Ellende van achteren!

Hey allemaal,

Dit keer weer even een korte, en ik zal ook even toelichten waarom. Waarschuwing... Onsmakelijke taal!

In de Boeddhistische optiek is het leven lijden. Momenteel onderga ik die waarheid letterlijk. In het laatste blog vertelde ik je er al over en ook op Facebook had ik het al eerder gepost. Ik "zit" helemaal in de vernieling en hou mijn verhaal kort omdat ik niet behoorlijk kan zitten. De ramp is wedergekeerd... mijn aambeien zijn terug! Ja je was gewaarschuwd en toen ik dit blog begon zei ik je al dat het openhartig zou worden. Deze kwaal treft naar schatting 50% van alle mensen alleen bijna niemand durft er uit schaamte regelrecht over te praten. Nou ik wel! Om de schaamte en taboe voor deze mensen te doorbreken... hier mijn relaas.

Das helemaal waar met aambeien tussen je billen

Ruim een week geleden waren ze tot mijn geluk weer op terugreis naar hun herkomst, aan de binnenkant, maar dat was ietwat te vroeg gejuicht. Afgelopen weekend maakten ze een grandioze "comeback" en het was er een van de overtreffende trap. G*dsamme nog aan toe zeg! Zaterdag zat er een bolletje ter grootte van een flinke speldenknop, dus heb ik me rustig gehouden. Bewust niet veel gedaan, het prikte wat. Op internet "zelf-dokteradvies" opgevolgd, neusspray op je gat. Toen ik zondagochtend wakker werd, was het bolletje inmiddels uitgegroeid tot een klein formaat knikker. De druk werd met het uur opgevoerd en het begon te kloppen. Ik werd wat nerveus en begon de terugdruk-methode (yep, met je vingers in je anus) toe te passen. Telkens floepte het weer terug en het begon te prikken en jeuken.

Waarom zo'n schaamte om iets waar 50% van de mensen last van heeft?

Na wat heen en weer gezoek op internet begon ik op "grootmoeders advies" de ijsblokjes-taktiek (yes, ijsblokjes om en in je hol... sorry voor de beelden die het oproept) in praktijk te brengen. Daar zouden ze van krimpen en dus weer terug naar binnen gaan. Ondertussen probeerde ik mezelf (met ijs tussen de gleuf) wat af te leiden achter de laptop met het in elkaar sleutelen van mijn plannetjes voor de toekomst. De jongens sloegen hard terug en zwollen juist op. De tegengestelde methode dan maar; met mijn scheur in een wastobbe met heet water en soda dan maar. Verlicht de pijn en maakt het terugduwen gemakkelijker. Alles tevergeefs. Inmiddels zat er een uitstulping ter grootte van een kip-nugget (tjee, wat een vergelijking) tussen mijn "bruine-worstenfabriek". Uiteindelijk ben ik radeloos op mijn brommer gekropen, balancerend van linkerbil op rechterbil, naar de beste apotheek van de stad gereden voor een tube aambeien-zalf. In een ver verleden kreeg ik daar alleen maar meer pijn en jeuk van, vandaar het uitstel.

Ijs tussen je billen

Thuis met een spiegel tussen mijn benen zorgvuldig uitgesmeerd en met de tanden op elkaar gewacht op verlichting. Die verlichting was minder dan gehoopt, wat mij wederom naar de apotheek van de overburen dirigeerde om aldaar een strip lichte opiaten aan te schaffen... ik hield het niet meer. Het leek wel alsof iemand me een cactus naar binnen geschoven had. De "legale" opiaten begonnen hun werk te doen en vervolgens ben ik met mijn benen uit elkaar gespreid drie uur lang in mijn blote richel in dezelfde houding op de bank blijven liggen. Toen Dara thuis kwam van een shop-sessie voor de komende bruiloft van Seca en een blik wierp op mijn opening, trok zijn gezicht bleekwit weg... en strompelde verafschuwd de keuken in. Je begrijpt dat knutselen met de kids er dit weekend niet inzat, ik had genoeg handenarbeid met de aambeien verricht. De volgende twee nachten deed ik er voor de lol nog een slaappil bij, zodat ik toch een verdiende nachtrust kreeg.

