Tineke op bezoek & triest ongeluk

Hallo lieve lezers,

Tineke is inmiddels (helaas) alweer in Thailand, waar ze nog 2 weken lang haar vrienden gaat opzoeken. We hebben een leuke week gehad waarvan hier een verslag...en vooral veel foto's dit keer, vind het zo moeilijk kiezen!

Dara en Tiny op "Otres Beach"

Tineke kwam dus eindelijk om 11 uur 's avonds aan op de 31e, na een busreis van uiteindelijk 22 uur! Normaal lig ik al in bed, maar hier maakte ik graag een uitzondering voor. De volgende morgen zouden we naar Sihanoukville vertrekken voor een paar daagjes strandplezier. Hoewel we ons voor hadden genomen om het niet te laat te maken (i.v.m. vertrek de volgende morgen om 8 uur), kwam daar natuurlijk niks van terecht. Om 1 uur zei ik nog: "Ik ga nu echt naar bed", en nam aanstalten om de trap op te lopen. Ik vergat mijn mobieltje (voor alarm) en liep terug, wat weer aanleiding gaf tot babbelen...waarna we uiteindelijk tot half 4 bleven doorkletsen.

Tiny en ik op "Otres Beach"

Na 2,5 uur slaap toch opgestaan voor mijn meditatie...als je ergens aan begint, moet je ook doorzetten! Uiteindelijk kwamen we na 5 uur rijden, veilig en wel met de auto van dara's zus op plaats van bestemming. We streken neer in een kamer zo groot als een balzaal zie foto), dropten onze bagage en op naar "Otres beach", een rustig strand. Eerst even naar de markt, want een dag aan het strand is voor Cambodjanen niet compleet zonder krab en garnalen. Ze betalen dan gewoon voor de zitplaatsen en nemen vaak zelfs hun eigen drank mee, gewoonste zaak van de wereld...dat moet je in Zandvoort of Scheveningen eens proberen...geheid dat je binnen 3 minuten weggejaagd bent!

Belachelijk ruime kamer...wat je ziet is amper de helft!

Welke garnaal wordt het?

En vergeet de krab niet...

Onze "betaalde zithoek", $3,75 voor de hele middag!

Tineke hield het op brood met "doodnormaal" roerei, wat uiteindelijk alsnog een omelet met stukjes paprika werd...de meest simpele bestellingen zijn soms de moeilijkste opgaves voor personeel alhier, maar hup...we zijn de moeilijkste niet. Heerlijk uitwaaien aan het strand en mensen kijken. Ondanks het feit dat alle drugs (dus ook softdrugs) ten strengste verboden zijn kwamen we tot onze verbijstering een bord tegen met: "Joint, $1,50"...waar Nederland zijn beleid (invoering van "de wietpas") aanscherpt, wrikken de Cambodjanen het wat losser...tja in een corrupt land is alles te omzeilen.

Ja...het staat er echt!

Alle andere informatie verbleekt bij dit bord

Ooit (tot 2007) kon je hier op de markt bij stalletjes met "traditionele medicijnen" een enorme zak wiet kopen voor amper $10,=...en dan heb ik het echt over een kleine draagtas! Uiteraard kwam dit ter oren van hordes toeristen, die hiervoor hun terugreis graag nog wat weken of maandjes uitstelden. Het duurde niet lang voordat de autoriteiten (uiteraard) hier een einde aan maakten. Wat niet vermeld wordt is het feit dat diezelfde autoriteiten nu "onder de tafel" mee-snoepen van de hierdoor ontstane straatverkoop. Zowat iedere tuktuk-chauffeur (vooral in toeristenzones) zal je graag 'n handje helpen en het vaak ook ongevraagd aanbieden. En dan niet alleen wiet maar alles wat je je kunt bedenken in het dope-genre.

Wat je maar zoekt, de tuktuk chauffeur regelt het...

Onder de noemer "Happy Pizza" kun je nog steeds bij veel pizza-tentjes (met namen als ecstatic pizza, Happy Herb Pizza, etc.) pizza's eten met het goedje meegebakken, waar je zo stoned als een garnaal van word...'n semi-verborgen scene waar vele jongere "plezier toeristen' zich tegoed aan doen. De eigenaren deinzen er natuurlijk ook niet voor terug om je nog een zakje rookwaar bij het afrekenen aan te prijzen. Zo zijn er ook hordes buitenlanders die permanent in Cambodja wonen om in deze, dan wel andere (in het westen prijzige) behoeftes te voorzien. 

