Leven, werken en helpen in Cambodja.: Overstromingen, werkdruk & mam op komst

Jaaaah lieve mensen...tis me wat de laatste paar weken. Gewoon écht geen tijd gehad om ook maar iets te schrijven, soms geeneens tijd om te eten! Allereerst heb ik een hoop werk achter de rug. Menu's voor het restaurant zijn klaar, we hebben wat interne problemen moeten aanpakken en er staat nog veel aan te komen. Te midden van dit alles staat half Cambodja onder water en het jaarlijkse "Waterfestival" (toepasselijke naam) is daardoor afgelast en komende zaterdag moet ik naar Bangkok om de volgende morgen mijn moeder op te halen...als het water dan tenminste uit Bangkok weg is. Ondertussen moet ik me druk maken om spanningen onder het personeel, de timing van de keuken, mensen ontslaan die hun werk niet naar behoren doen, kortom; niet alleen maar leuk restaurantje spelen. De eigenaresse heeft al wat bergen geld uitgegeven (ze heeft verder niks te klagen hoor!) en nu moeten er duiten in het laatje komen. Het komt langzaam op gang, maar ik moet het nu gaan beïnvloeden, volgende fase; "Promoten"!

Sfeerimpressie professionele fotograaf van Mangosteen restaurant & bar

Cambodjanen met poen zijn vaak veeleisend, zo ook mijn werkgeefster. Ik heb een hekel aan het woord "baas", want dat ben ik zelf. Mijn hond zou het tegen mij kunnen zeggen maar ze heeft het nog nooit gedaan. Ik verdien zo'n 10 keer meer dan de meeste werknemers, wat nog altijd ver onder het Europese minimum ligt. Ik kan er weinig aan veranderen want zolang als corruptie hier nog hoogtij viert blijven rijke Cambodjanen misbruik maken van de minder bedeelden. Zo gaat het nou eenmaal in Cambodja en zolang als er qua regering (die het meest haar eigen zakken vult, juist van ontwikkelingsgeld voor diezelfde kansarmen) niks verandert, zie ik nog geenhelder licht aan het einde van de tunnel. Ik kan alleen mijn best doen met het geven van het (hopelijk) goede voorbeeld.

Zo worden de armen armer en...

Tijdsprongetje:

5 November 5, 2011

Vanmorgen om 6.30u met Dara de bus gepakt naar Bangkok, mam ophalen. Spannend, want de overstromingen waarvan het nieuws bol staat, zouden begin deze week minder worden. Het tegendeel is echter waarheid geworden. Het waterniveau mag dan wel langzaam dalen, maar het water zoekt zich een weg door heel Bangkok, vanuit centraal Thailand en ook de toeristenplekken in het centrum worden door moeder natuur niet ontzien. Het water spreidt zich langzaam door de hele stad om de weg naar zee te vinden, alles komt langzaamaan blank te staan.

Auto's staan geparkeerd op de hoger gelegen snelweg...uit voorzorg

Hier en daar staan de wegen al blank

Eerst een 9 uur durende zenuwslopende rit van Phnom Penh naar de Thaise grens moeten doorstaan. Een chauffeur met zelfmoordneigingen die als een computerspelletje met onze levens en die van alle tegenliggers speelde. We hebben het merendeel van de rit aan de linkerkant van de weg doorgebracht en terwijl ik na een nacht van amper drie uurtjes wat probeerde te knikkebollen bleek hij ook nog aan de glaxon (toeter) vastgelijmd te zitten, want die werd gemiddeld zo’n 23 keer per minuut gebruikt om ongewenste weggebruikers aan de kant te blazen. Achter me zat een Cambodjaan luidkeels anderhalf uur lang in zijn telefoon te bleren alsof hij een lezing gaf in een concertzaal, maar dan zonder microfoon. Dara sliep ongestoord verder. Veel dingen wennen op den duur wel als je hier woont, anderen hebben voor mij persoonlijk nog wat tijd nodig!

In Cambodja zou ik deze bordjes niet aan kunnen slepen!

