Op bezoek in Phnom Penh, Deel 3

Tadaaah,

Daar ben ik eindelijk weer. Het heeft even geduurd om dat ik wat belangrijke taken te vervullen had, waarover straks meer. Maar nu eerst, om de in stukken gehakte periode met dit derde en laatste deel compleet te maken, terug waar ik de laatste keer gebleven was...

Hier begint de corruptie al...meteen na de landing, op het vliegveld!

Na geland te zijn op Phnom Penh International airport, visum aanvraag voor Pap. Dat betekent gewoon 30 dollar betalen en wachten. Geen pasfoto..? Dan moet u 2 dollar extra betalen. Dan wordt die gemaakt zou je denken...nee die extra centen gaan gewoon in de achterzak van de desbetreffende douanier. En omdat we geen smeergeld betaalden kreeg pap zijn visum als laatst...liever dat, dan meewerken aan die corrupte praktijken!

Voorbeeld van Cambodjaans visum (mijn paspoort)

Pitchu ophalen, Koffer in het hotel om de hoek neersmijten (en wij het onze thuis), tijd voor een lekker diner. Pap kon wel wat westers knaagsel gebruiken, dus we gingen naar een nieuw geopend Italiaans/Frans restaurantje aan de boulevard. En inderdaad,...het eten was bijzonder lekker,  al moet het personeel nog wat wennen aan de extra service aspecten zoals: "hoe maak ik een fles wijn open en hoe presenteer ik hem". Maar oké we zijn in Cambodja en niet aan de "Riviéra" of "Cote d'Azur"! Na nog 'n paar pilsjes, de rivierbries inademend op het terras...eindelijk, ons nest in.

Kip & Limoen, Hummus Tortillas, hmmmmm!

Dara had al volop reisplannen zitten bekokstoven, maar helaas voor hem...pap gaf al aan dat hij het prima vond zo...hij had weinig behoefte aan 'n 6-urige busreis om eeuwenoude tempels te aanschouwen (Ankor Wat) om vervolgens 10 uur richting het strand te hobbelen en 2 dagen later terug naar Phnom Penh voor de terugvlucht...nee! Hij had al genoeg stress in 2011 gehad. Als gevolg van de economische malaise hadden Els en hij hun eigen taxibedrijf op moeten doeken (met een enorme administratieve en financiele nasleep), waarna hij zelf in loondienst ging en daar vervolgens de eeuwige "race tegen de klok" aan moest als chauffeur met onregelmatige diensten. Logisch dat je dan in je vakantie wilt onthaasten. "Bewaar Angkor Wat maar voor volgend jaar, heb ik een extra reden om terug te komen"!

Jammer voor Angkor Wat...volgend jaar beter!

Uitgeslapen...ontbijtje (eerder brunch) bij ons thuis met "echt" bruinbrood van de Franse bakker met nutella (ik kaas) en echte boter, mok nescafé erbij...lekker rustig op de bank de dag begonnen. Later op de middag met pap in de tuktuk naar "Royal Palace", het paleis van de koning. Daar rustig rondgeslenterd door de tuinen van het paleis en o.a. de "Zilveren Pagode" bekeken. Een 19e eeuwse tempel waarvan de vloer belegd is met meer dan 5000 zilveren vloertegels, slechts ten dele zichtbaar voor publiek. de rest is afgedekt met tapijt om slijtage te voorkomen. De tempel vormt een behuizing voor de vele kostbare relikwieën van het koningshuis, waaronder een 17e eeuwse 90 kilo wegende gouden boeddha bezet met 9580 diamanten, waarvan de grootste 25 karaat! Een zeer schril contrast tussen de rijkdom van het koningshuis en het zich buiten de paleismuren afspelende straatbeeld met bedelaars, landmijnslachtoffers in rolstoelen, tuktuk-chauffeurs en frisdrankverkopers, stuk voor stuk letterlijk schreeuwend om maar iets te verdienen voor hun dagelijkse primaire levensbehoeftes.

Eerst schoenen uit...dan pas naar binnen!

