Hittegolf & Doodgelopen hulp

Hey everybody!

Als Engels leraar moet je af en toe ook iets Engels zeggen tegen je lezers...

Het is warm in Cambodja...erg warm. Gistermiddag kwam ik thuis van mijn eerste onderwijssessie (8.00-11.00u.) en ik was vrij gammel. Ik ben al een volle week elke week om half 6 op. Niet alleen maar voor mijn werk, maar ook voor mijn Meditatie-sessies. Deze brengen wat balans in mijn innerlijke onrust en om de motivatie erin te houden is het een goed idee deze elke morgen vóór het ontbijt uit te voeren, vandaar! Ik besloot na het koken (en eten) van mijn lunch om een middagdutje te doen. Haast ondoenlijk in de huidige temperaturen, dus ik verplaatste naar de slaapkamer mét airco. Misschien raak ik wat verwend, maar dit is een van de schaarse luxes die ik me kan permitteren.

Pas op...te warm!

Tegen 1 uur weer tijd om wakker te worden. Terug naar school...terwijl ik de slaapkamerdeur opende kreeg ik al een flinke klap om de oren vanwege het temperatuurverschil. Terwijl ik me na de koude douche (heb niet eens warm water en echt koud is het ook niet) aankleedde, was ik na een minuut weer net zo nat. De woonkamerthermostaat gaf 36.2 aan. Ik opende de deur naar buiten en het leek alsof ik de Sahara was binnengestapt. Ik stapte op mijn brommer en het leek alsof ik in een enorme oven beland was. Aangekomen op de hoofdstraat gaf ik zodra ik kans zag wat meer gas om af te koelen, het enige wat ik daarmee bereikte was het gevoel alsof iemand continu met een hete föhn in mijn gezicht blies. Het zweet stroomde met straaltjes langs mijn lichaam terwijl ik langzaam het schoolgebouw naderde, hunkerend naar een gekoeld klaslokaal. Gisteravond werden er waarschuwingen op de staats-TV verspreid over een naderende hittegolf. De komende dagen kan het kwik tot wel 43 graden stijgen!

Toen ik tweeënhalf jaar geleden naar Cambodja kwam, zag ik gedurende deze hitte vreemde taferelen, nu raak ik aan ze gewend, maar het is nog steeds komisch om te aanschouwen. Wij Nederlanders houden er over het algemeen van om onze huid wat donkerder te "schroeien" tijdens de zomer of op onze vakantiebestemmingen, dat vinden we mooi! In Azië (zo ook in Cambodja) zijn ze daar niet zo verzot op, het is juist tegenovergesteld. Ze proberen koste wat kost die gloeiende hemel-kegel te vermijden. Hoe ze dat doen? Door zich helemaal in te pakken als ze naar buiten gaan, vooral in het verkeer. Speciale sokken met de dikke teen apart in hun teenslippers, wollen handschoenen (!), jasjes achterstevoren gedragen, helm met de klep dicht en lange broeken...pfff. Tot mijn ergernis moet ik vaak constateren dat ze ook op alle mogelijke manieren schaduw opzoeken. Zo zie je dat er vaak een enorme open plek vóór stoplichten ontstaat en iedereen op elkaar gepakt staat in de schaduw van een gebouw of boom...irritant als je er dan niet door kunt..."stelletje imbecielen" roep ik dan soms in mezelf, terwijl het stoplicht weer op rood springt.

Deze verkoopster helemaal ingepakt tijdens de heetste maand van het jaar (april), alsof ze op wintersport gaat!

Als klap op de vuurpijl zijn de schappen in supermarkten en cosmeticawinkels volgepakt met "Whitening" producten. Nee, niet tandenpasta...dat kan ik nog begrijpen, maar om je huid te bleken. Crèmes, scrubs en zelfs laser (of belazer-) klinieken om je bruine huidcellen te bleken. Diverse onderzoeken hebben uitgewezen dat het spul meer schade toebrengt dan dat het Aziatisch vel wit maakt, en toch...het wordt loopt als een tierelier en iedere Cambodjaan die ik erna vraag, gelooft dat het werkt, ondanks de artikelen in kranten en tijdschriften. Ik heb nog niemand witter zien worden in de afgelopen 2 jaar!

...als warme broodjes...

