Afscheid puppy's & Leuke hulpacties uit Nederland

Daarrrr ben ik weer...

Even terug waar ik gebleven was. Halverwege de vakantie;

Dag 5: Chiang Mai, Loi Krathong (waterfestival 2e dag)

Vandaag stond helemaal in het teken van waterfestival. Het festival duurt officieel drie dagen en de middelste, tijdens volle maan, is de belangrijkste. Een leuke gelegenheid om Dara de "Doi Suthep"  Tempel te laten zien, die bijna op de top van de gelijknamige berg (1676 meter) ligt. Ik bezocht dit monument al in 2001 samen met Annelies, toen al een hele beleving. Op zich al een hele klim met de brommer. Een waardig bezoeker neemt daarna nog eens de moeite om de 309 treden naar de ingang van de pagode zelf te beklimmen. De enige kleine tegenvaller vond ik dat je als buitenlander entree moet betalen, volgens diverse bronnen voor een tramrit naar boven zodat je de trap kunt overslaan, alleen heb ik dat trammetje ook de 2e keer niet kunnen bespeuren. Ook strookt het mijns inziens enigszins met het boeddhistisch gedachtegoed om geld te vragen...maar allee. Zoals verwacht begon Dara onderaan de trap al te klagen.

Uitzicht halverwege de berg...een half beroerde Dara

Puf, puf...tis een hele klim!

Hmmm...waar is die tram?!

Eenmaal boven aangekomen, met een tussenpauze en wat overdreven gepuf van Dara was ik blij te zien dat hij het in elk geval de moeite waard vond...hij bracht zowaar een boeddhistisch ritueel ten uitvoer, normaal niet meer dan een aangeleerde must die hij liever mijdt. Waarschijnlijk zette de frisse berglucht en de ietwat magische sfeer (duizelig van de hoogte, haha!) wonderen in werking. Na een kleine regenbui, die Dara de gelegenheid gaf een lunch tot zich te nemen, daalden we weer af naar beneden. Terwijl Dara zijn kwaaltjes probeerde af te weren met alweer een "schoonheidsslaapje", ging ik opnieuw op een verkenningstocht, wat in Chiang Mai gemakkelijker gezegd is dan gedaan...alles is namelijk eenrichtingsverkeer. Mis je een afslag, dan mag je het hele rondje weer overnieuw doen. Als je de buurt niet kent, kan dat tot irritatie leiden...wat met Dara achterop al 2 keer was gelukt!

Trapje op...

...toch even respect voor Boeddha...

Naga...de beschermer van de tempel

Ceremonie aan de gang

 s' Avonds gingen we op zoek naar een mooi plekje om onze "Lana-ballonnen" af te steken. Ik had er tijdens mijn één-richting-toer twee gekocht. Een voor ons en een voor alle vrienden en familie...waarvan het filmpje getuige. Zo gauw de duisternis viel, werd het luchtruim gevuld met soms wel duizenden lichtjes. Dara liet een "Krathong" (versierd bootje gemaakt van bananenstam- en bladeren) te water samen met twee levende schildpadden...voor het geluk...Vuurwerk knetterde van alle kanten, zelfs in de "verboden zones"...politie kneep een oogje dicht.

Dara met "Krathong-bootje"

Hemel gevuld met Lana-ballonnen

Duizenden Krathongs te koop langs de rivier

 Vluchten van en naar Chiang Mai waren allemaal geannuleerd, zelfs wij hadden onze vlucht moeten omboeken naar een vroeger tijdstip. Het feest leek eindeloos door te gaan, want terwijl wij alweer onder de veren kropen, bleven er ballonnen de lucht in gaan en knalde het door tot de (inmiddels wakker geschrokken) vogeltjes weer begonnen te fluiten. Zoals ik al had verwacht en gehoopt, een memorabel en geweldig mooi feest om nooit meer te vergeten. De Thai kunnen er wat van!
 

We fly air asia!

Dag 6: Chiang Mai (water festival 3e en laatste dag)

Zeurdag! Het begon redelijk oké...ik had voor het eerst een werkelijk geweldige nachtrust gehad...al begon ik ook te verlangen naar Pitchu en de puppy's...maar hup, de pret niet bederven. Na een kort regenbuitje en een luie start, voor de lunch naar een hippie-achtig cafeetje. Lekker huisgebrand- en gebrouwen koffietje genipt, genoten van de verzameling frutsels. Er hing warempel een quote van onze eigen Drs. P. en een bordje "hippies welcome"...dus andere mensen minder welkom???