Royal Palace, trots van het Cambodjaanse koninkrijk

 Even relaxen met een vers getapt pilsje bij "latin quarter", een Spaans/Zuid-Amerikaans getint restaurant met ruim geprijsde tapas. 'n Half ons (ja, maar liefst 50 gram) patte negra ham voor 20 dollar! Sommige horeca-gelegenheden menen hier in Hollywood te vertoeven... Met de tuktuk door de spits terug naar huis, voorbereiden op onze enige trip door Cambodja...het lijkt wel een herhaling op TV...Kep en Rabbit Island, haha! Je zou je afvragen; "waarom alweer hetzelfde oord?" Nou meerdere redenen; Allereerst is Kep maar 3 uur met de bus, fijn voor Pap. Ten tweede is het zelfs tijdens hoogseizoen merkwaardig rustig en relaxed. Ten derde, Pitchu kan zichzelf hier ook helemaal kwijt. Ten vierde, het ligt aan zee (heerlijk die zilte frisse lucht!). Ten vijfde...je snapt me!?

Terug door de avondspits...

...in de tuktuk, gratis uitlaatgassen happen!

Een vroege dit keer...om half 8 vertrekt de bus en wederom neemt Dara alle tijd om vervolgens net ietsje te laat te komen en mijn humeur te verpesten. Ondanks het feit dat bussen hier meestal iets later vertrekken, hecht ik nog altijd waarde aan het westerse op tijd komen, alhoewel mensen die mij in Nederland kennen zich nu waarschijnlijk aan hun achterhoofd krabben omdat ik daar nooit zo nauwlettend in was. Maarja, openbaar vervoer, werk enzo... kom op, dan ben je op tijd! Met 20 minuutjes vertraging en een tussenstop, kwamen we uiteindelijk rond half 12 bij ons "Mini-resort aan". Even op bed liggen, wat uiteindelijk op een flinke middagdut uitdraaide...maar wie zegt dat dat niet mag. Pap genoot zichtbaar van de rust. Lunchen aan zee, lekker aan 't zwembad hangen, duik nemen, pils en een boek erbij...hmmm. s' Avonds lekker wandelen naar een wederom goed restaurant. Verse vis, krab, garnalen, wijntje erbij...genieten op en top...met je vader, je vriend en de hond...wat wil een mens nog meer?!

Klein stukje bergop lopen naar het mini-resort...

...heerlijk luieren aan het zwembad!

Onze verblijf-stek

 Pitchu was trouwens vanaf het moment dat mijn vader aankwam niet meer bij hem weg te slaan. Bij hem op bed slapen, wandelen en uiteraard uitdagen. Pap was trouwens de enige naar wie ze die week luisterde, waarschijnlijk omdat hij consequenter is dan wij als hondeneigenaar en honden weten dat en waarderen dat. De volgende foto's getuigen daarvan.

Wandelen in de buurt...

...wachten op de boot...

...en dan eindelijk, uitwaaien op de boot!

Na het verrukkelijke avondeten op zoek naar een bar, we wilden fatsoenlijke muziek. Naar "Kep Rock Bar", een cementen schuur met ruwe inrichting. Het idee met "echte muziek" wilde niet zo lukken want 100 meter verderop schelde verschrikkelijk slecht gezongen Cambodjaanse live muziek uit de speakers op een bruiloft. De muziek in de rockbar was niet te verstaan, pfff...dat hebben wij weer!

Lekker droog wit wijntje...

...culinair genieten...

...dorst, lekker nagenieten met pils...

...beetje tipsy naar huis, haha!

De volgende ochtend, na een wederom zonnig ontbijtje, met de tuktuk naar de pier voor de overtocht naar Koh Tunsay (Khmer naam voor "Rabbit Island"), onze favoriete relax-stek met zijn eenvoudige houten bungalows, geen stroom overdag, wit strand. Nog relaxter; op Koh Tunsay zijn (nog) geen wegen en dus ook geen brommers en auto's, slechts één pad lijdt je om het eiland...een wandeling van zo'n 3 uur die ik nog altijd moet en wil maken...een reden om nóg 'n keer terug te gaan. Ik zou er zelfs een keer willen kamperen, gewoon voor de leuk! Ik hoop dat Koh Tunsai blijft zoals het is, maar toerisme verandert uiteindelijk alles...helaas.

Lekker uitwaaien...

...niksen onder een strandstoel...lekker koel!

Rust doet goed...

...iedereen geniet ervan!

