Daarrr ben ik weer!
Inmiddels ben ik gelukkig hersteld van de "Aircondiritis-griep" al rochel en snotter ik nog flink na. Ik voel me stukken beter. De examens zijn ook gelukkig voorbij en ik heb ze allemaal gecorrigeerd tot en met afgelopen zondagmiddag. Tijdens het gebeuren zelf heb ik nog heel wat studenten terecht moeten wijzen voor hun geïnsinueerde stijve nek, spontane scheelheid, fluistermonden en gebarentaal. Ze hebben vaak niet eens door dat ze het grootste gedeelte van hun examentijd (1½ uur) verspelen aan hun spiektechnieken en dat er na vele verwoede en afgestrafte pogingen te weinig tijd over is om de klus nog te klaren...jammer! Zo komt boontje...
 |
| Welverdiend koud getapt Cambodjaans pilsje! |
Vrijdagavond ben ik met mijn collega Andy even gaan relaxen onder het genot van een paar pilsjes. Dara sliep bij zijn zus omdat die op de kleine moest passen, Onder het mom van "semester zit erop" en omdat Andy hierna verder gaat bij een andere werkgever, vonden we dat we iets te vieren hadden. Niks mis mee toch...? Althans dachten we... We verlieten het restaurant waar we gestart waren en gingen naar "Mekong river restaurant" waar vaak een lerarenkliek bij elkaar zit...ook niks mis mee. Andy en ik gaan er zelden naartoe omdat wij niet zo kliek-gericht zijn. Maar ach wat kan er nou gebeuren in het bijzijn van je collega's? Nou...van alles dus!
De zoon van Chris, een andere collega, was net 'n paar uur daarvoor vanuit Engeland in Phnom Penh aangekomen. Zijn vader 'n jaar of 7 niet gezien, dus je zou zeggen "blijdschap alom". Ik ga naar het toilet (hoorde wel wat gerommel, maar dacht er verder niet bij na) blijkt die knul in "no-time" getransformeerd te zijn in een schreeuwende, agressieve, om zich heen slaande satan. We kalmeren hem met z'n drieën en de politie agent die in de buurt is maakt wat laffe gebaren, maar daar blijft het bij. Iemand aan een ander tafeltje had klaarblijkelijk een beledigende opmerking gemaakt, waarop hij spontaan was opgesprongen om eens even gehakt van de desbetreffende persoon te maken. Waarschijnlijk een combinatie van onderliggende vader-zoon-kwesties en een gewoonweg ongetemd agressieve persoonlijkheid.
 |
| Cambodjaanse politie-agenten in een vaak geziene houding...of met het handje open! |
Nadat hij uiteindelijk gekalmeerd lijkt te zijn zegt zijn vader één woord en in een vlaag van blinde woede gooit hij de tafel (met glasplaat) aan diggelen, waarop het politie-agentje nu eindelijk wel in actie komt. Chris probeert zijn zoon opnieuw te kalmeren terwijl wij het personeel geruststellen met zinnetjes als; "komt wel goed" en "ja, schade wordt betaald"! Het joch rukt zich los van de politie-agent, gooit zijn portemonnee op de grond (schreeuwend: "Here is your fucking money"!) en rent vervolgens weg. Terwijl Chris de politie-agent sarcastisch "bedankt" voor zijn slappe actie, staan Andy en ik elkaar een beetje verbouwereerd aan te kijken...het ging ons allemaal wat te vlug.
Kort daarop schuiven een andere collega (Neil) en 2 consorten aan. Neil maakt wat beledigende opmerkingen naar Chris en predikt in korte tijd een hele speech bij elkaar over wat hij wel niet allemaal verkeerd doet, totaal onnodig! Ik ga voor mijn 2e toiletbezoek (mijn eigen "gezeik" aanhoren) want als je eenmaal geweest bent...moet je zowat na elk pilsje. Ik kom weer terug en geloof mijn ogen niet... Andy zit helemaal onder het bloed en Neil staat wat te schreeuwen ("wil je nog meer, kom dan"), Chris is nergens te bekennen en Neil's aanhang staat wat mee te kafferen tegen Andy. "Hey...what the fuck are you doing", roep ik en spring er zonder na te denken midden tussenin. De smeris staat vanaf de zijlijn toe te kijken als een voetballer die zojuist een rode kaart heeft gekregen, de schijterd! Ik hou Andy terug en sommeer Neil met zijn gasten, dat het wel genoeg is geweest. Na wat getier en gemompel druipen ze warempel nog af ook! Ik heb vaker het vooroordeel gehad over Engelsen en hun agressieve hooligan gedrag, maar vaak klopt het wel. Laten we voor de goede orde zeggen dat de Britten/Engelsen gemiddeld "heetgebakerd" zijn.
