Zoals je waarschijnlijk aan de blogtitel al kunt zien ga ik nu weer even gif spuien.
Ik heb plotsklaps de neus vol van Cambodja en zijn Cambodjanen...nee wacht even...dat zou niet eerlijk zijn. Ik heb het gehad met de welgestelde Cambodjanen...misschien ook niet goed gekozen, maar ff duidelijkheid...
Ik zag het al een beetje aankomen de laatste weken. Het humeur van mijn werkgeefster liet vaak te wensen over. Niet ten opzichte van mij, maar ten opzichte van de rest van het (Cambodjaanse personeel) was ze vaak flink kortaf. Ik moet ook toegeven dat ik mijn voorgevoelens al had maar soms wil je het gewoon niet weten of inzien en ga je lekker doooooor, voor het goeie doel...zeg maar.
"WAAR HEB JE HET NOU IN GODSNAAM OVER!", zal iedereen nu ongetwijfeld denken. Ik ben f*king pissed...woedend...kon iemand iets aandoen als me op dit moment ook maar iets in de weg gelegd zou worden. Gisteren zat mijn proeftijd erop (3 maanden) en ik heb me al lekker genesteld in "mijn plek", alles loopt beter, iedereen weet wat hem/haar te doen staat. Ik heb nu meer tijd voor andere managers-taken. Ik zet marketing ideeen op, bezoek reisbureaus en de rest heb ik al in het vorige blogbericht verteld. Dus vandaag had ik (half uur geleden) een soort van beoordelingsgesprek. Net daarvoor een hele uiteenzetting van "hoe ik de dingen zou aanpakken" en uiteindelijk samen besloten hoe we het daadwerkelijk gaan aanpakken. Ware het niet dat...
...Ik tijdens het beoordelingsgesprek te horen kreeg, dat wegens kostenverlaging ook de lonen omlaag moeten. Ik dacht eerder aan opslag, dan aan een loonsverlaging. Heb nog nooit van m'n leven zoveel uur in zo'n korte tijd gewerkt. Om precies te zijn 849 uur in 3 maanden. Gemiddeld 11,5 uur per dag! En nu ik toch bezig ben: ik verdien $1000,= per maand (ca. €700) per maand), dus heb me hier de pleuris liggen werken voor gemiddeld $3,49 per uur (€2,45)...welke gek zou dat in Nederland doen, met alle bijbehorende verantwoordelijkheid. Ja, ik dacht...wat je erin stopt, krijg je uiteindelijk ook wel 'n keer terug. Nu denk ik: was ik maar leraar gebleven, dan had ik al die vrije tijd in een echt goed doel kunnen steken.
Wat is nu de situatie. Ze kan me nog maar 60% van mijn loon blijven betalen, wat wil zeggen $600,=! Als leraar werkte ik 4,5 uur per dag en verdiende ik dat al. Ok nog wat extra uren, maar geen 11,5 per dag. Elk weekend vrij, enorm veel vakantie elk jaar en minder verantwoordelijkheid. "Ik heb veel respect voor wat je voor me gedaan hebt, ik wil je niet kwijt en asjeblieft vat het niet persoonlijk op. We hebben deze maand goed gedraaid, maar we maken nog steeds verlies, dus ik kan je gewoon niet meer betalen. Mijn ouders steunen het restaurant financieel niet meer, en...en...en...Ik begrijp het ook als je hier niet meer zou kunnen of willen werken, blablablabla"...jaja...rij jij maar lekker verder in je mercedes cl300 denk ik dan! Niet uit afgunst overigens, maar meer uit frustratie.
Het liefste zou ik nu gewoon meteen gaan en zeggen: zoek het dan ook maar lekker uit, want ik ga écht niet voor 2 eurie per uur werken (de loonsverlaging gaat nml. vandaag in), daar heb ik net wat teveel eigenwaarde voor. Het is nu 22.00 uur en heb me vanaf "de mededeling" , 2 uur geleden niet meer bewogen. Weet ook niet of ik me de komende dagen veel ga bewegen, ik voel me emotioneel verlamd en gekwetst. Ik vraag me soms af hoe de gemiddelde Cambodjaan zich wel niet moet voelen, met een loon van $60-80 per maand voor een fulltime baan. Die gedachte maakt het allemaal wat draaglijker, maar momenteel niet gemakkelijker.
WAT MOET IK HIER NU MEE? Ik ga echt niet voor nog minder werken. Is dit een teken? Waarom moet dit nu gebeuren? Ik kom er even niet op. Misschien moet ik het even laten rusten... Ik wil helemaal niet meer lesgeven, ik zat net weer terug in mijn wereldje. Moet ik gaan netwerken? Ik wil niet terug naar Nederland! Ik zou geen dag zonder Dara willen en al helemaal niet zonder Pitchu! Gloeiende, genakende, verdommese, klote...arghhh!
ff genoeg geklaagd... en dit keer geen foto's, zou niet weten waarvan!
Leon, schat, wat K**. En net nu ik zelf ook op een ultimate dieptepunt zit... kan me dus wel iets bij je gevoelens voorstellen :-(
BeantwoordenVerwijderenHelaas heb ik geen oplossing voor je... Maar je geeft aan "ik wil helemaal niet meer lesgeven", dus dat lijkt me duidelijk; één keuze minder.
Je baas geeft aan dat ze je niet meer "kan" betalen... Is het misschien een oplossing om voor dat lagere salaris, dan ook minder uren te gaan draaien (zodat je meer tijd voor andere dingen over houdt)?? Dus prima, salaris van $600 dollar, maar dan ga je ook maar 8 uur per dag (of 5-6 dagen in de week) werken (dus i.p.v. dat zij je meer betaalt voor je aantal uren, gaat ze minder betalen maar ook voor minder uren). Ik begrijp dat jij je tijd hard nodig hebt om e.e.a. geregeld te krijgen in het restaurant, maar wellicht moet je even streng voor jezelf én voor je baas zijn. Als het een (grotere) bende wordt als/doordat jij er minder bent, wellicht gaat ze dan ook in zien dat ze je nodig heeft (en je daarvoor op waarde moet schatten (én uitbetalen!!!).
Heel veel succes... ik denk aan je!!!
xxx Inge
Heej Leon,
BeantwoordenVerwijderenWat ben je in een vervelende situatie beland zeg! Heb het met je te doen. Ik kan me voorstellen dat je in een spagaat zit qua gevoel, want uiteraard wil je je vriend en je hondje niet achterlaten, maar je baan biedt op den duur geen perspectief meer. Misschien als de ene deur zich sluit, wordt er een ander voor je geopend. Blijf positief denken en wellicht verschijnt er een lichtje aan de horizon.
Ook ik heb geen pasklaar antwoord of advies voor je, te meer ook omdat ik niet precies weet hoe het is om daar te wonen en leven. Maar je bent heel creatief, op meerdere fronten, dus dat gaat je best lukken al zie je dat misschien nu nog niet.
Heel veel sterkte daar en veel succes!!!!
Liefs Monique
He tollie,
BeantwoordenVerwijderenalles good, doe wat met je talentttttt!!!
je hebt een harstikke mooie stemmmmmmmm!!!!
als ik je mag adviseren doe daar iets mee, je bent nooit te oud daar voor!
grtx Kenn