Die wandeling waren we dit keer van plan. We hadden tot lunchtijd op onze luie achterkant gelegen en een hele familie was zojuist aangekomen compleet met een hele serie koelboxen met bier en andere dorstlessers, om hun zondagslunch "in stijl" door te brengen. 'n Half uur later kwam er nog een of andere gladjanus met zijn vriendin in een speedboot aangeraced. Cambodjanen houden van pronken...als ze maar een beetje rijk zijn, proberen ze anderen de ogen uit te steken al doende hun eigen status aan te zwellen. 10 Minuten later, terwijl de Cambodjanen luid van zich lieten horen in de hoop dat iedereen opkeek (ze gooiden zelfs wat Engels tussen hun conversaties in de hoop dat wij aandacht schonken), begon het plots te regenen. Ik was lichtelijk geïrriteerd dat onze wandeling niet doorging, maar de pleister op de wonde was dat ik een lichtelijke vorm van vermaak schiep uit het leed van de Cambodjanen wier "Blingbling-lunch" in het water viel. Zo zie je maar...arm of rijk, moeder natuur maakt iedereen gelijk! Het regende nog zo'n 3 uur voort, tijd die wij dankbaar gebruikten om slaapachterstand in te halen.

Onze bungalow...zeg maar "hut"!

Dara test zijn zeewaardigheid

Ondanks de onfortuinlijke regen (het is nota bene droog seizoen!) vonden geen van ons drieën (en Pitchu) het slapen zonde van de tijd. Rond het late middaguur alsnog een korte wandeling naar het eerstvolgende, nog uiterst primitieve dorp gewandeld en na zonsondergang (terwijl de regen weer begon) terug. Beschut van ons avondmaal genoten en vervolgens ons tegoed gedaan aan het ene "Angkor" (Cambodjaanse pils) na het andere. Het viel me op dat pap de smaak van het Cambodjaanse bier goed beviel, normaal is hij een echte wijndrinker. Wijn is goed verkrijgbaar in Cambodja, zij het tegen een ietwat hogere (import) prijs. We probeerden door extra langzaam te drinken, de tijd wat te rekken. Dit om sluitingstijden wat uit te stellen. Zo gauw als de laatste gasten weggaan, gaat het stroomaggregaat uit en zit je in het donker. Om 11 uur zat iedereen in de omgeving inmiddels in duisternis en moesten wij er ook helaas aan geloven. In elk geval een "verplichte" extra lange nachtrust.   

Nog even kado van oma showen...

...en weer terug aan land!

Op de boot terug naar Kep en vóór de middag met de bus naar Phnom Penh. Eerst weer problemen met de busmaatschappij om Pitchu. "We nemen geen honden mee", was de reactie. Naar de volgende, ook niet! Om gek van te worden. Het ligt aan de chauffeurs zeggen de loketmedewerkers. Chauffeurs zien honden (primitieve bijgeloven) als vorm van ongeluk. "Verander eerst maar eens je gestoorde rijgedrag", zou ik zeggen, want dat zal eerder tot ongelukken lijden. Uiteindelijk mochten we dan toch mee, dit keer zelfs zonder smeergeld te betalen.

Het reisbureau "Cambodjaanse stijl"

In Phnom Penh weer bij het "hotel om de hoek" ingecheckt voor de laatste 2 nachten. Tijd vloog jammerlijk snel voorbij. s' Avonds op zoek naar een live band, die vonden we...eindelijk! Bij "Blue Memphis Pub", blues en rock met uiteraard dubbele prijzen voor drank, maar oké...je hebt live muziek...in een koelkast want de airco blaast ijslucht op volle toeren.

Kleine rondleiding door onze buurt...

...zelfs kinderen zijn aan het werk op de groente- en fruit groothandel...

...ach, er past nog genoeg bij!

Het krioelt van de handelaren en persoonlijke ruimte bestaat hier niet!

Het appartementencomplex waar we wonen, gezien vanuit de straathoek

Ons appartementje...op de 1e verdieping, klein maar fijn!

De laatste volle dag. Naar de befaamde "Central Market", een architectonisch staaltje van de Fransen. Een erfenis uit de koloniale tijd. Een prachtig bouwwerk uit 1937 dat 4 jaar lang werd gerestaureerd en vorig jaar heropend. "Ik wil zo'n nep-lacoste gewoon voor de heb", zei pap. Zo gezegd, zo gedaan...een roze, zelfs van goede kwaliteit stof, voor 3 dollar...hopelijk zitten de armen er nu nog steeds aan...haha!

