Op bezoek in Phnom Penh, Deel 2

Daar zijn we weer!

oké, waar was ik...oh ja, oudejaarsavond! Voor het eerst in 3 jaar met familie...mam. Dara had een bruiloft van zijn neef en ik had de hele dag staan kokkerellen in de keuken. Champignons in knoflook-roomsaus, eiersalade, gehaktballetjes, Taro-chips met salsa en ga maar door. In eerste instantie hadden we met de Apsara Arts Association mee naar het strand van Sihanoukville kunnen gaan, dit was gesponsord, maar ten tijde van het boeken werkte ik nog bij het restaurant en Dara kon niet mee. We hadden besloten met dezelfde club als kerstavond te vieren, doch zonder Liza en Tim. Op het laatste moment kwam André toch niet, want die was uitgenodigd om het jaar ook ergens op een strand uit te knallen...hmmm. We hadden hetzelfde kunnen besluiten, maar alles wat ook maar in de buurt van het strand was zat totaal volgeboekt omdat dit jaar voor het eerst een mega-nieuwjaarsfestival ging plaatshebben en ik had nu niet bepaald zin om in een strandstoel te gaan slapen...dus.

Mam met onze beste vrienden die avond...Bacardi & Malibu!

Ik geef een demonstratie!

Eerst het knabbelgoed naar David gesleept, onderweg een fles Bacardi opgescharreld, mam en Pitchu op de brommer geladen...ik was er klaar voor en had er zin in. David had waarschijnlijk net een pijnstiller-cocktail gehad want die vloog als een bezetene van hot naar her, terwijl de klok net zo'n haast leek te hebben richting twaalven. Dara kwam rond 9 uur terug van de bruiloft met maagpijn en terwijl mam en ik onszelf vermaakten, keken de Cambodjaanse gasten lichtelijk gehypnotiseerd voor zich uit terwijl David af en toe voorbij flitste. Om 12 uur vingen we nog een glimp op van het vuurwerk, terwijl David's Cambodjaanse gasten al gevlogen waren om het vuurwerk vóór het Casino te gaan bezichtigen, tussen tienduizenden anderen...nee dank u.

Dara & Bacardi in "schijnslaap"

Dara droop af met zijn maagpijn en mam en ik besloten nog te blijven, ondanks het feit dat er geen puntje gezelligheid van David afstraalde. Toen Pitchu een plasje op het karpet pleegde, was dat de druppel voor David's emotionele gesteldheid. Hoog overdreven tierde hij over het feit dat hij de "verschrikkelijke zeikstank" er waarschijnlijk nooit meer uit zou krijgen, dat ik beter op had moeten letten en dat ik Pitchu thuis had moeten laten. Demonstratief sleurde hij het bezeken stuk weefsel naar het balkon. Ik schoot uit mijn slof...enerzijds omdat hij voor de derde achtereenvolgende keer oudejaarsavond had weten te verzeiken en ten tweede omdat hij zo onnozel paranoia had gereageerd.

Dara & Mam, oudejaarsavond (balkon David)

Dara & Ik, oudejaarsavond

Na een kort betoog waarin ik zijn medicijnmisbruik en seniele dwangneuroses ter sprake bracht als oorzaak van een uiterst teleurstellende avond, maande ik mam om ons naar een behaaglijkere omgeving te verplaatsen en bedankte ik voor de vriendschap die we tot dan toe hadden en ontbond hem ter plekke. Ietwat abrupt en dramatisch misschien (met behulp van "meneer bacardi"), maar op dat moment onvermijdelijk. Bij "blue chili" de gezelligheidsschade enigszins ingehaald met wat cocktailtjes, wat emotionele nieuwjaarstelefoontjes gepleegd (janken!) en thuis tot 6 uur (middernacht in Nederland) met mam trouw aan mijn zijde naar het einde van de top 1000 geluisterd.

Samen "naborrelen" bij "blue chili", nieuwe jaar indrinken!

