Meer tegenslag, maar er gloort hoop!

O.K...daar zijn we weer!

Het houdt niet op. Laatst gaf ik al aan dat het niet altijd gemakkelijk is om ontwikkelingswerk te doen. De tegenslagen stapelen zich momenteel op. Gelukkig niet zozeer op persoonlijk vlak, maar de plannen staan net als de bouw even stil. Uiteraard geven we de moed niet op. Het zit zo...

Tis wel weer genoeg geweest met de tegenslagen!

Apsara Arts Association had tot voor kort een hoofdsponsor (genaamd KASUMISU)die begin dit jaar al de helft van het sponsorgeld had ingetrokken. Vanwege een flinke daling in sponsorinkomsten heeft KASUMISU vanaf begin deze maand alle donaties stopgezet. Een project in Afrika ging voor, helaas voor AAA. Het is begrijpelijk dat hulporganisaties soms noodgedwongen dit soort keuzes moeten maken, maar als het jouw organisatie betreft is het toch frustrerend en teleurstellend. Zelfs voor mij doet het 'n beetje pijn omdat ik er met mijn hart in zit en ze zo graag een voorspoedige toekomst gun...hier even een korte impressie van een les "Monkey-dance", hopelijk kan het door blijven gaan:

Afgelopen maand werden er al geen voorstellingen gegeven en de salarissen voor de leraren kunnen vanaf komende maand (morgen) niet meer betaald worden. Dit valt de familie erg zwaar en ze lopen met hun ziel onder de arm. Vooral Metry, de oprichtster (tevens mijn student) lijdt er zichtbaar onder, ziet haar droom in het water vallen. Teeneinderaad zijn ze van hun spaarcenten begonnen met de bouw van 2 extra ruimtes achter het meidenverblijf welke ze zouden kunnen verhuren als woonruimte, zodat ze in elk geval de vaste lasten van de school nog kunnen blijven betalen. Als dit mislukt, dan loopt het project voor de meiden ook serieus gevaar. Hier is tot nu toe al zo'n €2500 in geïnvesteerd, hopelijk geen weggegooid geld!

Tot nadere berichtgeving gesloten

Vanaf komende maand te huur (al zou ik er niet graag wonen)

 Jochen is inmiddels druk bezig een sponsor te zoeken in Duitsland, die de ondergang van "de Apsara-school" zou kunnen voorkomen. Het in werking stellen en onderhouden van het meidenverblijf kost ook elke maand geld en dat is ook niet zomaar even afgeschoven. Ik druk keihard mijn duimen dat het gaat lukken, want ik heb naast hart en ziel ook veel energie in het project gestoken. Het investeren in materieel en het voortzetten van de renovatie wordt bij deze dus nog even uitgesteld, wachtend op beter nieuws.

Ook mijn opgeleverde rouwbouw-klaslokaal blijft even zoals 't is

Buiten het feit dat me bij het horen van dit nieuws even de spreekwoordelijke deksel op de neus viel was ik vorige week behoorlijk verdrietig. Savin, een van mijn favoriete kids was van de ene op de andere dag ineens weg. De zoon van Metry legde me uit dat zijn tante hem nodig had in zijn geboortedorp. Waar het op neer komt is dat de familie geld nodig heeft en deze jongen daarvoor moet gaan werken. Hij is net 13 geworden. Kinderarbeid is in Cambodja de gewoonste zaak van de wereld en cultureel gezien zijn kinderen ruwweg een bron van inkomsten en oudedagsvoorziening. Voor de familie is het verder niet van belang of je een kind een betere toekomst biedt door middel van scholing, ze hebben het geld nú nodig, niet morgen! Wij westerlingen denken vaak toekomstgericht en daardoor kan ontwikkelingshulp vaak "doodlopen".

