Brand-paniek & Hoog bezoek

Pauze...Het heeft even geduurd, maar soms zijn er belangrijkere zaken dan schrijven wat je de hele week uitvoert.

Afgelopen week dus even niet

Na mijn laatste blogbericht was het weer tijd voor een nieuw semester op school. Dat werd tijd want ik ben langzamerhand zo blut als een Europese bank...en niemand die in mijn borgtocht voorziet! Afijn...mijn hele schema is weer door elkaar gehusseld, want nu werk ik fulltime op "di-wo-do" in plaats van "wo-do-vry". Aan de ene kant wel fijn, nu begin ik de week rustig op maandag en bouw weer rustig af op vrijdag, maar wel vervelend dat ik ook op AAA weer alles moest omgooien. Ik onderwijs nu ook een hoger level, met als voordeel dat studenten meer begrijpen en als nadeel dat ze gauw verveeld zijn door de boeken...dus véél improvisatie gewenst. Zo heb ik de afgelopen week meer dan 1000 podcasts (korte filmpjes en geluidsfragmenten) m.b.t. lesgeeftechnieken gedownload, goed voor 7,6 dagen aaneengesloten informatie...dus ik heb wat in 't vooruitzicht en ben nog niet uitge-download. Nu hopen dat het zoden zet. Over de stand van zaken omtrent AAA zo meteen meer.

Gratis en erg leerzaam!

Vorige week Zondagnacht werd mijn slaap wreed verstoord door een schreeuwende en paniekerige Dara. "The power is burning"...watteh? Slaapdronken trok ik een korte broek en t-shirt aan, strompelde naar beneden...greep de laptop en harde schijf, wat verstopte reserve-dollars, én Pitchu natuurlijk...oh ja, en Dara! Het bleek dat de stroommast tegenover ons appartement door kortsluiting in brand was gevlogen. Oeh's en ah's galmden door de straat en iedereen was inmiddels buiten.

Ik moest meteen denken aan het verhaal dat Dara me ooit vertelde over zijn tante. 'n Jaar of 2 geleden stond haar huis in brand, samen met nog 'n aantal andere huizenblokken. Toen ze de brandweer belden werd het telefoontje beantwoord met de vraag "gaan jullie 10.000 dollar betalen"? "Natuurlijk niet", was het antwoord...want wie heeft er nou zoveel geld over voor een bluspartij. Dit is een standaardgegeven bij veel vormen van hulpverlening in Cambodja...eerst geld...dan pas actie! Ja je leest het goed...vandaar dat Dara's tante uiteindelijk besloot (en met haar zo goed als de hele buurt, op een aantal rijke stinkers na) om de zaak maar af te laten branden en later een nieuw huis te bouwen. Doodleuk liet de brandweer alles afbranden terwijl ze de villa's van rijke excellenties goed nat hielden om ze tegen het overslaan van de brand te beschermen...kassa!

Als je betaalt komen we blussen en anders...

Met dit in gedachten vroeg ik me af waar de gerechtigheid in dit land op gebaseerd is...louter op je portemonnee waarschijnlijk. Zelfs de mensen die het verschil tussen leven of dood zouden moeten maken moeten omgekocht worden. En zoals verwacht...terwijl we ruim een uur buiten stonden en buurtbewoners in bezit van een brandblusser met gevaar voor eigen leven de stroommast te lijf gingen...kwam er geen politieagent of brandweerman een kijkje nemen. Sta je mooi te kijken, als het jou straat is en je huis dreigt af te fikken, om van verzekeringen nog maar te zwijgen...want die heeft hier niemand...alleen ik! In het onderstaande filmpje lijkt het mee te vallen, maar realiseer je hierbij dat het om duizenden watts en volts gaat en dat door de vrijgekomen hitte de kabels smolten, losknapten en door de straat zwiepten met nergens professionele hulp te bekennen.

