Prettige weetjewel & Diefstal

Ho-ho-ho,

Het is weer bijna tijd voor de volgende december-baardmans, met zijn bierpens, zuipneus, rubberlaarzen, zak kado's en slee met rendieren. Geen ene moer met kerstmis te doen maar bedacht door de maffe Amerikanen. Kerst zoals wij dat in Nederland kennen (of zeg maar gerust "kenden"), met opgetuigde boom, kribbe met kindje Jezus, om 11 uur s'avonds naar de nachtmis, daarna elkaar zalig kerstfeest wensen ons volproppend met tafels vol eten (bang om honger te lijden?), dat heb ik eigenlijk wel gehad. Totdat we uiteindelijk geen boe-of-bah meer kunnen zeggen, ach...doe nog maar een kerstkransje, of nee...'n zalmsoesje...of warm die konijnenpoot nog maar ff op voor "de honger die nog moet komen", zoals dat vroeger gezegd werd als je niet wilde eten. En weet je wat, we geven die zwerver of die zigeuner met accordeon (die we normaal met ogen op oneindig gericht voorbij lopen) ook es 'n keer 5 euro. We zitten toch in de gulle kerstsfeer! Waarom moet dat dan per se met kerst? Kunnen we het niet een beetje over het jaar verdelen en gemiddeld gewoon elke dag wat aardiger voor elkaar zijn...?

OK...die mening even terzijde geschoven, ik heb kerst 2 jaar lang echt gemist! Hoe maf klinkt dat, als je net allerlei meningen hebt uitgespuid die het tegendeel beweren. Nou...vorig jaar heb ik mezelf op kerstavond vol gegoten met alcohol om daarna in een hoekje van de straat een kwartier lang als een kleuter (die voor straf in de hoek moet) staan huilen, snottebellen incluis. Ik ben er achter dat de reden de hele sfeer van het samenzijn is, samen met je familie en vrienden in Nederland. Als je dan alleen (ok...ik woon en leef niet alleen in Cambodja) als vreemdeling aan de andere kant van de wereld woont, gewoon aan't werk bent en vervolgens omringd word met kerstversiering, leerlingen die mekaar én jou kadootjes geven en daarna ook nog "Last Christmas" van Wham en andere klassiekers onvermijdelijk overal uit de speakers hoort galmen, neem maar van mij aan: dan krijg je het toch even kwaad. Je word plotseling (na de eerste pul bier, met "Blue Christmas" van Elvis Presley) de kerst-melancholiek ingesleurd. Bats!!! Recht in je gezicht...

Liggen te zeveren om kerst...rare vogel!

"Waar wil ik met dit verhaal naartoe?", zul je denken. Nou...ik ga vanavond ontslag nemen! Ik laat niemand, maar dan ook écht niemand mij deze kerst afnemen! Liza en Tim komen samen met kerst aan en dan ga ik lekker met Mam en Dara ("Ja", en Pitchu) kerstmis vieren...of gewoon samenzijn, haha. Misschien koop ik wel een kunstboom kant-en-klaar opgetuigd ($20,= , krijg je in Nederland nog geen tak voor). Zo kan ik de laatste weken met mam nog genieten en nadat pap weer terug gaat (die komt van 9 tot 17Januari), ga ik wel weer aan de slag. Ik heb al een sollicitatie gehad en nog een paar in 't vooruitzicht, dus ik zit vol goeie moed dat ik snel wat anders heb.

...en weg ben ik

Even terug naar afgelopen weekend. We zouden Zaterdagmorgen om half 8 vertrekken met de auto van Dara's zus en schoonbroer. Maar ja zoals de ervaring bewijst...er is in Cambodja altijd wat! Meestal behoren zij tot de zeldzame groep mensen die wel op tijd komen als ze erop uit gaan, ware het niet dat de accu niet werkte. Half 7 waren we wakker en om 7 uur stond ik al in de startblokken. Om 10 uur vertrokken we dan eindelijk en rond 3 uur zaten we in "Kep" met z'n allen heerlijk in een mini-resort, in een luxe bungalow met zwembad.

Bed goedgekeurd!

Pitchu wil alles kunnen zien, ook in de auto!

