zondag 4 november 2012

Geboorteperikelen & Technologische ramp

Pheww...het was een drukke tijd, de afgelopen 2 weken. Allereerst de handen vol aan Pitchu met de puppy's. Eerst mijn belofte inlossen betreffende het verloskundige verhaal omtrent Pitchu.

Pitchu staat op springen
Vrijdag- en zaterdagnacht (20 & 21 Oktober) geen oog dicht gedaan. Pitchu was erg onrustig en bleef van boven naar beneden ronddrentelen...sprong het bed op en af...groef tussen de kussens en bleef ons aanstoten en wakker grommen. Ik verwachtte een spoedige bevalling...ja ik weet bij honden heet dat werpen...alsof ze eruit gegooid worden...haha.

Weeën begonnen...klaar om te werpen!

Ik was zaterdag al thuisgebleven omdat Dara voor werk buitenshuis was. Ik durfde het niet te wagen om Pitchu alleen te laten en naar AAA te gaan. Zaterdag en zondag breng ik daar meestal grotendeels met de kids door. Ze was te nerveus en opgeblazen om mee te nemen dus ik besloot om af te bellen. Bovendien viel ze tijdens het laatste bezoek de zeer waarschijnlijke vader van de pups (Lulu) bij het minste of geringste aan.

De vader...99% gegarandeerd!

Na een zeer onrustige zaterdagnacht lag ze de hele zondag te hijgen alsof we net van een gigantische wandeling terugkwamen. Ze groef zich in tussen de kussens op de bank en bleef maar ijsberen. Ik besloot de werpkist alvast klaar te zetten. Tegen 5 uur s' avonds begon ze krampachtige bewegingen te maken en het hijgen werd nog heviger...weeën! Dara was weer eens shoppen met Seca, dus ik belde hem. "Als je de bevalling wilt meemaken, moet je snel zijn"...riep ik lichtelijk nerveus en geïrriteerd in mijn nokia zendapparatuur.
1e pup...zojuist eruitgefloept...de kleinste, 153 gram!
De weeën volgden elkaar in rap tempo. Ik verplaatste Pitchu voorzichtig naar de kist en toen Dara om 7 uur binnenkwam lag de eerste pup al in de kist, nog omhuld door de vruchtwaterzak. Ik was bloednerveus en trok ongeduldig de vruchtwaterzak open. Het natte goedje spoot eruit en Pitchu begon de bruin-wit gevlekte pup ferm schoon te likken. Ze begon te bewegen en nadat Pitchu navelstreng doorbeet en de nageboorte opat (normaal fenomeen bij honden) begon het te piepen...opluchting...het leeft! Ze begon meteen naar de tepel te zoeken en dronk als een bezeten alcoholist die 3 dagen droog heeft gestaan. Ik had kunnen huilen van geluk, alsof ik zelf vader werd maar moest me verder concentreren op de volgende. Ik had mam ondertussen bereikt en die volgde de geboorte van de volgende 3 via skype...de techniek staat voor niks!

Pitchu begint meteen met verzorgen en likt als 'n dolle
De 2e was er al na 20 minuten, een donkerbruine met witte buik en witte pootjes alsof ie sokjes droeg. De derde liet echter behoorlijk lang op zich wachten, wat me opnieuw rusteloos maakte. We zaten met z'n drieen gespannen om de kist, waar nodig assisterend en Pitchu aanmoedigend. Seca, Dara en ik als verplegend personeel...het leek wel een kliniek. Toch maar even de dierenarts bellen. Het mocht maximaal 2 uur duren volgens hem. Na 70 minuten kwam eindelijk de 3e, opnieuw een gevlekte...het eerste reutje. Daar bleef het bij want de laatste, die opnieuw een uur op zich liet wachten, was het derde teefje. Deze floepte er zo uit, terwijl het de dikste was...maar ja na 3 is alles natuurlijk behoorlijk opgerekt...dus. Mensen met een sterke maag kunnen het onderstaande filmpje bekijken. De geboorte van de laatste pup...ik moest zelfs nog even helpen met de placenta eruit trekken...het duurde me te lang. Alle pups gezond en nauwelijks complicaties. Na het eerste zogen, viel Pitchu als een blok in slaap...maar niet voor lang.



