Griep & alles gaat stuk

Hoi de pipeloi,

Dit is misschien wel de meest irritante begroeting uit de Nederlandse geschiedenis, afkomstig uit de strip Jan, Jans & de kinderen, wie kan het zich nog herinneren?

Jan, Jans & de kinderen, wie kent ze niet?!

Afgelopen week had ik flink materiële pech. het fornuis is voor de 2e keer in 5 maanden stuk, het wasrek brak na een windvlaag in tweeën en mijn brommer had wat vervangende onderdelen nodig. Ik weet...alles is vergankelijk, maar er is zowat iedere week wel wat anders waardoor mijn spaarplannen in de soep lopen. En garantie...die eindigt hier bij het passeren van de drempel als je de winkel met je aankopen
verlaat!

Er is altijd wel wat aan vervaning toe, bij mijn oud honda'tje

Nieuw en degelijker (typisch Cambodjaans) droogrek

Mijn 2-pits kook-haard, rechtse pit voor de 2e keer naar de haaien!

Ook de dieven in de omgeving laten zich weer flink gelden. Afgelopen zaterdag was er zelfs bijna iemand bij ons binnen. Gelukkig was op dat moment onze schoonmaakster de was aan't ophangen. De bewuste persoon stelde vreemde vragen aan haar, waarna ze uiteindelijk wegliep. Gister hoorde ik dat ze na haar misvangst bij ons, doodleuk bij de buren op "bezoek" was gegaan. Ze had al een mobiele telefoon van de lader gehaald, doch onderweg naar de deur werd ze betrapt door de bewoner. Toen die vroeg wat de bedoeling was, kwam ze opnieuw met vreemde verhalen aanzetten en dat ze op zoek naar "de buitenlander" was, ik dus. De brutaliteit! Ik word er langzaam een beetje lijp van. Maar ook hierbij...rustig blijven...tot 10 tellen...accepteren en...loslaten, beste oplossing. En alles toch maar goed achter slot en grendel houden...

Onze hulp met Pitchu

Ik heb de afgelopen week flink gewerkt aan de teksten van de website van "stichting Cambodja-kids". Vorig jaar ging deze al de lucht in, maar was nauwelijks compleet. Door de carrière-switch (het restaurant) kwam ik ook niet meer toe aan het optimaliseren en uiteindelijk raakte het een beetje in het slop. Jammer, want een degelijke website is eigenlijk een eerste vereiste in dit digitale tijdperk. Toen Tineke laatst hier op bezoek was hebben we het er uitgebreid over gehad. Als je iemand hebt om er even met enige diepgang over te discussiëren, dan geeft dat een enorme stoot inspiratie. Mijn enthousiasme gloeit gewoon. De volgende stap is een stuk in de krant, maar daarvoor moet eerst alles op een rijtje staan.

Knipsel van de lay-out veranderingen voor de website

Afgelopen zaterdag zou ik mijn clubje Engels-studenten van "AAA" naar de boekenwinkel gaan. Ik had ze min of meer beloofd dat ze zelf het volgende boek mochten uitzoeken. Maar voordat je ze allemaal opgewarmd hebt is de tijd vaak al om. Meneer Sopha moest eerst nog ff douchen, hij zou met ons meegaan. Ondertussen moest Mevrouw Metry (mijn oudste leerling en zorgmoeder van de wezen) koken dus die kon niet mee. Ravy had Khmer examens, dus die moest ook gaan en uiteindelijk bleven alleen Savin en Monoroth over. Toen toch maar met de brommer gegaan, ging ook nog sneller.

Monoroth (voor) & Savin (achter) tijdens de les

Goed dat ik al 2 keer van tevoren zelf tussen de boeken was gaan snuffelen, want eenmaal in de boekhandel liepen ze allebei 'n beetje als kippen zonder kop door de gangpaden te dwarrelen. Zelfs toen ik uiteindelijk een stapel boeken onder hun neus legde, bleven ze 'n beetje naar de kaften staren. "Je mag ze openmaken en er in bladeren" zei ik 'n beetje sarcastisch, al begrijpen ze sarcasme zelden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat er 2 boeken door mij naar voren werden geschoven, met name omdat de inhoud recent en redelijk modern was. Gelukkig kozen ze beiden voor het boek dat ik zelf al in gedachten had.

