Heppie bursdeej & Schoolreisje...

Hallo allemaal,

Dit keer wat langer dan 'n week tussen het laatste bericht, ik had er simpelweg geen tijd voor. Ik heb alle mondelinge tests inmiddels volbracht, hier en daar nog eentje misschien, voor degenen die afwezig waren. Tevens een klein geluk bij 'n ongeluk wat betreft de klas die ik vervang. Deze klas zou in de middag blijven, maar per vergissing verhuist ook deze klas naar de morgen, dan heb ik helaas (ongemeend) mijn eigen klassen. Dus vanaf maandag 1 augustus heb ik weer mijn gebruikelijke werkschema. Ik ben enorm opgelucht want voor die laatste 10 dagen (10 uur) zou ik uiteindelijk nog zo'n 10 uur extra (onbetaald) werk erbij krijgen. "Bedankt voor het foutje"! 

Blij dat ik er vanaf ben!

Ik snap het hele schoolsysteem hier in Cambodja niet. Waarom moeten ze nou elke maand wisselen? De ochtenduren worden verruild voor de middaguren. s' Morgens Khmer (Cambodjaans en andere vakken) en s' middags Engels en omgedraaid. De logica gaat aan mij voorbij, betekent alleen dat ik nog meer namen moet onthouden! Het werkt ook voor geen meter, want na 12 lesweken is het semester voorbij en moet je per leerling een beoordeling geven. Heb ze verdomme net leren kennen...alleen de boeven en de studiebollen ken je. De grote middenmoot is gewoon raden en voor de vuist weg een cijfer op papier knallen, dus...

Soepie...met vis & zeevruchten.

Woensdag de 27e met Dara, zijn zus, schoonbroer en de kleine uit eten. Voor het eerst mijn verjaardag vieren op een manier als nooit tevoren...zonder vrienden en familie. Was even slikken en Dara had het etentje als ware op touw gezet, uiteraard mocht ik zelf de duiten schuiven. Omdat ik geen zin had om op mijn eigen verjaardag een beetje voor me uit zitten te staren en voor 90% naar Cambodjaans gekwetter te luisteren. Ik besloot aan het einde van mijn laatste les, een van mijn leukste studenten en 2 collega's van me  (Paul en Andy) uit te nodigen om mee te gaan, zodat ik voor mezelf toch nog 'n verjaardagsgevoel kon kweken.

Van links naar rechts; ikke, Paul, Andrew & Baksim

Eerlijk gezegd heb ik niet zo'n hoge pet op van zijn familie omdat ze me in het begin wat minachtend hebben behandeld. Ze gaan hier wat stroever met homoseksualiteit om en publiekelijk doen ze alsof ik "'n vriend" van Dara ben. Als ik op bezoek ben speel ik het toneelstuk mee (maar niet van harte), om Dara niet te krenken en speel verder wat met de kleine tot we weer kunnen gaan.

Dara met zijn neefje

Bijna 2 uur bij het soeprestaurant gezeten, paar pilsjes gedronken en toch flink wat afgelachen. Het was te laat voor de taart van zijn zus, dus het kaarsje heb ik symbolisch op skype met Marley en Dara uitgeblazen. Dara at een kwart en ik heb de rest verorberd! Was maar een klein taartje hoor en ik vond het zonde om weg te gooien, hihi.

Pitchu bewaakt de taart...

Ze maken er wat moois van hier, hieperdepiep...

Het lesgeven op AAA gaat met enorme schreden voorwaarts, iets wat ik van de studenten op school niet vaak kan zeggen. We hebben haast driekwart van het boek volbracht en het einde (midden oktober) komt langzaam dichterbij. Ik heb nog geen inzicht in de "verjaardagsinkomsten" die hiervoor gedeeltelijk bedoeld waren, daar moet ik nog over skypen met mijn bestuur. Ik zal hier spoedig over berichten. Iedereen alvast hartelijk bedankt. Overmaken van donaties hiervoor kan nog steeds, uiteraard!

Rekeningnummer  153954191 t.n.v. "Stichting Cambodja-Kids" o.v.v. "Boeken AAA"

Nog 'n keertje in de herhaling...ik heb ze echt nodig, zonder boeken...geen les

Pitchu is inmiddels in de volgende fase belandt; ze is geslachtsrijp, help...een loopse teef! Daar wil ik zo snel mogelijk iets aan gaan doen...heb geen behoefte aan puppy's in een land waar honden in de regel als straatvuil of handelswaar gezien worden. Ik vind eentje voldoende in ons knusse woninkje, dus "het mes erin". En dat mes erin wordt in Azië vaak letterlijk genomen. Ik las laatst een (voor westerlingen) afschuwwekkend artikel op internet. Sla de volgende 2 paragrafen over als je niet tegen dierenleed kunt.

