Cambodjaanse tandarts & Ongelukje

Hallo mensen (kan me overigens niet voorstellen dat een ander wezen dit zou lezen),

Afgelopen week bracht meer ongeluk dan geluk, maar die dingen horen gewoon bij het leven. Soms zijn ze te verklaren, andere keren tast je in het duister...zoals dit keer.

Gelukskoekjes...breng maar een vrachtwagen, ik heb ze nodig!

Afgelopen zaterdag kreeg ik in de badkamer een briljant idee; ik ging met mijn tong langs mijn tanden en dat voelde een beetje schor. Niet gek want ik was inmiddels al 18 maanden (sinds augustus 2010, Venlo) niet meer bij de tandarts geweest. Normaal gesproken ga ik zo om de 9 maanden voor een controlebeurt en een opfrissertje (lees; tandsteen verwijderen en polijsten), grotendeels vergoed door VGZ zorgverzekering. Sinds ik Venlo laatst verliet heb ik geen zorgverzekering meer, maar slechts een ziektekostendekking in mijn wereldreis-verzekerings-pakket. Daarin wordt (helaas) geen preventieve zorg gedekt, slechts calamiteiten. Dus...dan wil je het nog wel eens opschorten...vandaar.

Opgezegd in 2009, weer een last minder!

Een andere reden is angst. Nee...ik ben niet bang voor de tandarts, integendeel. Ik ben bang voor onkunde, gebaseerd op ervaring. Toen ik ruim 2 jaar geleden in Cambodja aankwam had Dara enorme last van 3 kiezen op rij. Cambodjanen worden niet opgevoed met mondhygiëne, al komt daar langzaam verandering in. Oké, dus ik ging met Dara naar "de tandarts op de hoek". Tandartspraktijken liggen bezaaid over de hele stad, maar vraag niet hoe kundig ze zijn. Er zijn geen overkoepelende organisaties van tandartsen dus een bromfietsmonteur zou zichzelf zomaar tot tandarts kunnen bestempelen. Uithangbord met een grote kies boven je zaak hangen, tweedehands tandartsstoel kopen, wat haakjes en slijptollen en beulen maar. Daar voel je je als westerling niet bepaald vredig bij.

Bij het zien van een uithangbord als dit, wordt je vanzelf wel bang!

Dus...in november 2010 zat ik op een middag in zo'n beulenpraktijk. 'n Rij plasic Kwantum/Leen bakker-kwaliteit kuipstoeltjes in een donker stoffig hol fungeerden als wachtruimte met in een hoek een geïmproviseerd glazen hok met tandarts stoel. In het hok zat geen plafond dus het stof (bacteriën incluis) werd door de vettige aangekoekte plafonventilator netjes het hokje ingeblazen. Ik rook geen "dettol" of enig ander antibacterieel schoonmaakmiddel. Als ik naar de tandarts ga, dan wíl ik dat ruiken!

Alomtegenwoordige gebitscondities in Cambodja

Ik was inmiddels het hokje ingegaan om Dara mentaal te ondersteunen in de verwachting dat de "monteur" de gaatjes zou gaan openboren en netjes vullen. Tot mijn afgrijzen was ik getuige van het feit dat hij als een ware stuntelaar Dara's tanden afsleep totdat er slechts een drietal splinters overeind stonden. Zo moest hij het zaakje een week laten zitten, met alle infectiegevaren (open gaten) van dien. Bij terugkomst werd er een vlak stuk driedelig porselein met spijkertjes op gelijmd, een uiterst schamele vervanging van "echte" tanden, maar de schade was helaas al berokkend. Inmiddels weet ik dat ongeveer de helft van Dara's tanden zo "om het leven" kwam. Zo nu en dan moet hij terug voor een lijmbeurt omdat er weer een rijtje loslaat! Vandaar dat mijn besluit een hele tijd geduurd heeft. Inmiddels heb ik via collega's de weg weten te vinden naar een "echte" tandarts. Ik kon kiezen uit twee opties. Een Cambodjaanse tandarts, mét gerenommeerde "westerse" opleiding of een echte westerse tandarts, de laatste 3 keer zo duur. Ik besloot de goeie Cambodjaanse te nemen aangezien het uit eigen zak betaald diende te worden en belde meteen voor een afspraak zodat ik me niet kon bedenken. 'Om één uur vanmiddag is er een plek vrij' , zei de voldoende met Engels gebekte assistente.

