst. Omdat we de dag ervoor zo laat waren en Seca nauwelijks tijd had gehad, besloten we nog een nachtje te blijven. Nu alweer naar huis zou kapotmakerij zijn, hadden Dara en ik al besloten...een luidkeels "JAAAA", viel Seca als antwoord ten deel, toen zij met hetzelfde idee kwam.

Als 2 kleine kinderen in het zwembad

Seca & Luis

Luis, die in Phnom Penh haast geslachtofferd was in de beruchte "pokerzwendel", was ook in Siem Reap. Seca en hij hadden al sinds "Rabbit Island", 3 weken geleden, een oogje op elkaar. We nodigden hem uit om bij ons te komen zwemmen. Er werden wat blikken heen en weer geschoten, maar Cambodjaanse vrouwen zijn heel erg voorzichtig met flirten, hoe modern ze vaak ook lijken te zijn. Vriendje en vriendinnetje bestaat in deze cultuur eigenlijk niet, in tegenstelling tot hetgeen westerlingen veronderstellen. Het is vrijgezel of getrouwd, geen middenweg! De vergelijking wordt  toch onterecht gemaakt met betrekking tot de "dames van lichte zeden", die vaak veel opener lijken, doch dit enkel spelen, louter omdat ze de dollars van hun klanten nodig hebben om de monden van hun families te voeden. Als een Cambodjaanse prostitué uiteindelijk "met pensioen gaat" en terug naar haar provincie keert, rust er toch een onuitwisbare schaamte op haar identiteit. Binnenkort zal ik er eens wat meer over uit de doeken doen, nu eerst terug naar...Siem Reap.

Prostitués in Phnom Penh schuwen zich voor de camera

s' Avonds een buffet-diner in een gigantische zaal, met een "Apsara" optreden (bovenstaande foto's), tussen honderden toeristen. Lekker eten en een stukje cultuur, maar echt té toeristisch. Daarna voor een drankje naar het "guesthouse" van Luis, waar een ruim dakterras alle geneugten biedt die een backpacker (rugzaktoerist) nodig heeft. Pooltafel, hangbanken, westerse muziek, goedkoop bier en eten en goedkope slaapplekken. Luis had de duurste kamer voor 5 dollar. Een houten hok met bed, matras zonder hoes (en opgedroogde vlekken), een groezelige naar pis stinkende privé-badkamer en een aangekoekte ventilator. Er waren zelfs kamers voor 3 dollar (gedeelde badkamer) en voor één dollar, matrassen op een bamboe platform met een net erboven. Ik heb op menige "low-budget" plekken in Azië geslapen voor vergelijkbare prijzen, die toch echt schoon waren...dit was me net iets te ranzig. Seca en Dara trokken schuine gezichten, niet begrijpend waarom mensen die zich beter kunnen veroorloven, zichzelf zoiets aandoen. Westerlingen noemen het "back to basics", terug naar de eenvoud.

Dara poseert bij een "Dorm-bed" van $1,= per nacht

Op het dakterras

Ik snap het ook wel; er hangt een bepaalde aangename eenheidssfeer (doch ook een lichte zweetgeur, jghh!) die jonge reizigers op hun gemak stelt. Het heeft weinig met cultuur te maken, want je ziet hier geen lokale bevolking. Het is meer een thuis ver weg van huis. Zoals Nederlanders in Salou of Benidorm. Ooit genoot ik daar ook van. Je komt hier de "typetjes" tegen die je overal in Azië ziet. Ik wil niet generaliseren maar geef een paar voorbeelden. Je hebt de gasten met dreadlocks, die het door continu draaien en niet kammen of wassen aan elkaar geplakte haar, in ongelijkmatige bundeltjes langs het hoofd laten hangen, soms ranzig ruikend. De alternatief gekleden, vaak met traditionele drollen-vanger-broeken uit India of Thailand, hoofdbanden, Jezus-beharing, vreemd (Birmees, Nepalees of Tibetaans) schoeisel en "natuurlijke" bijouterie, altijd met een fles water dichtbij, waarschijnlijk bang om te verdorsten. De duidelijk aanwezige, opscheppende, alleswetende reizigers, die overal alles het beste en goedkoopste willen krijgen en niet wetende dat ze de vaak arme verkopers (die hun waardigheid willen behouden) tekort doen. De rokers, die hangend in een rieten stoel of bank de ene na de andere joint rollen (omgeven door een witte wolk), terwijl ze schaken of filosoferen totdat ze het gespreksonderwerp kwijtraken. De hippe "party-animals", die elke avond tot vroeg in de ochtend feesten en een enkele einzelgänger die zich terugtrekt in zijn boek of surft op gratis internet. Uiteraard zijn er eindeloze combinaties, daar elk mens toch verschillend is...gelukkig!