Nummer 2...liet wel ff op zich wachten
Pitchu was na de geboorte van de laatste plotseling erg beschermend en als we te dichtbij kwamen begon ze te grommen...een goed teken denk ik. Dara en ik zijn allebei door haar gebeten terwijl we onze hand in de kist staken, eigen schuld. Sinds een paar dagen kunnen we de pups gewoon oppakken en aaien, maar ze blijft een oogje in het zeil houden en reageert erg geprikkeld op omgevingsgeluiden. Ze blaft harder dan normaal en gromt erop los. We hebben de diertjes bewust geen namen gegeven, zodat we ons er zo min mogelijk aan hechten...uiteraard erg moeilijk, je smelt gewoon weg als je ze alleen al ziet. Waarschijnlijk gaan ze alle vier naar een (hopelijk goed) nieuw thuis als ze 2 maanden oud zijn. Met 2 honden wordt het moeilijk om uitstapjes te maken en aangezien ik vanaf vandaag zo'n 10 uur per week meer ga werken hebben we er ook minder tijd voor.

ff helpen...
...je moet er wat voor over hebben!
De afgelopen week zijn de pups enorm gegroeid. Na 10 dagen zijn ze zowat allemaal verdubbeld in gewicht (weeg ze elke dag) en blaken van gezondheid, piepen en klagen erop los als ze honger hebben. We moeten Pitchu wel flink aansporen want ze heeft wat moeite met zogen. Ze is snel moe en we hebben haar flink bij moeten voeden zodat de melkproductie op gang blijft. Ze voelt zich niet zo comfortabel in de kist, dus halen we de pups vaker uit de kist en dan zoogt ze de pups op de vloer. Gelukkig is het in Cambodja warm dus we hoeven ons geen zorgen te maken dat ze het koud krijgen. We hebben haar zelfs al 'n tweetal keren op onze buik laten zogen, ze voelt zich dan erg comfortabel en de pups hebben een warme ondergrond!

miniscule pootjes...om op te vreten!

Dutje bij het baasje...

...flink zuigen
Afgelopen vrijdag gaf ik mijn eerste privéles. Terwijl ik het adres zocht zag ik een gigantische villa opduiken. Zal daar toch niet zijn? 34a...toch wel! Mijn god...wat een overbodige luxe. Drie grote vierwielaangedreven benzine-slurpers op de oprit. Binnen een toonzaal van een woonkamer met uitgesneden tropische hardhouten meubelen (daar gaat weer een bos), massieve rozenhouten trappen, marmeren vloeren en overal airconditioning. Ik moest op de derde verdieping zijn, want daar was de studeerkamer. Ik geef les aan de 9-jarige dochter en de vrouw van een "excellentie", de secretaris van minister van buitenlandse zaken, tevens directeur van het Cambodjaanse centrum voor mensenrechten (CCHR) en nog meer. Allemaal blabla om status...mij zegt het niks, maar voor Cambodjanen is status het hoogste goed. Ik vraag me vaak af of zo'n functie met betrekking tot mensenrechten dan met werkelijke oprechtheid wordt bekleed. Of is het wederom zakkenvullerij?

Leuk en aardig zo'n vlag, maar in hoeverre gelden mensenrechten hier?!
Voor mij is belangrijk dat ik met het verdiende geld kan sparen voor een maandje Nederland. Mijn 2 studenten (moeder en dochter) hebben een goede basis en ik kan lesgeven zoals ik dat wil, dus dat maakt het toch relaxed. Zo hoef ik niet verplicht uit een boek les te geven. Ik haal het meest interessante materiaal uit de boeken die ik al heb en print werkbladen van internet.

...volgend jaar
Ik kreeg deze week prompt de opdracht van "Sun Montessori Kindergarten" (de crèche waar ik nu werk) om een evaluatierapport te schrijven over alle 30 kids. Belachelijk...als je nagaat dat ik elk kind pas tussen de 1 en 3 keer gezien heb. Ik heb naast de minimale observaties die ik werkelijk deed in de (bij elkaar getelde) volle week die ik er nu lesgeef, gewoon wat klinkklare onzin genoteerd...wat moest ik anders? Voor een kundige observatie heb je toch minimaal een maand nodig. Eerst de namen (en dan nog de gezichten erbij) leren, hun gedrag (karakteristieken) en betrokkenheid in de les observeren en eventueel proberen te beïnvloeden. Daarna kun je eens gaan denken aan het schrijven van een rapport. Ik vind het sowieso nonsens om de prestaties van een 3 jarig kind te moeten beoordelen, laat ze eerst eens kind zijn voordat je dat alfabet erin stampt!