Langzaam begon voor mij het afkicken van mam's aanwezigheid. s' Morgens samen koffietje met geroosterd brood en nutella (ik kaas), m'n kleren fijn gestreken. Filmpjes kijken, terrasje pikken, koken of lekker buiten de deur eten, wandelen met Pitchu of gewoon lekker luieren...lekker samen met je moeder! En niet te vergeten genieten van de stoeipartijen tussen haar en Dara, elke dag ging het wel even loos. Nu moesten we langzaam richting Bangkok, met de bus want we hadden er stiekem toch behoorlijk wat dollars doorgejaagd. Naar het "toeristen-strand" zou te ver omreizen zijn, dus besloten we naar Koh Kong te gaan. Kennissen van ons hebben er een viskwekerij en het is er erg relaxed. Bovendien is er ook een strand, al stelt het niet veel voor...lekker om even uit te waaien alvorens de drukte van Bangkok in te duiken.

Een van de dagelijkse stoeipartijen, Dara haalde het nooit van mam!

Twee dagen genoten we van hun aangeboren Cambodjaanse gastvrijheid en kookkunst. Nog naar het mangrovebos geweest, beetje commercieel maar gelukkig wel tot beschermd natuurgebied verklaard. Hopelijk wordt het ook echt beschermd...dat is hier vaak nog maar de vraag. 6 Januari s'morgens met de tuktuk naar de Thaise grens. Vanuit de grens, na een muf noedelsoepje waarvan ik de smaak de rest van de ochtend niet wegkreeg, met een mini-bus naar Trat. Vanuit Trat in een keer door naar Bangkok waar we hadden besloten om de laatste dollars toch maar uit te geven aan een fatsoenlijk hotel in plaats van onnozele souvenirs te kopen. Nog een dagje markten en sjoppen (kijken kijken, niet kopen!) en toen kwam de rit naar het vliegveld langzaam akelig dichtbij. De 8e om 1 uur s'morgens moesten we elkaar loslaten en verdween ze achter de glaswand om door de douane controle te gaan. 15 Minuten later de allerlaatste zwaai en een steen die zich langzaam in mijn maag vormde, mezelf realiserend dat het voorlopig echt voorbij was en weer minimaal 'n jaar zal duren eer we elkaar weer in levende lijve zien. Hier 'n visuele impressie van de laatste 4 dagen:

Mam en ik in de tuktuk, onderweg naar ons gastgezin.

Mam en Dara zijn weer kind op de schommel

Onze gastvrouw (rechts) en haar zus

De lokale (super)markt

Lunch...jammie!

Tja...waar begin je mee?

Met de speedboot naar het mangrovebos...lekker eco-bewust!

De wankelbrug...commercieel tintje

Hoedje kopen...

...hoedje verliezen!

Dara met de buurman van ons gastgezin, in het bos

Is 't geen plaatje?!

Ons vakantiehuisje (viskwekerij) op het water

Verzamelplek voor de vissers

Dorpsplein...

Strandwandeling

Artistieke pose bij een dode boom

Zeekrabbetjes maken hoogst creatieve patronen op het strand

Mam en ik tijdens de zonsondergang

Bangkok "by night" vanuit de hotelkamer

Bangkok "by day"

Alles is te koop, zelfs "Nijntje" in 't echt!

Kerst is al voorbij, maar ach...

Nog eentje bij de tuktuk...

...wachten op de trein naar het vliegveld...

...een laatste glimp van mam door het melkglas, snik!