Gelukkig wierpen de blusacties van de buurtbewoners hun vruchten af en onder af en toe wat geknetter en geflits, hier en daar wat steekvlammen, gaf het vuur langzaam de pijp aan Maarten. Mensen dropen een voor een af naar hun huizen en ruilden een wit bepoederde straat in voor een ietwat geënerveerde nachtrust. Ik begon me pas later te realiseren hoe je leven ineens op zijn kop kan staan en welke vreemde beslissingen je neemt, als je net uit je slaap bent gehaald en je in een paar seconden de belangrijkste zaken moet grijpen. Het was goed fout gegaan...

Een nevel van rook en bluspoeder vult de straat

Allereerst greep ik mijn camera, laptop, externe harde schijf, geld en hond. Ik vergat mijn telefoon, paspoort en was in de haast vergeten dat ik net al mijn foto's (vanaf 2004) op een andere schijf had overgezet...die dus nog in de la lag. Ik had ze net gewist van de schijf die ik gegrepen had. Op deze stond wel al mijn muziek. Maar wat was nou werkelijk het belangrijkst? Laat ik het er op houden dat het gene wat echt er toe deed veilig was; Dara, Pitchu en ik...punt!

Kabel gesmolten en afgeknapt

Die nacht moesten we het zonder stroom doen en de erop volgende 2 dagen zaten we uren zonder. Alles werd door de elektriciteitsfirma's hersteld...nee niet verbeterd...maar gewoon terug aan elkaar geknoopt...de bekende kabel-wirwar zoals je die in veel ontwikkelingslanden ziet...bovendien is niks geaard. Het kan en zal ooit nog eens goed fout gaan, ik hoop niet bij mij in de straat...ik heb mijn lesje geleerd en stond op een bepaald moment toch even te trillen op mijn benen.

We knopen het wel aan mekaar!

Afgelopen donderdag had ik met Jochen een afspraak op de Duitse ambassade, een instantie waar ik niet al te goeie herinneringen aan heb...ze hebben er mede voor gezorgd dat Dara's visum in juli 2010 werd geweigerd...maar oké, dit keer was het voor het goede doel. Jochen had de ambassadeur zelf aangesproken over de Apsara Arts Association en de renovatie van de slaapruimtes van de kids. Deze was hoogstpersoonlijk een kijkje komen nemen en zegde meteen hulp toe. Er ontbrak nog een ding, een 2e persoon om de gift te bezegelen, maar daar had Jochen pardoes een oplossing voor; Leon!

Dr. Wolfgang Moser, Ambassadeur Duitsland

De ambassade stelt een bedrag ter beschikking van €1500,= , dus daar zet ik graag mijn krabbel voor. Jochen had als dank al een klein feestje voor de ambassade opgezet (betaald uit eigen zak) om zodoende de Duitse gemeenschap in Phnom Penh wat honing om de mond te smeren. Een Apsara-show werd opgezet in een ietwat verwesterde setting (who cares?!) gecombineerd met wat blikken bier en Cambodjaanse mondkost. Ik zette zelfs mijn "Hollandse" principes opzij en speldde een "Deutschland-Kambodscha-pinnetje" op mijn blouse. In Nederland zou ik daar tijdens het W.K. of E.K. voor op de brandstapel zijn gegooid.

Sorry Holland, het is voor het goede doel!

Het geld komt de volgende week vrij en kan meteen worden geïnvesteerd in een paar pallets stenen, cement en ander bouwmateriaal. Jochen's vrouw wordt langzaam wat zuur, want hij heeft al een flinke duit van zijn eigen spaarcenten erin gestopt. Ik heb toegezegd dat ik met "Stichting Cambodja-Kids" backup sta voor eventuele kosten van de afronding, mocht het allemaal niet genoeg zijn...  

Buitenkeukentje meidenkelder, ik zou er nog geen water koken, toch?!

Jochen had zelfs Kanha zover gekregen dat ze kwam trommelen, ondanks dat ze nu terug in het weeshuis bij de zusters is. Hij was bij de zusters op bezoek gegaan en nadat hij beloofde dat ze in goede handen was en netjes terug zou worden gebracht na afloop, stemde moeder overste toe. Fijn! Er hing een geweldige sfeer die avond en ook Dara genoot flink. Ik heb hier en daar wat netwerkgesprekjes aangeknoopt en bescheiden met de ambassadeur aangepapt, zoals een project-coördinator dat behoort te doen...allemaal voor het goede doel...nu wachten op de vruchten!