Mam en ik in de bungalow

Naar de befaamde krabbenmarkt waar Kep zo befaamd om is, eten in een strohut met bamboe bodem, bekleed met stukken plastic tafellaken van "de Blokker" en uitzicht over de zee. 4 Kilo krab en 2 kilo garnalen verslonden met rijst in een piepschuim bakje met plasic lepel...alles soppen in chilisaus. Soort "piknikken" maar dan op z'n Cambodjaans.

Nog levende krab...

Vuurtje stoken...

Gekookt, en dus niet meer levend, duh...!

Mam in picknick-hut met blokker tafelkleed

Lekker relaxen aan het zwembad en hier en daar 'n pilsje snaaien, het is tenslotte vakantie! s' Avonds naar een restaurantje waar mam zichtbaar geniet van spaghetti carbonara. Eén keer aziatisch per dag vindt ze wel genoeg, maar klagen over het eten doet ze niet echt. Dara plus familie hebben net daarvoor nog de krabben en garnalen opgepeuzeld in de bungalow, dus die zijn tevreden met fruit-shakes. s' Morgens haar pangeroosterde bammetje met gestampte muisjes of honing en 'n mok nescafé erbij en niks kan meer stuk! Ook de volgende ochtend (na een heerlijke diepe slaap) wordt ik gewekt door mam, die weer volop praat in haar slaap, meestal in een zwaar gevecht verwikkeld. Na een heerlijke hete douche (ik heb thuis enkel koud) een westers verwenontbijt met jus, spiegeleieren en brood met jam. Ook lekker zo op z'n tijd! Nu even 'n keer lekker veel foto's; tja, de camera moet gebruikt worden duss.....

Bibi giert van plezier in het zwembad

Dara met zijn schoonbroer en neefje

Dara, zijn zus (Dary...wat origineel) en mam, in vogelperspectief

Origineel gedecoreerde betonnen trapjes

Klein paradijsje...

Ook Pitchu voelt zich net een koningin

Koninklijk ontbijt...geweldig!

Dara en Oudom (spreek uit; oedom), zoals z'n neefjes' echte naam luidt

Zonder woorden...

Daarna naar de pier van Kep en in een overmaatse houten schuit naar "Koh Tunsai", vertaald "Konijnen-eiland", waarbij ik je alvast kan verklappen dat er ook dit keer geen enkel konijn mijn pad heeft gekruisd, slechts hordes zwerfhonden die allemaal de liefde willen bedrijven met onze "loopse teef" Pitchu! De zee was wat wild en Dara lag als een klein kind doodsbang op mijn schoot. De hele dag heerlijk lui op het strand gehangen met wat tijdschriften en lekkere loungemuziek. Nog een zonsondergang-wandeling met mam en Dara gemaakt waarbij we een ouderwets Khmer dorp doorkruisten en 'n half uurtje zijn blijven hangen. Op de terugweg schampte ik mijn voet langs een droog touw van een in het strand verankerde schuit. Er was wat huis weggeschrapt, maar ik had niet verwacht dat ik daar tot op de dag van vandaag nog steeds last van hebben. Het is aan het zweren en jeuken geslagen en na een volle week is het gelukkig een droge korst.

Pitchu voor de 2e keer in haar jonge leventje op de boot naar "Koh Tunsay"

Mam op het strand met haar nieuwe hobby; dikke boeken lezen!

Verlaten strand aan de andere kant van het eiland

Eilandbewoners

...en weer een dag voorbij!

Nieuwe eilandbewoners hebben honger!

Terug...

...naar het vaste land

Gisteren zijn we eerst met Seca gaan ontbijten bij een vrij luxe restaurant, maar alleen om het feit dat we 4 coupons hadden, dus...gratis. Een dollar fooi is dan snel gegeven, haha! Daarna naar "Kin Svay", een befaamde piknikplek (ja...we blijven eraan!) voor Cambodjanen. Zelfde verhaal; bamboe hutten aan de rivier, daarbij een markt waar je alles kunt kopen wat eetbaar is, ook de voor westerlingen minder smakelijke zaken zoals schildpadden, slangen, insecten. Verder kletsen eten en hangen in hangmatten. Helaas had mam een lichte migraine, Dara keelpijn en Seca apres-scheiding symptomen, wat er op neer kwam dat niemand at en ik voor 25 dollar aan voedsel mee naar huis kon sleuren. Ach, heb in elk geval lekker gehangen met koud bier erbij, en ik had er niet veel minder honger om. Pitchu natuurlijk ook niet!