Na 'n volle dag wachten (lees; rondhangen in Bangkok)...pap ophalen. En...een extra verrassing: Inge zit "toevallig" in hetzelfde vliegtuig. Even uitleggen; Ik leerde Inge vluchtig kennen op mijn benefiet concert vóór mijn vertrek naar Cambodja in 2009, zeg maar als de-vriendin-van-een-vriendin-d'r huisgenoot. Toen ik inmiddels al in Thailand was om me voor te bereiden op mijn "Cambodja-avontuur", kreeg ik een sms van Lolita, een van mijn allerliefste schatten, dat Inge ook richting Thailand zou komen voor een rondreis. "Zou leuk zijn als we mekaar treffen" stuurde ik nog terug. Een week later was ik terug in Bangkok voor mijn laatste voorbereidingen en stuurde "voor de aardigheid" 'n sms naar Inge, met de vraag waar ze op dat moment uithing. "In Bangkok"...goh leuk. "Waar"? "Eh...bij Khaosan road, guesthouse heet Rambuttri Village". "Huh...ga weg, ik ook"! En zo brachten we samen een gezellige dag met mekaar door, eindigend met een fles "Sangsom". Deze ontmoeting zou er uiteindelijk aan bijdragen dat Inge nu tot het bestuur van Cambodja-kids hoort. Allemaal terug te lezen op mijn oude reiswebsite "leonassi.waarbenjij.nu (inmiddels verlengd tot juni 2013, voor wie het nog eens lezen wil).

...ga je maffe dingen doen...

Als wachten vervelend wordt...

...of genieten van een duurbetaald bed!

Daar is Inge...

...en 10 minuten later pap!

Afijn, het kwam er nu dus op neer dat ik Inge op facebook sprak, net voordat we mam naar Bangkok brachten. "Ik kom de 9e in Bangkok aan", typte ze haast schertsend. "Ik ben er dan ook", typte ik doodleuk..."om mijn vader op te halen". "Nee, je houdt me voor de gek"... Al met al kwam het er op neer dat ze nog niet geboekt had, maar nog moest kiezen met welke maatschappij ze zou gaan vliegen. China Air of Air Berlin. "Doe maar Air Berlin" zei ik droog, "dan pik ik tegelijkertijd met pap op, kunnen we ff bijkletsen". Zo gezegd zo gedaan, Dara en ik naar aankomsthal C, eerst kwam Inge en bijna als laatste Pap vanachter de melkglazen glaswand in het Thaise daglicht tevoorschijn. Allebei geen oog dichtgedaan en geradbraakt. "Het voelt alsof ik 12 uur lang op een viskoffer gezeten heb", zei pap droog om de hoek komend (ik zit opnieuw te gieren) als altijd.

Pap in de skytrain...

... en in de boottaxi

Wij in de boottaxi

Bananenpannenkoek op Khaosan road

Pap en ik op Khaosan road

Dara en pap op Khaosan road

Pap vond het allemaal best meevallen, hij had zich Azië wat heftiger voorgesteld. Zelfs de hitte viel hem (inderdaad, Dara en ik vonden het zelfs fris, ghi!) enorm mee, alleen die drukte in Bangkok hoefde niet zo nodig voor hem. s' Middags wat rondgeslenterd, alles op z'n elfendertigst. Tegen de avond met de skytrain en vervolgens boottaxi richting Khaosan road, de oorspronkelijke backpackersbuurt. Dat moét je als toerist toch even gezien hebben. Eten is er erg goedkoop en lekker. Vooral die boottaxi vond pap toch wel hillarisch. De kapitein leek continu haast te hebben, overdreven gasgevend bij het aanleggen en weer wegvaren, de laatste passagiers haast "tussen wal en schip" springend, het gelukkig nog net reddend. Een lekkere red snapper van de Barbecue, proostend met een paar Singha pilsjes. Terug bij het hotel was Inge pas net uit haar "Coma" ontwaakt. Samen met haar zijn we nog gaan straatslijpen in de knus-enge zijstraatjes in de buurt (links en rechts wat snackend), waarna we redelijk op tijd zijn gaan maffen. Ik had namelijk een fietstocht (ja, je leest het goed) door Bangkok geboekt voor de volgende ochtend.

Lekker glas bier...

De laatste resten van de red-snapper...

Lekker op tijd naast ons mandje om te ontbijten. Dat was trouwens een kleine tegenvaller in ons verder vrij luxe onderkomen. Alles was koud, zelfs de mondkost (zoals spiegeleieren, worstjes, etc.) die normaliter warm hoort te zijn. De enige troost was de lekkere sterke bak koffie. Skytrain naar de fietsenboer, behalve Dara. Uiteraard bang dat ie zich te moe zou moeten maken en hij gaf het geld liever uit aan andere "onnozelheden". Pap had opnieuw niet zo goed geslapen, dus die begon de dag wat afgemat. Na een tijdje op een vrij comfortabele "stalen ros" trok zijn vermoeidheid gelukkig wat weg en uiteindelijk genoot hij zichtbaar van het visueel spektakel dat zich voor zijn ogen ontvouwde. Ook Inge was erg gecharmeerd van mijn cultureel verantwoord geboekte dagtrip.

