Na alle sores van de laatste weken ben ik klaar voor een weekje vakantie...al is het met een dubbel gevoel. Het is nu half 2 en over ruim 'n uur springen we in de tuktuk richting "Phnom Penh International Airport". Dat "International" mag best weggelaten worden want er mogen niet eens grote chartervliegtuigen landen. Ze hebben precies geteld 4 gates en er wordt (i.v.m. de enorm groei in de toeristische sector) hevig gespeculeerd over een nieuw vliegveld. Dat het er gaat komen is zeker, men wil alleen nog niet kwijt waar. Dit in verband met de run op grond, die in een nieuw ontwikkeld gebied vaak het 10-voudige meer waard kan worden...soms nog meer!
Over dat dubbele gevoel gesproken; We hebben Pitchu en de puppy's gisteravond al met de tuktuk (in de stromende regen) naar Seca gebracht, waar ze de komende week hun onderkomen hebben. We missen haar (en de pups) nu al. Daarnaast ben ik nog steeds lichtelijk ongerust over het geheel. Seca is een echte dierenliefhebster, daar ben ik niet zo bang voor. Maar ze is er niet fulltime, en het wemelt van de kinderen in het huis van haar ouders en die gaan over het algemeen wat ruwer om met dieren dan de gemiddelde westerling. Ik heb al wat overdreven gewaarschuwd dat Pitchu zal bijten als het haar niet bevalt wat er met haar kleintjes gebeurt. Bij de pups zelf komen inmiddels ook van die vinnige scherpe tandjes door, en die kunnen ook overal in vast haken!
Voedingstechnisch bekeken kan er niet zo gek veel mis gaan. Ik heb voor de pups een speciale pap in elkaar gebrouwen, met volle melk, honing, havermout en gemalen rundvlees. Ja...ik laat het er niet zomaar op aankomen. Ik heb alles in porties ingevroren zodat het alleen maar ontdooit hoeft te worden en eventueel even opgewarmd. Ik spuide tien minuten lang een zee van tips en adviezen uit over Seca (meer een soort obsessionele overbezorgdheidsspeech) in de hoop dat het belangrijkste zal blijven hangen. Niemand kan zoveel onthouden als hetgeen ik in korte tijd uitkraamde. Ik moet het voor nu maar even loslaten...
Ik had alle bagage deze week al bij elkaar geraapt (altijd te veel) en aangezien we alleen met handbagage reizen, van die kleine koffertjes op wielen, ben ik bang dat ik op het vliegveld aan't bijbetalen kom. De 7 kilo per persoon zijn al met zo'n 2 kilo overschreden, dus toitoitoi!
Nu nog hopen dat de dieven ons huis met rust laten. We hebben inmiddels buiten het normale deurslot twee hangsloten als extraatje laten plaatsen en we laten het balkonlicht (gelukkig 'n spaarlamp) gewoon 24 uur per dag branden, als klap op de vuurpijl hebben we het nieuw geïnstalleerde camerasysteem...speciaal voor het veiligheidsgevoel. Maar ja, als ze echt binnen willen komen...doen ze dat toch! Bovendien vind ik die camerasystemen een lachertje. Een LCD-scherm met vier vakjes waar je het gebouw vanuit elke hoek kunt bekijken, maar geen computer waar de beelden worden opgenomen. Wat heeft dat nou voor nut als je slaapt. En niemand zit er de hele dag naar dat scherm te kijken...toch?!
Ondanks het dubbele gevoel ben ik wel aan een "echte" vakantie toe. In Cambodja is dat vaak ver te zoeken als je een baan hebt. Er zijn geen vakanties zoals je die bij ons kent...slechts (verplichte) nationale feestdagen. En omdat dat er zoveel zijn (afhankelijk van de sector waarin je werkt 32 tot soms wel 40 dagen per jaar) blijft er niks over voor geplande vakanties. Vaak zijn het 2 of 3 dagen in het midden van de week, das dan kun je er niet echt op uit. Met wat mazzel heb je 5 aaneengesloten dagen. Maar dan heb je nog de enkele dagen. Hier kun je niks anders mee dan uitslapen en in mijn geval de huishouding op orde brengen of naar de Apsara gaan en wat met de kids in elkaar sleutelen.
Dit keer hadden we vroeg geboekt en ik heb op school extra vrij gevraagd, uiteraard onbetaald. Waterfestival is dit jaar op 27, 28 en 29 november, precies middenin de week...dus die maandag en vrijdag heb ik er zelf bijgeplakt. Zo kunnen we eindelijk eens écht een volle week eruit. We vliegen zo meteen van Phnom Penh naar Bangkok en aansluitend (twee uur tussenstop) naar Phuket. Dat was Dara's keuze, ik zou er nooit naar toe zijn gegaan...maar oké. Daar blijven we 3 nachten en dan vliegen we naar Chiang Mai, mijn favoriete stad in het noorden van Thailand. Op de dag van aankomst wordt aldaar waterfestival gevierd. Het luchtruim wordt dan gevuld en verlicht met duizenden Lana-balonnen. Heb al diverse waterfestivals meegemaakt, maar ik kijk echt uit naar deze. De 30e vliegen we terug naar Bangkok waar we nog een nachtje blijven om de volgende dag weer terug naar huis gelanceerd te worden.
Klinkt wat decadent...al dat gevlieg, maar dat is te wijten aan alle aanbiedingen die we in februari op internet vonden. Binnen één maand plakten we 5 verschillende vluchten aan elkaar tot één reis voor pakweg 125 euro per persoon. Met de bus kom je niet eens halfweg voor dat geld en dan heb je meer tijd nodig...wat ik niet heb. Dara zit me inmiddels al achter de veren om me klaar te maken, dus ik moet jullie verlaten tot een nader te bepalen tijdstip. Dit keer helaas zonder foto's...hup eentje dan...oké twee!
 |
| Stoeien... |
 |
| Men neme een neus voor het testen van nieuwe tandjes! |
Doooeeeeii!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten