AAA-kids naar het weeshuis & belasting-terreur!

Hallo beste lezers,

Dit keer een redelijk kort bericht, merendeels omdat ik in staat van monetaire depressie verkeer. Zo'n beetje als Spanje maar dan persoonlijk. Ik wil het er niet te veel en te vaak over hebben want dan wordt ik er echt depressief van...

Toen ik eind Augustus 2010 in Nederland op bezoek was, na mijn 1e bijna-jaar in Cambodja, was die reden grotendeels om afscheid te nemen van mijn vrienden en om administratieve zaken te regelen. Met name belastingzaken en ziektekostenverzekering. Na een afspraak met de belastingdienst had ik een beter beeld van wat me te wachten stond.

Blauwe brieven...je word al akelig bij de gedachte!

In eerste instantie was ik wat roekeloos en misschien dom, maar het interesseerde me bar weinig, dus ik besloot om voorlopig NIET te betalen. Na een aantal maanden in Cambodja begon het toch wat aan me te knagen en trof ik een regeling met mijn vader voor afbetaling. Ook het teveel aan reeds betaalde ziektekostenpremie liet ik met terugwerkende kracht uitbetalen en verrekenen met de openstaande schuld.

Een aantal weken geleden spitte ik op internet wat technische informatie door over het aanvragen van een nieuw paspoort, wat in december van dit jaar aan de orde zal zijn, hoofdreden voor mijn toekomstige bezoek aan Nederland. Na het lezen van deze informatie werd ik toch wat ongerust. Het blijkt dat als je een nieuw paspoort aanvraagt in Den Haag (dit moet, omdat ik niet meer in mijn woonplaats geregistreerd sta) je word "gescreend" op openstaande belastingschuld. Deze dient eerst voldaan te zijn alvorens je de aanvraag doet. Als de wiedeweerga nam ik voor alle zekerheid contact met pap op en vroeg hem om even te "dubbel-checken" bij de belastingdienst. Wat blijkt? Ondanks dat één schuld zo goed als voldaan is, zijn er tussentijds nog 2 aanslagen bijgekomen over andere jaren dat ik subsidie kreeg.

Een bittere nasmaak overgebleven uit de tijd dat ik met een verwant (noem geen namen) ruim 4 jaar (2005-2009) samen in dezelfde woning doorbracht. In die periode zijn de bewuste inkomsten van die persoon altijd als nihil te boek blijven staan, waardoor ik (we) recht hadden op volledige subsidiebedragen. In werkelijkheid was dat achteraf niet zo (al na 1 jaar) en terwijl ik in Nederland was had ik daar al een flink deel van terugbetaald, erop vertrouwende dat me dat wel terugbetaald zou worden...niet dus!

Nou zit ik opnieuw met een pittig schuld-bedrag in mijn maag en een zorgwekkende stemming. Als ik dat bedrag niet bij elkaar krijg, wat er dik inzit, kan ik straks Nederland niet meer uit en is mijn toekomst hier naar de maan...DANK U WEL, o lieve vertrouweling uit mijn jeugd! Het is natuurlijk mijn eigen stommiteit, maar ik heb van nature blind vertrouwen in de mensheid. Na dit uitgespuwd te hebben wil ik er korte metten mee maken. Ik heb inmiddels een handreiking van een door mij zeer gewaardeerd persoon gekregen, die mij ruggensteun gaat bieden in dit dilemma. Engelen bestaan, en ze komen vaak uit hoeken waar je het nooit had verwacht. Ondertussen ga ik mijn best doen mijn uitgaven tot een uiterste te beperken, om een einde aan dit persoonlijke leed te bespoedigen. Tevens probeer ik een verwaarloosd idee nieuw leven in te blazen en nog meer te werken...alsof ik dat al niet deed!