 |
| Die zag ie even niet aankomen... |
Waar ging het nou helemaal over? Chris was het hele gezeik van Neil op een bepaald moment zo beu, dat hij is opgestaan en eenvoudigweg is weggelopen. Achteraf gezien een zeer verstandige keuze, Chris is wat ouder en heeft aannemelijk meer levenservaring om weloverwogen het meest intelligente besluit te nemen in gezelschap van een club zatladders. Nadat Chris was weggelopen had Andy het zoutvaatje van tafel genomen en wat zout op het hoofd van Neil gestrooid ,roepend'; "bedankt voor het vergallen van de avond". Daarop was hij opgestaan om ook te vertrekken en terwijl hij wegliep werd hij vanuit een dode hoek (ook laf) recht op zijn neus getimmerd. Wat een belachelijk kinderlijke reden (beetje zout op je hoofd) om iemand zijn snufferd te breken. Nadat de oproerkraaiers waren afgedropen, bestelde ik "gespeeld" onaangedaan nog wat te drinken voor Andy en mij, bij wijze van psychologische afkoeling. Toen ik vervolgens Andy naar het ziekenhuis wilde brengen kwam verrassing nummer 3.
Ik mocht niet vertrekken voordat de schade aan de tafel was betaald...huh? Had ik die aan diggelen geslagen? Nee, maar ik had wel gezegd dat alles goed kwam en aangezien wij de enige overgebleven gasten waren...ja verdomme...maak me niet gek! Nou had ik...die van alle gesodemieter, niks had meegekregen...de stront aan de knikker hangen! En nu kwam meneer agent plotseling wél in actie...de klootzak! Is er geld te verdienen, dan zijn ze er als de kippen bij. Toen ik weigerde en uitlegde waarom, werd er een enkeltje politiebureau besteld. Uiteindelijk heb ik de tafel betaald ($40,- een nieuwe glasplaat kost amper $10,- dus nu weet je waarom de agent ineens zijn best deed) , want ik had uiteraard geen behoefte aan een nacht in een Cambodjaanse cel, god weet wat je daar te wachten staat...
 |
| Zo ziet 'n gebroken voorgevel er op röntgen uit... |
Gelukkig had de neus van Andy een rechte breuk, er hoefde niks rechtgezet of gespalkt te worden. De rekening van de tafel heb ik aan Chris gegeven en dat krijg ik wel terug. En het verhaal leidt inmiddels zijn eigen leventje in het voordeel van Andy, want er waren blijkbaar nog wat getuigen die het geheel onverbloemd hebben rondgebriefd, dus...de nieuwsmachine doet haar werk!
Ik heb de afgelopen dagen gebruikt om eens 'n keer écht bij te slapen en dat was blijkbaar nodig. Ik heb 3 nachten lang 12 uur (!) geslapen en ik voel me nu ineens stukken kwieker. Het schoolsysteem is nu iets aangepast, ten voordele van mij. Alle periodes zijn teruggebracht naar 12 weken en de zaterdagen zijn geschrapt. Dit betekent dat ik niet meer de hele zaterdag hoef op te boksen tegen het gevoel van "ik moet straks nog werken" en mijn tijd nuttiger kan besteden. Tevens zijn alle examens nu tegelijk wat wil zeggen; ik heb nu na examens écht een week vrij, écht vakantie en dat is nieuw en dat voelt geweldig! Het enige nadeel is dat ik er financieel wat op achteruit ga, maar daar pas ik ook wel een mouw aan.
 |
| Héééérlijk bijgeslapen... |
Jochen (de Duitser) is vorige week terug naar Duitsland vertrokken. Hij had helaas niet veel tijd om nog echt te "vergaderen" maar onze ideeën en doelen zijn verrassend gelijkluidend. Hij komt in September waarschijnlijk weer op bezoek en we houden contact via skype. Ook lokaal gezien lopen mijn contacten steeds gesmeerder. Ik heb deze week een afspraak met de coordinator van "AAA" (Wan Sithen) die aan meerdere projecten tegelijk werkt. Hij spreekt zeer goed Engels en is erg geïnteresseerd om ook met mij samen te werken. Hij kan een hele belangrijke spil gaan vormen tussen de lokale bevolking, mijn project-ideeën en mij, juist omdat hij Khmer (Cambodjaan) is en omdat hij veel ervaring heeft met het werken met de armsten in de samenleving. Zo kan ik het kaf van het koren leren scheiden en beter voorbereid in zee gaan met mensen die ik nodig heb om mijn projecten langzaam maar zeker uit te breiden. En daarvoor kun je tenslotte niet om de Cambodjanen heen, deze mensen moeten het uiteindelijk voortzetten. Dat is het uiteindelijke doel van alle ontwikkelingswerk.