Dara & Seca op de eet-markt van "Kin Svay"

Nog even wat "aparte" snackjes!

Ander nieuws: Liza reist momenteel met Tim samen door Thailand. Aangezien ze niet zozeer geïnteresseerd is in fenomenen als facebook (in tegenstelling tot zowat 96% van de overige 22-jarige wereldbevolking met gemiddeld 361 online vrienden), is ze moeilijk te "contacten". Ze had voor vertrek zo'n toch een "profiel" aangemaakt en heeft geloof ik 6 vrienden. Ik probeerde er wat vlugger nieuws meer los te krijgen, want zelfs ik ben slachtoffer geworden van dit digitaal "sociaal" virus (met als excuus: in contact blijven met familie en vrienden), maar dat wilde niet zo lukken. Heb pap ge-sms't voor haar nummer, want ze heeft nu klaarblijkelijk een "Noodnummer".

Zomaar 'n pup, maar met dezelfe naam als mijn vorige hond: "Snowy"

Na een sms, belt ze me plotseling: Ja...uh, we landen morgen op het vliegveld van Phnom Penh... lekker op tijd! Maar ik ben erg blij dat ze komt. Ze hadden er net een busreis van Ko Samui naar Bangkok op zitten, daar had ze haar neus al van vol...geen backpackers-mentaliteit...was een beetje te voorzien. In februari 2010 had ze al eens een door mij geboekte kamer omgeboekt omdat het zonder warmwatervoorziening was, dus ik zag al een buitje hangen toen ze me mailde dat ze een rondreis (waarschijnlijk met een samsonite koffer) ging maken, haha.

Heb zaterdag mijn werk opgezegd en moet zeggen; eengeweldige opluchting. Ook al heb ik nog geen nieuwe baan ik heb goede alternatieven in 't vooruitzicht en de negativiteit valt helemaal van me af. Morgenvroeg mijn 2e sollicitatie als leraar. Maar over een dik uur eerst Liza en Tim ophalen. Heb Dara een welkomst-taart laten halen en we hebben gister al een kamer voor ze geboekt op een steenworp afstand van ons appartementje. Het is behoorlijk druk in het restaurant maar ik heb gezegd om 9 uur ben ik weg naar het vliegveld, druk of niet druk...krijg er nu wat meer lak aan, volgende week zullen ze het helemaal zonder mijn bemoeienis moeten doen.

Dreaming of a white Christmas? Droom maar verder dan want dat zal hier nooit gebeuren!

Vanmorgen ben ik niet gaan werken...niet omdat ik niet wilde, maar om een andere onprettige reden: Ik loop de trap af om mijn brommer te gaan pakken...hebben ze mijn lamp en compleet dashboard gestolen. Dus ook geen contactslot! Gewoon in het trappenhuis, de brutaliteit. Maar goed dat Dara af en toe bezeten is van de dingen afsluiten, want ik heb maar liefst 3 sloten op mijn brommer. Stuurslot, hangslot voor standaardvergrendeling en hangslot met ketting aan de trapleuning. Was dat niet zo geweest, dan was de brommer dus helemaal weggeweest. En dat op klaarlichte dag! Zonder brommer kan ik hier geen kant op, dus ik ben blij met Dara's afsluit-paranoia. Kostte wel weer 20 dollar (met een nep-display), maar goed ik kan weer rijden...Cambodja...alle medailles hebben twee kanten!

...en bedankt!

Groet en tot de volgende keer maar weer, oh ja...en voor degenen die niet zonder kunnen: fijne kerstdagen en een blablabla!

Rust in mijn hoofd & alles wordt helderder

Hallo weer es,

De donkere wolken om mijn hoofd zijn weer wat opgeklaard. Afgelopen zaterdagnacht geen oog dichtgedaan, zo kwaad was ik. Ik weet in elk geval een ding zeker, ik zal nooit meer voor een rijke Cambodjaan werken. Je wordt gebruikt als een wegwerpaansteker. Als het laatste gas eruit is geperst...hup, weg ermee! Wat ik ook voor mezelf al heb besloten is dat ik niet langer dan een maand wil blijven, gewoon zomaar...als goed voornemen voor het nieuwe jaar!