10 uur s'morgens, klaar voor de start!

Netjes achter mekaar...

...hup, over de stoep!

Pap heeft er zin in!

Over de drukke markt (fiets in de hand)

Snackje tussendoor

Van Chinese arbeiderswijken, langs verscheidene tempels, door de krottenwijken (niet zo erg als het klinkt), over de grootste 24-uurs versmarkt van Bangkok (vissen zwemmen nog en kippen kakelen nog voordat ze verkocht worden!), via de Chao Praya rivier (met alle fietsen op de boot) oversteken naar het groene hart van Bangkok...ja, dat bestaat! Fietsend over kronkelende 80cm smalle betonnen paadjes, zo'n anderhalve meter van de grond. Al heerlijke schone lucht inademend geniet je van al het groen om je heen. We zagen zelfs enkele gigantische varanen (reuzen-salamanders, ca. 1,5-2m. lang) aan ons voorbij schieten. Dit weelderige groen vormt tevens de groente- en fruittuin voor heel Bangkok. Kokosnoten, ananassen en vooral veel tropisch fruit waarvan ik de naam niet ken. Even lunchen met "Bami of Nasi" (niet zo pap z'n smaak, z'n bord lag nog zowat vol) en daarna in een ruk verder...nog meer paadjes, stoppen voor 'n fotootje...paadjes...en nog 'n paar, daarna zadelpijn. In de trappers staan...weer zitten, aiiii...toch maar weer staan. Uiteindelijk laatste stuk, weer met de boot terug. Daar kwamen we de middagploeg tegen. Een Amerikaanse in onze "wielerploeg" kon het niet weerstaan om nog ff  te roepen; "kijk uit voor de tarantula's, hè", terwijl ik een aantal gezichten lijkbleek zag worden...grappig! Nou, veel gezien...vééél gefietst...zo'n dikke 5 uur, wel rustig tempo...maar wat wil je in de tropen...en een voorlopig blauwe, zéér gevoelige poeper. Was 't wel waard!

Wachten op de longtail-boot...

...naar de overkant...

..inclusief fietsen...

...midden tussen het groen...

...met hier en daar een boeddhistisch tintje...

...soms ook best een beetje spannend (blijf ik droog?)...

...'t zit er bijna op, pfff!

s' Avonds met z'n vieren naar "Silom road" om westers te gaan eten, pap had het even gehad met rijst en noedels. Veel te veel betaald voor wederom pover voedsel. Maar goed, bier smaakte gelukkig nog wel. En om de traditie in ere te houden, had ik met Inge afgesproken om tch minimaal een klein flesje Sangsom met cola, soda en red-bull meester te maken, zij zou de volgende dag (helaas) naar Laos vliegen en wij naar Phnom Penh. Zelfs pap deed mee... En ach, dan nog maar wat viskoekjes op straat kopen voor erbij. En hup dan...snel nog maar een flesje om het af te leren (Pap ging nu onder de lakens, Dara was al 'n uur eerder in een andere dimensie gestapt), want na middernacht mogen ze geen alcohol meer verkopen...maffe Thaise regels! Inge, lieve schat...het was weer errug gezellig, hoop je volgend jaar in Cambodja te zien...groetjes aan Bizarro!

Inge en bizarro aan de Sangsom-cola-redbull!

Tussen de wolken door, terug naar Phnom Penh!

Trouwens...voor het lees- (en voor mij schrijf-) gemak hak ik het verhaal hier wederom even door en pak gauw de draad weer op. Sorry voor de vertraging (en de overdosis foto's, wist niet welke ik weg moest laten), maar dat leg ik in deel 3 nog wel uit...