Het artikel was allereerst door een Cambodjaan geschreven en barstte uiteraard (zie het dagelijks bij mijn studenten) van de taalfouten. Daar overheen lezend las ik dat er dagelijks zo'n 100 honden in Phnom Penh gebruikt worden als voedsel! Er ligt zowaar een gespecialiseerde slager bij mij om de hoek! Geen zwerfhonden, maar honden die worden geleverd vanuit het platteland en hier voor minimaal het vijfvoudige bedrag per kilo verkocht worden. Erg gewild bij Chinezen, Vietnamezen en sommige Cambodjanen. Voor ons onbegrijpelijk maar heel rechtdoorzee bekeken: "waarom is het eten van hond zielig en het eten van een varken niet"? Varkens zijn vaak zelfs slimmer dan de door ons geliefde viervoeters.

Slang op de BBQ...doodgewone Cambodjaanse snack!

Alleen om het feit dat wij honden als huisdieren zien, vinden we het uiterst harteloos als ze in andere culturen als voedsel worden behandeld. Het idee erachter doet ons walgen. Ik moet zelfs bekennen dat ik het in 2007 in Laos, onder invloed van wat drank en in gezelschap van een aantal culinair geïnteresseerde Oostenrijkers, heb geproefd. Het was zo taai als rubber al was de smaak niet echt vies, maar al snel na de eerste hap werd ik overmand door een enorm schuldgevoel. Mijn hond "Snowy" leefde nog en ik zag hem voor me, terwijl ik van een soortgenoot peuzelde! Ik zal het waarschijnlijk nooit meer eten, maar heb wel meer dierlijk voedsel gegeten wat westerlingen afstoot, waaronder slangen- en krokodillenvlees, krekels, larven, vogelspinnen, half-uitgebroede-eendeneieren en ga maar door. Toch kreeg ik rillingen van de foto's van gegrilde-, gevilde- en uitgebeende honden die bij het artikel geplaatst waren. Katten schijnen ook steeds vaker gegeten te worden...wederom hoor ik mensen hardop denken; "waarom woon je toch in godsnaam in zo'n raar land"?

Meer lezen?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hondenvlees

Vette kip man!

Modderige markt

Bloemen verkopen in de stromende regen

Gisteren ben ik op schoolreisje geweest. Afgelopen week aangemeld als vrijwilliger omdat er te weinig begeleiders waren. Paul en Andy gingen ook mee, dus succes verzekerd. Om 5 uur op want om 6 uur "zou" de bus vertrekken. Ik ken de Cambodjaanse opvattingen omtrent tijd inmiddels, dus toen ik er om 6 uur ook echt was, was ik in zijn geheel niet verrast toen de bussen tegen half 8 pas in beweging kwamen. Gelukkig geen schreeuwerige kids in mijn bus, maar de dag begon met regen en dat zou uiteindelijk het relaas blijven.

Paul en Andrew lopen laatste stuk met hun groep...balen

 Bij aankomst in Kirirom, een berg met waterval en een resort / natuurpark aan de voet ervan eerst bij een lokale markt voedsel inslaan. Een modderige bedoeling en de prijzen waren toch redelijk aan het toerisme aangepast. Lunch voor leraren was gelukkig verzorgd, dus ik hoefde mijn inmiddels verbeterde communicatie-staaltjes niet te gebruiken. De schoolleiding besloot niet de berg op te gaan i.v.m. het slechte weer. De dag zou in het natuurpark gesleten worden. Bij aankomst daar werd het besluit weer herzien, wat de stemming weer opbeurde. Alle Cambodjaanse besluiteloosheid bij elkaar opgeteld zorgde ervoor dat we pas na 12-en de finish op de berg bereikten. Meer dan de helft van de leerlingen en begeleiders hadden minder geluk. 'n Dikke kilometer vóór eindbestemming veranderde de weg in een modderbaan met diepe plassen, waardoor een aantal chauffeurs niet meer verder wilden aangezien ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen bus...lafaards!

Waterval (waar?) en stro-hutjes op de achtergrond

Een enorm opgeblazen toeristische attractie wachtte ons op in de stromende regen. Ik had het eerder een snelstromende rivier met hier en daar een rotsblok genoemd, maar vooruit...laten we de pret niet bederven. Het merendeel van de tijd brachten we door in de strohutjes, speciaal langs het "vallende water" opgetrokken om te eten en ouwehoeren, de meest favoriete bezigheden van elke Cambodjaan. Spontaniteit was er alom, veel leerlingen lieten zich niet tegenhouden door het weer en namen dapper een uitgebreide duik in het vrij koude water. Op school zitten ze vaak in de klas met een vest aan en klagen dat het koud is, werkt de airco niet dan is het ook niet goed, lijken wel Nederlanders...weergekken!

Baksim en ik trotseren de enorme waterval, haha!