Het is inmiddels weer wat opgeklaard...in mijn hoofd!

Afgelopen zondag ben ik met Kanha naar de markt gegaan, want ik had haar een paar nieuwe schoenen beloofd. Het paar dat ik haar in mei van Tineke's sponsorgeld had gekocht was versleten, is ook alweer zo'n dikke 6 maanden geleden. En wat kost zo'n paar nou helemaal: 5 dollar! Nou hup, ook nog maar 2 sokken erbij, nieuwe slippers, want het paar dat ze droeg waren geleend en oké, ze doet erg haar best op school, dus een oplaadbare LED bureaulamp is ook geen verspilling. Ze glom van blijdschap, en dat voor 'n paar dollar aan spul, mooi toch?! Met mam en Dara lunch gepikt op z'n zuid Amerikaans. Dara 'n flinke burger en mam en ik deelden een burito set met koffie en voor mij (ja zondag he...) pils. Voor Cambodjaanse begrippen prijzig ($22,=), maar mam en wijzelf ook, vonden het heerlijk...kregen de gigantische porties met moeite naar binnengewerkt.

Kanha strijkt de hemden van Mr.Sopha, ze is goed bezig!

Ravy...een van mijn voormalige AAA-leerlingen

Kanha op zoek naar een nieuw paar stappers...

Daarna stof gekocht, voor mij voor 3 broeken, mam ook... ligt nu nog thuis op tafel...moet nog aangemeten en dan gemaakt, kosten bij elkaar zijn $50,=...krijg je in Nederland nog niet één fatsoenlijke broek voor. Dara had net 2 nieuwe broeken met shirts erbij, dus die krijgt ff niks...heeft al genoeg geprofiteerd de laatste weken, haha! Nog bij Nari (beste vriendin van Dara, inmiddels ook een goeie vriendin van mij) langs geweest. Zij heeft sinds 6 weken 'n zoontje (was vergeten te vertellen) en moet volgende week weer aan de slag om brood op de plank te krijgen voor de familie. Ze wonen met z'n 12en (!) in een woning amper anderhalf keer zo groot als ons appartementje. De geboorte van haar kleine was nog een hele klus. Ze was zó bang om te bevallen, dat ze op het nippertje besloten een keizersnee te doen, uiteraard cash vooraf betalen...$600!

Mam met de "kleine" van Nari

Dara & Nari (met haar maffe huiskostuum)

 Ze hebben hier geen VGZ of Zilveren Kruis en 600 Amerikaanse flappen is voor veel Cambodjanen een jaarsalaris, dus je kunt wel nagaan dat dat nu terugverdiend moet worden. Haar moeder zorgt dan voor de kleine...en nog 3 kleinkinderen. Die keizersnee was overigens een wijs besluit. Ik had er nog nooit van gehoord in Cambodja maar de kleine had een geboortegewicht van maar liefst 10 pond! Ongehoord voor een Cambodjaanse baby...laat staan voor een westers kind. Had ze een gewone bevalling gekozen, dan zou ze waarschijnlijk uit elkaar gescheurd zijn en had ze het misschien niet overleefd.

Mam & Ik met de ouders van Nari

10 pond...schoon aan de haak!

Daarna moest Dara eerst een flink middagdutje doen anders raakt ie uit balans. Later die avond zijn we met Seca (een andere "beste vriendin" van Dara) en haar Spaanse collega "Nathalie" gaan eten, op z'n Cambodjaans. We waren uitgenodigd omdat we 2 dagen op haar pup "Hummer" hadden gepast. Hummer (je weet wel zo'n gigantische legerjeep) is een pup van 8 kilo die zijn naam waardig is. Hij eet alles en legt 3 tot 4 maal daags bruine mokka-cadeautjes van 'n pond, waarbij Pitchu's uitwerpselen met konijnenkeutels vergeleken kunnen worden. Afijn, terug naar het restaurant...Plastic stoeltjes- en tafelkleden, closetrol in kunststof houder ter vervanging van servetten, allerlei gerechten en dipjes op tafel, eten met stokjes en (als dat niet lukt) je handen, bier erbij uiteraard...ondertussen Pitchu voeren, want die was er ook gewoon bij. Mam vond het wederom heerlijk, mooi! Ik hoefde toch niet te rijden en Seca dropte ons daarna weer af op het terras.

