AAA-kids naar het weeshuis & belasting-terreur!

Hallo beste lezers,

Dit keer een redelijk kort bericht, merendeels omdat ik in staat van monetaire depressie verkeer. Zo'n beetje als Spanje maar dan persoonlijk. Ik wil het er niet te veel en te vaak over hebben want dan wordt ik er echt depressief van...

Toen ik eind Augustus 2010 in Nederland op bezoek was, na mijn 1e bijna-jaar in Cambodja, was die reden grotendeels om afscheid te nemen van mijn vrienden en om administratieve zaken te regelen. Met name belastingzaken en ziektekostenverzekering. Na een afspraak met de belastingdienst had ik een beter beeld van wat me te wachten stond.

Blauwe brieven...je word al akelig bij de gedachte!

In eerste instantie was ik wat roekeloos en misschien dom, maar het interesseerde me bar weinig, dus ik besloot om voorlopig NIET te betalen. Na een aantal maanden in Cambodja begon het toch wat aan me te knagen en trof ik een regeling met mijn vader voor afbetaling. Ook het teveel aan reeds betaalde ziektekostenpremie liet ik met terugwerkende kracht uitbetalen en verrekenen met de openstaande schuld.

Een aantal weken geleden spitte ik op internet wat technische informatie door over het aanvragen van een nieuw paspoort, wat in december van dit jaar aan de orde zal zijn, hoofdreden voor mijn toekomstige bezoek aan Nederland. Na het lezen van deze informatie werd ik toch wat ongerust. Het blijkt dat als je een nieuw paspoort aanvraagt in Den Haag (dit moet, omdat ik niet meer in mijn woonplaats geregistreerd sta) je word "gescreend" op openstaande belastingschuld. Deze dient eerst voldaan te zijn alvorens je de aanvraag doet. Als de wiedeweerga nam ik voor alle zekerheid contact met pap op en vroeg hem om even te "dubbel-checken" bij de belastingdienst. Wat blijkt? Ondanks dat één schuld zo goed als voldaan is, zijn er tussentijds nog 2 aanslagen bijgekomen over andere jaren dat ik subsidie kreeg.

Een bittere nasmaak overgebleven uit de tijd dat ik met een verwant (noem geen namen) ruim 4 jaar (2005-2009) samen in dezelfde woning doorbracht. In die periode zijn de bewuste inkomsten van die persoon altijd als nihil te boek blijven staan, waardoor ik (we) recht hadden op volledige subsidiebedragen. In werkelijkheid was dat achteraf niet zo (al na 1 jaar) en terwijl ik in Nederland was had ik daar al een flink deel van terugbetaald, erop vertrouwende dat me dat wel terugbetaald zou worden...niet dus!

Nou zit ik opnieuw met een pittig schuld-bedrag in mijn maag en een zorgwekkende stemming. Als ik dat bedrag niet bij elkaar krijg, wat er dik inzit, kan ik straks Nederland niet meer uit en is mijn toekomst hier naar de maan...DANK U WEL, o lieve vertrouweling uit mijn jeugd! Het is natuurlijk mijn eigen stommiteit, maar ik heb van nature blind vertrouwen in de mensheid. Na dit uitgespuwd te hebben wil ik er korte metten mee maken. Ik heb inmiddels een handreiking van een door mij zeer gewaardeerd persoon gekregen, die mij ruggensteun gaat bieden in dit dilemma. Engelen bestaan, en ze komen vaak uit hoeken waar je het nooit had verwacht. Ondertussen ga ik mijn best doen mijn uitgaven tot een uiterste te beperken, om een einde aan dit persoonlijke leed te bespoedigen. Tevens probeer ik een verwaarloosd idee nieuw leven in te blazen en nog meer te werken...alsof ik dat al niet deed!

