Prettige weetjewel & Diefstal

Ho-ho-ho,

Het is weer bijna tijd voor de volgende december-baardmans, met zijn bierpens, zuipneus, rubberlaarzen, zak kado's en slee met rendieren. Geen ene moer met kerstmis te doen maar bedacht door de maffe Amerikanen. Kerst zoals wij dat in Nederland kennen (of zeg maar gerust "kenden"), met opgetuigde boom, kribbe met kindje Jezus, om 11 uur s'avonds naar de nachtmis, daarna elkaar zalig kerstfeest wensen ons volproppend met tafels vol eten (bang om honger te lijden?), dat heb ik eigenlijk wel gehad. Totdat we uiteindelijk geen boe-of-bah meer kunnen zeggen, ach...doe nog maar een kerstkransje, of nee...'n zalmsoesje...of warm die konijnenpoot nog maar ff op voor "de honger die nog moet komen", zoals dat vroeger gezegd werd als je niet wilde eten. En weet je wat, we geven die zwerver of die zigeuner met accordeon (die we normaal met ogen op oneindig gericht voorbij lopen) ook es 'n keer 5 euro. We zitten toch in de gulle kerstsfeer! Waarom moet dat dan per se met kerst? Kunnen we het niet een beetje over het jaar verdelen en gemiddeld gewoon elke dag wat aardiger voor elkaar zijn...?

OK...die mening even terzijde geschoven, ik heb kerst 2 jaar lang echt gemist! Hoe maf klinkt dat, als je net allerlei meningen hebt uitgespuid die het tegendeel beweren. Nou...vorig jaar heb ik mezelf op kerstavond vol gegoten met alcohol om daarna in een hoekje van de straat een kwartier lang als een kleuter (die voor straf in de hoek moet) staan huilen, snottebellen incluis. Ik ben er achter dat de reden de hele sfeer van het samenzijn is, samen met je familie en vrienden in Nederland. Als je dan alleen (ok...ik woon en leef niet alleen in Cambodja) als vreemdeling aan de andere kant van de wereld woont, gewoon aan't werk bent en vervolgens omringd word met kerstversiering, leerlingen die mekaar én jou kadootjes geven en daarna ook nog "Last Christmas" van Wham en andere klassiekers onvermijdelijk overal uit de speakers hoort galmen, neem maar van mij aan: dan krijg je het toch even kwaad. Je word plotseling (na de eerste pul bier, met "Blue Christmas" van Elvis Presley) de kerst-melancholiek ingesleurd. Bats!!! Recht in je gezicht...

Liggen te zeveren om kerst...rare vogel!

"Waar wil ik met dit verhaal naartoe?", zul je denken. Nou...ik ga vanavond ontslag nemen! Ik laat niemand, maar dan ook écht niemand mij deze kerst afnemen! Liza en Tim komen samen met kerst aan en dan ga ik lekker met Mam en Dara ("Ja", en Pitchu) kerstmis vieren...of gewoon samenzijn, haha. Misschien koop ik wel een kunstboom kant-en-klaar opgetuigd ($20,= , krijg je in Nederland nog geen tak voor). Zo kan ik de laatste weken met mam nog genieten en nadat pap weer terug gaat (die komt van 9 tot 17Januari), ga ik wel weer aan de slag. Ik heb al een sollicitatie gehad en nog een paar in 't vooruitzicht, dus ik zit vol goeie moed dat ik snel wat anders heb.

...en weg ben ik

Even terug naar afgelopen weekend. We zouden Zaterdagmorgen om half 8 vertrekken met de auto van Dara's zus en schoonbroer. Maar ja zoals de ervaring bewijst...er is in Cambodja altijd wat! Meestal behoren zij tot de zeldzame groep mensen die wel op tijd komen als ze erop uit gaan, ware het niet dat de accu niet werkte. Half 7 waren we wakker en om 7 uur stond ik al in de startblokken. Om 10 uur vertrokken we dan eindelijk en rond 3 uur zaten we in "Kep" met z'n allen heerlijk in een mini-resort, in een luxe bungalow met zwembad.