Party-backpackers

Dreadlock-backpacker

Backpackers in drollenvangers

Dara en Seca leken een beetje apathisch en verveeld. Luis begreep het niet zo, maar ik kon er wel inkomen en heb dat soort ervaringen ook wel 'n beetje gehad. Luis genoot van het samenzijn met zijn medereizigers en kende iedereen, speelde nog 'n potje pool en ging daarna met ons naar een "gemengde" plek. Na een drietal pilsjes begon Dara te zeuren en ik wilde eigenlijk ook wel naar bed, wilde ook mijn slaap-waak ritme houden en blijven mediteren...zo blijft mijn hoofd rustig.

Luis speelt nog 'n potje pool

Het viel me ook deze keer weer op dat er verontrustend veel bedelaars (van alle leeftijden) in Siem Reap rondlopen, vergeleken met Phnom Penh. Je ziet kinderen van 'n jaar of 10 rondlopen met baby's van amper 'n paar weken oud om zodoende op het gemoed van de "rijke" toerist in te spelen. Vooral toeristen die voor het eerst in Azië zijn, worden overspoeld door emotie en geven "Schuldbewust" een dollar of meer. Het kind klaagt over honger en dat de baby nog geen melk heeft gehad. Ook dit keer, werd er een beroep op mij gedaan. Ik voelde een kinderhandje in de mijne, terwijl we met z'n 4-en over straat liepen. "Asjeblieft één dollar, ik heb nog niet gegeten". Zelfs na ruim 2 jaar speelt het toch op je gemoed, maar ik weet dat het geen goed doet, dus ik liep verder. Dit joch van 'n jaar of 5, bleef echter aanhouden en na een minuut of twee greep ik in mijn schoudertas naar een pakje crackers en 'n paar bananen-snoepjes...zo had hij tenminste iets. Tot mijn ontzetting sloeg hij mijn gift haast uit mijn hand, keek me kwaad aan en liep weg. Ik wist dat ik niet meer kon doen, maar toch voelt het klote!

Het blijft triest...

Na het ontvangen van meerdere aalmoezen, moet het geld ingeleverd worden bij hun (vaak aan drank- of drugsverslaafde) ouder(s) of erger nog, cartel-leider. Het blijkt dat er, mede door het toerisme, een "bedelaarsmaffia" in Cambodja is ontsproten. De "bazen" hebben, schandelijk genoeg, nauwe banden met generaals en Cambodja's leiders. En zo vullen de rijken wederom hun zakken, terwijl de stumpers lijden. Tijdens het hoogseizoen worden er ouderen, kinderen, baby's en zelfs gehandicapten in de dorpen van straat geplukt en met busladingen tegelijk in Siem Reap gedumpt. Er worden zelfs baby's en kinderen "verhuurd" om mee te bedelen. Schaamteloos wordt er misbruik van ze gemaakt, soms worden ze zelfs tot prostitutie gedwongen en bij weigering worden ze mishandeld. Als je iets voor een kind wilt betekenen, geef dan aan een vertrouwde organisatie, dan komt het tenminste terecht. Wil je "Cambodja-kids" (door mijzelf opgezette stichting) steunen, dan zorg ik er persoonlijk voor dat je hulp terecht komt. Rabobank, rek.nr. 153954191, t.n.v. "Stichting Cambodja-kids". Namens de Cambodjaanse kinderen en jeugd, Bedankt!

maar je helpt ze niet verder met geld!