Is het nou echt zo moeilijk!?

Het schijnt moeilijk te zijn voor Cambodjanen om keuzes te maken, niet alleen in dit geval. Ze laten keuzes liever door anderen maken, dat levert zo min mogelijk ongemakkelijke confrontaties op. Waarschijnlijk een van de gevolgen van het roerige verleden. Zwijgen of ja-knikken. Nee levert ongemakken op en dat hebben we liever niet. Dit heeft soms als gevolg dat er gewoon niks gebeurt, tot ergernis van ons westerlingen. Hetzelfde gebeurt dus onder andere in de politiek. Zaterdag was ik dus heel even "politiek" leider, al was het maar om een stom boek. Gelukkig zie ik op school steeds meer individuen die streven naar "onafhankelijk" denken, wat jammer genoeg niet gauw door opvoeders ondersteund wordt.

De boeken worden over een week of 2-3 definitief aangeschaft, hopelijk komen er tot die tijd nog wat donaties binnen. Als je me wilt helpen...het gaat niet zozeer om de hoogte van het bedrag, doch meer om het gebaar...dus maak wat je kunt missen over op rekeningnummer 153954191 (Rabobank) t.n.v. Stichting Cambodja-kids", o.v.v. "Boeken Engelse Les". Ik kan er veel goeds mee doen. Ik hou jullie op de hoogte over de ontwikkelingen van de website.

Zondag ging ik opnieuw bij Apsara Arts Association langs omdat ik was uitgenodigd voor 'n ontbijtje. Metry had tevens een inhaalles nodig. Ze kan het met haar 58 jaar niet zo snel volgen en waar ik kan, spring ik bij. Haar streven is om de gasten die naar de voorstellingen komen kijken, in de toekomst in het Engels uitleg te kunnen geven over de klassieke Apsara danskunsten en eventuele vragen met voldoening te beantwoorden. Een nobel streven...toch? Daar draag ik graag aan bij!

Op je 58e blijft het allemaal wat moeilijker hangen...

Ik werd wederom uitgenodigd om mee te gaan naar Oudong, naar het stuk grond met houten huis waar ik laatst reeds over vertelde. Meneer Sopha is de laatste weken druk in de weer om er allerlei vruchtdragende bomen en struiken te planten, zeg maar 'n moestuin. Hij is bewust bio-ecologisch en wil zijn toekomstige oogsten gaan opleveren zonder gebruik van kunstmest en chemische bestrijdingsmiddelen. Hij steekt er hart en ziel in, in tegenstelling tot een groot aantal agrariërs die juist alleen maar meer rotzooi zijn gaan gebruiken om hun oogst zeker te stellen. Het lijkt hier vaak de omgedraaide wereld, en dat is eigenlijk ook zo. Op veel gebieden ligt Cambodja nog steeds zo'n kwart eeuw achter.

Pitchu op haar gemak tussen de meiden

Terwijl meneer Sopha zijn hof inspecteerde en wiedde werkte ik aan de websiteteksten, want ik had mijn schootcomputer meegebracht. Pitchu jaagde op de kippen en na een typisch Cambodjaanse lunch was het tijd voor een dutje. Ik voelde me 'n beetje gammel en toen ik uit mijn schoonheidsslaapje ontwaakte, zat een neusgat potdicht en mijn hoofd voelde zwaar. Meneer Sopha schoot meteen te hulp met zijn medicijnkoffertje. Ik was nota bene nauwelijks van mijn verkoudheid genezen, kwam het volgende onbehagen weer opzetten...vooruit, dan maar zo'n anti-griep tabletje.

Lunch op zijn Cambodjaans, in kleermakerszit!