Wil jij wat groene geestverruimende kruiden op je pizza? Hier kan het!

 Ik durf te beweren dat een fiks percentage buitenlandse leraren op de scholen (ook die waar ik lesgeef) om deze reden hier zijn. Uiteraard komt dit het onderwijs niet ten goede, vandaar dat ik wel eens gefrustreerd raakte als ik een nieuwe klas kreeg waar het niveau schrikbarend slecht is, waarschijnlijk veroorzaakt door een voorganger die alleen zijn "vakantie" verlengt, een ticket naar huis bij elkaar aan't sparen is of zijn vrije tijd slijt met het zoeken naar de"wiet-buzz" of de "rush" van, amfetamine, speed, cocaïne of andere poedertjes.

Spotprent...Engels-leraar aan de drugs

Weer even afgedwaald...ja af en toe floepen er van die Nederland-Cambodja-Contrasten door mijn hoofd en dat moét ik dan ff opschrijven...terug naar het strand. Dag 2...Tineke en ik hadden ons al vorig jaar voorgenomen om naar een ander eiland te gaan. "Rabbit Island" heb ik inmiddels al 4 keer gezien, dus...tijd voor wat anders.

...en heb er in die 4 bezoekjes, nooit een konijn aangetroffen!

Dara's zus en schoonbroer zouden snel genoeg vertrekken, die wilden op tijd terug in Phnom Penh zijn om te stemmen. Omdat het regende besloten we (met lichte tegenzin) nog een dag te blijven. We wilden niet op de boot nat worden. Maar wel naar een ander hotel, want ondanks de grootte van de kamer waren we wat teleurgesteld over de douche die letterlijk het water "druppelde" en je kon kiezen ofwel gloeiend hete druppels of koude...ik koos toch voor koud, maar het was een hele onderneming om nat te worden. De nieuwe kamer was 'n kwart van de laatste en maar 2 bedden, maar een degelijke douche en zwembad.

Pitchu is helemaal in haar element...

Uitzicht op een van onze wandel-avonturen

Hetzelfde scenario van de dag ervoor, maar nu op het "populaire" strand. Duidelijk anders...veel bedelaars, blinde zangers, masseurs en 'n eindeloze stroom verkopers van zonnebrillen, armbandjes, hangmatten en alles wat je niet nodig hebt. Een glimlach of vluchtige blik word beschouwd als koopzin, dus je moet ze continu negeren of als een bandrecorder "no, thank you" herhalen. Het is niet zozeer alleen maar vervelend, maar mensen consequent negeren voelt niet prettig. Ze moeten tenslotte in hun inkomen voorzien, maar ik heb al die spullen niet nodig. Tineke en ik waren het er allebei over eens: niet relaxed. Ook dat herhalen vinden Cambodjanen blijkbaar prettig, want er werden weer krab en garnalen gehaald, alsof je 2 keer dezelfde (saaie) film kijkt. Ik ben Cambodjaanse routine-uitjes wel 'n beetje gewend maar vond het (net als Tineke) wat verspilling van kostbare tijd. We hadden liever op het eiland gezeten, want tegen de middag brak doodleuk de zon door, arghh!

Met hordes tegelijk blijven ze komen...kijken is kopen!

Zo kun je ook 'n boek lezen...charmant!

Nog maar wat gewandeld en uiteindelijk opnieuw woordenwisselingen met Dara. Hij had al gezegd dat hij niet naar het eiland wilde omdat hij bang was. Dat was hij inderdaad de laatste keer naar Rabbit Island al het geval. Er waren wat golven en Dara dacht dat hij ging verdrinken. Hij kan wel zwemmen, maar mondjesmaat. Ons pleidooi "wij houden je wel vast en dan trek je maar een reddingsvest aan" mocht niet baten, hij hield voet bij stuk. De zee is inderdaad wat ruiger tijdens het regenseizoen, maar ik laat me niet tegenhouden door wat extra waggelen van een boot. Ik was zwaarder gepikeerd (zelfs bijna ziedend) toen ik er tijdens ons bekvechten achterkwam dat Dara van zijn zus niet "mocht" gaan. "Ik respecteer mijn zus, dus ik ga niet!" "Komen de cultuurverschillen weer om de hoek kijken", dacht ik nog. Uiteindelijk bekoeld van onze aanvaring besloten we dat Dara dan maar één nacht "aan land" bleef wachten, terwijl wij mét Pitchu een dagje naar "Bamboo Island" (Koh Russei) vertrokken.