Bed goedgekeurd!

Pitchu wil alles kunnen zien, ook in de auto!

Mam en ik in de bungalow

Naar de befaamde krabbenmarkt waar Kep zo befaamd om is, eten in een strohut met bamboe bodem, bekleed met stukken plastic tafellaken van "de Blokker" en uitzicht over de zee. 4 Kilo krab en 2 kilo garnalen verslonden met rijst in een piepschuim bakje met plasic lepel...alles soppen in chilisaus. Soort "piknikken" maar dan op z'n Cambodjaans.

Nog levende krab...

Vuurtje stoken...

Gekookt, en dus niet meer levend, duh...!

Mam in picknick-hut met blokker tafelkleed

Lekker relaxen aan het zwembad en hier en daar 'n pilsje snaaien, het is tenslotte vakantie! s' Avonds naar een restaurantje waar mam zichtbaar geniet van spaghetti carbonara. Eén keer aziatisch per dag vindt ze wel genoeg, maar klagen over het eten doet ze niet echt. Dara plus familie hebben net daarvoor nog de krabben en garnalen opgepeuzeld in de bungalow, dus die zijn tevreden met fruit-shakes. s' Morgens haar pangeroosterde bammetje met gestampte muisjes of honing en 'n mok nescafé erbij en niks kan meer stuk! Ook de volgende ochtend (na een heerlijke diepe slaap) wordt ik gewekt door mam, die weer volop praat in haar slaap, meestal in een zwaar gevecht verwikkeld. Na een heerlijke hete douche (ik heb thuis enkel koud) een westers verwenontbijt met jus, spiegeleieren en brood met jam. Ook lekker zo op z'n tijd! Nu even 'n keer lekker veel foto's; tja, de camera moet gebruikt worden duss.....

Bibi giert van plezier in het zwembad

Dara met zijn schoonbroer en neefje

Dara, zijn zus (Dary...wat origineel) en mam, in vogelperspectief

Origineel gedecoreerde betonnen trapjes

Klein paradijsje...

Ook Pitchu voelt zich net een koningin

Koninklijk ontbijt...geweldig!

Dara en Oudom (spreek uit; oedom), zoals z'n neefjes' echte naam luidt

Zonder woorden...

Daarna naar de pier van Kep en in een overmaatse houten schuit naar "Koh Tunsai", vertaald "Konijnen-eiland", waarbij ik je alvast kan verklappen dat er ook dit keer geen enkel konijn mijn pad heeft gekruisd, slechts hordes zwerfhonden die allemaal de liefde willen bedrijven met onze "loopse teef" Pitchu! De zee was wat wild en Dara lag als een klein kind doodsbang op mijn schoot. De hele dag heerlijk lui op het strand gehangen met wat tijdschriften en lekkere loungemuziek. Nog een zonsondergang-wandeling met mam en Dara gemaakt waarbij we een ouderwets Khmer dorp doorkruisten en 'n half uurtje zijn blijven hangen. Op de terugweg schampte ik mijn voet langs een droog touw van een in het strand verankerde schuit. Er was wat huis weggeschrapt, maar ik had niet verwacht dat ik daar tot op de dag van vandaag nog steeds last van hebben. Het is aan het zweren en jeuken geslagen en na een volle week is het gelukkig een droge korst.

Pitchu voor de 2e keer in haar jonge leventje op de boot naar "Koh Tunsay"

Mam op het strand met haar nieuwe hobby; dikke boeken lezen!

Verlaten strand aan de andere kant van het eiland

Eilandbewoners

...en weer een dag voorbij!

Nieuwe eilandbewoners hebben honger!

Terug...