Een joch uit de buurt had een ongelukje gehad en liep met zijn arm in iets wat op een spalk leek. Toen ik vroeg wat er was gebeurd, bleek dat zijn arm was gebroken na een potje voetballen. De traditionele dorpsdokter had er tak met wat vodden om geknoopt...ik bid voor de arme donderstraal dat het goed komt.

Gezondheidszorg á la Cambodja...

Voordat we terugreden nog even op onderzoek voor een leuke traditionele verpakking voor de Kampot peper. Er werd door Metry behoorlijk onderhandeld met de marktkooplui die fraaie cadeauverpakkingen uit palmbladeren vlechten. Met een aantal monsters en een telefoonnummer (bestellijn, haha) in bezit, reden we huiswaarts. Ook met de peper-plannen ben ik nog steeds bezig, al heb ik de website van de stichting momenteel voorrangsstatus verleend, die peper loopt niet weg! Hieronder wat voorbeelden van de verpakkingen.

Voorbeeldverpakkingen in diverse maten en dessins

Als afsluiter van de dag, besloten we met de hele bups naar de bios te gaan. Nu denk je waarschijnlijk aan een houten schuur met een grootbeeld TV, maar Phnom Penh is toch een behoorlijk ontwikkelde stad. Ik heb het hier over een heuse 3D bios met 3 zalen inclusief rode loper en popcorn met coca cola. Gerund door een Singaporese firma, die overigens wel filmrechten betalen. Ik reserveerde 6 tickets, dropte eerst Pitchu thuis af en we spraken af in het winkelcentrum dat op een steenworp afstand van mijn appartement ligt.

...om de hoek

De 3D-bril

Madagaskar 3 zou het worden, in 3D, ja...met zo'n gek brilletje. Ik wilde de kaartjes gaan betalen, maar dat was (tot mijn ongenoegen) al gebeurt. Dan maar cola en popcorn op mijn conto! Nu was ik eerlijk gezegd een beetje sceptisch, maar dat scepticisme werd me bij de eerste secondes meteen ontnomen. We hebben met z'n zessen tot de aftiteling genoten. En het moet gezegd worden, ik had nog nooit een echte 3D film gezien, dus misschien dat het enthousiasme na een aantal films slijt...alhoewel...zo vaak zal ik niet gaan, ik heb inmiddels bevredigendere vormen van genieten ontdekt. Het tijdperk van stapels DVD's achter elkaar kijken is voor mij nu wel zo'n beetje voorbij. Daar is het leven zelf veel te interessant voor.

Gister voelde ik me zo beroerd, dat ik opnieuw aan de griepmiddeltjes moest. Veel water drinken maar ook veel zweten. Hoofdpijn, spierpijn, duizelig...het hele lijstje. Ondanks dat...toch werken. Het begon al met het feit dat ik in mijn verwarde toestand de verkeerde boeken gegrepen had. Aangezien ik me toch een en ander kan permitteren, besloot ik..."doe maar iets voor jullie zelf"...ik lig tenslotte voor op schema. Vandaag nog wat zwakjes maar enigszins opgeknapt. Heb toch maar weer mijn best gedaan, voor die paar cent die ik verdien...geeft ook wel weer voldoening!

Mijn kleinste klas...2 studenten!

Morgen is een spannende dag. Dan zullen we eindelijk weten of de tumor in de longen van Danny met succes bestraald is geworden en ook de chemo heeft aangeslagen. Het wachten alleen al is een slopend proces, ik blijf positief en in mijn gedachten heeft Danny al een ticket naar Cambodja geboekt. Hij heeft gezegd dat hij een biertje komt drinken, zo gauw als hij beter is. Ik ga er vanuit. Voor die gelegenheid drink ik er graag nog eentje! In gedachten hoor ik de dokter het goede nieuws zeggen...

Heb erop gedrukt....hypernerveus...hopen dat het werkt!

Tschüß, bis bald (zeggen de Duitsers)