Pachem dental clinic...Exact zo zag de behandelkamer er uit...zoals het hoort!

Ik was er op tijd, 10 minuten te vroeg zelfs...voor de zekerheid. En maar goed, want wat bleek; niemand kon mijn afspraak vinden...pfff, geen verrassing. Ik kon uiteindelijk toch op het afgesproken tijdstip naar binnen. De tandarts keek 'n drietal minuten in mijn opengesperde gezichtsopening en bevestigde dat mijn eethoek er extreem goed uitzag. 'Mijn assistentes zullen je gebit verder schoonmaken in het kamertje hiernaast',  proclameerde hij. Het was een verrijkende ervaring. Zelden onderging ik in Nederland zulk een uitgebreide uiteenzetting van schoonmaakmethodes. Elke paar minuten moest ik spoelen met gifgroen gekleurd water, terwijl mijn tandsteen werd los getrild en het water werd weggezogen door een mini stofzuiger die aan mijn wang hing. Ondertussen depte assistente nummer 2 water-spetters van mijn gezicht, er werd geflost tussen mijn voortanden met een soort schuurpapier-lint, nog wat peuteren met een scherp haakje (minder prettig) en tot slot polijsten. Niet met het anijssmaakje dat wij in Nederland hebben want dat vinden Cambodjanen maar niks...nee met een prettig zoetige aardbeienpasta! Bijna een uur later (ik vond het ook wel genoeg), de rekening...15 dollar! Iets meer dan 10 eurie...belachelijk...

Een kiekje van mijn eigen gezandstraalde bijtertjes, lekker schoon!

Dara was donderdag al vertrokken naar Vietnam met zijn vriendin Seca. Cambodjanen die het zich kunnen permitteren laten zich eens per jaar medisch doorlichten in een Vietnamees of Thais ziekenhuis, zo ook Seca. Daarna nog 2 dagen strand, anders zonde van de reis, toch? Omdat ik het rijk voor me alleen had en geen zin had om mijn geld aan "natte horeca" te besteden, kwam ik met een maf idee. Ik belde Andy om te vragen of hij zin had in een film-marathon. Ik zou wat koken en dan zouden we onder het genot van een pilsje gaan genieten van absurde horrorfilms totdat we onze ogen niet meer open konden houden.

Dara & Seca in Vietnam

Zo gezegd zo gedaan. Ik had al een Thaise "Pad Thai" voorbereid, Andy oppikken, paar DVD'tjes kopen en als 'n stel verveelde tieners naar het beeld staren, saaie filmmomenten opvullend met boeiendere gespreksstof, blikken uit de vriezer halen en plaspauzes. Even waanden we ons 18 en we lachten om de meest absurde filmmomenten. De meest absurde film was toch wel "Rubber", een verwaarloosde autoband die levende wezens met telepathische krachten laat exploderen. Echt de moeite waard als je je IQ even op nul hebt staan en met de achterliggende gedachte dat films hier net iets meer dan een euro kosten. Ook kreeg ik flashbacks van een echte 10 uur durende horror-marathon die ik ooit tijdens een nacht in 1996 bezocht met Carin en René (twee van mijn eeuwige vrienden) in Luxor filmtheater in Reuver, om 7 uur s' ochtends gevolgd door een ontbijt met bloedworst en balkenbrij geserveerd op een schaal met een heus varkenshoofd. Ik had die bewuste nacht 2 van de 6 films overgeslagen omdat ik mijn ogen niet meer open kon houden...wat ook dit keer rond half 4 gebeurde...het was genoeg geweest!

Het toppunt van absurde horror!