Savin tijdens zijn laatste uitstapje met AAA

Het is dus zaak om zorgvuldig af te wegen welk kind je kiest als je hulp biedt. In het geval van Savin verliest Metry een van haar beste dansers en ik een maatje. Metry kan hier niks aan veranderen omdat de familie het hoogste recht heeft, voogdij kennen ze in Cambodja niet. Savin was altijd erg behulpzaam met het opzetten van mijn activiteiten en hij genoot daar van. Hij voelde zich belangrijk en het had mij bijna een jaar gekost om zijn vertrouwen te winnen en een band met hem op te bouwen. 7 Jaar geleden waren hij en zijn zusje (Srey-nit) door AAA opgenomen omdat hun moeder psychische problemen had en haar kinderen verwaarloosde en sloeg. Srey-nit is één jaar jonger en heeft wat meer geluk, simpelweg omdat ze een meisje is. Die zijn minder geschikt voor zwaar werk, vandaar dat zij voorlopig nog wel een tijd zal blijven. Savin zal als 13 jarige misschien 25 dollar per maand thuis brengen voor behoorlijk zwaar werk. Zijn toekomst...? Ik wil er even niet aan denken...pfff!

Srey-nit (zusje Savin) oefent haar danspasjes

Ook Kanha heeft zichzelf weer enigszins in de penarie weten te brengen... Vorige week belde ze me voor het eerst sinds weken weer eens op. Meestal zit er dan iets niet in de haak of ze vraagt om geld, wat inderdaad het geval was. Ze vertelde dat ze wederom het huis van de zusters weer heeft verlaten om op zichzelf te gaan wonen. Met hulp van haar peetvader heeft ze een kamer gehuurd. Hij heeft voor 3 maanden betaald en daarna moet ze maar verder zien. Na het laatste gesprek met Jochen, dat prima was verlopen, had ze wederom roet in het eten gegooid via een aantal ontactische acties.

Nu dacht ze dat ze het feit dat ze er nu alleen voor staat kon gebruiken als pressiemiddel om mij verantwoordelijk te stellen voor haar dagelijkse levensbehoeften en eventuele schoolgeld. Allereerst moet ik zelf de eindjes aan elkaar knopen en ook al zou ik me het kunnen permitteren, dan zou ik het nochtans niet met geld doen. Bovendien blijven ze zich op die manier afhankelijk opstellen en blijft er van hun eigenwaarde en gedrevenheid helemaal niks meer over...en zo is het einde zoek. Als ze zelfstandig wil zijn zal ze ook zelf voor haar ammunitie moeten zorgen. "Als je peetvader 3 maanden huur kan ophoesten, moet hij ook maar je levensonderhoud bolwerken", zei ik enigszins met pijn in mijn hart. Ik had haar een hele tijd geleden al gewaarschuwd dat ik in een dergelijke situatie niet voor suikeroompje zou gaan spelen, maar ze had gehoopt dat ze door mij voor de leeuwen te gooien, ik wel overstag zou gaan, maar...zo zijn we helaas niet getrouwd!

Het komt niet zomaar uit de lucht gevallen!

Ik hoorde de hele week niks en ik hoopte met een portie ongerustheid in mijn hart de juiste keuze gemaakt te hebben door haar deze levensles te leren. Gisteren belde ze me dat ze een parttime baantje had gevonden door privélessen Engels te gaan geven. "Kun je me helpen broeder", vroeg ze vertwijfeld. "Ik wil zelf geld verdienen maar heb een boek nodig om les te kunnen geven". Dat vond ik een goede start, dus vandaag heb ik haar wat gekopieerd materiaal gebracht en een degelijk woordenboek en haar kort uitgelegd hoe ze het moet gaan aanpakken. Ik heb er wel eerlijk bijgezegd dat een boek je nog geen leraar maakt. "Je zult zelf ook hard moeten studeren om je studenten een stap voor te blijven".