Typisch hippie sfeertje in Chiang Mai

Alleen hippies???

Dara bestelde een verse citroenthee voor zijn keel...en toen begon het. "De thee is zuur" (jah...citroen ís zuur!) "het brand in mijn keel"...dan drink je het toch niet! "Ik voel me niet lekker, ik wil terug naar het hotel"...Daar zit je dan, op je hotelkamer van je zuur verdiende centen op vakantie met iemand die al 3 keer gezegd heeft dat ie naar huis wil en zowat ieder moment van de dag klaagt om iets waar jij niks aan kan doen. Ik word daar kriebelig van en kan er persoonlijk niet zo goed mee om gaan. Uiteindelijk brak mijn geduld en zei ik iets te hard "dit is mijn laatste vakantie met jou in een ander land".  "Van nou af aan alleen nog in Cambodja en zo dicht mogelijk bij huis zodat ik elk moment van je gezeik af kan zijn"! Oeps...daarna twee flinke slagen met een kussen in mijn gezicht en een regen van verwijten en een complete huilbui. Na een afkoelingsperiode van ruim 20 minuten trok alles een beetje bij...was misschien even nodig?!

Drs. P...

...naast de Dalai Lama

Dara met de afgerichte kat van de wasserette

Ik ging alleen op zoek naar een uitgebreid vegetarisch diner, terwijl Dara voor de derde keer gekookte kip met rijst op de kamer opat. De rest van de dag bestond bovenal uit rustig inpakken en mentale voorbereiding op de vlucht naar Bangkok...de middag erna. Laat in de avond was hij opnieuw paniekerig en ik besloot hem naar het ziekenhuis te brengen zodat hij misschien eindelijk zou kalmeren. Daar, op een lege E.H.B.O. aangekomen (zusters en beveiliging dolden wat met een rolstoel) was hij toch wat in verlegenheid gebracht door mijn resolute besluit. Na eerst in gebrekkig Engels benaderd te zijn, kwam er gelukkig een jonge, duidelijk Engels sprekende arts die Dara kort onderzocht. Na een diagnostisch gesprek en een kijkje in zijn keel, stelde deze hem gerust met een gunstige (wist ik al) diagnose en een berg medicijnen. Ondertussen ging het festival vrolijk nog een laatste avond in herhaling...

Kleine greep uit Dara's medicijnkastje...is nog bescheiden!

Dag 7: Bangkok - Chiang Mai

De vlucht van Chiang Mai naar Bangkok was er een van de categorie "onnodig". We moesten terug via Bangkok, maar er gaat dezelfde dag geen vlieger meer naar Phnom Penh (tijd is te krap voor de overstap), dus hadden we moeten besluiten tijdens het boeken om de laatste 24 uur in Bangkok te blijven. Bangkok heb ik wel zo'n beetje gezien, dus de middag hebben we gebruikt om wat geld te verspillen aan decoratieve prullaria op de "Chatuchak weekend market", met als enige nadeel dat we zo'n 4 uur over een voor driekwart gesloten markt hebben rondgedoold...de markt begint officieel pas zaterdags en is dan 48 uur (!) aaneengesloten open.

Niet alles is goud wat er blinkt...

Het hotel (toren in midden)

Zonder pardon!

Dara heeft er overigens geen moeite mee om hier en daar onnodig geld te verspillen. Bijvoorbeeld medicijnen kopen en ze vervolgens niet gebruiken, eten laten verpieteren op de aanrecht of bergen kleren kopen en die vervolgens één of twee keer dragen, een eigenschap waar ik een broertje aan dood heb. Nou zijn die spullen hier vaak belachelijk goedkoop, maar het gaat mij om het principe. Ik besteed het liever aan mensen die het hard nodig hebben of koop er iets zinvols voor. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik langzaam in een ouwe zeur aan't veranderen ben en mijn energie beter in een meditatie kan steken...ik zal het proberen!