Central market "anno 1937", Frans koloniaal erfgoed

Nog even naar "Russian Market", een enorme kledingberg verdeeld over vele op elkaar gepakte kraampjes. Meer gericht op toeristen. Je vind hier vele merken, waarvan het merendeel "echt". De kleding die hier verkocht wordt komt rechtstreeks van de vele kledingfabrieken die Cambodja rijk is. Een percentage van deze kleding wordt afgeroomd voor de Cambodjaanse markt en soms betreft het kleding met minieme foutjes die de kwaliteitscontrole net niet gehaald hebben, die wij niet eens zien met het blote oog. Levis, Gap, Calvin Klein, Ralph Lauren, Armani en ik zag zelfs Angelo Letrico, het mannenmerk van C&A. Allemaal tegen zeer schappelijke prijzen, tussen 5 en 10 dollar.

Gekkigheid uithalen op de "Russian Market"

De export winkels rondom de markt, verkopen officiële merken (zonder foutjes) tegen een nog altijd uiterst aangename prijs. Zo kreeg ik voor mijn verjaardag van Dara een Ralph Lauren Polo hemd van 26 dollar, wat bij ons zo'n 80 eurie zou kosten...zeker 4 keer duurder. Oké, het verschil is uiteraard wel dat ik hier stukken minder verdien, maar de gemiddelde toerist kan vanuit hier voor een paar honderd dollar met een compleet nieuwe "A-merk-garderobe" naar huis vliegen. Pap kocht nog een rose "Tommy Hilfiger" t-shirt om de balans tussen echt en nep te houden!

Een echte, voor $20,= (T-shirt)!

Laatste avond; smikkelen bij "Blue Dolphin", een erg betaalbaar en toch redelijk goed restaurant. Een menukaart met de inhoud van een complete roman, dus kiezen is altijd problematisch, vooral als je veel dingen lekker vind, zoals ik. Daarna nog een laatste avond terrassen, eerst bij de bar van een sympathieke Fransman, waar je je eigen playlists kunt samenstellen...wat ik uiteraard deed...flink veel muziek die pap kan waarderen zoals; Bruce Springsteen, Fleetwood Mac, Santana, Eric Clapton...je snapt 't plaatje wel! In Nederland zouden we dit bestempelen als "Bruin café", "Buurtcafé" of zelfs "Achterbuurtcafé"...beetje ranzig, maar erg gezellig en alles kan er. Ik nodigde mijn ex-collega/ vriend Andy uit om er eentje met ons te drinken. Op een later tijdstip, ging Dara alvast naar huis en wij verkasten met zijn drieën naar wederom een bar met "Live muziek". Het bier was behoorlijk prijzig, 3 tot 4 maal duurder dan een normale tent...was eigenlijk al aan de inrichting af te lezen... Oké, toch maar besteld, we beginnen aan ons bier..."Thank you very much, we hope to see you again soon", zei de drummer van de band en dat was het dan. Precies 3 minuten live muziek en een peperduur glas bier voor ons, foutje...bedankt!

Andy, Engelse ex-collega en goeie maat van me

Samen nog een laatste keer proosten!

 Dinsdag 17 Januari

Precies 8 volle dagen hebben we van elkaar kunnen genieten. Uiteraard...veel te kort. Uitgecheckt...bij ons thuis nog even nagepraat over ditjes en datjes, mezelf langzamerhand realiserend dat het weer lang gaat duren eer ik weer eens bezoek krijg uit Nederland. Gelachen hebben we zeker, vooral omdat pap zo vaak onverwacht droog om de hoek komt met zijn altijd rake opmerkingen, maar als we 'n paar uur later met de tuktuk richting het vliegveld rijden, waar we feitelijk nog maar net vanaf kwamen, slaat het me letterlijk in de knieën. Met lood in mijn schoenen loop ik met pap de vertrekhal in om in te checken. Afscheid nemen is altijd een rot moment, of je nou iets leuks gaat ondernemen of niet. Er zijn mensen in Nederland van wie ik bewust geen afscheid heb genomen, gewoonweg omdat we het wederzijds liever niet doen. Maar tegen de klok van 4 moet het dan toch. Een voorlopig laatste omhelzing, "Hoje" en nazwaaien totdat hij echt helemaal uit het blikveld verdwenen is. De daarop volgende dagen moet Dara het steeds bezuren met alles wat er in mijn ogen maar niet oké is.