Nathalie & Seca in "plastic-stoeltjes-paradijs", tafeltje dekje!

Hummer...'n kalf van 'n pup!

Aangezien we met de tuktuk naar huis gingen, hoefde ik mezelf niet aan banden te leggen qua alcoholconsumptie, dus het bier (50cent voor 'n pul, haaa!) vloeide rijkelijk. Nathalie vergezelde ons want het was haar laatste avond. Ze werkt net als Seca voor een reisbureau en moet 'n aantal keer per jaar op onderzoek in landen verspreid over de hele aardbol. Nieuwe hotels, bezienswaardigheden, restaurants et cetera vinden voor haar werkgever op kosten van de zaak. "Zal wel 'n rotbaan zijn, hè?...gapte ik.

Man & ik, vorige week in "Mangosteen restaurant & bar"

Maandagochtend was ik nog doodmoe van het slaaptekort, opgelopen door "het nieuws", dus ik besloot om iets aan die vermoeidheid te doen, namelijk; allereerst een uur later beginnen en daarna...helemaal niets! Ik ben voor de verandering de hele dag op mijn luie reet blijven zitten, wat gesurft op internet, tijdschriften gelezen en een extra lange middagpauze genomen...Zo! Lekker de manager uithangen, wederom "op z'n Cambodjaans" om de verloren tijd eens ff lekker terug te verdienen. Aangezien ik die over-over-uren toch van zelangzalzeleven nooit meer terug krijg, ben ik dat al zo'n beetje de hele week aan 't doen...met wat werken erbij...maar dan echt alleen in de piekuren. Of ik nou wel of niet "écht" aan 't werk ben op m'n laptop dat ziet het personeel niet en mijn werkgever even min. Ik had het niet verwacht van mezelf, maar het voelt stiekum goed. Niet om mensen te kloten, maar omdat ik het dit keer heb verdiend, verdomme!

Deze week, net als deze kat lekker lanterfanten, welverdiend!

Ik heb vandaag mijn CV geüpdatet en ga morgen eens wat sollicitatie brieven rondsturen en wat balletjes opgooien, met mijn gedachten uitreikend naar een nieuwe baan in januari. Desnoods toch maar terug naar school, wat altijd nog beter betaald. Ik kan dan tijdens de vrije uren wat meer tijd besteden aan het zoeken van een nieuwe uitdaging en ook weer aan mijn stichtingsdoeleinden. Zie je nou...ik ben alweer veel positiever gestemd.

Je moet het alleen even inzien (Leon, haha!)

Waar ik in elk geval deze week achter ben gekomen (Dara had al zachtjes gewaarschuwd) is dat rijke Cambodjanen alleen maar nóg sneller nóg rijker willen worden, meestal over de rug van de minder bedeelden en of jij hun daarbij nou helpt of niet, maakt geen drol uit. Dat kleinerende gedrag stond me van begin af aan al wat tegen...had ik maar wat meer op mijn gevoel vertrouwd. Terwijl ik typ, worden al mijn gedachten steeds helderder. Hoe ze nou denken een zaak te runnen is me nog steeds een raadsel. De hele familie bemoeit zich continu met van alles en nog wat, snauwt het personeel af alsof ze het tegen een stel honden hebben en vooral de moeders lijken hier altijd het laatste woord te hebben. Waarschijnlijk was het ook haar besluit om mij op0 een achterbakse manier te lozen en niet de eigenaresse zelf. Ze verwachten dat een gloednieuwe tent binnen een kwartaal loopt als een verkouden neus. Investeren in goed personeel, adverteren, promoten kost gewoon geld, maar ze steken het liever in een nog nieuwere Mercedes. De tijd zal het (ze) leren. Ik zal in elk geval de volgende keer niet meer zoveel van mezelf geven en beter op mijn hoede zijn, laten we zeggen: "Een goede les voor de toekomst"en "vertrouw meer op je intuïtie".

Leren vertrouwen op je intuitie is moeilijk en kost tijd, maar ik kom er wel!