Ik heb beloofd wat tijd vrij te maken om haar wat technieken bij te brengen in de hoop dat ze daarmee (voorlopig) in haar levensonderhoud kan voorzien. Ze krijgt $20 per maand voor 3 lessen per week, ik betwijfel of dat iets uithaalt, maar het is een poging waard. Ze moet daarvoor elke keer zo'n 4 kilometer heen en terug lopen (!), dus ik heb al voor mezelf besloten dat ze een fiets krijgt als ze blijft volhouden. Ik heb gister meteen een boek met bijbehorende instructie CD's gekocht, welke ik ook voor de Apsara-school zal gaan gebruiken, maar dat heb ik haar nog niet gezegd. Als ze ermee uit de voeten kan, krijgt ze het. Voor wat hoort wat!   

Een boek maakt je nog geen leraar!

De extra fulltime klas van de afgelopen maand heeft me toch een bak extra energie gekost. Ondanks alles ben ik de Apsara blijven bezoeken. Deze week vonden ze een vervanger. Ik ben blij toe, de vermoeidheid vind ik het extra geld niet waard om dit tot eind februari vol te blijven houden. Om wat lucht in mijn hoofd te creeeren ben ik vorig weekend Dara achterna gegaan naar Sihanoukville...ff weg uit Phnom Penh, frisse neus halen aan zee!

Het weer wilde niet zo meewerken

 Omdat maandag een nationale feestdag was, waren alle bussen volgeboekt die zaterdag. Alleen nog kaartjes voor half 3. Eerst Pitchu naar de zus van Dara gebracht. Daarna naar de kapper, bij de Apsara langs om uit te leggen dat ik die dag geen les kon komen geven. Alles op mijn elfendertigst dus. Om 2 uur begon het te stortregenen was plotseling mijn sleutelbos zoek (veel voorkomende stoornis), terwijl ik nog naar huis moest en plotseling toch nog aan de late kant dreigde te raken. Niet getreurd...de bus vertrok mede door het weer (zoals in inmiddels wel gewend ben) pas 'n uur later en ik kwam pas na achten op mijn bestemming aan.

FF bijkomen...nog gratis ook!

Dara moest van zijn werkgever een week werken in Sihanoukville om nieuwe hotels en guesthouses voor zijn online-boekingsbureau te werven. Seca was de dag ervoor al met Dara meegekomen. Kamers gratis, dus dat was een meevaller, zelfs het ontbijt was inclusief! Ja, mijn mannetje is goed in geld over de balk smijten, maar hij heeft ook grote overtuigingskracht. Het "Golden Sea Casino & Hotel" had hij laatst al aan de haak geslagen en hij had veel boekingen in de wacht gesleept, vandaar 3 gratis overnachtingen als bedankje!

Dara en Seca in de hal van "Golden Sea Hotel & Casino"

Kamer met zeezicht

Diezelfde avond nog naar "Eutopia", een soort "Baya Beach Club" maar dan buiten. Pompende muziek en zuipende toeristen die al dansend en drinkend af en toe een duik in het zwembad nemen, totdat ze uitgeteld zijn. Voor mij de eerste ervaring in "op stap zonder alcohol". In eerste instantie kwam ik wat moeizaam op gang maar toen de "betere" muziek zijn intrede deed, kwam ik toch los. Weer een nieuwe openbaring...het kan dus toch, plezier hebben zonder te zuipen...wat me de avond erop zelfs zonder problemen lukte, met een tonic in de hand!

Na-aper!

Alcoholvrije lol

Gekke-bekke-trekke

Zondagmorgen brommer huren...regen. Wachten bij de verhuur totdat het droog was, boek kopen, terug naar het hotel...weer regen, ruzie met de plakkende plastic regenjas...zeiknat! s' Middags naar het strand, lunch gekocht op de markt. Wordt gekookt in een soort gaarkeuken, je brengt de ingrediënten en zij koken het voor je tegen betaling van een vaste prijs per kilo...grappig.

Poseren bij het hakblok

Alsof het nog niet warm genoeg is

Lekker opgepeuzeld (ik vegetarisch) in een privé stek (soort kiosk langs het strand) en flink wat vers fruit na... In mijn boek gedoken, hangend in een geïmproviseerde hangmat (visnet in een boom, niet écht comfortabel) totdat het weer begon te miezelen. Een comfortabele strandtent gezocht, daar brak de zon door. Flink zeelucht opgeslagen in mijn lijf voor de terugkeer naar Phnom Penh...de volgende morgen alweer...kort maar krachtig, toch even genoten!

