Houdt het nou nooit eens op?

Beste allemaal (doet me denken aan een liedje van mijn eerste communie),

Ik ben opnieuw een heel weekend lang in grafstemming geweest, dus dat zal ik eerst even uitleggen. Chronologische vertelvolgorde is op dit blogbericht dus niet van toepassing. Soms vraag ik me af wat ik de wereld heb aangedaan, om te verdienen wat me de laatste tijd allemaal overkomt. Twijfel slaat op zulke momenten toe, met name de twijfel om mijn "geloof in het goede". "Wie goed doet, goed ontmoet", luidt het spreekwoord en het vormt een grote waarheid in het Boeddhisme. Daar dat mijn grote houvast in het leven is geworden en ik het Christendom reeds sinds lange tijd de rug toekeerde denk ik wel eens; Is dit karma?

Ik geloof niet in zonde, goed en slecht, dat zijn enkel hersenspinsels en oordelen van de rationeel denkende mens. Dingen zijn zoals ze zijn en gaan zoals ze gaan. Onthechting en een soort "Go with the flow" is dan ook de beste manier om zo min mogelijk te lijden in ons aardse bestaan. Desondanks is het een moeilijk toepasbaar gedachtegoed als rampspoed jezelf treft, waarvan het onderstaande getuige.

Hoe ga je werkelijk om met rampspoed als het jou treft?

Afgelopen vrijdag (9 Nov.) kwam Inge, een van mijn bestuursleden van "Stichting Cambodja-kids", op bezoek. Ze is in oktober vanaf Bangkok begonnen aan haar wereldreis van minimaal één jaar. Baan opgezegd, huisje en spullen weggedaan, op naar de reis van haar leven...en wel op de motor! Ze trof afgelopen januari een Oostenrijker (Tom) op wie ze verliefd werd en omdat reizen haar in het bloed zit, besloot ze na een kort reisje een paar maanden geleden, met hem rond te gaan reizen. Tot dan toe had ze alle kilometers achterop zijn motor meegereisd. Tom heeft een aantal jaren geleden een stressvol leven met hard werken ingeruild voor een soort nomadenbestaan en is vanuit Oostenrijk per motor helemaal naar Zuidoost-Azië gereden. Inge heeft na terugkomst in Nederland meteen motorlessen genomen en heeft inmiddels haar rijbewijs.

Vergelijkbaar model waar Inge op rondreist...alleen dan wat ouder!

Omdat er wat technische problemen waren met haar motor zijn ze vanuit Bangkok (waar de monteurs meer brokken hadden gemaakt dan problemen opgelost) langzaam naar Cambodja gereden. Via betrouwbare bronnen hadden ze vernomen dat er in Phnom Penh goede monteurs zaten, dus reden te meer voor een bezoekje aan ons en ook een gelegenheid om de puppy's in levende lijve te zien. Ik had een gigantische lunch voorbereid en nog wat andere plannen. Omdat we zo vol verhalen zaten was het al gauw 5 uur, waardoor een bezoek aan de Apsara-school er niet meer inzat. We hadden afgesproken om naar de boulevard te gaan om het "onafhankelijkheidsdag-vuurwerk" te gaan aanschouwen. Niemand wist of het daadwerkelijk door zou gaan, in verband met de dood van de koning. We zochten een goede plek op de 1e verdieping van Touk-restaurant, het was er vrij rustig.

Inge & Tom

Bizarrrro...Inge's mascotte gedroeg zich weer schandalig!

Normaliter begint vuurwerk tijdens speciale feestdagen meteen na het invallen van de duisternis, rond 6 uur. Om 7 uur nog geen pijl gezien, dus proostten we maar op ons samenzijn. Ik had eerder die week al besloten om voor het speciale bezoek een uitzondering te maken, dus na 6 maanden vond ik dat een paar pilsjes wel konden. We werden onverwacht opgeschrikt door een grote knal, waarna het vuurwerk alsnog losbarstte, wat de feeststemming nog wat opkrikte. Lekker een hapje gegeten bij onze vaste stek en als afsluiter naar de "Blue Chili" voor de travestietenshow. Viel erg tegen dit keer, was een saaie bedoeling...dus we besloten om huiswaarts te keren...wat achteraf een goede keuze bleek te zijn. We namen afscheid van Inge en Tom, want die zetten de reis de dag erna voort. Ze komen nog een keer terug om mijn project (AAA) te bezoeken. Het was leuk om Inge weer eens te zien en we hebben behoorlijk bijgepraat. Erg gezellie...op de volgende gebeurtenis na...