Ik heb zaterdag vrij (human rights day) en zondags is mijn vaste vrije dag. bovendien was die vrije zaterdag gisteren verplaatst (weer door moeder de baas, haha) naar maandag maar ik heb gewoon volgehouden dat ik al geboekt had, dus heb ik maandag ook vrij, lekker puh! Dus...dit weekend ga ik lekker met Dara, Seca, Mam en Pitchu relaxen op een eilandje waar verder echt geen reet te doen is...heerlijk! Het heet "Rabbit island" (weet je nog Tineke?) ofwel "Konijneneiland". Heb in april geen enkel konijn gezien, maar dat zal wel aan mij liggen...wie weet misschien dit keer...

Mam & Dara, vorige week aan 't zwembad...

...komend weekend zal zeker niet minder relaxed zijn!

Dankjewel voor het lezen van mijn gedachtengoed en jullie steun via alle lieve berichtjes...had ik even nodig.

Tot snel

Hart uitkotsen!

Zoals je waarschijnlijk aan de blogtitel al kunt zien ga ik nu weer even gif spuien.

Ik heb plotsklaps de neus vol van Cambodja en zijn Cambodjanen...nee wacht even...dat zou niet eerlijk zijn. Ik heb het gehad met de welgestelde Cambodjanen...misschien ook niet goed gekozen, maar ff duidelijkheid...

Ik zag het al een beetje aankomen de laatste weken. Het humeur van mijn werkgeefster liet vaak te wensen over. Niet ten opzichte van mij, maar ten opzichte van de rest van het (Cambodjaanse personeel) was ze vaak flink kortaf. Ik moet ook toegeven dat ik mijn voorgevoelens al had maar soms wil je het gewoon niet weten of inzien en ga je lekker doooooor, voor het goeie doel...zeg maar.

"WAAR HEB JE HET NOU IN GODSNAAM OVER!", zal iedereen nu ongetwijfeld denken. Ik ben f*king pissed...woedend...kon iemand iets aandoen als me op dit moment ook maar iets in de weg gelegd zou worden. Gisteren zat mijn proeftijd erop (3 maanden) en ik heb me al lekker genesteld in "mijn plek", alles loopt beter, iedereen weet wat hem/haar te doen staat. Ik heb nu meer tijd voor andere managers-taken. Ik zet marketing ideeen op, bezoek reisbureaus en de rest heb ik al in het vorige blogbericht verteld. Dus vandaag had ik (half uur geleden) een soort van beoordelingsgesprek. Net daarvoor een hele uiteenzetting van "hoe ik de dingen zou aanpakken" en uiteindelijk samen besloten hoe we het daadwerkelijk gaan aanpakken. Ware het niet dat...

...Ik tijdens het beoordelingsgesprek te horen kreeg, dat wegens kostenverlaging ook de lonen omlaag moeten. Ik dacht eerder aan opslag, dan aan een loonsverlaging. Heb nog nooit van m'n leven zoveel uur in zo'n korte tijd gewerkt. Om precies te zijn 849 uur in 3 maanden. Gemiddeld 11,5 uur per dag! En nu ik toch bezig ben: ik verdien $1000,= per maand (ca. €700) per maand), dus heb me hier de pleuris liggen werken voor gemiddeld $3,49 per uur (€2,45)...welke gek zou dat in Nederland doen, met alle bijbehorende verantwoordelijkheid. Ja, ik dacht...wat je erin stopt, krijg je uiteindelijk ook wel 'n keer terug. Nu denk ik: was ik maar leraar gebleven, dan had ik al die vrije tijd in een echt goed doel kunnen steken.

Wat is nu de situatie. Ze kan me nog maar 60% van mijn loon blijven betalen, wat wil zeggen $600,=! Als leraar werkte ik 4,5 uur per dag en verdiende ik dat al. Ok nog wat extra uren, maar geen 11,5 per dag. Elk weekend vrij, enorm veel vakantie elk jaar en minder verantwoordelijkheid. "Ik heb veel respect voor wat je voor me gedaan hebt, ik wil je niet kwijt en asjeblieft vat het niet persoonlijk op. We hebben deze maand goed gedraaid, maar we maken nog steeds verlies, dus ik kan je gewoon niet meer betalen. Mijn ouders steunen het restaurant financieel niet meer, en...en...en...Ik begrijp het ook als je hier niet meer zou kunnen of willen werken, blablablabla"...jaja...rij jij maar lekker verder in je mercedes cl300 denk ik dan! Niet uit afgunst overigens, maar meer uit frustratie.