Hangplek voor onze picknick

Hmmm...de zon prikte toch nog ff door de wolken

Volgende punt...Pitchu! Ja, Dara en ik zijn verzot op ons klein beest...heb je uitgebreid diverse malen kunnen lezen...maar nu...help, Pitchu is zwanger! Ja ik weet, bij een hond zeg je drachtig...maar dat doet er even niet toe. Wat moet je er mee? Ik had me nog zo voorgenomen om haar niet te laten dekken. Toen ze vorige maand loops was, zei ik nog tegen Dara; "We moeten voorzichtig zijn, dus ik neem haar niet mee naar de Apsara-school, totdat het voorbij is". "Ach, kan geen kwaad", zei Dara. "Bovendien is Lulu (de hond van AAA en tevens Pitchu's vriendje) te groot voor haar". Nou, dat blijkt nu dus van niet! Pitchu gedroeg zich de afgelopen weken al wat vreemd en de laatste paar dagen leek haar buikje ineens groter en zijn haar tepels gezwollen.

dikke buik...opgezette tepels...

Het bezoek aan de dierenarts vanmorgen gaf de doorslag; ongeveer één maand drachtig. Weer een zorg erbij. Allereerst wil ik ze niet zelf houden. We nemen Pitchu het liefst overal mee naartoe en met 2 of meer honden wordt dat al gauw een probleem. Mijn grootste zorg als dierenliefhebber is het feit dat ik het beste voor de pups wil. Hard zoeken dus...goeie baasjes in Cambodja zijn nog zeldzaam. Honden zwerven vaak de hele dag op straat, een alledaags fenomeen in Cambodja waar ik niet blij van word. Daarbij komt nog dat Dara en ik tijdens het Cambodjaanse "Waterfestival" een week vakantie in Thailand gepland hebben, hotels en vliegtickets al geboekt!

...hiephiep hoera...wat moeten we ermee!?

Seca, beste vriendin van Dara heeft al aangeboden dat ze Pitchu en de pups (die dan ca. 1 maand oud zullen zijn) samen met haar familie zal opvangen. Seca houdt veel van honden, daar komt Pitchu tenslotte vanaf, maar het baart me toch zorgen. Bij haar ouders is het een komen en gaan van mensen (grote familie) en ik weet dat Seca er niet altijd zal zijn. Cambodjanen spelen graag te pas en te onpas met pups, ongeacht hun leeftijd. Pups hebben zeker de eerste 8 weken rust nodig en hun moeder en niet kinderen die met ze rondlopen alsof het levende teddybeertjes zijn, dat wil ik koste wat kost voorkomen...dus ik weet nog niet wat ik doe...misschien ga ik wel helemaal niet op vakantie!

Gaan we die stoelen bezetten of blijven we thuis...?

Dara heeft inmiddels samen met Seca een visum voor Europa aangevraagd. Via haar Spaanse baas bij de Franse ambassade. Zoals de meesten van jullie weten, werd de visumaanvraag die ik via mijn vader deed in 2010 toentertijd afgewezen. Als het Dara dit keer lukt, gaat hij misschien naar Spanje in December. Hij wil dat ik dan mee ga en dat we daarna ook Nederland bezoeken. Hij heeft vaak grote dromen... Ik moet gewoon werken, ik kan niet zomaar even 'n maandje af nemen (korter vind ik zinloos) en hopen dat ik daarna weer gewoon met m'n werk verder kan gaan, ik heb namelijk geen contract. De rekeningen en huur lopen ook door en bovendien zijn tickets vrij duur als je je geld in dollars verdient. Ik heb wel genoeg gespaard voor ons reisje Thailand maar een maandje Nederland is toch ff een heel ander verhaal. Ik wacht het allemaal maar even af en we zien wel waar het heen gaat...