Terwijl het Cambodjaanse personeel bij elkaar zat (beetje saai) om de lunch te verorberen, werden wij (Andy, Paul & Ik) rijkelijk getrakteerd op vis, kip, rijst en andere lekkernijen door de studenten. Als er een volk enthousiast voedsel deelt, dan moet ik weer roepen "Cambodjanen"! Uit respect toch 10 minuten bij de "lerarenhut" doorgebracht om vervolgens weer terug te zoeven naar de hyper-enthousiaste leerlingen, "waren ze maar iets enthousiaster op school", dacht ik nog stiekem. Maar dit enthousiasme is grotendeels te danken aan het feit dat Cambodjaanse kinderen en tieners haast nooit ergens komen, zelfs niet in eigen land. Dus áls ze dan 'n keer de kans krijgen, genieten ze er driedubbel van.

Studenten uit mijn bus genieten uitgebreid van hun lunch...

...dat de jeugd bier lust wordt niet onder stoelen of banken gestoken!

Wat bij ons uit den boze zou zijn schijnt in de Cambodjaanse samenleving (nog) sociaal geaccepteerd te zijn. Leerlingen sjouwen met dozen bier, velen net 14 jaar oud, om de pret nog wat aan te dikken. Leraren delen vrolijk in dat vertier en de leiding bekijkt het tafereel onverschillig. Dus wie zijn wij dan om "nee" te zeggen als we een pilsje aangeboden krijgen. Ook dit tafereel hoort bij wat je misschien "onderdeel van de cultuur" moet noemen en "nee" zeggen zou wederom overkomen als een sociale afwijzing. Dit is hun manier om de tekortkomingen op school in een positiever daglicht te stellen. "Steekpenningen" zou je zeggen; gedeeltelijk is dat waar, maar er zit meer achter. Praten over gevoelens en ander gedachtegoed is cultureel nog vrij onacceptabel, met delen en kleine cadeautjes geven betonen ze hun respect en affectie.

Weer of geen weer, plezier maken we!!!

Na 2 uurtjes dikke pret moesten we toch nog naar het natuurpark. Het was inmiddels opgehouden met zachtjes regenen en na een half uur in het park door de stromende regen gelopen te hebben (er was tenslotte voor betaald en we waren toch al doorweekt) gingen we uiteindelijk huiswaarts. Ik had mijn half defecte camera toch maar meegenomen. Ik heb net zo lang geflikflooid onderweg, totdat ik een paar standen en instellingen vond die wel werkten, waardoor ik toch nog wat plaatjes heb kunnen schieten.

Als bewijs nog ff 'n kiekje in de stromende regen, dank u!

Op de terugweg heb ik toch nog wat bedroevende beelden moeten verwerken. Toen we de berg op en af reden, werd ik geconfronteerd met de alomtegenwoordige gevolgen van armoede. Jonge meisjes die bloemenkransen verkochten, achter elk voertuig aanrennend op blote voeten. Kindjes van amper 5 jaar oud, langs de weg op hun knietjes in de modder, doorweekt en letterlijk roepend; "geld alsjeblieft", terwijl ze door voorbijrijdende auto's worden genegeerd en bedolven onder de opspattende modder...hartverscheurend. Je voelt je machteloos want als je ze geld geeft, voed je het probleem. Het lijkt passerende Cambodjanen niet te deren, ze kijken nauwelijks op, maar ik durf het niet te beweren, want ik kan niet in hun hoofden kijken...en ik heb het ze niet gevraagd...misschien iets voor de volgende keer.

Rond half 6 waren we terug op school en ik was net iets te laat om in te klokken... ja, ik moest nog lesgeven tot 7 uur! Had gelukkig wat voorbereid dus verder was het anderhalf uur lang opdrachten invullen en antwoorden geven. Daarna Andy opgepikt, wat pilsjes gekocht en onderuitgezakt bij mij thuis dvd gekeken. We hebben ons plat gelachen. "Hall-pass", met Owen Wilson. Heb in geen jaren zo'n goeie comedy gezien. Kwestie van smaak misschien, maar het proberen waard.

Lachen, gieren, brullen...

Vandaag was ik doodop en heb naast dit verhaal ook nog 2 dvd's gekeken. Ik had geen zin in huishoudwerkzaamheden, want die doe ik al zo vaak. Vormt een van de eeuwig durende meningsverschillen tussen Dara en mij. Ik dacht echt; "ik steek geen vinger uit". s' Zondags gaat Dara meestal laat in de middag naar zijn zus om mij stilzwijgend "ruimte te geven" om schoon te maken. Toen hij rond 6 uur terug kwam keek hij wat onaangenaam verrast. Ik was dit keer niet van plan om bij te geven. Uiteindelijk had hij de boodschap begrepen. "Als jij de afwas en het gasfornuis doet, dan poets ik de vloer", pleet hij diplomatiek. Ik had bewust meegewerkt aan de berg die inmiddels zo'n halve meter boven de afwasbak uittorent in de hoop dat hij daar op zijn vrije dag (gisteren dus) 'n keer uit zichzelf aan zou beginnen...niet dus! Vandaar mijn ergernis en weigering...de vloer is inmiddels spik en span (haha) en ik ga voordat ik het bed induik nog ff die afwas klaren, doel bereikt!