Het liefste zou ik nu gewoon meteen gaan en zeggen: zoek het dan ook maar lekker uit, want ik ga écht niet voor 2 eurie per uur werken (de loonsverlaging gaat nml. vandaag in), daar heb ik net wat teveel eigenwaarde voor. Het is nu 22.00 uur en heb me vanaf "de mededeling" , 2 uur geleden niet meer bewogen. Weet ook niet of ik me de komende dagen veel ga bewegen, ik voel me emotioneel verlamd en gekwetst. Ik vraag me soms af hoe de gemiddelde Cambodjaan zich wel niet moet voelen, met een loon van $60-80 per maand voor een fulltime baan. Die gedachte maakt het allemaal wat draaglijker, maar momenteel niet gemakkelijker.

WAT MOET IK HIER NU MEE? Ik ga echt niet voor nog minder werken. Is dit een teken? Waarom moet dit nu gebeuren? Ik kom er even niet op. Misschien moet ik het even laten rusten... Ik wil helemaal niet meer lesgeven, ik zat net weer terug in mijn wereldje. Moet ik gaan netwerken? Ik wil niet terug naar Nederland! Ik zou geen dag zonder Dara willen en al helemaal niet zonder Pitchu! Gloeiende, genakende, verdommese, klote...arghhh!

ff genoeg geklaagd... en dit keer geen foto's, zou niet weten waarvan!

Adverteren, promoten en mam vermaken

Beste iedereen,

Ik vind het allemaal een beetje vermoeiend de laaste 2 weken. Ik heb een licht schuldgevoel en ook wat vermoeidheid die soms letterlijk tot op het bot gaat. Restaurantje spelen blijkt moeilijker dan toen ik het in de kleuterklas of in bad uitoefende, toen ik pakweg 6 jaar oud was, vooral als je werkgever uit een andere cultuur komt en zelf af en toe niet weet wat ze wil. Hak verdomme es een knoop door!

Gedeelte van mijn bedienend personeel...

Ik dacht het vanaf 'n week of 2 geleden ietsje rustiger aan te gaan doen, maar er komt maar niks van, er komt alleen meer bij. Reisbureaus uitselecteren en bezoeken om ze zodoende een contract aan te smeren om hun reisgroepen naar ons restaurant te brengen. Nou ben ik niet bepaald een "marketing ster" (voel daar gewoon niet zoveel voor) maar dat hoort nu eenmaal bij het manager-zijn. Ondanks dat heb ik 4 van de 5 bezochte kandidaten al aan de haak geslagen (vlotte babbel heb ik gelukkig wel), wat natuurlijk niet betekend dat ze al hun gasten verplicht in onze "toko" moeten dumpen voor hun middag- of avondhap, maar nieuwe plekken zijn vaak wel meer in trek.

...en een paar uit de keuken

Af en toe ben ik net een student met 5 bijbaantjes. Folders op strategische plekken leggen, soms zelfs stiekem ergens neerleggen, kerstmenu's bedenken (ja ook hier, pfff!), klantenkaarten en kortingsacties bedenken, gastheertje spelen, mond-tot-mond reclame maken, klachtenbehandeling, boekingen, sollicitatiegesprekken, tientallen vertegenwoordigers aanhoren die hun product aan me willen slijten en GA MAAR DOOR!

Op weg om een stofzuiger te kopen!

Het lichte schuldgevoel dat ik ervaar ligt in het feit dat ik liever had gehad dat ik dit werk net 'n paar maandjes later had kunnen beginnen, zodat ik wat meer tijd met mam had kunnen doorbrengen om haar wat meer in te wijden in het gevoel van "leven in Cambodja". Nu heb ik daar 1 dag in de week tijd voor, wat uiteindelijk neer komt op ongeveer één volle week voordat ze weer teruggaat. Dara probeert ook wat extra tijd vrij te maken voor zijn schoonmoeder, maar hij moet ook gewoon werken. Ik wil even niet vooruit kijken naar kerst, want ook dan moet ik waarschijnlijk werken, dus...Het staat me allemaal ff tegen.