Het gaat bergafwaarts met Kanha en ik moet toegeven dat ik de situatie niet meer in handen heb. Alhoewel ik veel tijd gestopt heb in het persoonlijk begeleiden en ondersteunen heeft het niet mogen baten. Mijn adviezen met betrekking tot haar toekomst heeft ze uiteindelijk toch in de wind geslagen. Ik was al wat ongerust toen ze mijn advies om bij AAA (Apsara Arts Association)te blijven niet aannam en vertrok naar het huis van haar "Peetvader". Ze wilde vrijer zijn, met alle gevolgen van dien. Zoals ik eerder al aangaf (en haar vooraf waarschuwde) heb ik geweigerd om haar keuze financieel te sponsoren. Ze bleef bellen om geld en goederen en zo werkt het nu eenmaal niet. Deze week hoorde ik dat ze ook bij haar gastgezin een doorn in het oog was en weer terug is bij de zusters in het weeshuis, waar ik voor het eerst met haar kennis maakte. De grootste domper is dat ze nu niet meer naar "Western International" gaat, de privé-school die voor haar werd betaald door een sponsor van Jochen. Onze teleurstelling hierover is groot, maar het is haar keuze. Meer dan we voor haar gedaan hebben kunnen we op dit moment niet doen.

We wisten al dat Kanha een "probleemkind" was, met een heftige voorgeschiedenis. Desondanks wilde ik me (en later ook Jochen) over haar ontfermen omdat ze nou eenmaal niet had gevraagd om haar HIV en andere problemen, vandaar onze steun. We wisten ook dat Kanha niet altijd de waarheid sprak en vaak leugentjes voor eigen bestwil verspreidde...zelfs in die wetenschap vonden we dat we haar moesten helpen. Kanha schijnt haar plek niet te kunnen vinden in de wereld, ondanks alle hulp die haar tussentijds werd geboden. Frustrerend en vooral...erg jammer! Ondanks al deze tegenstrijdigheden, zullen we haar (mocht ze zich nog bedenken) toch een 2e kans gunnen. Ze zit volop in haar pubertijd, heeft geen ouders,  HIV is een erg zware last in een land als Cambodja en ze heeft niemand van haar eigen afkomst waar ze echt mee kan praten en weet niet wat ze met haar leven aanmoet. Ze voelt zich eenzaam, minderwaardig en onbegrepen.Na een diepgaand gesprek hebben Jochen en ik besloten de teugels voorlopig te laten vieren en haar de ruimte te geven, doch van een afstandje te "monitoren" en haar wat tijd te geven. Je wilt uiteraard nooit helemaal opgeven tenzij je zeker weet dat een zaak écht verloren is.

Hulp loopt even dood...

Ter illustratie even haar "verhuisdrang" van de afgelopen 3 jaar op een rijtje. Allereerst groeide Kanha op bij AAA (wat ik eerst niet eens wist) al vanaf haar eerste levensjaar. Toen haar moeder stierf, ontfermde de AAA zich over haar. Rond haar 12e werd ze echter een probleemkind, ook voor de andere kinderen om haar heen. Toen ze 13 was, werd ze opgenomen door de zusters. Daar verbleef ze 2 jaar in het weeshuis, waar ik haar ontmoette, totdat ze ook daar niet meer handelbaar was. Ze wilde naar buiten en kon de regels van de zusters niet verdragen en respecteren. Haar peetvader (aanvankelijk verklaarde dat hij haar vader was, doch haar echte vader is onbekend) huurde een kamer voor haar, maar uiteindelijk  na 2 maanden voelde ze zich bang en eenzaam. Ze klopte bij AAA aan of ze "alsjeblieft" terug mocht komen en werd door "vader en moeder", zoals Metry en Sopha (zij runnen de dansschool) genoemd worden, wederom met open armen ontvangen. Ze volgde Apsara-danslessen, bespeelde instrumenten, kreeg daar Engelse les van mij en ik begon haar persoonlijk te ondersteunen, zowel mentaal als (gedeeltelijk) financieel. Afgelopen maart bracht ze zichzelf opnieuw (en vaker dan eens) in de problemen en ondanks mijn adviezen verliet ze AAA voor de 2e keer om dit keer bij haar Peetvader in te gaan wonen. Dit heeft echter niet lang mogen duren (5 weken), waarna ze voor de 2e keer naar het weeshuis is gebracht. Ze is nu 16 en weer terug bij af. Soms veranderd oprechte hulp in "doodlopende" hulp! Laten we hopen, voor korte duur...en dat ze haar weg weer snel terugvindt!

Laten we het daar maar voorlopig op houden