Schematisch overzicht van inwendige en uitwendige aambei

Gistermorgen ben ik ondanks het ongemak gaan werken. Ik moest er even uit en omdat de kleuterschool dichtbij is, besloot ik om te lopen. Op de brommer was bovendien ondenkbaar, ik vreesde voor een ontploffing. De privéles heb ik overgeslagen omdat dat te ver lopen was. Vandaag is er pas voor het eerst sprake van inkrimping (ik smeer afwisselenden aambeien-zalf en cortisonen-crème en heb het idee dat dat werkt) en ben wederom balancerend van bil op bil naar mijn werk moeten rijden. De school waar in op dinsdag en woensdag werk is te ver weg voor een wandeling. Ook mediteren gaat moeizaam omdat de basishouding zittend (gelukkig wel met kussen) op je bibs is.

Als de nood hoog is...geef dan maar!

Uit voorzorg ben ik momenteel onder invloed van pijnstillers, wat zijn nut al heeft bewezen na een aantal onverwachtse hobbels in het wegdek. Ik voelde het nauwelijks en dat is maar goed ook. Hopelijk zet de reductie van het hemorroïden-weefsel zich de komende dagen voort. Ik heb geen behoefte aan Cambodjaanse gezondheidszorg en kan me momenteel geen ziekenreis naar Thailand of Vietnam veroorloven. Heb jij er ook last van of wil je er meer over weten en kijken hoe aambeien er uit zien, wat ik niet echt verwacht... haha! Foto's om het hierboven afgeschilderde tafereel te begeleiden vond ik nog net iets te persoonlijk en niet nodig. Die kun je zonodig op wikipedia bewonderen onder "aambeien", of klik hier voor meer info. Deze Nederlandse versie heeft slechts één foto. Voor wie nog meer wil huiveren; aanschouw hier de Engelse versie (de grootste, helemaal onderaan, lijkt het meest op die van mij... bah!)

Buiten deze capriolen maakte zich afgelopen zaterdag ook een lichtelijke ongerustheid van mij meester. Na de verkiezingen lopen de gemoederen omtrent de verkiezingsuitslagen wat op. De tegenpartij van Sam Rainsy pleit voor een hertelling van alle stemmen en dreigt met demonstraties en zelfs rellen. De huidige premier (Hun Sen) heeft laten weten dat hij geen problemen heeft met een hertelling, maar liet duidelijk doorschemeren dat hij demonstraties met eventueel georganiseerde rellen niet zal tolereren. Via twitter kreeg ik hierover een bericht met daarbij een foto van een handje vol tanks die in de buitenwijken van Phnom Penh klaarstaan als eventueel offensief. De kans is klein, maar voor het geval "dat" hebben sommige Cambodjanen een noodvoorraad voedsel ingeslagen. Klik hier voor het originele bericht (Engels). Alhoewel mijn "Nederlandse nuchterheid" de overmacht heeft, heb ik zaterdag toch voor $ 80 wat extra's gekocht, waaronder; twee dozen noedelsoepjes, 5 pakken melk, 2 pakken suiker, viergranen-toast et cetera. Verder blijf ik versgoed voorlopig met regelmaat aanvullen. Het dagelijks leven gaat hier gewoon verder, maar wat extra voorraad kan tot na de feitelijke de hertelling geen kwaad. Bovendien zijn alle buitenlandse ambassades voorbereid op eventuele calamiteiten, dus echt zorgen maak ik me niet.

Een demonstratie van de oppositie-partij op 6 Augustus jongstleden

Ook de regen laat zich behoorlijk gelden. Ik heb alweer 2 keer een nat pak gehad (zelfs mét regenjas) op weg naar mijn werk maar dat weegt niet op tegen de malaise van mijn overburen. Binnen een tijdsbestek van 12 uur stroomde het regenwater tot 2 keer toe hun huizen binnen. In beginsel probeerden ze het nog naar buiten te scheppen maar dat werd al gauw vechten tegen te bierkaai. Alles wat nog restte was machteloos toekijken en wachten tot moeder natuur haar geweld terugtrok. Wat dat betreft schikt de gemiddelde Cambodjaan zich al gauw in zijn lot en gaat voor zover mogelijk verder waar hij mee bezig was. Daar kunnen wij verwende westerlingen nog wat van leren. Volgende keer hoop ik wat positiever nieuws te brengen.

De weg is verdwenen!

Tevergeefs water scheppen

Groeten uit Cambodja en tot snel,

Leon

ps. zo kort was dit bericht nou ook weer niet!