Nu al presteren...? Eerst kind zijn!
Zaterdag kreeg ik telefoon van Kanha. Ze vroeg of ik haar de mp3 bestanden kon brengen, zodat ze thuis de lessen voor haar studenten kan voorbereiden. Ik had ze al op een oud sd-kaartje gezet, want ze had onlangs van iemand een mp3-speler gekregen. Ik had beloofd om het rond 12 uur bij haar privéklas te bezorgen. Ik wilde om 11 uur vertrekken, kwam pardoes Dara's zuster met haar man en de kleine binnen. Ze had stand-by dienst en dan is het handiger voor haar om bij ons te wachten omdat het dicht bij ons huis is. Uiteindelijk gingen ze pas weer rond 1 uur de deur uit, terwijl Kanha al 3 keer gebeld had. Ik kwam rond half 2 aan en had plannen om rond 2 uur richting Apsara te vertrekken, nog niet wetende dat dat niet zou gaan lukken.

Betonnen woondozen!
Plannen in Cambodja is vaak moeilijk omdat situaties terstond veranderen. Bij aankomst bleek dat Kanha wilde dat ik haar studenten op hun Engels-kennis testte. Daar ben je met 3 mensen met een half uurtje normaal wel klaar, maar Cambodjanen willen altijd alles van je weten, vooral als je buitenlander bent. Dus uiteindelijk verlieten we het huis rond 3 uur. Ik wilde Kanha thuis afzetten (zo'n 17 km van mijn huis), doch bij aankomst bleek dat het ordinaire sd-kaartje niet geschikt was voor haar speler, het moest micro-formaat zijn, en dat had ik niet. Hmmm..."ik breng je morgen wel een andere speler", zei ik haar, want een speler (met ingebouwde speaker) is hier niet veel duurder dan een kaartje.
Alles-in-1-speaker, made in China
Ze vroeg of ze met me mee mocht naar Phnom Penh, ze voelde zo zich alleen op haar kamertje en wilde graag de puppy's zien. Het was inderdaad een treurige bedoeling. Ze woont in een hok van 2x2 meter met alleen een bed een douche en een camping-gaspit voor een eenpansmaaltijd. Dit soort betonnen dozen worden veelal gebruikt door fabrieksarbeiders en kosten $30-50 dollar per maand. Haar peetvader betaalt voor de kamer, met het geld van het lesgeven ($35 per maand) moet ze proberen rond te komen. Haar kleren hangen aan schroeven aan de muur.

Kanha voor haar donkere "woondoos"
Ik kan me voorstellen dat het deprimerend is om je weekend in zo'n donkere keet te moeten doorbrengen.  "Oké, maar ik weet niet of ik je vanavond terug kan brengen, ik ga nog naar AAA", antwoordde ik. "Maakt niet uit, dan vraag ik of mijn peetvader me wil brengen, oké broeder?", vroeg ze vertwijfeld. "Hup dan"! Een brede glimlach vulde haar gezicht. Zo gezegd zo gedaan, met z'n tweetjes naar huis, eerst nog wat boodschappen doen en een mp3-speaker halen. Ze wilde ze niet dat ik er een kocht, omdat ze mijn boodschap laatst (na haar zoveelste verzoek om geld had ik haar bewust een week genegeerd, met pijn in m'n hart) goed had begrepen. Ze vraagt ook niet meer om geld en doet haar best om te overleven van haar eigen centen. Dus bedacht ik om haar de mijne te geven, dan koop ik wel een andere. Ik heb zelf een iets grotere nodig om behoorlijk les te kunnen geven op AAA en voor muziek tijdens het knutselen, dus 2 vliegen in een klap.


Dara was thuis en knoopte een serieus gesprek met haar aan. Ik weet niet precies waarover, maar in elk geval las hij haar de les over het wel het wee van keuzes maken in je leven en verantwoordelijkheid nemen voor die keuzes. Dus niet zomaar geld vragen, maar er zelf voor knokken...dat was me zover wel duidelijk, want ik versta inmiddels wat flarden Cambodjaans die ik opvang op tijdens gesprekken. Ik vind het niet erg om haar te ondersteunen, wat ik ook gedoseerd doe, maar ze moet er zelf voor werken. Dat is ook goed voor haar eigenwaarde. Ik zie te vaak hoe hulp in Cambodja op de verkeerde manier gebruikt wordt, door organisaties maar ook door de mensen zelf. Aziaten (en Cambodjanen in het bijzonder) kunnen behoorlijk gemakzuchtig zijn, wat niet altijd slecht is, maar je blijft zwak en afhankelijk als je blijft zitten tot iemand je geld en goederen geeft. Kanha heeft inmiddels een flinke dosis zelfvertrouwen opgebouwd en ik wil haar ook zeker helpen om haar via een sponsor van Jochen terug naar school te krijgen. Parttime Engels onderwijs zou haar tenminste kunnen helpen om haar eigen Engels op te krikken en in de toekomst kan ze daar haar brood mee blijven verdienen.