In Phnom Penh geef ik wel vaker kleine bedragen aan ouderen en landmijnslachtoffers. Zij opereren individueel en hebben geen toekomst. Bedelende kinderen zijn in Phnom Penh meestal lijmsnuivers dus met geld help ze je alleen maar naar de verdommenis. Langs de rivier-boulevard (toeristengebied) verkopen kinderen van soms net 5 jaar boeken, armbandjes, sjaaltjes en andere prullaria, maar er is geen moreel verschil tussen iets van ze kopen of geld geven voor hun gebedel. Deze stumpers worden de straat op gestuurd door hun ouders en vaak zelfs aangemoedigd om met pedofielen aan te pappen en worden zo al op zeer jonge leeftijd door misbruik geestelijk beschadigd.

Oude vrouwtjes vragen om een paar cent voor eten

Omdat dinsdag een feestdag was (Internationale Dag Der Arbeid), besloten we om nog een nachtje te blijven. Enige obstakel was echter het feit dat ik op maandagavond een sessie (anderhalf uur) moest lesgeven. Dus...school bellen voor een vervanger, zodat ik vrij zou hebben. Hierdoor ontstond een "culturele" discussie tussen mij en Dara. Ik vertel mensen liever de echte reden om een verzoek. Volgens Dara zou ik daardoor respect verliezen en daarom geven Cambodjanen er de voorkeur aan om een leugentje voor eigen bestwil te gebruiken voor dit soort gelegenheden. Met tegenzin (respect voor zijn cultuur) belde ik ingestudeerd naar de directeur en meldde me ziek...voedselinfectie! "Ik kan niet komen, heb iets verkeerd gegeten en de hele nacht overgegeven...kun je asjeblieft een vervanger regelen?" Aan de andere kant van te lijn, een korte stilte en een aarzelend en lichtelijk geïrriteerd;  "Ik regel wel iemand!" "Oké, heel erg bedankt...ik laat snel van me horen hoe het gaat, klik..."

Klassiek balkon

nette kamers

De hele dag aan het zwembad gelegen en s'middags wat bijgeslapen, want ondanks de latere avonden was ik toch elke morgen vóór 7 uur op, voor mijn ochtend meditatie. Het leugentje bleef me terug plagen en ik had het idee dat ik daardoor die dag wat minder genoot. Terwijl Seca en Luis met hun culturele verschillen worstelden en Dara als een kind met het zwembadwater spetterde, kroop ik in mijn boek en luisterde naar mijn iPod. s' Avonds maakten we een grappige rit met een open tuktuk (soort boeren kar) die gebruikt wordt om arbeiders naar de akkers of fabrieken te brengen. We genoten van een geweldig mooie zonsondergang, een spektakel van kleuren en aten hartige Cambodjaanse vlees-pannenkoeken (Ban Xeo) met "Ankor Wat" op de achtergrond. Na een paar pilsjes in het guesthouse van Luis (Dara en Seca knepen er na 'n half uur tussenuit) terug naar onze nieuwe slaapplek, een stijlvol, splinternieuw boetiek-hotel. Luis en Seca op een kamer...maar, aparte bedden!

Sluierwolken zorgen voor een kleurenspektakel tijdens zonsondergang

Grappige rit naar "Angkor Wat"

De laatste ochtend. Een geweldig verzorgd ontbijtje (bestellen wat je maar wil) met super-vriendelijke service...aan het zwembad...nog even genieten, 'n duik nemen en dan met de bus naar huis. Hier begon de ellende. Terwijl ik naar onze kamer wilde lopen, stootte ik mijn teen tegen de rand van het zwembad. Tot mijn schrik constateerde ik dat mijn kleine teen (langs de dikke) zo'n 45 graden naar links stond. In mijn schrikreactie bukte ik voorover en zonder nadenken, knakte ik hem terug op zijn plaats. Ik was even verbijsterd van mijn eigen reactie, maar blij dat ik het gedaan had. Daarna begon het kloppen en zwellen. Vandaag, 4 dagen later, is hij nog steeds bont gekleurd en stijf. Hij wordt langzaam flexibeler en de pijn en zwelling verdwijnen langzaam...gelukkig.

luieren met 'n fragipani-bloem in mijn haar

Verliefd...?!

zwemmen met je zonnebril

gekleurd, gezwollen en nog 'n beetje scheef...karma???