Lichtelijk overdreven...

Tot slot nog een filmpje waarbij ik zowat stikte van het lachen. Laatst een poging gewaagd om Pitchu aan hondenvoer te wennen. Ik heb bij een echte hondenwinkel behoorlijk prijzig voer gekocht, omdat ze het goedkope spul niet eens aanraakte. Hier krijgen honden alles wat de mensen overlaten. Wat wij de hond niet geven omdat we bang zijn dat ze stikken, krijgen ze hier. Afgekloven kippenbotjes en visgraten met nog wat restjes vlees en rijst. Met pijn en moeite meng ik het voer met wat gekookte kip die ik zorgvuldig sorteer en rijst en probeer steeds meer "droogvoer" toe te voegen. Ze wacht vaak net zo lang tot de buurvrouw haar wat "afval" geeft en laat mij dan met het "goeie spul" zitten. In het filmpje heeft ze al dagen niks extra's van de buuv gehad en dus moét ze mijn spul eten. Heb nooit geweten dat een hond met "lange tanden" kan eten, maar zie het bewijs...ze filtert zelfs de brokjes uit de rijst, want de rijst eet ze nog net wel. Ik geef mijn westerse tactiek op...Pitchu wordt een echte Cambodjaanse hond!

Tot de volgende keer maar weer...

Drukke bedoeling & kapotte camera

Lieve Lezers,

Och wat heb ik een spijt…spijt dat ik dat extra uur erbij genomen heb. Een wolkenkrabber aan werk in het vooruitzicht, heb er pas 1 van 5 weken opzitten en het komt me nu al de strot uit. Ik heb niet eens tijd om dit te schrijven, maar ik moet het toch ff kwijt. Voor dat ene extra lesuur per dag heb ik (uitgecalculeerd) zo’n tweeënhalf werkuren nodig. Ik ben in totaal zo’n 10 uur per dag op school voor 6,5 lesuren en thuis nog doorwerken. Heb nog geen tijd meer om mijn kleren te wassen of te koken. Dus steeds eten kopen, wat uiteindelijk het extra in te krijgen bedrag teniet zal doen. Stomme oen!

Waar ben ik aan begonnen!?

Helaas zit ik er nu nog 4 weken aan vast, ik zal waarschijnlijk niet eens tijd over hebben om naar het weeshuis te gaan, want de weekends zullen uitpuilen met correctiewerk en proberen ’n beetje bij te komen. Heb de afgelopen week al zo’n 70 dezelfde mondelinge tests gehad (ze zeggen allemaal zowat hetzelfde, net bandrecorders) en kan nog geen Engels meer horen. Ik kan komende woensdag  de 27^e voor ’t eerst sinds (n)ooit, mijn eigen verjaardag niet eens vieren, gewoon doorzwoegen! 

Wil het niet meer horen...!

Over mijn verjaardag gesproken…ik moet even een beetje brutaal zijn, maar ook dat is uiteindelijk voor een goed doel. Vrienden, familie en kennissen die van plan waren (als ik thuis zou zijn geweest) iets cadeau te doen, er is iets dat ik echt nodig heb. Ik vertelde al eerder over het feit dat mijn huidige camera te groot is om overal mee naar toe te sleuren…nou, hij begint het langzaam te begeven, vandaar dat er de laatste 2 blogberichten geen foto’s toegevoegd waren. Hij weigert continu met scherpstellen en het duurt zo’n 20 seconden voordat ik de foto kan nemen. Bovendien hapert de belichting om de haverklap waardoor het bedoelde plaatje te donker óf te licht wordt, zeer frustrerend voor de amateurfotograaf! Je zult begrijpen dat spontane foto’s zo goed als onmogelijk zijn op die manier. 

Zakformaat...altijd en overal schietklaar!

 De camera kan er niet zoveel aan doen, hij heeft een zwaar leven gehad. Vrieskou en stekende hitte, diverse mishandelingen waaronder een bierdouche, een val op zijn lens, ruzie in de tas met een scherpe schelp die zijn LCD blijvend beschadigde en een gestoorde eigenaar die inmiddels 15421 keer (!) op zijn ontspanknop heeft gedrukt. In digitale taal is hij bejaard (3½ jaar oud) en gepensioneerd. 

Huidige camera (4x zo zwaar, groot en bijna dood!)

De kiekjes die ik met mijn 1-megapixel-telefooncamera schiet zijn van een dermate magere kwaliteit, dat ze nauwelijks de moeite waard zijn. Om mijn blog interessant en spannend te houden, heb ik toch echt sprekende beelden nodig, zodat jij als lezer in mijn verhalen kunt kruipen.  Dus mocht je ’n paar eurie kunnen missen, help me dan hierbij. De centen die na aanschaf eventueel nog over zijn wil ik gebruiken om een uitje of klein feestje voor mijn klasje te organiseren, ze genieten zelden van extraatjes. We hebben de 1^e helft van het boek er al op zitten en ze boeken ongelooflijk veel vooruitgang, na een wat moeizamere periode. Rond eind september hebben we het eerste boek er op zitten en zullen ze al een mondje basis Engels beheersen. Uiteraard heb ik dan weer een nieuwe set boeken nodig á 15-20 dollar per student, dus mocht er nog wat geld over zijn dan wordt dat daarvoor gereserveerd. 