Na uitstempelen, instempelen, vingerafdruk-scans en andere (on)nodige grensformaliteiten (ook nog bijna beroofd van m’n iPod door een groepje bedelende kinderen), overstappen in een volgepropte mini-bus die nog eens lekker 5 uur verder hobbelde. Omwegen en files om het water waarschijnlijk te mijden en ons zodoende op plaats van bestemming te brengen. Dara deponeerde ondertussen zijn halfverteerde lunch in een plastic zak en verbracht de laatste 2 uur door bij mij op schoot, lekker comfortabel. Daarna nog 20 minuten met de taxi naar het hotel.

Nieuwe grensformaliteit in Cambodja; De vingerafdruk-scan!

Gelukkig goed over nagedacht. We hebben een gemoedelijke kamer geboekt, 5 minuten van het vliegveld want mam komt morgenvroeg al om 6 uur aan. Al met al 15 uur onderweg geweest, terwijl mam er met het vliegtuig nog geen 11 over doet! Ik heb nog 5 uur om te slapen dus ik ga voor vandaag afsluiten. Buiten het hotel staat al een loopbrug klaar, mocht de weg morgen helemaal blank staan. Hier en daar liggen al wat plassen en 2 banen van de 4-baans snelweg worden gebruikt als parkeerplek om alle auto’s droog te houden. Op goed geluk dan maar, hopelijk houden de zandzak-dijken het, welterusten!

Comfortabele kamer...welverdiend na 15 uur reizen!

Dinsdag 15 november:

Inmiddels alweer een paar dagen terug in Phnom Penh en volop aan’t werk. Mam heeft mijn hele huis al ondersteboven gehad, ondanks het feit dat ik pleitte voor “onnodig”. “Blijf ik tenminste bezig”, was haar reactie. De huishoudster komt morgen, dus die heeft zo goed als niks te doen…ach, heeft ze ook ’n keer geluk! Ook ontfermt mam zich over Pitchu, want die houdt wel leven in de brouwerij. Ik heb pas komende zondag weer een vrije dag en de boekingen worden groter en meer.

Een paar dagen geleden liep het voor het eerst enorm fout met een boeking. De kassier verwisselde drank met eten dus bestellingen werden verkeerd gemaakt en we hadden net te maken met een groep van 20 veeleisende Jappanners. Terwijl ik de bestellingen met spoed probeerde te herstellen en de gemoederen te sussen werden ze zo ongeduldig en boos dat ze besloten alle hoofdgerechten te annuleren. Zo liepen we meer dan 200 dollar mis en de eigenaresse was nijdig als een tijger. Ik maande haar om nog niet in te grijpen, want in woede zeg je soms te veel dingen en in de Cambodjaanse cultuur kan dat goed fout lopen als emoties hoog oplopen.

Hij sloeg even finaal in 't rood!

We hebben in overleg moeten besluiten de kassier te ontslaan omdat hij meerdere malen gewaarschuwd was voor zijn onzorgvuldigheden, met name tijdens drukte. Hij had laatst al een vals $100,= biljet aangenomen en als we een paar tafels hadden werd hij zo nerveus als een maagdelijke bruid, terwijl zijn werk hooguit wat nummertjes intikken betreft. Je kunt niet koste wat kost amicaal blijven, je moet tenslotte toch een zaak runnen. We hebben na een afkoelperiode van ’n uur een stevig gesprek gehad met het hele personeel, waarbij zelfs nog wat tranen vielen.

Ontslag is voor niemand leuk...maar soms heb je geen keus!

Soms zijn zulke momenten nodig om mensen wakker te schudden…en daar hoorden wij (eigenaresse en ik) zelf ook bij. Ik had na terugkomst uit Bangkok namelijk even een twijfeldag. “Zit ik wel op de goede plek? Is dit wat ik wil?” Een dag later werkte alles alweer als een goed geoliede machine…gelukkig! Morgen hebben we een boeking van 42! Goeie proef op de som…

Ik was het even kwijt...

Even terug naar Bangkok. Het weerzien met mam was toch wat emotioneler dan ik had verwacht. Ik had de voorgaande 2 nachten bij elkaar amper 7 uur geslapen. Het hotel had netjes en gratis om 6 uur een busje geregeld om haar op te pikken. Toen ze uiteindelijk (half uur vertraging) vanachter de scheidingswand verscheen, begonnen mijn knieën even te knikken. Het is met geen pen te beschrijven hoe het voelt als je eigen vlees en bloed na een scheiding van 15 maanden weer in je armen sluit…”heerlijk” (zuchtte mam)!