Vorige week maandag was de verjaardag van de huidige koning "Sihamoni". Ik nam deze gelegenheid om een proef-project uit te voeren...een zogeheten uitwisselingsproject. De kids van de Apsara school waar ik wekelijks mee knutsel en wat Engels bijbreng, gingen met mij mee naar het weeshuis. Eerst wat knabbelwerk inslaan, water voor mij en de AAA-kids (het weeshuis kampt met watertekorten, zijn niet aangesloten op een watervoorziening van de overheid) en een tas vol met knutselspul. Toen we met de tuktuk aankwamen, lag het merendeel van de kids nog te slapen. Een voor een kwamen ze slaapdronken om de hoek kijken. Ik merkte wat terughoudendheid bij de AAA-kids, een schuchterheid die de hele dag zou aanhouden.

v.l.n.r. Sophavong, Samona & Sreynit in de speeltuin

Pet & Ik, stiekem geschoten!

Ik had besloten dat we vliegers zouden gaan maken. Veel spullen uitgeprint om in te kleuren en te versieren, uit te knippen en aan elkaar te knopen. Helaas heb ik er geen foto's van kunnen maken vanwege het verbod in het weeshuis. Later in de speeltuin, heb ik er stiekem een tweetal geschoten. Sreynit, Samona en Sophavong bleven naast elkaar zitten kleuren en fluisterden ondertussen. Ik kon duidelijk merken dat ze zich niet op hun gemak voelden. Ik had me daar enigszins op voorbereid, maar vond het toch jammer. Toen ik de muziekspeler in de strijd gooide werd de sfeer iets losser, maar grotendeels onder de wezen.

Thairu & Jingjing

Een speeltuin geeft meer ruimte om je te ontspannen en plezier te hebben, dus langzaamaan dirigeerde ik ze die richting uit. Ik gaf de draaimolen behoorlijke zwaaien waardoor de kids wel los "moesten" komen en ik zweette als een otter, de spanning verdween langzaam van hun gezichten. Al was het een half-geslaagd experiment, ik was toch tevreden. We gingen wat vroeger naar huis als gepland, na ongeveer 3 uurtjes zag ik dat het welletjes was geweest. Om de dag ontspannen af te sluiten vroeg ik de tuktuk-chauffeur om even te stoppen bij een nieuwe markt, die halverwege onze route lag. Daar heb ik ze getrakteerd op frisdrank en broodjes, welverdiend voor het opgebrachte geduld. Ik (en jullie misschien ook) vroeg me af waar de kloof tussen de 2 groepen kids (notabene landgenoten) precies door veroorzaakt werd.

Even relaxen in de "Steung Manchey New Market"

Ik vermoed dat het te maken heeft met hun verschillende manier en omgeving van opgroeien. De kids van AAA hebben dagelijks contact met de buitenwereld omdat ze in de stad wonen en ook naar school gaan. Ze komen met veel verschillende mensen in contact. De wezen daarentegen brengen het grootste gedeelte van hun jeugd door in een omheind complex, grotendeels afgesloten van de buitenwereld. Ze groeien op zonder gedegen opvoeding (geen ouders, slechts een paar ongeschoolde hulpen) en moeten voor zichzelf opkomen, waardoor ze soms wat ruwer met elkaar omgaan en waarschijnlijk wat grover taalgebruik hebben...maar dat kan ik alleen maar raden, ik versta nog niet genoeg Cambodjaans om dat argument te kunnen bekrachtigen.

Gekke bekken trekken in de tuktuk

Ze zien er wat minder goed verzorgd uit en steken wat dat betreft wat af bij de gemiddelde Khmer, die dit uiterst belangrijk vinden. Daarbij komt nog het feit dat de wezen hiv-besmet zijn (de AAA-kids weten dit), wat kan zorgen voor een lichte afkeer. Er is nog steeds geen degelijke voorlichting omtrent hiv en de taboesfeer overheerst, wat misverstanden en vooroordelen in de hand werkt. De kids van AAA meden overduidelijk lichamelijk contact. Een volgende ontmoeting zal ik voorlopig nog maar even uitstellen. Ik laat de zaak even berusten en zal de leiding van AAA tussen neus en lippen door eens polsen over hoe de kids het bezoek ervaren hebben. Tot zover het experiment en mijn bericht.

De mazzel en tot gauw,

Leon