Het geweld barstte toch nog los...

...en daar mocht weer eens op gedronken worden!

Oké...terzake...Dara en ik merkten bij thuiskomst op dat de benedenpoort open was en het hangslot weg was...vreemd. Terwijl ik de trap beklom zag ik iemand in wit shirt de hoek om glippen...wederom vreemd want om die hoek is alleen een balkon. Ineens stopte er een motor met twee bewapende politie-agenten achter ons. Toen werd het me duidelijk dat de persoon boven aan de trap op de vlucht sloeg, terwijl ik nog niet door had waarvoor. Toen de agent met mitrailleur naar wat getreuzel de trap op liep en met zijn zaklamp de hoek om scheen terwijl wij volgden, was de vogel al gevlogen. Niet snappende waar ze nou precies naar zochten, pakte ik mijn sleutelbos en liep met de sleutel richting deur om daar vervolgens tot mijn ontzetting een gedemonteerde voordeur aan te treffen...f*ck...ingebroken!

Het is en blijft erg vervelend!

Mijn hartslag schoot omhoog en ik voelde de adrenaline pompen. Het was de indringer niet gelukt om het slot open te breken dus had hij na het losschroeven van het profiel de hele ruit eruit getild. Ik realiseerde me ook nu pas dat ik vanaf aankomst Pitchu onophoudelijk had horen blaffen...nu wist ik waarom. Op de vloer voor de deur lag mijn laptop. Met een lange stok met een haak eraan, had hij de salontafel (met laptop erop) naar de voordeur toegetrokken. "Wat een geluk" dacht ik ineens, we hadden hem op heterdaad betrapt en uit schrik had hij zonder buit de benen genomen...dacht ik. Totdat ik tot mijn verontwaardiging het usb-kabeltje aan de laptop zag bungelen. In een flashback zag ik mijn mini-externe harde schijf op tafel liggen, terwijl ik Inge wat foto's en een filmpje van de geboorte van de pups liet zien. Mijn hart kromp ineen. Ik had diezelfde avond (vóór vertrek) en ook in mijn laatste blogbericht nog gezegd; "Als die schijf nou ook nog stuk zou gaan, zou ik gek worden". De ramp had zich voltrokken...mijn backup-schijf met ALLE foto's vanaf 2003 was WEG!!! Dit realiserende schreeuwde ik het uit. De agenten waren inmiddels alweer verdwenen. "We kunnen niks doen en onze brommer staat onbewaakt beneden"...en bedankt!

Alles in een klap weg...!

In mijn hoofd zag ik alle reizen (Thailand, Cambodja, Laos, Wintersport), verjaardagen, bruiloften, festivals en carnaval (vastelaovend), het weeshuis, de Apsara-school en alle tripjes in Cambodja in fotoformaat aan me voorbij schieten...alleen waren diezelfde foto's nu weg 35000 stuks...9 jaar in foto's weg! Ik was al van plan om extra backups te maken op een nieuwe Harde schijf en zelfs op internet...maar al die gedachten waren nu te laat. Ik had op dat moment iemand kunnen vermoorden. Ik heb uiteindelijk een slaappil moeten nemen om in slaap te komen. Zaterdag heb ik de hele dag op de bank zitten wegkwijnen en ik heb gehuild. We hebben als laatste hoop nog een oproep gedaan op een populaire radiozender (ABC) waar veel Khmer naar luisteren. Ik heb een beloning van $100,= uitgeloot voor de vinder- of koper van de gestolen schijf...een druppel op een gloeiende plaat.

Dag muziek...dag foto's...snik!