...naar het vaste land

Gisteren zijn we eerst met Seca gaan ontbijten bij een vrij luxe restaurant, maar alleen om het feit dat we 4 coupons hadden, dus...gratis. Een dollar fooi is dan snel gegeven, haha! Daarna naar "Kin Svay", een befaamde piknikplek (ja...we blijven eraan!) voor Cambodjanen. Zelfde verhaal; bamboe hutten aan de rivier, daarbij een markt waar je alles kunt kopen wat eetbaar is, ook de voor westerlingen minder smakelijke zaken zoals schildpadden, slangen, insecten. Verder kletsen eten en hangen in hangmatten. Helaas had mam een lichte migraine, Dara keelpijn en Seca apres-scheiding symptomen, wat er op neer kwam dat niemand at en ik voor 25 dollar aan voedsel mee naar huis kon sleuren. Ach, heb in elk geval lekker gehangen met koud bier erbij, en ik had er niet veel minder honger om. Pitchu natuurlijk ook niet!

Dara & Seca op de eet-markt van "Kin Svay"

Nog even wat "aparte" snackjes!

Ander nieuws: Liza reist momenteel met Tim samen door Thailand. Aangezien ze niet zozeer geïnteresseerd is in fenomenen als facebook (in tegenstelling tot zowat 96% van de overige 22-jarige wereldbevolking met gemiddeld 361 online vrienden), is ze moeilijk te "contacten". Ze had voor vertrek zo'n toch een "profiel" aangemaakt en heeft geloof ik 6 vrienden. Ik probeerde er wat vlugger nieuws meer los te krijgen, want zelfs ik ben slachtoffer geworden van dit digitaal "sociaal" virus (met als excuus: in contact blijven met familie en vrienden), maar dat wilde niet zo lukken. Heb pap ge-sms't voor haar nummer, want ze heeft nu klaarblijkelijk een "Noodnummer".

Zomaar 'n pup, maar met dezelfe naam als mijn vorige hond: "Snowy"

Na een sms, belt ze me plotseling: Ja...uh, we landen morgen op het vliegveld van Phnom Penh... lekker op tijd! Maar ik ben erg blij dat ze komt. Ze hadden er net een busreis van Ko Samui naar Bangkok op zitten, daar had ze haar neus al van vol...geen backpackers-mentaliteit...was een beetje te voorzien. In februari 2010 had ze al eens een door mij geboekte kamer omgeboekt omdat het zonder warmwatervoorziening was, dus ik zag al een buitje hangen toen ze me mailde dat ze een rondreis (waarschijnlijk met een samsonite koffer) ging maken, haha.

Heb zaterdag mijn werk opgezegd en moet zeggen; eengeweldige opluchting. Ook al heb ik nog geen nieuwe baan ik heb goede alternatieven in 't vooruitzicht en de negativiteit valt helemaal van me af. Morgenvroeg mijn 2e sollicitatie als leraar. Maar over een dik uur eerst Liza en Tim ophalen. Heb Dara een welkomst-taart laten halen en we hebben gister al een kamer voor ze geboekt op een steenworp afstand van ons appartementje. Het is behoorlijk druk in het restaurant maar ik heb gezegd om 9 uur ben ik weg naar het vliegveld, druk of niet druk...krijg er nu wat meer lak aan, volgende week zullen ze het helemaal zonder mijn bemoeienis moeten doen.

Dreaming of a white Christmas? Droom maar verder dan want dat zal hier nooit gebeuren!

Vanmorgen ben ik niet gaan werken...niet omdat ik niet wilde, maar om een andere onprettige reden: Ik loop de trap af om mijn brommer te gaan pakken...hebben ze mijn lamp en compleet dashboard gestolen. Dus ook geen contactslot! Gewoon in het trappenhuis, de brutaliteit. Maar goed dat Dara af en toe bezeten is van de dingen afsluiten, want ik heb maar liefst 3 sloten op mijn brommer. Stuurslot, hangslot voor standaardvergrendeling en hangslot met ketting aan de trapleuning. Was dat niet zo geweest, dan was de brommer dus helemaal weggeweest. En dat op klaarlichte dag! Zonder brommer kan ik hier geen kant op, dus ik ben blij met Dara's afsluit-paranoia. Kostte wel weer 20 dollar (met een nep-display), maar goed ik kan weer rijden...Cambodja...alle medailles hebben twee kanten!

...en bedankt!

Groet en tot de volgende keer maar weer, oh ja...en voor degenen die niet zonder kunnen: fijne kerstdagen en een blablabla!