Wandeling door de jungle

Uitzicht vanuit de bungalow

De boottocht was wat wilder dan normaal...Dara had het zeker niet leuk gevonden...Pitchu was zelfs zeeziek en moest 2 keer overgeven...maar we kwamen heelhuids aan. Na 10 minuten door de jungle wandelen, de beloning; 15 bungalows, een restaurant en het strand...meer was er niet...wilden we juist ook niet. Rabbit Island is hiermee vergeleken nog een "resort" te noemen. De zon brak opnieuw door en omdat we pas later op de middag aankwamen, maakten we daar gretig gebruik van...als enige op 'n strand van zo'n kilometer lang...heerlijk!

Genieten van het zonnetje op een haast verlaten strand...

Pitchu doet mee

...die groene is onze bungalow

Gerund door "buitenlanders", dat wel...met Cambodjaanse werknemers. Een klein paradijsje waar je gewoon Engels kunt praten en waar vaak toeristen die dit sfeertje bevalt, blijven steken...sommigen wel tot 'n maand lang. Ondanks de eenvoud van de opzet is het eten (al is het wat prijziger) opvallend goed, er is zelf een was-service en ja...als het echt moet kun je zelfs je e-mail checken, want de generator draait 'n aantal uur per dag. Muziek is er ook (accu) en er wordt elke dag wel 'n activiteit georganiseerd waar je aan mee kunt doen. Het buitenlands personeel (7 stuks) werkt vrijwillig tegen kost en inwoning en de eilandbewoners (20) krijgen een fair loon. In het hoogseizoen heeft het eiland maximaal 60 á 70 bezoekers, dagjesmensen meegeteld.

Het restaurant (internetfoto) is inmiddels iets verandert, stijl is hetzelfde

Nu hopen dat er geen ambities komen voor massa-toerisme. Er zijn al 'n aantal eilanden door de Cambodjaanse regering uitgeroepen tot ontwikkelingsgebieden voor vastgoedinvesteerders. Zo is er al een eiland compleet met resorts, watersportfaciliteiten (speedboten, jetski's, etc.) en zelfs een brugverbinding naar het vaste land. Cambodjanen zijn er gek op. "Bah...en jammer", zeg ik...en een eiland met een brug is toch geen echt eiland meer!? Het ziet er (nóg) erg mooi uit, maar als toerisme straks zijn sporen nalaat, hoe zal het dan zijn? Vervuilde stranden, overal puin, koraalriffen naar de verdommenis, enzovoorts. Je ziet het in Sihanoukville ook al. Cambodja heeft geen afval-beleid en iedereen laat zijn rommel ter plekke vallen, iets waar ik grote moeite mee heb. Kijk hier maar eens op de website van "Morakot Island", waarvan de brug binnenkort geopend wordt. Al ziet het er geweldig uit, ik heb er niks mee...

Brug naar "Morakot Island" is klaar, heisa kan beginnen...jammer!

Ook op het strand van Bamboo Island  zie je helaas maar al te goed de gevolgen van onze vervuilende aard. De vuilnis die je op het eiland aantreft is grotendeels wat aanspoelt, want opruimen van je rommel wordt sterk aangemoedigd. Een volle vuilniszak levert je 'n gratis blik bier op. Al vonden Tineke en ik beiden na onze strandwandeling dat het personeel best wel eens de handen uit hun mouwen (t-shirts of helemaal geen mouwen) mogen steken. Ze hebben soms geen zak te doen (zoals nu, het laagseizoen) en hangen maar wat aan de bar te drinken of blowen met de gasten, zoals een van hen zelf op de boot beweerde. Met 27 man personeel (momenteel verhouding van 2 personeelsleden op 1 bezoeker!) kun je best één grote schoonmaakactie houden en dan dagelijks wat aanspoelt weghalen. Doe je meteen aan lichaamsbeweging en help je het milieu, plus je "paradijs" ziet er nog paradijselijker uit. Al bestaat het echte paradijs alleen maar in je hoofd...je leeft er al, of niet!