Lekker lui op 'n schommelbank

Vorige week ben ik met mam voor het eerst naar AAA gegaan. Ze werd met open armen ontvangen en ik had haar al gewaarschuwd... We gingen rond 4 uur s' middags en ik gokte om 6 uur thuis te zijn want Dara zou koken. Maar...zoals ik al had kunnen weten: theetje drinken, foto's van Apsara dansers kijken, eten, 'n alcoholische versnapering en nog meer eten. Steeds kleine beetjes, maar toch... Tegen de tijd dat we beleefd ons vertrek aankondigden en nog bedankjes hier en daar kregen voor de meegebrachte cakejes en snoepjes was was het inmiddels al half 8. Pitchu had zich weer eens helemaal uitgeleefd met Lulu, haar hondenvriendje op de Apsara, want thuis aangekomen is ze gaan liggen en heeft zich niet meer bewogen. Dara heeft gelukkig niet zo'n moeite met de tijd, want die kwam nog later thuis...dus dat kwam goed uit!

Kanha ziet er goed verzorgd uit en gaat erg graag naar school

Mam met Metry, de Apsara danslerares

Ik met de man van Metry (Sopha), zoon & dochter

Kleine bandiet, buurjongetje van de AAA

Ik heb inmiddels eindelijk een nieuw fotocameraatje, met dank aan de familie en ook nog een donatie van mam. Ik vond dat wel genoeg maar ze wilde nog per se een stofzuiger kopen. Dara had daar niet zoveel mee en bleef zo'n beetje bij de "LCD-3D TV's" hangen (ja in je dromen!) totdat we uiteindelijk gingen voor een "zakloos" exemplaar dat flink kon zuigen. Dara kon de zin er nog steeds niet van inzien en dacht alleen maar aan het stroomverbruik van het 1800watt-monstertje, totdat we demonstreerden wat er allemaal mee kon. Binnen 10 minuten zat er een halve jas aan Pitchu-haren in het reservoir, waarna Dara toch nog overtuigd raakte. Hij dacht vorige week nog dat Pitchu ziek was omdat ze haar vacht wisselde. Nadat mam nog meldde dat dat tot 3 keer toe per jaar kan gebeuren, was onze nieuwe aanwinst in een klap een mega uitvinding! Ik ben alleen maar blij dat ik na 2 jaar eindelijk een stofzuiger heb, wilde er gewoon geen dollar aan uitgeven...

Eén van de maffe funkties van mijn nieuwe cameraatje

Afgelopen zaterdag-avond wat vroeger vrij genomen om met mam en Dara naar een Apsara-dansuitvoering te gaan. Ik moest me al een beetje haasten om op tijd te zijn (mam stond beneden al te wachten) en Dara was zoals gewoonlijk laat. "Kun je nog 10 minuten wachten?" "Nee, de show begint al". "Oké dan kom ik wel na, ik weet waar het is". De show was net bezig dus we hadden niks gemist. Dara kwam halverwege, dus maar goed dat ik meteen vertrokken was. Mam genoot ervan en zelfs Dara vond wat ie nog net te zien kreeg erg "beautiful"! Alleen jammer dat ik in mijn haast de camera weer eens was vergeten, volgende keer dan maar.

Pitchu d'r vrijer, Lu-lu

Zondag zijn we lekker gaan zwemmen en daarna uit eten met Jochen, want die is inmiddels weer hier. We gaan nog uitgebreid praten over onze plannen, maar hij had net 26 uur reizen achter de rug. Nadat Jochen met wallen onder zijn ogen naar zijn hotel vertrok, zijn we met zijn vieren (incl. Hond) nog 'n dikke 2 uur lekker bij de boulevard op het terras gaan hangen. Heerlijk genoten!

Lekker op het terras met 'n pul bier

...Pitchu ook gewoon mee!

Mam is vandaag net hersteld van een flinke migraine. Gelukkig houdt ze zichzelf wel bezig. Pitchu verveelt haar continu met haar speeltjes, ze heeft een 276 bladzijdes tellend boek uitgelezen, we hebben hier 3 filmkanalen en een honderdtal (illegale, doch goeie kwaliteit) DVD's en s'avonds leeft ze zich uit op skype. Ze durft alleen nog niet buiten te gaan wandelen met Pitchu omdat ze niet weet hoe ze de weg terug moet vinden. Ze spreekt nauwelijks Engels en al helemaal geen Khmer en "allesziet er hetzelfde uit", zegt ze.

Moet weer aan 't werk, tot gauw!

ps. nog ff een maf slow-motion filmpje, gemaakt met mijn nieuwe spele-dingetje!