Inmiddels zijn de sloten vervangen, Dara's paranoïde gedachten zijn verergerd en de huiseigenaar heeft een camerasysteem aangeschaft met maar liefst 4 alziende ogen...het was niet de eerste keer dat er gejat was. "Als het kalf verdronken is, dempt men de put", kan ik alleen maar zeggen. Het grootste geluk in deze is dat de inbreker het slot niet open kreeg. Hij had Pitchu wel eens wat aan kunnen doen, om haar tot stilte te brengen, om nog maar te zwijgen over de puppy's. Die hadden voor een paar dollar verkocht kunnen zijn. Ik wil er niet aan denken in welke staat ik dan geweest zou zijn, aldus...geluk bij een ongeluk. En het leven gaat toch door...ook zonder foto's.

't had wat eerder gekund...

Na wat zoekwerk vond ik toch een kleine pleister op de wonde; Op een online foto-service staan nog flink wat oudere foto's. Van het bezoek van mijn moeder heb ik een album gemaakt en die van Pap staan nog in mijn dropbox (online opslag). Verder kan ik enkele foto's terug downloaden van het blog (al is het wel een lage kwaliteit) en daar is het verder mee gezegd. Alle overige foto's die ik schoot vanaf 2008 in Nederland en Cambodja beschouw ik als verloren. Een les voor de toekomst. In vervolg ga ik alles 3-dubbel backuppen! Volgens het Boeddhisme zou je dit kunnen beschouwen als een goede les in onthechting. Foto's zijn maar momentopnames...het meest waardevolle zijn de ervaringen op het moment zelf...maar het blijft jammer!

Sorry...het is mijn onthechtingsproces!

De puppy's groeien als hop en zijn inmiddels in gewicht verviervoudigd...na 3 weken! Afgelopen week gingen de oogjes open en nu zijn ze begonnen met hun eerste stappen. Eentje eet zelfs al pap uit de bak van Pitchu als ze na het spenen nog honger heeft. Ze beginnen al te stoeien met elkaar en klagen flink als ze terug de kist in moeten. De truck die ik had bedacht om me niet aan ze te hechten (geen namen geven) is inmiddels faliekant mislukt...ze zijn ook zo schattig. Ik heb het gevoel dat we er toch aan moeten geloven om er een te houden. Over 10 dagen vertrekken Dara en ik voor onze 8-daagse Thailand-reis die al ruim van tevoren geboekt was...dat word even op mijn kiezen bijten en Pitchu met de puppy's 'n dikke week missen...gelukkig zijn ze bij Seca in goede handen.

Even terug naar het begin...

Vorige week zondag ben ik met weer een nieuwe knutselcategorie gestart...origami, de kunst van het vouwen. Het is lang niet zo gemakkelijk om uit een boekje te leren, dus ik heb youtube er voor het gemak bijgenomen. Zo kan ik precies nadoen wat ze in het filmpje doen...en dan moet ik het alsnog 'n miljoen keer terugkijken en op pauze zetten. Maar oefening baart kunst en zo heb ik met de kids op de al een 8-delige ster in elkaar geklust. Deze week had ik opnieuw flink geoefend en werden de vormen al wat gevorderder. Kikker, sterrendoosje, kameel...ja zelfs de twitter-vogel! Dus dat werd afgelopen zondag heb ik mezelf toch bij elkaar geraapt en mijn negatieve energie gedepolariseerd in knutselenergie. Ook maakten we trekpoppen van een of andere rare vogel en cupido, al vergat ik het touw...dom. Als klap op de vuurpijl een origami bloempot met knipsel-bloemen, bekijk de foto's maar.

Allemaal aan de vouw...

Prachtexemplaar!

Zet de bloemetjes maar buiten

Flink geoefend

Trekvogel

druk bezig

Met het boek bij de hand

We hebben er plezier in!

Na het knutseluurtje van vorige week zondag ging ik met Dara naar het vliegveld om bezoek op te halen. Nee niet Inge...ik had afgelopen week zelfs 2 keer bezoek uit Nederland, wat een traktatie! Hans Hoefnagels met zijn vriendin Marelle kwamen vanuit Vietnam naar Phnom Penh gevlogen. Hans was trouwens in 2009 de het eerste bezoek dat ik in Cambodja kreeg, al in de eerste maand. Hij ging toen ook (samen met zijn zoon Sjors) mee naar het weeshuis. Het was ook erg leuk voor Dara omdat die hem ook al kende. Toen ik nog in de horeca werkte leerde ik Hans kennen. Hij was een frequente gast en behoorde tevens tot de intieme vriendenkring die ik de laatste jaren voor mijn vertrek naar Cambodja had. Het is uitgegroeid tot een warme vriendschap, we hebben een bepaalde klik die ik niet kan uitleggen. Hij was ook mijn adviesorgaan en medisch toeverlaat (Hans is huisarts) voor en tijdens mijn aankomst in Cambodja. Jammer genoeg ben ik nu net met mijn nieuwe werk bezig, dus ik kon alleen s' avonds. Dara had een comfortabele guesthouse voor ze geboekt en na het inchecken gingen we gezellig een hapje eten aan de rivier, bij onze vaste stek wederom. Gezelligheid als vanouds.