Gebruikte slippers worden tegen een boomstam "gerecycled"

Ruim één kilometer leeg strand

Maar helaas ook hier, aangespoeld afval

ff momentje vastleggen

Na zonsondergang wat finger-food gegeten, wat voldoende bleek voor onze algehele honger. In de hangmat hangen, totdat de lucht met een storm dreigde die uiteindelijk met ruige bliksemflitsen en gedonder losbrak. Toch maar de bungalow in en via een lucht-luikje naar buiten zitten kijken. Nog wat lezen op het verrassend goeie matras...en toen de telefoon...Dara...compleet overstuur...

Storm barst los...bungalow schudt

Er was een groot ongeluk gebeurd op 'n provinciale weg in "Pursat". Een personenauto was uitgeweken voor een midden op de weg zittende (waarschijnlijk dronken, of psychisch minder begaafde) vrouw en daardoor frontaal tegen een tegemoetkomende vrachtwagen gebotst. 2 Inzittenden waren op slag dood en de overige 3, stierven later aan hun verwondingen...op weg naar het ziekenhuis. Gevreesd werd dat het de auto betrof waarmee een neefje van Dara, als medewerker van een verkiezingscampagne, onderweg naar huis was. Hij had vorig jaar zijn universiteit afgerond en had een tijdje voor Dara gewerkt, als online reisbureau-medewerker. 6 Maanden geleden was hij voor een missie naar Japan gestuurd, door de Cambodjaanse regering. Omdat hij goed werk had verricht, werd hij daarna meteen aangenomen en begon zijn loopbaan voor de regering. Hij was mede-verantwoordelijk voor de campagne in de provincie "Pursat". Deze provincie werd voor het eerst sinds jaren daadwerkelijk gewonnen door zijn partij. Naar "horen zeggen" wordt beweerd dat de chauffeur vóór de terugreis naar Phnom Penh een paar pilsjes had genuttigd, want niet wegneemt dat het een triest ongeval is. Een uur na het eerste telefoontje bevestigde Dara dat zijn vrees was bewaarheid. Zijn neef was op amper 30 jarige leeftijd overleden.

rust in vrede...

Onze plannen moesten worden bijgesteld...begrijpelijk. De volgende ochtend zou de boot om 10 uur terug naar Sihanoukville vertrekken. Bij de boot aangekomen braken de wolken open en gaven ons een ongevraagde douche. Zeiknat waren we...tot overmaat van ramp mochten we weer terug naar het restaurant, veiligheid voor alles. Net op dit moment...ik belde Dara dat hij maar vast moest vertrekken. Uiteindelijk vertrok de boot 'n uur later en doorweekt kwamen we aan. Dara was nog niet vertrokken en had een taxi geregeld. 'n Gast uit Engeland deelde de taxi met ons en zo waren we zonder veel oponthoud vrij vlot en tegen een redelijke prijs, voor het donker thuis. Ook geen gezeik met Pitchu...de chauffeur nam zelfs foto's van haar om thuis te laten zien. Stinkend naar opgedroogde regenkleren, meteen een frisse douche. De laatste dag naar het ecologisch rustoord genaamd "The Vine" in Kampot ging helaas niet door. Ook zijn verjaardag (6 juni) bracht Dara door op de crematie van zijn neef. Heb hem maar flink vast gehouden die nacht...arme schat!

Kletsnat na een oversteek-poging...

...2e poging, het is droog

De extra tijd thuis hebben Tineke en ik vooral ingevuld met het bespreken van aanpassingen omtrent de stichting (Tineke zit in het bestuur) en het her-lanceren van de website. Aan de hand van het bezoek aan de Apsara (dinsdagmiddag) hebben we de doelen van de stichting bijgesteld. Ik ga de teksten aanpassen en hoop de website gauw weer (aangepast) in de lucht te hebben. Al met al hebben we dus weinig kostbare tijd verspild. Ik laat jullie gauw meer weten. Ook de plannen rondom de Kampot-peper ga ik wat bijstellen. De manier die ik voor ogen had, brengt toch behoorlijk wat werk met zich mee. Tijd die ik liever aan de "Doelen" zelf besteed.

De volgende dag (donderdag) hebben we Dara's verjaardag bescheiden gevierd (met taart) tijdens de lunch in een buffetrestaurant genaamd Tonle Bassac. Een "eet-maar-zoveel-als-je-kunt-restaurant", 'n echte trend onder de Cambodjanen...niet mijn keuze. Ook Seca en Nary vinden dit geweldige formules, ik denk altijd; "je kunt toch maar een bepaalde hoeveelheid op, of je overeet je"...ook geen prettig gevoel. Bovendien is een maaltijd die je van een menu kiest niet eens duurder, vaak zelfs goedkoper. Maar goed, het was Dara's verjaardag...niet de mijne! Jammer genoeg moest ik aan het einde van de lunch ook Tineke vaarwel zeggen. De week zat erop en terwijl ik lesgaf vloog zij naar Thailand. Ik heb genoten van onze week samen lievert, hoop dat je volgend jaar weer komt!