 |
| Jochen Voigt (Hamburg); filmmaker, filmjournalist, fotograaf en meer... |
Nog meer goed nieuws...ik heb een aanbod gekregen voor een stuk in "Dagblad de Limburger". Ik ben blij verrast met dit feit en hoop zo mijn lezerspubliek en ook naamsbekendheid voor de stichting een flinke impuls te geven. Ook hoop ik zo uiteraard meer animo te kweken voor donaties. Ik moet nog wat puntjes op de spreekwoordelijke "i" zetten voordat ik het artikel wil laten plaatsen, ik laat jullie gauw meer horen.
 |
| Binnenkort...!? |
Inmiddels ben ik zelf toegetreden tot "Stichting Cambodja-Kids" als bestuurslid omdat dit uiteindelijk toch wenselijk werd. Ik moet zorg dragen voor de financiën (penningmeester) hier en de andere bestuursleden regelen het verder in Nederland. Binnenkort heb ik direct inzicht in alle financiële zaken, wat eerder niet het geval was en mijn werk soms bemoeilijkte. Ik heb het grootste gedeelte van de tijd dat de stichting bestaat, veel zaken uit eigen zak betaald en dat is inmiddels bijna ondoenlijk geworden, ik kan mijn eigen eindjes amper aan elkaar knopen, al wil ik niet klagen met alles wat ik qua armoede om me heen zie. Het is uiteindelijk ook persoonlijker als ik meteen zie dat "tante Kaatje" of "oom Piet" geld heeft overgemaakt en ze meteen op het blog daarvoor kan bedanken (tenzij ze anoniem willen blijven), want iedereen mag weten wat ik met elke euro doe...sterker nog, iedereen moét dat weten! Ik wil transparantie boven alles, ook als er eens iets fout gaat, want...overal gaat wel eens iets fout en dat mag ook genoemd worden.
 |
| Transparant zijn en blijven...dat is de hoofdzaak! |
Gister was ik er even uit met Pitchu. Naar de boulevard (langs de Tonlé sap rivier) gereden om even uit te waaien. Pitchu wilde enkel de plekjes groen besprenkelen met haar pies...stouterik! Terwijl ik even op de marmeren kaderand ging zitten hoorde ik want Cambodjaans gekwetter uit een megafoon galmen. Bij wijze van reactie draaide ik me om en zag hoe in de verte mijn brommer door 4 gasten op een vrachtwagentje met laadbak getild werd. Ik snelde eropaf met Pitchu onder mijn arm geperst. Hey, hey...mijn brommer...riep ik op z'n Engels. Gasten in uniform (vermoedelijk stadswachten) wilden er gewoon vandoor met mijn brommer. Ik belde snel Dara. "Kom eraan", riep ie. De hele groep in uniform wezen met hun wijsvinger naar het parkeerverbod, dat er overigens naar mijn weten eerder niet stond. Pay 5 dollar! Ja hoor...weer geld! Buitenlanders zijn gemakkelijke slachtoffers en een toerist betaalt graag als ie geen uitweg ziet. Ik ben iets doorgewinterder, dus ik bleef weigeren. Ze wilden gewoon wegrijden maar ik maande ze te wachten, met gebrekkig Khmer op wat dreigender toon. Uit het niets kwam er een Cambodjaanse jogger op leeftijd op ons toegerend. Hij sprak 2 woorden, knikte naar me (zei zelfs "thank you" terwijl dat eigenlijk mijn woorden hadden moeten zijn) en rende verder. Binnen 5 seconden stond mijn brommer weer op het asfalt en met een lach reden de "stadswachten" vrolijk verder. Het leven hier, is elke dag weer een verrassing...
 |
| Zo wringt ze zichzelf tussen mijn arm...wat 'n schatje hè!? |
Tot snel maar weer...
PS. Mijn camera heeft het echt gehad, dus totdat ik inzicht heb in de financiën van mijn "verjaardagsactie voor nieuwe camera" ziet het blog er wat minder kleurrijk en sprekend uit, zo zonder eigen foto's!