Vergeten foto; stel dwerg-papegaaien op 'n brommer in Chiang Mai

Dag 8: Bangkok - Phnom Penh

Vroeg in de ochtend gemediteerd op het bed, ontbeten in het "Bangkok City Hotel" en flink wat koffie (4 koppen) naar binnen geslagen om de wat korte nacht te overbruggen. Dara wat van het lopend buffet naar boven gebracht en naar het immens grote IT-paleis "Panthip plaza" gelopen, 5 etages vol met alles wat maar digitaal is. Ik wilde slechts op zoek naar een E-reader, zodat ik geen boeken meer hoef te laten printen...doch, nergens te vinden. Ik vond een klein winkeltje waar ze slechts 2 modellen op voorraad hadden...tegen een Hollywood-prijs. "Geen vraag naar in Azië", was de verklaring...en als ik naar mijn studenten kijk geloof ik dat. De gemiddelde Cambodjaan leest hooguit de krant...literatuur is ze veelal vreemd.

Deze had ik eigenlijk nodig...

Ik kwam uiteindelijk niet met lege handen naar buiten. Een externe dvd-brander en een netwerkstation (harde schijf) van 1 terabyte, draadloos via thuisnetwerk toegankelijk, bleven aan mijn handen plakken evenals een nieuwe flacon reinigingsspray voor mijn laptopscherm. Allemaal koopjes, daar zorg ik dan weer wel voor...bovendien had ik dat na alle computer-ellende wel verdiend vond ik. Kan ik weer een nieuwe collectie foto's beginnen aan te leggen...en dit keer dubbel back-uppen!

Kwam terug met deze doos in m'n klauwen!

De landing op "Phnom Penh International Airport" luidde het werkelijke einde van de vakantie in en de voortzetting van het reguliere leven...ik was blij weer thuis te zijn, vooral met het wederzien van de honden in het vooruitzicht. Het was een vakantie met ups en downs...eigenlijk vrij normaal, want zo is het leven nu eenmaal als je het eerlijk ten opzichte van jezelf bekijkt.

eindelijk mijn puppy's weer zien

De pups waren wederom als onkruid de lucht in geschoten en langzaam kleine hondjes geworden. Wilden alleen nog maar vrij rondlopen en vraten als kleine everzwijntjes. Dara moest de erop volgende morgen (zondag) alweer naar Vietnam, een conferentie voor zijn werk. Dus het rijk voor me alleen voor 4 dagen, maar ook de rommel van 4 rondhuppelende, piesende en schijtende mormels!

Kanende monstertjes...

Zondagnacht werd ik wakker gelikt door Pitchu. Ik keek op de klok; half 4..."scheer je weg", riep ik! Ze bleef echter aanhouden en uiteindelijk gehoorzaamde ik, in de veronderstelling dat er iets mis zou kunnen zijn. Na de inbraak ben ik wat meer op mijn hoede, dus nu ook. Ik opende de balkondeur, maar trof niks bijzonders aan. Inmiddels geheel ontwaakt besloot ik om de pisdoeken uit de wasverzachter te halen, uit te wringen en over het balkon te hangen. Terwijl ik op mijn knieën in de badkamer zat hoorde ik een bons en een luide krijs...ik wist meteen wat er gebeurd was...

genoeg gehad!

In paniek rende ik schreeuwend naar het balkon om het in mijn gedachten afgespeelde scenario waarheid te zien worden. Op straat lag de schaduw van een bewegingsloze pup. Ik rende met mijn sleutelbos naar beneden en als in een horrorfilm kon ik de juiste sleutel niet vinden en begon in ontdane staat te huilen. Uiteindelijk klikte het hangslot los en ik dacht dat een voorbijgaande brommer de pup had weggegrist...ze was echter in een hoek van de benedenwoning gekropen. Voorzichtig en buiten zinnen pakte ik de pup op en zag dat ze wonderwel nog leefde, zij het met een wat wazige blik in haar ogen. Mijn tranen wegvegend, liep ik naar boven en terwijl ik wat klusjes deed waakte ik de rest van de nacht over haar. Na de ochtendlessen heb ik alle 4 de pups naar de dierenarts gebracht voor hun vaccinatie en meteen de andere pup laten onderzoeken. Ze vertoonde geen enkele schram, ondanks dat het een val van 4 meter betrof! De dierenarts zei doodleuk, ze is een goeie springer...Cambodjanen hebben vrij wrede humor. Vanaf dat moment was het balkon verboden gebied. 

Elke hond was doodgevallen van zo'n hoogte...deze niet!

De rest van de week sliep ik gemiddeld 4 uur per nacht...het was net een mestfabriek. Gelukkig wist ik de pups na onophoudelijk corrigeren (op het mannetje na) aan te leren op een matje af te romen. Ook het eten was een slagveld...alsof ze er een katapult bij gebruikt hadden. Poten op het bord, 4 gezichten tegelijk erin. Ik was bekaf toen Dara donderdags in de avond thuis kwam. Zwarte kringen om mijn ogen en een oververmoeide geest zouden mij nog een dikke week najagen.