Toch nog even jarig!

Ik begon na ons reisje wat te snotteren en kuchen, waarschijnlijk door het "natte" bootreisje en de opgelopen slaaptekorten. Laat naar bed (flink bijpraten) en dan toch weer elke morgen tegen 6 uur op voor mijn meditaties. Vrijdag en zaterdag heb ik me rustig gehouden en wat bijgeslapen. Ik wilde les geven bij AAA, maar toen ik daar vervolgens wat te laat aankwam, moest ik aan de thee en de tijgerbalsem. "Sla maar 'n les over, eerst beter worden", luidde het devies. "Ga daar maar liggen (slaapkamer) en we roepen je wel als de lunch klaar is". Als klap op de vuurpijl, moest ik 's middags met meneer Sopha mee naar de massagesalon voor een Chinese voetmassage, waar ik inderdaad wat van opknapte.

Schema van de funties van Chinese voetmassage

 Ik word behoorlijk in de watten gelegd bij AAA, terwijl ík juist degene ben die komt helpen. Tegenstribbelen zit er niet bij, das niet netjes, dus ik heb het maar laten begaan. Het is dankbaar werk, ik doe het niet om die privileges, ze komen gewoon naar me toe. Ik werd laatst nog verklaard tot "familielid", wat in eerste instantie wat onwennig voelde. Ik ben na de negatieve ervaringen in het weeshuis wat voorzichtiger geworden en doseer mijn hulp met wat meer beleid, doe alles stap voor stap. Ik weet nu dat het goed zit en steek langzaam steeds meer energie in het geheel, zonder emotioneel of geestelijk uitgeput te raken...en dat is erg belangrijk in ontwikkelingshulp. En dan heb ik het niet eens over de (ongevraagde) waardering die ik krijg, want daar doe ik het niet voor...althans niet meer.

Helpen...puur om te helpen, zonder iets terug te verwachten

Zo werd ik gistermorgen spontaan gebeld door Meneer Sopha (de vader van de Apsara-school), of ik mee wilde naar "Kampong Chhnang", een stadje 90 km van Phnom Penh, waar hij een (onbebouwd) stuk grond bezit dat hij na zijn pensionering erg goedkoop had kunnen bemachtigen. Er staat een schuur voor de koeien van de buren, een oude waterpomp en (beetje vreemd zo middenin het groen) een toilet! "Misschien voor als we echt oud zijn", zei hij. "Of als de stadsvernieuwing ons wegjaagt uit Phnom Penh", wat zeker niet ongewoon is in Cambodja. Mensen worden van hun leefplek beroofd, als de regering een bepaald gebied verkoopt voor projectontwikkeling. Je kunt dan het aanbod nemen, of simpelweg verwijderd worden door het leger en in het gevang gesmeten worden.

Vrouwen worden gearresteerd omdat ze hun huizen niet willen verlaten

Foto's die ik zelf in Februari 2011 schoot

Bewoners uit hun huizen gezet

Laatste overblijfselen van een guesthouse-restaurant

Het meer wordt lanzaam leeg gepompt

Dit is laatst nog gebeurd bij het Boeung-Kak meer, ooit de backpackersbuurt van Phnom Penh. Gekocht (99 jarige lease) door Chinezen leeggepompt en dichtgegooid met bouwzand voor een miljardenproject met tientallen appartementencomplexen, wolkenkrabbers en villa-wijken voor de steeds ontevredener wordende rijke Cambodjaan. Alsof ze daar gelukkiger van worden...En dan hebben we het nog niet gehad over de vraag waar al dat regenwater uiteindelijk naartoe moet als alles wordt drooggelegd. Dat zie je nu al na een flinke bui. Geregeld moet ik met mijn brommertje door, tussen enkel- en kniehoog water naar mijn werk. Als ik dan uren later terug rijd, staat het water nog op de weg. Als ze dat nu eens eerst oplosten...maar ja, alles moet groeien...koste wat kost!