De week begon lekker. Het lesgeven ging van een leien dakje, ik heb op de huidige school weinig extra werk, dus ik kan wat extra tijd in AAA steken en mijn hobbies bijhouden. Ik ben weer wat meer aan 't koken geslagen en in de lege uren en pauzes op school en voor het slapengaan lees ik wat in een boek. Ik wissel af met Engels en Nederlands omdat de Nederlandse boeken dun bezaaid zijn in mijn kast. Heb net een boek van Paulo Coelho uitgelezen, genaamd "The devil and Miss Prym" met -voor deze schrijver kenmerkend- achterliggend filosofisch en esoterisch gedachtegoed, vernuftig boek. 

De Nederlandse titel...

Sinds deze week train ik mijn Nederlands met "Haar naam was Sarah", door pap meegebracht. Erg aangrijpend boek over een in de doofpot gestoken Franse deportatie (niet door de Duitsers, maar door de Franse Politie uitgevoerd) van Joden in de Zomer van 1942, waarbij een meisje weet te ontsnappen aan onmenselijke wrede omstandigheden achtervolgd door het verlies van haar gehele familie. Ik heb het in drie dagen tijd voor twee derde gelezen (ik zal het morgen wel uit hebben), vaak met mijn hand op de borst van ongeloof, mijn tranen bedwingend. In Nederland al door zowat iedereen gelezen en wie het nog niet heeft gelezen, moet dat toch maar eens doen. Zeker de moeite waard, maar wees gewaarschuwd; heftig boek!

Adembenemend heftig...tot op het bot!

Jochen was inmiddels weer met een groep fotografen in Cambodja aangekomen, na een uitgebreide foto-reis langs de Mekong door Laos onder zijn leiding. Dara en ik waren uitgenodigd voor een etentje bij AAA wat hij altijd organiseert als eindpunt van zijn tour, bij wijze van promotionele activiteit. Op deze manier probeert hij sponsoren te werven voor onze huidige- en toekomstige educatieve projecten. Begin volgende week hebben we een uitgebreid gesprek over de laatste gang van zaken. Na een goed begin van afgelopen week, draaide het lot zich even in tegengestelde richting. Er zijn namelijk wat kleine probleempjes komen bovendrijven. Ravy kan bijvoorbeeld maar de helft van de tijd naar Engelse les omdat hij via een andere sponsor naar Franse les was gestuurd. Een eerste projecttechnische domper voor mij, ik was hier vooraf niet van op de hoogte gesteld. maar dat blijkt een miscommunicatie tussen de leiding en de coördinator te zijn geweest, dus tijd voor een goed gesprek. Gelukkig gaat het niet om honderden dollars, maar toch...we willen geen geld weggooien. Een eerste les in ontwikkelingshulp. Beter communiceren! Bovendien heeft Kanha toch de AAA verlaten om bij een gezin te gaan wonen dat haar wil ondersteunen, ook daar moeten we nog even het fijne van zien te achterhalen. Daarover volgende keer meer.

Beter communiceren = minder geld weggooien

Tot overmaat van ramp, ook nog wat persoonlijk ongeluk. Ik zat op mijn brommer naar school met mijn tas om mijn nek in het altijd hectische verkeer van Phnom Penh. Ik ben er inmiddels redelijk aan gewend dus kijk nergens echt meer van op. "Bijna ongelukken" zie ik zowat elke 5 minuten. Ik was haast op school, toen ik iets aan mijn tas voelde sjorren. Ik dacht in eerste instantie een "bag snatcher" oftewel tasjesdief. Komt in een stad als Phnom Penh veel voor, mijn Engelse kameraad Andy maakte het 5 maanden geleden nog mee. Je kunt er weinig tegen doen, meestal zijn ze niet alleen...dus je zou gek zijn om tegen te sputteren, voor een paar dollar snijden ze je nek af! Maar...dit was echter niet het geval, kwam ik snel genoeg achter. In mijn ooghoeken zag in een moto-dup (brommer taxi) zijn uiterste best doen om op zijn brommer te blijven zitten. Hij was in een inhaalpoging met zijn spiegel achter het hengsel van mijn tas blijven hangen, en dreigde mij te kelen. Achter mij hoorde ik inmiddels het geluid van schurend metaal, wat betekende dat hij het gevecht met zwaartekracht al had verloren. Ik kon niet remmen omdat het volledige gewicht van mens plus machine aan mijn nek hing. In mijn reflex bleef ik stevig mijn stuur vasthouden, alles achter me aansleurend totdat alles 10 meter verder tot stilstand kwam...ik had geluk. De Cambodjaan was minder bedeeld, blik- én lichamelijke schade. Uiteindelijk viel het redelijk mee, al was mijn tas zo goed als uit elkaar gereten, maar ja...het is maar materiaal.