Vervolgserie voor mijn eigen klas, goed voor 5 jaar studie...

 Afgelopen vrijdag zat er een engeltje op mijn schouders toen ik na mijn afspraak met “de Jochens” huiswaarts reed. Stoplicht op een gigantische 5-wegs kruising sprong op groen en terwijl mijn brommer accelereerde, blokkeerde mijn achterwiel spontaan en raakte ik in een slip. Flink geschrokken kwam ik heelhuids tot stilstand. Het was al 11 uur dus bijna niks op de weg, mijn geluk. Het zou een fiasco zijn geweest als het midden op de dag was geweest of als ik meer vaart had gehad. Stel je voor als het mijn voorwiel was geweest. De lagers bleken totaal versleten. Een uur wachten op 3 nieuwe (waar halen ze het in godsnaam vanaf, zo laat op de avond), 8 dollar schade betaald en ik leef nog. Lagers van mijn voorwiel ga ik ook nog vervangen, wil niet meemaken dat die het begeven.

Oorzaak van een bijna ongeluk...

Jochen (Duitse journalist) wil via sponsoren nog 2 andere kinderen de mogelijkheid  bieden om op een “highschool”  te gaan studeren, hij betaald inmiddels voor 4 van hen. Mijn rol hierin zal het coördineren en communiceren met school en feedback geven aan Jochen. Ik moet nogmaals met hem om tafel om de puntjes op de “i” te zetten. Jochen “2” is inmiddels naar huis. Hij woont in Cairo en werkt daar als geoloog, op zoek naar nieuwe oliebronnen. Hij heeft geld gesponsord om 2 kids een beugel te laten aanmeten, voor Cambodjanen onbetaalbaar. Je zou zeggen, “wat een onzin, kun je dat geld niet in belangrijkere hulp steken?”. NEE!  De tanden van de 2 kinderen (jongen en meisje) stonden zo scheef, dat hun kaak inmiddels aan ’t vergroeien was. Het kan nu nog hersteld worden. Nog altijd $1000,= voor 2 kinderen voor de complete behandeling, maar het voorkomen van een scheve kaak dubbel en dwars waard!

...kan dit het resultaat zijn!

Zonder dit...

Sinds dit weekend wordt de weg in onze straat opnieuw geasfalteerd. Het was een verschrikkelijke gatenkaas, niks vergeleken bij een ritje in de botsauto’s. Zondag werd ik dus al om 7 uur verrast door het gedreun van bulldozers en vrachtwagens om het afval af te voeren. Het maffe is dat de bewoners (huiseigenaren) zelf moeten betalen voor het stuk voor hun pand! Onze huisbazin betaalde al zo’n 1000 dollar en het heeft meer dan 2 jaar geduurd omdat lang niet iedereen het kon betalen. Het maffe is dat het grootste probleem nog steeds niet wordt opgelost; aansluiting op de riolering. De burenruzie om het water voor de deur kan zich dus gaan herhalen. De reden is me onduidelijk. Is dit te duur? Is het om extra werkgelegenheid te creëren en wachten ze tot de volgende keer, missen ze de logica of is het gewoonweg slechte communicatie? De riolering ligt in de volgende straat om de hoek, dus… Je woont in Cambodja Leon, maak je niet druk! 

Zo zag het wegdek er van tevoren uit!

Sorry…geen tijd meer…en jullie weten inmiddels waarom geen (eigen) foto’s…

Gun je mij die nieuwe camera om de verslagen van mijn plannen en belevenissen visueel te kunnen ondersteunen? Maak dan wat je kunt missen over op:

Rabobank: rek. nr. 153954191 t.n.v. “Stichting Cambodja-Kids”, o.v.v. “Verjaardag”, of geef het aan mijn moeder. Kan eventueel ook op haar rekening, dan zorgt zij dat het rechtstreeks bij mij terecht komt: E.T.L. Slijpen rek.nr. 74.93.31.542 (ING) t.n.v. “Verjaardag”

Dank jullie wel, tot de volgende keer

Paranoia of Werkelijkheid!

even een korte update (helaas ’n keertje zonder foto’s)…

Cursus van afgelopen weekend viel gelukkig meer mee dan tegen. Het gaf me ’n weekendje om na te denken over het weeshuis (beter gezegd, te ontstressen) en ik heb er pedagogisch gezien toch behoorlijk wat van opgestoken. Want wat voor kaas heb ik nou gegeten van het onderwijs om mezelf leraar te noemen? Hooguit het werken met de kids, maar das toch anders. We hebben wat handreikingen gekregen hoe je lessen wat spannender kan maken om de veelal totaal ongeïnteresseerde pubers te doceren. Desondanks ben ik nog steeds van mening dat als een student met geen paard vooruit te branden is, je er als leraar niet altijd wat aan kan doen. Ik kan de hele dag spelletjes doen of de wurggreep toepassen, maar als iemand gewoon niet wil… denk ik gewoon aan mijn karige uurloon en dan richt ik mijn kostbare positieve energie op de weetgrage studiebollen, behoud ik tenminste nog wat eergevoel!