Na 15 maanden...

...zien we elkaar dan eindelijk weer!

We zijn die middag naar een ander guesthouse vertrokken op “Sukhumvit road”. Ruime, opgeknapte 3-persoons kamer met keukentje en heerlijk boxspring bed. Beetje muf…maar ff luchten en alles was fris, je zit gewoon in een muffe, grote stad. Hele vriendelijke gastheer, gepensioneerd piloot. 50 Jaar gevlogen, wil in Bangkok lekker bezig blijven. Beneden had een bar die hij “op verzoek” opende…grappiger had ik nog niet meegemaakt. Hij heeft het ook niet echt nodig! Flink gewandeld en die nacht heerlijk geslapen.

Ruime kamer...wel op de derde verdieping...traplopen!

We hebben ondanks alle alarmerende berichten weinig van de wateroverlast (alleen op TV) meegekregen. Al wat we zagen waren miljoenen zandzakken en gemetselde muurtjes voor huizen en winkels…maar geen water. Enige nadeel…als gevolg van de wateroverlast…ook geen (drink)water in de supermarkten. In restaurants nog wel en als er al ergens anders water te krijgen was: dubbele prijs en maximaal 2 per persoon!

Zandzakken...

tijdelijke waterwerken...

en...nog meer zandzakken!

De volgende 3 dagen bestonden uit wandelen (enorm veel traplopen!), shoppen, eten, ritjes met de “Skytrain” (trein hoog boven al het andere verkeer) en de laatste avond nog een heerlijke Thaise massage. Ik heb die avond ook voor het eerst in Thailand verschrikkelijk slecht gegeten. Wat buiten als een uitnodigend menuutje uitzag veranderde binnen in een kruiphok van een restaurantje met zowat 60% van het menu “no have”, dus dan maar iets kiezen wat je eigenlijk niet wil eten, met tegen Thaise begrippen vrij hoge prijzen. “Gooi maar op de tafel” service en niet te verstouwen voedsel. Alleen mam genoot van haar gepaneerde kip-weetikwat met fruit en salade, toch nog iets positiefs.

Trappenhuis naar de skytrain...

Mam & Dara in één van de honderden warenhuizen van Bangkok!

Mega-koptelefoon...supergeluid, maar...aleen luisteren, kijken, niet kopen!

Soms ook roltrappen...voor onze vermoeide voetjes!

s’ Morgens met sjopblaren op onze voeten (haast niks gekocht buiten wat stukken heerlijke zeep en andere onzin) met de Skytrain naar het vliegveld met ‘n koffer van mam met 30kilo spul voor mij achter me aanslepend. “Pak toch een taxi”, zei ze nog. “Nee, ik wil het ’n keer met de skytrain proberen”. Halverwege (en daarvoor al) had ik al flink spijt. Ik heb vaak de neiging om mezelf op de meest vreemde manieren uitdagingen op de hals te halen. Het begon met roltrappen naar boven. Het overstap station naar het vliegveld…trappen!!! Ik had de Thai wat intelligenter ingeschat. Een nieuwe skytrain-aansluiting speciaal voor het internationale vliegveld zonder trappen…hoe dom en oneconomisch kunnen ingenieurs infrastructuur ontwerpen. Een taxi was misschien 3 eurie duurder geweest, ik weer met mijn persoonlijke hang naar uitdaging! Voor mam en Dara hield ik me groot om mijn inschattingsfoutje. Met nu ook blaren op mijn handen checkten we de koffers in. Volgende keer toch maar met de taxi!

Dit station had nog roltrappen...duh!

Bij aankomst opgehaald door de zus en schoonbroer van Dara, met Pitchu en de kleine. Pitchu vrat ons haast op en verloor ons de komende uren niet meer uit het oog. Bij de “riverside” in een restaurant op de 2^e verdieping vuurwerk gekeken ter ere van het (afgelaste) waterfestival. Jammer dat mam het dit keer niet “echt” heeft kunnen meemaken. Normaal zijn er zo’n 2 miljoen mensen op de been, worden er bootraces gehouden, staan er duizenden kraampjes en maakt iedereen plezier Maar misschien voor mam’s 1^e dag in Cambodja ook maar beter van niet!