Samen met Pitchu
Het was inmiddels al te laat geworden om naar de Apsara te gaan, maar ik liet het graag een keer varen voor Kanha. Ze genoot zichtbaar in ons gezelschap en terwijl Dara en zij praatten, downloadde ik wat Cambodjaanse muziek voor haar, die we ook op het kaartje zetten. Zo kan ze de speler voor haar werk én vrije tijd gebruiken, er zit zelfs een radio in. Ik ben opgelucht dat het met haar de goede kant op gaat en zij heeft een leuke dag gehad...zo snijdt het mes van twee kanten!

iedereen blij!

Zondag was ik uitgenodigd om met de Apsara-school een uitstapje te gaan maken, waarschijnlijk een picknick. Ik werd wakker met een knallende hoofdpijn en moest helaas afbellen. Dat heb ik de laatste tijd wel vaker. Ik vermoed dat het komt doordat ik dan op zondag een uurtje of 2 langer blijf liggen en i.p.v. om 5 uur om 7 uur opsta...vervolgens mediteer en dan de dag als gebruikelijk begin. Ook het mediteren gaat niet meer zoals in de eerste 3 maanden. Het lijkt alsof het me meer moeite kost en ik geen comfortabele houding kan vinden. Ik heb al van alles geprobeerd; 1 kussen, 2 kussens (zoals gebruikelijk) en gisteren zelfs 3! Nou kan het zijn omdat er de laatste tijd veel is veranderd, met name betreffende mijn werk. Continu komen er kinderdeuntjes in mijn gedachten naar boven en ik kan met moeite opkomende gedachten loslaten. Ook zijn de meditaties korter geworden, maar ik heb er nog steeds geen overgeslagen. In veel boeken over meditatie wordt zo'n "meditatie-dip" besproken, dus ik ga met volharding door...nu al ruim 6 maanden!

Meditatie = Hersengymnastiek = Discipline!

Het knutseluurtje op AAA had ik mede door de migraine verplaatst naar maandag, aangezien het een feestdag was...kroning van de koning...al is de oude koning net dood, het gewone leven gaat door. Zelfs de verjaardag van de wijlen monarch 2 dagen later werd nog gewoon als nationale feestdag vrijaf gehouden. Ik had vorige week een mailtje van Sjraar Klaassens ontvangen, mijn voormalig zangleraar. Hij is al vanaf mijn eerste vertrek naar Cambodja een trouwe steun van de stichting. In sponsoring maar ook in natura.

Knutselen met materiaal van Sjraar
Sjraar is een fervent hobbyist en gaf me de laatste keer (aug.2010) maar liefst 6 kilo aan hobbymateriaal mee, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Alleen de stempels met embosspoeder had ik nog nooit gebruikt omdat je daar een verfbrander voor nodig hebt...die ik tot nu toe nog steeds niet had gevonden. Sjraar organiseert in April een hobbybeurs waarvan de opbrengst altijd naar een fonds voor vrouwen met borstkanker gaat. Maar na de beurs blijft er altijd veel knutselmateriaal over, met name stempels...en die wil hij dus opsturen naar mij. Uiteraard moet ik ze dan wel gebruiken! Dus afgelopen week op speurtocht naar een verfbrander. Het spreekwoord luidt; "Zoekt en gij zult vinden", wat na een uurtje door Phnom Penh ook lukte. Na wat heen en weer vragen en afdingen vond ik er een voor $23, terwijl ik net daarvoor een tweedehandse (black & decker uit 1986!) kreeg aangeboden voor $28. Ik koos toch maar voor een nieuw model van Chinese makelij, al is de garantie tot aan de deur...
Zo een dus...oppassen met de kleintjes!
Het was wel oppassen geblazen, met 7 blagen van 2 tot 10 jaar oud, die allemaal tegelijk je hulp willen terwijl daar zo'n apparaat ligt dat tot 600 graden Celsius hete lucht blaast...is wel even wat anders dan een föhn! Uiteindelijk werd het toch een klein feestje, compleet met (hup Holland) schmink. Ik had nog wat mini-stempels en decoratie bijgekocht en het resultaat (zie foto's) mocht er zijn. Het was wel een behoorlijke puinhoop na afloop, dus kostte me zowat 'n uur om alles weer op orde te brengen. Een les voor de volgende keer. Meer voorbereiding is noodzakelijk en zoals het spreekwoord zegt "het halve werk". Hier de kids aan het werk en enkele creaties;