Het zit er weer op...helaas

Een dikke week neerslachtigheid en een zo goed als lege bankrekening zijn het gevolg van 2 en halve maand verwennerij. Logisch bekeken komen er naar heel veel plussen altijd wat minnen, kwestie van accepteren. Dus...volop ertegenaan, want ik heb nog steeds geen nieuwe baan. Ik was op 2 scholen "bijna" aangenomen, maar omdat mijn retour Bangkok al vaststond (wat neerkwam op een dikke week uitstel), konden ze me helaas niet toelaten.

Aan de slag maar weer...solliciteren!

Met volle moed weer begonnen met een lading sollicitatiebrieven. Toch maar weer scholen...maar ook hulporganisaties en hotel- en restaurantketens. In de erop volgende week...geen reacties! Als geluk bij een ongeluk want in die week werd ik plotseling voor de zoveelste keer geveld door wat leek op een voedselinfectie...misschien wel een buikgriep. Braaksel golfde er gedurende 2 dagen uit alsof ik een levende fontein was. Daarna (en na een door Dara gedoneerd winkelwagentje medicijnen) kalmeerde mijn maag enigszins.

Nee heh, niet wéér!#

Tussentijds begon het gedruis van Chinees nieuwjaar, een 3 weken durend feest vol ceremonieën, optochten, offerandes en vooral...veel lawaai. Leuk hoor...2 weken lang elke morgen om 6 uur wakker geschreeuwd en vooral getrommeld worden...tradities...lawaai maken om kwade geesten uit te bannen en de geesten van voorouders te eren (zie onderstaand filmpje), maar kan dat niet gewoon op een schappelijke tijd? 10 Uur ofzo...dan heb je nog de hele dag om verder te vieren! Hoeven die mensen niet naar school of werk na een paar dagen vieren en herrie maken? Soms begrijp ik er even niks van. Cambodja is een land met veel tegenstrijdigheden. Het heeft zo zijn charmes, maar kan ook behoorlijk irritant zijn zo op zijn tijd!

Traditie tijdens Chinees nieuwjaar, piercen om kwade geesten af te schrikken!

Optochten met draken, luid getrommel, geschreeuw en knal-vuurwerk

De daarop volgende week een drietal sollicitaties gehad. Een heeft inmiddels resultaat opgeleverd...gelukkig! Ik heb alweer een part-time baan van 17 uur per week als Engels leraar. Ik moet zeggen dat het erg meevalt. Ik zag het als een zware dobber aankomen, maar de eerste les was meteen een opluchting. Ik realiseer me nu dat de school waar ik een jaar gewerkt heb, een slechte school was. Een negatieve broeikas vol ziektekiemen. Die ziektekiemen waren negatief ingestelde leraren (die geen van allen ooit echt leraar waren geweest) en een schoolleiding met als enige ambitie, zoveel mogelijk omzet. De school waar ik nu lesgeef is schoon, goed georganiseerd (ze hebben maar liefst 13 campussen en blijven bouwen) iedereen is vriendelijk en je word ondersteund in je onderwijskwaliteiten. Het grote voordeel; ik doe alleen spreek-, lees- en luistervaardigheid, geef spreekvaardigheidstests en hoef verder niks extra te doen. Géén huiswerk, géén proefwerken nakijken, enkel lessen voorbereiden, kortom: weinig onbetaald werk en dus...waar voor je geld!

Mijn nieuwe werkplek...voorlopig zit ik weer goed!