Net aangekomen

Even een wierookje opsteken voor de wijlen koning

De dag erna kwamen ze bij ons op kraambezoek en nodigden we ze uit voor een hot-pot-soep bij het vegetarisch restaurant. Thuis dronk ik na afloop voor het eerst sinds 6 maanden een pilsje mee. Marelle was overigens degene die nog wat olie op het vuur gooide, toen we het over het weggeven van de pups hadden. "Je kunt het niet maken om al haar baby'tjes weg te geven, ik zou er zeker een houden",zei ze subiet...ik kreeg prompt een brok in mijn keel. Het ziet er naar uit dat we er dus toch een zullen gaan houden, in Thailand hebben we alle tijd om er over na te denken. Dan komt het grootste dilemma nog...welke kies je?

De hotpot...zo tegen het einde

Ja...het was lekker!

Dinsdagavond troffen we elkaar voor de derde en laatste keer (dit jaar), want de dag erna zouden ze naar Siem Reap vertrekken. Marelle was een geweldige aanwinst voor mensen zoals Dara en ik, het spraakwater deed zijn werk en er werd op een natuurlijke manier van gesprekspartner gewisseld...mijn god...er kwam geen eind aan het "getwitter". Wederom heerlijk gegeten en nog een ijs bij "Blue Pumpkin", onze favoriete dealer van het bevroren goedje, als afsluiter. Terwijl Hans en ik in een abnormaal tempo (ligt in ons beider natuur) al pratende over de boulevard stoven, slenterden Dara en Marelle net zo druk kwetterend, met een steeds toenemende afstand achter ons aan. Uiteindelijk moest er toch weer afscheid genomen worden...voor mij altijd een soort afkick-procedure. We hopen ons volgend jaar te ontmoeten in de boerderijwoning van Hans in Kessel, waar we dan met zijn vieren gezellig zullen koken en eten. Hans kookt zelf namelijk nooit...dus het wordt tijd om die keuken eens te gebruiken waar hij voor bedoeld is!

Bedankt dat jullie er waren...het was erg gezellig!

Na al het bezoek, de ellende van de inbraak, piepende puppy's en geprakkiseer over de foto's heb ik de slaaptekorten weer aardig opgevoerd...mijn energieniveau is weer danig gezakt en ik ben hard aan die vakantie toe. Zaterdag dacht ik er even aan om de brui aan alles te geven. Stoppen met mediteren, flink aan het zuipen slaan, alle plannen hier maar opgeven (wat heeft het voor zin) en terug naar Nederland vliegen. Het gaat je niet in de koude kleren zitten, al die tegenslagen. Maar gelukkig kwam ik gauw weer tot bezinning en ging ik toch (zij het met lichte tegenzin en zo'n 3 uur later) op mijn kussens zitten, benen gekruist, handen gevouwen, ogen gesloten, rustig in en uit ademen...

Rustig ademhalen en de rust weer hervinden...

Ik voelde de rust weer binnenstromen en het gevoel van woede en machteloosheid ebde langzaam weg, al zou dat nog de hele dag duren...het vertrouwen in de mensheid zwelt inmiddels weer aan en de zon breekt weer door de wolken...ook letterlijk, omdat het regenseizoen officieel weer voorbij is en er een koele bries waait door Phnom Penh, vermengd met wat uitlaatgassen. Met goede hoop en een positieve instelling verlaat ik jullie vandaag weer...en met de vermelding dat ik vandaag (14 November) precies 3 jaar in Cambodja woon...en dat zal voorlopig wel zo blijven!