Afgelopen woensdag overkwam me de tot nu toe grootste technologische ramp, sinds ik voor het eerst in aanraking met een computer kwam. Seca had me gevraagd of ik haar iPod kon vullen met mijn muziek. Natuurlijk...ik heb immers ruim 80.000 mp3's op mijn externe harde schijf...of had. Toen ik mijn externe 750 gigabite aankoppelde gebeurde er...niks! Na wat gewrik verschenen er alleen 3 onbenoemde partities op het scherm, welke steeds weer verdwenen en opdoken. Ik legde de schijf aan mijn oor want ik meende eerder deze week al een vreemd getik te horen tijdens een van mijn meditaties. En ja hoor...het getik kwam van de schijf. Een beetje techneut weet; een tikkende schijf is geen goed teken. Waarschijnlijk is hij dood. Ik had kunnen huilen.

Snik...alles weg!
Ik dacht met wee terug aan de honderden uren die ik een jaar lang had doorgebracht met het inladen en rippen van mijn collectie originele cd's. Zo'n 1500 stuks! Tevens alle mp3's die ik ooit sinds 2000 heb gedownload. De enige mazzel die ik kan noemen is dat ik net 2 maanden geleden alle digitale foto's  (zo'n 30.000) die ik vanaf 2004 schoot, heb zekergesteld op een aparte externe drive. Desondanks ben ik in rouwstemming. Dit is een van de ergste catastrofes die een muziekfanaat kunnen overkomen. Vooral als je zover verwijderd bent van je originele collectie. Dit is een van de hoofdredenen waarom ik nooit volledig op digitaal ben overgestapt. Als de schijf nog op een of andere manier te redden is (professionals vragen tussen 750 en 1500 euro, wat ik echt niet ga doen!), gaat alles als de donder op een nieuwe schijf, inclusief een extra kopie van alle foto's. Het zal je maar overkomen! 

Gister nog met de familie van Dara en Seca naar een bruiloft geweest. In Cambodja betekent dat als gast vaak dat je na aankomst aan een ronde tafel met serveerschijf wordt gezet. Er is geen schikking, een tafel wordt pas bediend als hij vol is (10 personen) en met een beetje pech ken je niemand. Er worden binnen anderhalf uur 4 á 5 gangen op de schijf gezet, iedereen peuzelt en drinkt bier en whiskey (ikke dus niet meer), geeft de enveloppe (het belangrijkste voor het bruidspaar, want daarmee hopen ze de kosten te kunnen dekken!) en gaat weer naar huis, tenzij je nog meer wilt drinken en wat dansen want voor twaalven is het weer over.
Met z'n allen in het gala gestoken!
Voor naaste familie is het net weer iets anders. Die beginnen om 6 uur s' morgens al met Boeddhistische ceremonieën en het bruidspaar kleedt zich gedurende dag tot wel 12 keer om in traditionele bruidskledij, elke keer weer in een andere kleur. Dan ben je het tegen middernacht vanzelf wel beu. Ik heb in 2010 de gehele reutemeteut van Dara's vriendin Nary van dichtbij mee mogen maken, vermoeiend maar wel erg bijzonder. In haar geval ook jammer van het geld (zij moest er $4000 op toeleggen), want ze is inmiddels alweer gescheiden. En dan te bedenken dat bij rijke families een bruiloft 3 dagen duurt...Dankt je de koekoek! 

Officiele trouwfoto Nary & Heng, juni 2010...inmiddels alweer gescheiden!

Dag meneer (of mevrouw) de koekepeer...tot de volgende keer maar weer!
(Zulke onzin kraam je als vanzelf uit als je op een kindercrèche gaat werken!)



   


        


1 opmerking:

  1. oh leon wat erg dat nary weer gescheiden is zo zie je maar dat gebeurd in iedere familie en dan heeft ze ook nog die kleine echt erg voor haar doe haar maar heel veel sterkte wensen en veel groeyjes voor haar en de kleine hou van jullie dikke kus xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

    BeantwoordenVerwijderen