Het enige nadeel is dat ik maar 17 uur werk. Een van de andere gegadigde scholen had me al 7,5 uur extra geboden, maar dat was moeilijk te rijmen met de uren die ik heb omdat er slechts een half uur reistijd tussen zit. Precies in de avondspits en aan de andere kant van de stad...ongunstig en ik heb geen zin in ongelukken ontstaan uit haast. Gelukkig heb ik deze week te horen gekregen dat ik er 5 uur per week bij krijg, zo kunnen we de eindjes wel aan elkaar knopen. Om dat te vieren, hebben we van onze reserves een airco gekocht. Een derde achtereenvolgende jaar slapeloze nachten van hitte en onophoudelijke zweetbuien en huiduitslag (met name in maart, april & mei) wil ik niet meer meemaken. Ik vind dat we dat na alle gezwoeg de afgelopen 2 en half jaar ook wel verdiend hebben, we werken er tenslotte allebei hard genoeg voor. We gebruiken hem tot nu toe mondjesmaat en in 2 weken tijd is mijn huiduitslag die alweer kwam opzetten, als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook muffe kussens (zweet kreeg de kans niet om op te drogen) behoren nu tot het verleden. En jullie maar rillen van de kou in Nederland...haha!

Eindelijk...na dikke 2 jaar zweten en hitte-uitslag!

 Uiteindelijk ben ik vorige week ook in de commercie van "valentijnsdag" gestonken, maar meer om een reden te hebben om te gaan uit-eten en samen een lekker zoet taartje meester te maken, de roos kreeg ik er gratis bij. Dara nam de gelegenheid om weer een hele foto-shoot te maken. Van roos-in-de-mond tot taartje showen.

Daar gaan we weer...foto-shoot!

Heerlijk zoet kunstwerkje...

Afgelopen week heb ik nog een belangrijk gesprek gehad met Henry, de directeur van "Western International School". Met hem en Jochen ga ik binnenkort om tafel zitten om de ontwikkelingsplannen voor de toekomst eens omlijnd op papier te gaan zetten, daarover gauw meer. Western international (WIS) is de school waar inmiddels 5 kids van AAA (Apsara Arts Association) aan hun toekomst werken, met gerenommeerde onderwijskwaliteit, ondersteund door vaste sponsoren, die continuering kunnen garanderen. Jochen uit Hamburg draagt zorg voor deze 5, vanuit Duitsland. Hij kent veel mensen als fotograaf/ filmjournalist en ik ben inmiddels goed bevriend met hem geraakt. Ik coördineer gedeeltelijk en informeer bij de school naar de vorderingen van alle kids. Jochen komt meermalen per jaar poolshoogte nemen, tijdens zijn reizen als fotografie leraar voor Nikon. Ook in maart blijft hij weer een extra week, nadat hij klaar is met het geven van een foto-cursus langs de Mekong rivier.

Zomaar ff 'n kiekje van Dara & Ik met onze vriendin "Nari" met haar 4 maanden oude zoontje "Pohok"

Met trots kan ik al melden dat ik vanuit "Stichting Cambodja-Kids" het eerste kind mede-ondersteun. Nog niet op Western International School, maar eerst een intensieve cursus Engels. Dit om te voorkomen dat Ravy in een lager niveau, met veel jongere kinderen moet beginnen. Ravy, een 15-jarige jongen die woont bij AAA, heeft mede door een gift van Frans en Randy (dankjewel voor de gulle donatie) een kans op een betere toekomst. Ik heb inmiddels ook toegang tot de bankgegevens van de stichting, zodat ik van hieruit al het mogelijke kan doen om kinderen als Ravy een betere toekomst te gunnen. Het geld dat inmiddels op de bank van de stichting gereserveerd staat, zal zeer waarschijnlijk gebruikt gaan worden voor het ondersteunen van Ravy en het betalen van zijn schoolgeld. Zo gauw als hij de intensieve cursus heeft doorstaan kan hij op Western international instromen. Ik hou jullie op de hoogte!

Ravy, klaar voor een betere toekomst!