 De bus vertrok om de hoek dus ik hoefde maar een paar passen te lopen. Op tijd vertrokken, dus we gokten rond 6 uur thuis te zijn. Na de eerste stop begon de bus vreemde geluiden te maken en ging steeds langzamer rijden. Al het andere verkeer haalde in, terwijl wij sukkelden. Ik zag de chauffeur zijn pook op en neer rukken, zonder resultaat. Er werd in het motorluik gekeken...weer aan die pook jassen...niks. Halverwege stopt de bus, gereedschap erbij (ik denk de versnellingsbak naar de haaien), sleutelen, starten...weer proberen...weer sleutelen. De bussen zijn vaak afgetrapte modellen van zo'n 20 jaar oud, worden eindeloos gerepareerd...vaak onderweg, totdat het niet meer gaat...in ons geval dus. Wachten op een volgende bus, betekent 3 uur wachten...dacht 't niet. We houden een bus van een andere firma aan, betalen opnieuw, stappen in een overvolle bus. Ik heb de laatste plek, helemaal achterin (boven de motor), loeiheet...airco helpt hier niet bij en Dara, Seca en Luis moeten plaatsnemen op 20 centimeter hoge krukjes in het middenpad. Ik bied mijn stoel aan, niemand wil hem...ik wen, flink zwetend, langzaam aan de opstijgende hitte. Het laatste uur rijden we over een hobbelende weg in aanbouw en komen eindelijk om 9 uur afgepeigerd in Phnom Penh aan. Waaraan heb ik dit verdiend? Zal het mijn "Karma" zijn? Keerde het leugentje dat ik ziek was zich tegen me?

Bus houdt ermee op!

Lekker knus (zweten) in het middenpad

Ik hou niet zo van leugentjes voor eigen bestwil en voelde me daardoor ook niet op mijn gemak. Waarom deed ik het dan toch? Voor Dara? Uit respect voor de cultuur? Of gewoon een slap excuus uit egoïsme? Sinds ik weer veel over boeddhistische filosofie lees en ook dagelijks mediteer, denk ik meer na over de keuzes die ik maak. Zo spreken boeddhisten over "Karma". Elke keuze die je maakt, heeft een gevolg. Als je een keuze maakt die andere schade berokkent, komt dat uiteindelijk naar jezelf terug. Een negatieve gedachte of daad veroorzaakt "negatief Karma", goede daden (niet egoïstisch handelen) kunnen negatief karma ongedaan maken...kun je het nog volgen?

Het wiel van "Karma"

Niet alleen in boeddhisme wordt over dit fenomeen gesproken, maar in vrijwel alle religies, zij het op een andere manier. Wie kent niet de uitspraak; "Wat u niet wil dat u geschied, doe dat ook aan een ander niet" of "Wie goed doet, goed ontmoet". Het gaat om hetzelfde uitgangspunt. Boeddhisme is trouwens geen religie of geloof, maar meer een levensleer- of  filosofie. Dat is hetgeen dat mij erin aantrekt. Niks moet...je mag het zelf uitzoeken. Hoe denk jij over Karma? Geef je antwoord in de enquête rechtsboven aan het bericht.

Vandaag ga ik weer lesgeven bij AAA. Iedereen is weer hoogst enthousiast en ik ben blij mijn steentje te kunnen bijdragen, het geeft me een voldaan gevoel. Voor de kleinsten ga ik van het geld van de stichting wat knutsel- en kleurspulletjes kopen. Tot slot...

Tot gauw