Netjes opgevoedt

De zaterdag zat ik met een punthoofd aan de bank gekluisterd, ik had geen energie om maar ergens naar toe te gaan. Zondags had ik alle moed bij elkaar geraapt en ging ik met wat kleine cadeautjes richting Apsara. Pitchu voor het eerst sinds ruim 2 maanden weer mee en heerlijk knutselen. Ik had een dierenposter gekocht en alle kids moesten een dier naschilderen.

Zelf ook meedoen; ik probeer een dolfijn

Wat betreft mijn stichting (Cambodja-kids) gaat alles langzaam echt de goede kant op. De samenwerking met Jochen belooft wat te worden. Hij heeft namelijk al een groepje welwillende mensen achter zich die in alle waarschijnlijkheid de Apsara school financieel willen gaan ondersteunen. Daarnaast een  plan voor een onderwijsfaciliteit willen realiseren die ik dan zal gaan runnen. Ik heb er echt zin in en hoop dat het door zal gaan.

Ondertussen zitten ze ook in Venlo niet stil. Zoals ik al in mijn laatste bericht vermeldde, zou er een artikel in de trompetter/E3 Journaal verschijnen over een Kerstactie in mijn oude stamkroeg. Eef en Louis Klaassens, de ex-uitbaters van café de Roeije Liëuw hebben sinds kort een magnefiek nieuw café met een proeflokaal geopend in het Ursulasteegje (door Venlonaren "Floddergats" genoemd). De spaarkas verhuisde mee en ter ere van hun eerste officiële activiteit werd er afgelopen zondag een kerstboom op het buitenterras opgetuigd.

Het kranten-artikel

De kerstboomdecoraties konden ter betaling van minimaal 1 Euro in de boom gehangen worden. De vergoeding hiervoor komt ten goede aan "Stichting Cambodja-Kids". Ook heeft de Stichting een eigen (boetevrij) nummer gekregen met de naam "Gleuf 48". Hierin kunnen leden (maar ook niet leden, uiteraard) hun overbodige kleingeld (papier mag ook, haha) dumpen. Wij als stichting, maar vooral ikzelf als uitvoerder van de directe activiteiten hier in Cambodja ben er bijzonder blij mee.

gooi maar in nr.48!

Ook in de knutselsfeer heb ik een leuke sponsoring in het vooruitzicht. Sjraar Klaassens, mijn voormalige zangleraar en hobbyist eerste klas steekt zijn nek uit voor de kids. Allereerst als financiële steun vanaf het prille begin in 2010, maar ook met een actie die zal worden gehouden op een door hem mede-georganiseerde hobby-beurs. Allereerst word er aandacht gevraagd middels een artikel, waarbij ook foto's zullen worden gebruikt. Het gaat hier met name om "stempelen". Afgelopen zondag had ik speciaal voor de foto's een stempel activiteit in de Apsara gehouden. Het begon met 4 "vaste" kids. Uiteindelijk kwamen er kids van alle kanten, zelfs wat ouderen. Het amusementsgehalte was hoog en iedereen was enthousiast. Uiteindelijk kwam ik zelfs materiaal tekort. Dit is tevens het doel van de actie. Na afloop van de beurs wordt overtollig stempelmateriaal verzamelt en verstuurd naar mij, zodat ik nog meer plezier met de kids hier kan beleven...geweldig!

Naar aanleiding van het artikel in de trompetter/E3 journaal werd ik bovendien benaderd door "De Limburger", de bekendste (betaalde) krant van Limburg...kortom al die publiciteit van de laatste tijd zal de stichting ten goede komen. Zo wordt geduld toch beloond.

Dikke pret

Het enige geduld dat veel energie van me vergt is wederom Kanha. Laatst sprak ik nog met lof over haar persoonlijke ontwikkelingen. Ze kon in haar eigen levensbehoefte voorzien, met wat steun van mij...betreft lesmateriaal en wat persoonlijke verzorgingsproducten. Helaas heb ik nu weer een achteruitgang moeten constateren. Afgelopen zaterdag belde ze me weer. Of ik kon helpen met nieuwe shampoo en wat andere spulletjes. Ik was wat slapjes, maar oké. Ik sprak met haar af in het winkelcentrum, zodat ik samen met haar de nodige cosmetica zou aanschaffen...geld geef ik nou eenmaal niet.