Vanaf vandaag heb ik er een maand lang een extra klas bij. Beetje voorbereid (hoger niveau) en wat nieuwe technieken toegepast. Gelukkig een kleine klas (15 stuks) en vrij rustig, hoop dat ’t zo blijft. Komende tijd gaat uitpuilen van het extra werk. De semesters van fulltimers en parttimers eindigen in 2 opeenvolgende weken in augustus. Een kleine opsomming:  148 mondelinge tests, proefwerken, schrijfoefeningen & beoordelingen. 4 verschillende examenoefeningen en woordenlijsten in elkaar sleutelen en met een beetje pech nog zo’n 150 examens (je krijgt nooit je eigen klassen, uiteraard) corrigeren, samen goed voor zo’n 40 uur extra werk…onbetaald!!! En dan heb ik het lesgeven bij “AAA” niet eens meegeteld.    

Even iets totaal anders…

Ik dacht vanaf mijn eerste dag in Cambodja vaak dat mensen hier een beetje geobsedeerd en paranoia alles achter slot en grendel zetten. Had in het begin vaak onenigheden en zelfs ruzies met Dara om het feit dat alles “potdicht” moest zijn. Iedereen heeft hier tralies voor de ramen. Voordat ik naar de eerste verdieping van mijn woning kan, moet ik een twee metalen poorten door met twee zware hangsloten. Dan een flink hangslot op de voordeur. Dara rammelt er wel 4 keer aan voordat we naar bed gaan, tot ergernis van mij en als we naar bed gaan sluit hij zelfs de slaapkamerdeur af. Mijn paranoia gedachten dwalen eerder af naar de vraag: “wat als er nou een flinke brand uitbreekt. Dan wordt je dus geroosterd! Als je eerst je sleutelbos moet pakken, dan in paniek nog de juiste sleutels door 4 hangsloten halen…vergeet het dan maar.   

Honderd keer per week: “staat de brommer binnen bij de huisbaas? Heb je hem afgesloten? Heb je de gasfles dichtgedraaid?”. “Ja Dara”! Af en toe wordt ik er gestoord van. Vorige week vroeg ik een oostenrijker die hier al een paar jaar woont naar zijn inzicht hierover. Een beetje bot zei hij: “Doe nou maar gewoon wat ze zeggen, das altijd veiliger. We zijn hier niet in Europa”. De Engelse zeggen: “Better safe than sorry”. Vertaald “Beter veilig, dan spijt achteraf”. En wat gebeurde er afgelopen weekend? In de opgang langs het wooncomplex (begane grond), werd op klaarlichte dag een brommer gestolen…moet ik (helaas) alsnog bekennen dat het niet zomaar uit de lucht gegrepen is. Sinds het verschrikkelijke regime van “Pol Pot” (vergelijkbaar met de Holocaust van Hitler) vertrouwen Cambodjanen elkaar voor geen meter, vandaar het alles-op-slot-beleid.

Enige voordeel dat ik er uit kon halen is dat ik me nu niet meer hoef te irriteren aan de dubbel geparkeerde brommers in de 2 tegels brede (!) corridor. Vanaf de dag dat wij hier introkken, werd ons verteld dat we de brommers daar niet mochten parkeren. Wij moeten ze in de werkplaats van het bedrijf beneden parkeren en mogen er extra voor betalen. Het zijn maar 5 eurie per maand voor 2 brommers maar toch… Iedere andere bewoner parkeerde zijn vehikel breeduit in de doorgang (geld uitsparen?) waardoor ik me met mijn logge westerse postuur al tierend en vloekend (soms met tassen vol boodschappen) een onbestaanbare weg moest banen, kruipend en flikflooiend tussen het ijzer. Niet dat ik het een ander gun om zijn bezittingen kwijt te raken maar zo’n vrije opgang is wel zo prettig…nu staan ze dus allemaal binnen! En vaak zijn de deuren overdag al afgesloten…voelt  lichtelijk onprettig als je dat van thuis (Venlo) uit niet gewend bent.

Ik schrijf snel weer, maar voor nu moet ik echt mijn nachtrust gebruiken, de werkdagen zijn lang.