Tussenmuren gesloopt en nieuwe opgemetseld

De bouwwerkzaamheden zijn in volle gang en ik heb intussen wat foto's geschoten al zit ik nog steeds verlegen om de beginfoto's, hopelijk krijg ik ze eind deze week van Jochen, sorry voor de onlogische volgorde (midden, voor- en na) maar het is nu eenmaal de volgorde, laten we zeggen...op z'n Cambodjaans. Mijn favoriete wijlen-tv-kok Cas Spijkers zei ooit; "Als je wilt beginnen met het dessert tijdens 'n diner, dan moet je dat gewoon doen...wil je witte wijn uit een glas voor rode wijn drinken..., laat je dan door niemand tegenhouden!"...bij deze dus

Toekomstige toilet-/douche-unit

Eindelijk licht naar binnen, ooit alleen beluchtingsgaten

Bouwvakker doet dutje

Gisteren was ik door de ouders van Apsara uitgenodigd om te gaan picknicken in Kin Svay, een befaamd lokaal picknick-oord, op 'n kleine 10 km. afstand van het centrum. Het was afgeladen met Cambodjanen en het gekwetter schelde van alle kanten. Weer zo'n geval van "Eftelingisering"...zoals ik het bij wijze van grap maar zal noemen. Begrippen zoals "relaxen" en "rust" zijn slechts relatief aanwezig. Het is meer een aaneenschakeling van vreetschuurtjes die je huurt en je neemt dan je eigen voer mee en kwettert flink wat geruchten in de rondte.

Picknicken met de halve stad

Daarna buik je uit in een hangmat en aan het einde laat je flink wat verpakkingsmateriaal achter zodat de globale afvalberg verder kan groeien. Tis allemaal wat dubbel...maar ja, ik was tenslotte uitgenodigd. Moest ook gedeeltelijk mijn vegetarische principes aan de kant zetten. Had mijn eigen kauwsel meegebracht, maar kwam er niet onderuit om toch in een kippenpoot te happen...ik wilde niet blijven weigeren (onbeleefd) en liet de kerk (tempel) in het midden. Sorry Boeddha, maar je begrijpt het vast wel...haha! Mooi dat zondigen in Boeddhisme niet bestaat...

Pitchu was er natuurlijk ook weer bij...

Als souvenir bracht ik 2 papaya's van aanzienlijk formaat mee naar huis. Papaya is een enorm gezonde vrucht en bovendien errug lekkurrr! Omgerekend zo'n euro per stuk. In ons kikkerlandje betaal je voor een geïmporteerd exemplaar ter grote van een flinke grapefruit al gauw 2 euro. En dus...enorm scheve verhoudingen bij het presenteren van de Cambodjaanse versie...waarvan de foto getuigd...een exemplaar om bang van te worden!

Welk groeihormoon heeft die gehad?

Ik heb vandaag een 8000 riel  (2 dollar, anderhalve eurie) knipbeurt gehad. De goedkoopste tot nu toe. Ooit had ik een vriendin die me gratis kapte en ik kan me nog herinneren dat mijn tante me heel lang geleden 'n keer toetakelde met haar kijkshop-kappersset, waarna ik er als een 6-jarig ongeneeslijk ziek kind uitzag...overal happen uit mijn hoofdvacht. Ook hier in Cambodja was ik tot nu toe vrij gehecht aan mijn vaste kapsalon, waar ik een voor Cambodjaanse begrippen 6-wekelijks een dure (5 dollar) knipbeurt onderging. Vandaag verbrak ik die gehechtheid, door om de hoek een kniphok binnen te stappen...en het ziet er erg acceptabel uit. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder mij ooit in het verleden (eind jaren '70) voor zo'n laag bedrag een kapsel kon laten aanmeten...bij deze!

Goed genoeg voor 2 dollar...toch?!

Tot snel maar weer!