Luchtfoto met zo goed als leeggepompt, met zand opgevuld meer

Oké, dus met de hele familie in de auto naar Kampong Chhnang. Ik ben blij als ik weer een paar uurtjes frisse lucht kan opsnuiven. Eerst werd een heel stalletje lotusknoppen opgekocht, die we onderweg oppeuzelden en die gul aan vrienden en bekenden werden uitgedeeld gedurende de heen- en terugreis. Cambodjanen maken zelfs op de kleinste reisjes tussenstops. Om te plassen, om te eten, om de benen te strekken of om spul te kopen wat je thuis ook kunt krijgen, maar volgens hun dan net op dié plek véél verser is...en lekkerder. Zoals wij bij de Duitsers gaan inkopen (ik kom oorspronkelijk uit Venlo, aan de Duitse grens) en de Duitsers naar ons komen voor Koffie, groente, fruit, kaas en sigaretten. Het maakt geen barst uit want de benzine die je er naartoe verrijdt, is het hele prijsverschil...ach zo komt men nog eens ergens!

Verkoopster lotusbloemknoppen

In de auto wordt meteen geknabbeld

Meloeneeeeeeh!

Het landgoed van Sopha en Metry is verdeeld over twee stukken land, en behoorlijk groot. Heerlijk, de natuur even in je opnemen. Als je eens dichterbij kijkt zie je de mooiste dingen waar je normaal niet zo bij stil staat. Maar ook vervelende dingen gebeuren in de vrije natuur, zoals bovenop een nest rooie reuzenmieren gaan staan, en vervolgens door een hele kolonie aangevallen worden (terwijl ik ze angstvallig van mijn voeten probeerde te meppen) omdat ik hun middagdutje verstoorde. Het landgoed word verzorgd en bewaakt door de buren, die daarvoor in ruil hun koeien kunnen laten grazen (en schijten) en het sap van de palmen die er groeien gebruiken voor het produceren van palmsuiker, alles op natuurlijke traditionele wijze. Daarnaast zat weer iemand wafeltjes te bakken. Ik krijg op zijn tijd een potje met het vloeibare goedje cadeau van Sopha. Lekker in de koffie of om mee te koken. Terwijl we van de natuur genoten en onze lunch in picknick-stijl verorberden pruttelde een vers gewonnen mega-pan met palmsap op een houtoven die later op stroopdikte in een traditionele kleien pot mee naar huis ging.

Landgoed met schuur, achterdoor (wit hokje) het toilet

De oude waterpomp en dichtgegroeid schuurtje

Natuurschoon, recht voor mijn lens...geweldig!

Enorme pan met pruttelend palmsuiker-sap

Opvangreservoirs voor het sap (oude pet-flessen)

Wafeltje!?

We brachten nog een bezoekje bij een kennis die meubelmaker is, alwaar we op de net nieuwe meubels ons middagdutje deden. Ik was ondertussen wel wat moe geworden van het op sleeptouw nemen van hun kleinzoon, die me geen minuut met rust liet, kleine vlegel. Op de terugweg nog wat verse meloenen gescoord en nog even naar "Udong" (45km. van Phnom Penh), naar een stuk georven landgoed van Sopha en Metry, waar een ouderwets houten huis staat, wederom "gratis" bewoond door mensen die het onderhouden. Ik nam nog een paar mooie zonsondergang-kiekjes deelde nog 2 zakken snoep uit aan de kinderen in het dorp en toen was het tijd om huiswaarts te keren.

Metry & Sopha

Sopha geeft aan waar wat zou moeten komen

Picknick-lunch, schoondochter met de 2 kleinkinderen

Oudom, kleine vlegel!

Huis van meubelmaker (linksboven), tevens showroom

Poedel van de meubelmaker

Wolkenspektakel

Het huis in Udong

Oudom (van boven)

Vele zondagen per jaar bezoeken ze hun huisje samen met (ombeurten) de wezen die ze in Phnom Penh onder hun hoede hebben. Ik ben blij dat ik deze mensen getroffen heb. Ze zetten zich van de vroege morgen (5 uur) tot bedtijd in voor het welzijn van de inwonende wezen en de nog eens haast 100 leerlingen, 6 dagen per week. Om hun cultureel erfgoed te behouden en de jeugd een kans op een betere toekomst te geven. Iets wat ik graag ondersteun en in samenwerking met Jochen uiteindelijk tot een grotere hoogte wil helpen brengen. Als afsluiter nog een filmpje van Pitchu, die op het strand op krabben jaagt. Ik moet weer naar bed...

Tot gauw