Cambodjaanse knuffels,

Leon

Teleurstelling en frustratie

Hallo alweer,

Ik moet even gal spuwen, m'n ei kwijt, simpelweg frustratie van me afschrijven. Oké, Dara is vrijdagavond naar Bangkok gevlogen met Seca. Ze hadden 5 maanden geleden voor het belachelijke bedrag van 7 dollar (nog geen 5 eurie) een ticket geboekt. Met luchthaven taks komt dat neer op nog geen 20eu, nog steeds belachelijk goedkoop. Dus...Dara weg, ik alleen. Op uitnodiging van 2 collega's pizzaatjes eten met 'n paar pullen bier erbij. Leuke avond voor weinig geld, dat heb je af en toe nodig. Niet zo goed voor mijn slaapritme maar wel voor de geest, flink gelachen. Ik voelde me s'morgens nogal brak dus ik besloot om vandaag (zondag) naar de kids te gaan en heb zaterdagmiddag gebruikt om huis en haard in het reine te brengen, ook af en toe gewenst. Na school gekookt en filmpje gekeken met een student van me en rond twaalven het mandje in.

Zondag dus vroeg eruit, ontbijtje en frisse douche, klaar om naar de kids te gaan. Rugzak vol versnaperingen en krijt gestopt, Pitchu in de andere tas en hup...brommer op. Een gast die voor de huisbaas werkt was al bezig om het poortje voor Pitchu te plaatsen. Pitchu ging flink tekeer, fel reagerend op de boor- en cirkelzaaggeluiden. Toen het poortje erin zat bleef ze een tijdje protesterend tegen het lelijk stuk metaal staan blaffen, omdat ze nu niet meer op dievenpad en schijt-toer bij de buren kan!

Bij elkaar geraapt poortje van sloopijzer...

...daar moet snel 'n lik verf tegenaan!

Superblije kids; "Pitchu is er weer!" Pitchu is "hond aan huis" en wordt continu bezig gehouden. Een ideale manier om de aandacht te verdelen, normaal moet ik me zowat in drieën splitsen. Eerst even iedereen hallo zeggen en daarna krijttekeningen maken. Ze moeten eerst de kleur in het Engels zeggen om de gewenste kleuren te krijgen, bij wijze van educatie. Zuster B. (moeder overste) kwam een kijkje nemen terwijl we de tekeningen maakten. Ik maakte er een paar foto's van en ook van de kids samen met Pitchu.

Pitchu...helemaal gewend tussen de kinderhandjes!

Zuster B. is niet zo mijn bloedgroep, kan er mijn vinger niet opleggen waarom. Elk idee (qua projectontwikkeling) wat ik tot nu toe had wimpelt ze af. Na het eindelijk afmaken van de sjoelbak, wilde ik meer robuuste spellen gaan maken. "Ik wil niet dat ze te veel spelen, ze moeten leren (waarmee ze vooral bidden bedoelt)...'t zijn verdomme kinderen!Vandaag had ze weer een ander euvel, ze zei letterlijk; "ik verbied het je om nog langer foto's te maken". Ik stond perplex...waar heb ik dat nou GVD aan te danken. Ik maak die foto's voor de kids, zo dat ze later nog wat leuke herinneringen hebben. "Niet nodig"  was haar respons. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze me probeert tegen te werken, zelfs te lozen. Wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan? Ik kom hier tenslotte al anderhalf jaar om die arme dreumesen wat extra liefde en aandacht te geven, en wat krijg ik...?

Mijn hele enthousiasme stortte spontaan als een kaartenhuis in elkaar. Ik wilde alleen nog maar naar huis, maar liet het niet aan de kinderen merken. Ik gloeide van woedde, wou schreeuwen... stoom afblazen. Op de brommer terug naar huis rolde tranen van verslagenheid over mijn wangen...Mijn ongeuite woede had zich inmiddels in maagpijn getransformeerd. Wederom werden mijn inzichten over het "waarom-niet-meer-geloven-in de-katholieke-kerk" loepzuiver. Deze nare ervaring heeft me inmiddels een nieuw blikveld verschaft: ik moet verder met het ontwikkelen van mijn eigen projecten, hoe erg ik het ook vind voor de kids. Ik zal niet helemaal wegblijven, maar een Nederlandse reiskennis die in India haar eigen project heeft (Eugenie) gaf me dit mee: "Als je hulp doodloopt, kap er mee en steek je energie ergens anders in", hard maar waar!

Rechts: Sreylee

s'Middags met Baksim (student) en zijn 2 neefjes gaan zwemmen. Ik heb het merendeel in sauna, stoomcabine, warm-koud waterbaden doorgebracht. Hierdoor kwamen mijn maag en gemoed enigszins tot rust.

Echt ff nodig!