Het ging ongeveer zo...alleen had ik niet zo'n pak aan!

Dit was echter niet het eind van mijn relaas, helaas... Afgelopen vrijdagmorgen, wederom op weg naar school. Ik was zo'n 150 meter voor de ingang, toen ik met mijn brommer over een levend iets reed. Ik zag een flits van het silhouet van een kat. Terwijl mijn wiel scheef terug op het asfalt belandde wist ik al in de laatste millisecondes wat er ging gebeuren. Tijd vertraagd in je beleving op cruciale momenten. Dit was zo'n moment...ik hoorde het metaal al schrapen terwijl ik wachtte op de klap...die kwam bijna tegelijkertijd. Ik voelde een brandende sensatie in mijn arm en mijn pink en een straal pijn in mijn knie. Ik reed niet hard, maar hard genoeg om wat vel van mijn elleboog te schrapen. Ik bleef even op het wegdek zitten, kermend van de pijn terwijl ik de kat probeerde te traceren die ik zojuist had overreden. Niks te zien...nou ik heb in elk geval (verdiend) een van zijn 9 levens geïncasseerd. Sorry kattenliefhebbers!

Olie ververst, brommer gerepareerd...ja door een vrouw!

 Ik raapte mezelf bij elkaar en stapte terug op mijn brommer (die overigens nog gewoon liep) en reed de laatste meters naar de parkeerkelder van school. Daar aangekomen werden mijn wonden snel en kundig (al was het wat ruw) ontsmet en daarna bedropen met betadine. Na gewoon les te hebben gegeven (de pijn werd steeds heviger) naar huis gereden en bij de apotheek tegenover mijn arm laten beoordelen. "Ziet er O.K. uit zei de apotheker", maakte een pakketje klaar met gaasjes, betadine, pijnstillers en antibiotica en stuurde me 2 dollar armer terug naar de overkant met het advies; "goed schoonhouden en blijven slikken". Laatste 2 sessies op school ook nog maar even afgemaakt en daarna mezelf te rusten gelegd. Gelukkig was het weekend begonnen. De pijn werd met de minuut erger (vermoedelijk spierkneuzingen van de klap) en mijn arm zwol wat op, maar gelukkig werken de capsules hier fantastisch. Ik kan mijn arm al 2 dagen niet fatsoenlijk bewegen en aan- en uitkleden, douchen etc... gaat KL*TE! De pijn wordt langzaam minder en morgen moet ik weer lesgeven...hiep hiep hoera!

Aiii...

 Ik ben er inmiddels achter waarom de pijn wel meevalt. De capsules die ik verstrekt kreeg zijn al een aantal jaren verboden in de Europese unie omdat ze een morfine-gerelateerd bestanddeel bevatten. Waarschijnlijk het soort pijnstillers die David (Amerikaan) gebruikt om wakker te blijven. Het blijkt dat als je er 30 tegelijk inneemt, je in coma kan raken of sterft. Nou...wie er dertig slikt, wil gewoon zelfmoord plegen en dat is precies de reden waarom ze in Europa uit de handel zijn genomen. Ondertussen vind ik het prima dat ik minder pijn heb, en heb ik geen bijwerkingen, duh!  

Dextropropoxyphene...bedankt!

     Doei!