Zoals bij alles gaan zaken ook wel eens slechter, zoals bij Kanha bijvoorbeeld. Kanha worstelt momenteel enorm met haar opleiding aan Western International. Meerdere vakken worden in Engels gegeven, zoals biologie en wiskunde. Je zult begrijpen dat dat erg frustrerend kan zijn voor iemand met basis Engels. Ze maakt zich veel zorgen over de resultaten, maar heb haar geprobeerd gerust te stellen. Allereerst heb ik haar uitgelegd dat ze het altijd kan over doen als ze dit jaar niet haalt. Haar grootste vrees is dat ze van school af moet als ze dit semester niet redt. Die angst heb ik inmiddels inmiddels kunnen omzetten in opluchting. Daarbij komt dat ze worstelt met identiteitsproblemen. Ze heeft HIV, heeft gevoelens voor meisjes (lesbisch) en heeft moeite met de regels die haar door AAA gesteld worden. Op een avond ben ik naar AAA moeten rijden om de gemoederen te sussen, want ze wilde weg en niet meer terugkomen. Na lang praten over haar toekomst en alle moeilijkheden die ze zou moeten doorstaan als ze de benen zou nemen, zag ze in dat ze zich zal moeten schikken in de situatie waar ze nu zit. We kunnen ons zelf nauwelijks voorstellen hoe het zal zijn om onder iemands dak te moeten leven, zonder steun van ouders, simpelweg omdat ze je niet hebt en dat terwijl je midden in de pubertijd zit. De komende tijd zal ik veel bezig zijn met haar persoonlijk te coachen, wat ik met alle liefde zal doen!

Kanha (knielend) tussen de Apsara dansers van de show van afgelopen zaterdag, het gaat langzaam beter met haar...

Ik wil nog even iets recht zetten. Deze "anonieme" opmerking van een lezer vond ik in een van mijn blogberichten een tijd geleden;

"En hoe gaat het eigenlijk met de kinderen waarvoor je in eerste instantie naar Cambodja bent gegaan ? Daar lees ik niets meer over."

Even rechtzetten...

Deze opmerking raakte mij enorm...
Hoe moet ik deze opmerking lezen? Is het uit interesse of een verwijt? Ik zal onbevooroordeeld proberen te antwoorden:

De oplettende lezer heeft mijn uitleg hierover al in blogbericht "teleurstelling en frustratie", van 7 juli 2011 gelezen. Ik deed toen uitgebreid verslag van de weerstand waar ik op stuitte in het weeshuis. Ik kon de energie niet meer opbrengen omdat ik me bij de zusters niet meer welkom voelde. Waarschijnlijk vonden ze de invloed die ik op de kinderen uitoefende te groot worden. Het is nooit letterlijk gezegd, maar de manier waarop met name moeder overste vooral op het laatst zelfs verbood om bepaalde activiteiten te doen, zei mij voldoende. Ook Maria Giusseppina uit Italië, die elk jaar weer 2 maanden komt helpen en zelfs Phany (inmiddels een vrouw van 30) die er zelf haar jeugd doorbracht, beaamden dat er dingen niet echt in de haak waren. Ik wil geen kwaad zaaien en zal verder geen slecht woord over de organisatie spreken, want ze zorgen ten slotte voor zo'n 90 patiënten en aids-wezen die op straat zouden leven als ze er niet zouden zijn geweest. Ik heb er zelf gewoon minder positieve ervaringen opgedaan, en daar laat ik het voorlopig bij...lees het anders gewoon even terug en je zult me waarschijnlijk begrijpen.

Maak liever een opmerking in persoon, das wel zo fideel!

Vandaar dat ik gekozen heb om mijn positieve energie in AAA (Apsara Arts Association) te steken, waar ik altijd met armen wordt ontvangen. Als ik er mentaal enigszins klaar voor ben zal ik heus wel weer eens naar het weeshuis gaan, het heeft nog wat tijd nodig. Ik heb bewust geen afscheid van de kinderen genomen, dat zou ik niet aankunnen en ik ben tenslotte nog altijd hier. Ik hoop ze in de toekomst op een andere manier te kunnen helpen.

Soms heb ik het echt even gehad met Cambodja...zoals vanmorgen. Ik wilde een ontbijtje gaan kopen in de vorm van een noedel-soepje en tot mijn ontsteltenis waren er opnieuw (2e keer in 2 maanden) onderdelen van mijn brommer gestolen...vuile dieven! De transformator en de in kleur meegespoten beschermkap...op klaarlichte dag...waar heb ik dat nou weer aan te danken? Probeer hier verdomme met pijn en moeite wat geld bij elkaar te houden voor extraatjes, gebeurt er weer zoiets...hup weer 15 dollar. Op zulke momenten kan ik echt pissig worden. Maar ja...dan kijk ik weer eens goed om me heen...haal diep adem...kalmeer en dan realiseer ik me weer...ik ben in Cambodja!

Tot gauw

Ps. Lieve Lowie; bedankt voor de enige foto, ik koester hem! Oma; bedankt voor het originele T-shirt, ik draag het met trots!