Tegelijkertijd lijkt het alsof er nieuwe openingen ontstaan. Laatst toen Benoît nog hier was ontmoette ik Phanny, een Cambodjaanse meid die zelf 9 jaar in weeshuizen heeft doorgebracht. Ze had Benoît wat Cambodjaans geleerd en hem verteld over haar tijd in de weeshuizen. Na mijn klote-ervaring had ik behoefte om met haar te praten en nodigde haar uit voor "Spaghetti" bij mij thuis. Phanny heeft een zware jeugd gehad. Haar moeder verliet haar agressieve vader voor een andere man en liet haar en haar 2 broertjes in de steek. Pa draaide door, ging aan de drank, verkocht huis en haard en gaf al zijn geld aan een rare boeddhistische sekte die ervoor zou zorgen dat zijn ex zou sterven, wat uiteraard onzin was. Ondanks dat Phanny van haar vader noch moeder enige liefde kreeg is ze een goedhartige meid. Ze bekommert zich nog steeds om haar broertjes en zelfs haar agressieve, alcoholistische en inmiddels zieke vader. Toen ik haar vroeg waarom ze dat deed, antwoordde ze: "Hij zou anders sterven en hij heeft me toch op deze wereld gezet"! 

Phanny werd op 9-jarige leeftijd in een weeshuis opgenomen, waar haar werd verteld dat ze niet met jongens mocht omgaan en dat ze door aanraking alleen al, zwanger zou worden. Toen een jongen haar hand 'n keer per ongeluk raakte, heeft ze huilend een hele middag boven het toilet staan springen om de foetus eruit te krijgen, die er uiteraard niet was. Ze moest jarenlang dagelijks 3 kilometer (in hitte, stortbuien etc...) heen en terug naar school lopen en het was haar verboden met vrienden van school mee te rijden. Ondanks de emotionele- en psychische schade die ze tijdens haar jeugd opliep heeft ze dankzij de hulp van een Franse sponsor vorige maand haar universitaire graad in psychologie gehaald. Ze is nu op zoek naar een baan in sociaal werk en werkt al vrijwillig met weeskinderen. Als ervaringsdeskundige is dit haar passie en ik hoop in de nabije toekomst met haar te kunnen samenwerken in de vorm van een project.

Maandagavond was de verjaardag van "Raksmey" het pleegkind van Jochen (de Duitser). Ik kon pas na 8 uur (eerst werken) en het feestje was in volle gang. Er waren wat genodigden (waaronder ik) en nog een paar andere Duitsers. We hebben gedanst en gesprongen met alle kinderen van "AAA", ik was drijfnat na een half uurtje maf doen, maar heerlijk om mee te maken na de beruchte zondag. Vrijdag 15 juli ben ik uitgenodigd voor een diner met Jochen en zijn reisvriend (ook Jochen) om te praten over eventuele samenwerking. Jochen kan als journalist een groot publiek bereiken om donaties (in Duitsland) los te krijgen en ik zou hier zijn tussenpersoon kunnen zijn. Ik heb een stichting, hij niet. We hebben allebei op elkaar aansluitende ideeën. Snap je het plaatje...? Hierover na de 15e meer.

(filmpje van Feestje bij "AAA", lage kwaliteit, mobile tel.)

Ondanks het goeie nieuws heb ik momenteel een bloedend hart, om het maar even figuurlijk uit te drukken. Ik sliep al slecht, maar kon de afgelopen dagen de kids niet uit mijn hoofd zetten. Heb de laatste 2 nachten 'n half slaappilletje moeten nemen om zo toch de slaap te vatten. Ik ben emotioneel zwaar aangeslagen en teleurgesteld, probeer me echter te richten op de positieve kanten.

Pitchu kijkt mee terwijl ik met mam skype...

Dit weekend heb ik verplichte onderwijscursus op school, dus ik kan niet naar de kids. Op die manier heb ik extra tijd om mijn gedachten wat de ruimte te geven. Niet dat ik veel tijd heb, want vandaag kreeg ik te horen dat ik een maand lang, elke dag 'n uur extra moet lesgeven omdat een andere leraar de benen heeft genomen. Brengt wat extra in 't laatje maar het brengt ook weer extra stress. Klinkt allemaal wat negatief, maar dat gaat na 'n paar nachtjes goed slapen wel weer over.

Echt feest, of...

...politiek plagerijtje?!

Vanmorgen was er niet veel lesgeven bij. Het 3-jarig bestaan van Preah Vihear als officieel eigendom van Cambodja (op de lijst van wereld erfgoed van UNESCO) werd gevierd. Voor mij was het niet meer dan 20 minuten lang schreeuwen, met Cambodjaanse vlaggetjes wapperen en een of ander nationalistisch lied zingen. Preah Vihear is een van de hoofdredenen van de grensgevechten tussen Cambodja en Thailand. Getouwtrek om een eeuwenoude tempel...maf. Vraag me af waarom je dat dan zo uitbundig moet vieren...is het om het de Thais er nog eens eventjes in te wrijven of zijn ze er nou echt zo blij mee? Het antwoord moet ik helaas verstek laten gaan...

Als laatste nog een filmpje van de vlaggetjesgekte (lage kwaliteit, mobieltje)

Weltruste

PS. Helaas voor dit keer, de volgende keer meer foto's!