Ze maakt er weer een potje van!

Het begon al met het feit dat ze aankwam met een brommertaxi, die ik uiteindelijk moest betalen. Ik plaatste hier onmiddellijk een opmerking over...want als je eenmaal met je laat spelen...Lotion, douchegel, deodorant, shampoo, douchegel en zelfs waspoeder. Ik ben niet te beroerd...ik sta er zelf graag fris op en gun dat een ander ook. Voor Cambodjaanse begrippen toch nog een behoorlijke duit en als afsluiter nog een lunch op de koop toe. De $30,= die ik eraan besteedde, besteed ik amper per 2 weken aan de kids op de Apsara, inclusief materiaal en traktaties...maar goed.

Vandaag in mijn middagpauze...opnieuw telefoon. "Brother can you help me? I'm hunry...did not eat rice for one day", klonk er vertwijfeld aan de andere kant van de lijn. Ik ben voor de les naar haar toegereden en het bleek dat ze de afgelopen 3 dagen al bij een vriend rondhangt...daar af en toe wat eten bietst...en in hoge nood...mij belt. Wederom...preek, dat hebben we zo niet afgesproken. Allereerst is ze haar bijbaantje kwijt omdat van haar 3 studenten er nog maar 1 over was...niet genoeg om van rond te komen dus. Ze had al eerder (op advies van Dara) geprobeerd om weer bij het weeshuis aan te kloppen, maar die hebben haar na de vele problemen in het verleden (ze heeft haar boeltje 2 keer gepakt) geweigerd.

Nu kan ze haar huur niet meer betalen en heeft geen geld voor eten. Het klinkt misschien cru, maar ik heb haar vandaag geld gegeven voor een maaltijd en een enkeltje naar huis (tevens dichtbij het weeshuis) met een boodschap. "Hier heb je geld voor een maaltijd en een rit naar huis. Ik zou nog een keer bij de zusters aankloppen voor onderdak...en dan maar een keer echt goed je excuses aanbieden...ze zullen je heus niet laten stikken, maar aan jou de keus wat je met het geld ($10,=) doet. Als je je eigen keuzes wilt maken, ben je daar ook zelf verantwoordelijk voor.  Je mag me voorlopig niet meer bellen, als je een beslissing hebt gemaakt wat je gaat doen...dan hoor ik het wel, ik kan je voorlopig niet meer helpen". Hoe hard ook, er is geen andere manier om het duidelijk te maken en ik doe dit met pijn in mijn hart.

De eerste 2 verlaten het nest, in mijn schoudertas...

De nieuwe eigenaresse omarmt ze trots

Inmiddels heb ik afgelopen maandag twee pups bij de nieuwe eigenaar afgegeven...nog meer pijn in mijn hart...Dara heeft het flink te verduren gehad, want ik was niet te genieten. Gisteren, het moment waar ik bang voor was. Dara wilde er toch liever geen hond bij. Allereerst omdat we elke keer als we ergens naartoe gaan een oppas moeten regelen. Dara's zus wil nog wel op Pitchu passen voor 'n paar dagen, maar 2 honden is meteen een ander verhaal. Ook met vooruitblik op onze vakantie naar Nederland volgend jaar, is het misschien beter om maar één hond te hebben, want ik laat ze niet hier, een hele maand.

Nu ook nog de laatste 2

 Hoewel ik het met moeite van me af kan zetten, hebben we gisteren toch de laatste 2 pups naar Seca gebracht. Eentje houdt zij en de andere gaat naar een goede vriend. Allemaal met de belofte dat er echt goed voor ze gezorgd gaat worden. Ik heb lichtjes gedreigd dat ik dat kom controleren, ik ben en blijf een echte dierengek...en dat kan in Cambodja moeilijk zijn. Heb ze de afgelopen 8 weken toch in mijn hart gesloten, ik heb daar geen afschermingsmechanisme voor. Pitchu is blij met meer leefruimte en rust, maar heeft wel de hele dag niet gegeten. Ik weet dat de pups bij de juiste Cambodjanen terecht zijn gekomen, bij een ervan slapen ze zelfs in bed...maar het voelt alsof je je eigen kroost de deur hebt gewezen, ik pink een traan weg...

'n laatste knuffel...

...nog 'n keer op de foto en dan is het echt over...snik!

Seca met de "geluksvogel"

Tot zover...