Vorige week maandag was de verjaardag van de huidige koning "Sihamoni". Ik nam deze gelegenheid om een proef-project uit te voeren...een zogeheten uitwisselingsproject. De kids van de Apsara school waar ik wekelijks mee knutsel en wat Engels bijbreng, gingen met mij mee naar het weeshuis. Eerst wat knabbelwerk inslaan, water voor mij en de AAA-kids (het weeshuis kampt met watertekorten, zijn niet aangesloten op een watervoorziening van de overheid) en een tas vol met knutselspul. Toen we met de tuktuk aankwamen, lag het merendeel van de kids nog te slapen. Een voor een kwamen ze slaapdronken om de hoek kijken. Ik merkte wat terughoudendheid bij de AAA-kids, een schuchterheid die de hele dag zou aanhouden.

v.l.n.r. Sophavong, Samona & Sreynit in de speeltuin

Pet & Ik, stiekem geschoten!

Ik had besloten dat we vliegers zouden gaan maken. Veel spullen uitgeprint om in te kleuren en te versieren, uit te knippen en aan elkaar te knopen. Helaas heb ik er geen foto's van kunnen maken vanwege het verbod in het weeshuis. Later in de speeltuin, heb ik er stiekem een tweetal geschoten. Sreynit, Samona en Sophavong bleven naast elkaar zitten kleuren en fluisterden ondertussen. Ik kon duidelijk merken dat ze zich niet op hun gemak voelden. Ik had me daar enigszins op voorbereid, maar vond het toch jammer. Toen ik de muziekspeler in de strijd gooide werd de sfeer iets losser, maar grotendeels onder de wezen.

Thairu & Jingjing

Een speeltuin geeft meer ruimte om je te ontspannen en plezier te hebben, dus langzaamaan dirigeerde ik ze die richting uit. Ik gaf de draaimolen behoorlijke zwaaien waardoor de kids wel los "moesten" komen en ik zweette als een otter, de spanning verdween langzaam van hun gezichten. Al was het een half-geslaagd experiment, ik was toch tevreden. We gingen wat vroeger naar huis als gepland, na ongeveer 3 uurtjes zag ik dat het welletjes was geweest. Om de dag ontspannen af te sluiten vroeg ik de tuktuk-chauffeur om even te stoppen bij een nieuwe markt, die halverwege onze route lag. Daar heb ik ze getrakteerd op frisdrank en broodjes, welverdiend voor het opgebrachte geduld. Ik (en jullie misschien ook) vroeg me af waar de kloof tussen de 2 groepen kids (notabene landgenoten) precies door veroorzaakt werd.

Even relaxen in de "Steung Manchey New Market"

Ik vermoed dat het te maken heeft met hun verschillende manier en omgeving van opgroeien. De kids van AAA hebben dagelijks contact met de buitenwereld omdat ze in de stad wonen en ook naar school gaan. Ze komen met veel verschillende mensen in contact. De wezen daarentegen brengen het grootste gedeelte van hun jeugd door in een omheind complex, grotendeels afgesloten van de buitenwereld. Ze groeien op zonder gedegen opvoeding (geen ouders, slechts een paar ongeschoolde hulpen) en moeten voor zichzelf opkomen, waardoor ze soms wat ruwer met elkaar omgaan en waarschijnlijk wat grover taalgebruik hebben...maar dat kan ik alleen maar raden, ik versta nog niet genoeg Cambodjaans om dat argument te kunnen bekrachtigen.

Gekke bekken trekken in de tuktuk

Ze zien er wat minder goed verzorgd uit en steken wat dat betreft wat af bij de gemiddelde Khmer, die dit uiterst belangrijk vinden. Daarbij komt nog het feit dat de wezen hiv-besmet zijn (de AAA-kids weten dit), wat kan zorgen voor een lichte afkeer. Er is nog steeds geen degelijke voorlichting omtrent hiv en de taboesfeer overheerst, wat misverstanden en vooroordelen in de hand werkt. De kids van AAA meden overduidelijk lichamelijk contact. Een volgende ontmoeting zal ik voorlopig nog maar even uitstellen. Ik laat de zaak even berusten en zal de leiding van AAA tussen neus en lippen door eens polsen over hoe de kids het bezoek ervaren hebben. Tot zover het experiment en mijn bericht.

De mazzel en tot gauw,

Leon

2-Jarig bestaan blog & Vroege nattigheid

Lieve lezers,

Ik heb geen idee met hoe velen jullie nog zijn, hoe velen er zijn bijgekomen en hoeveel er zijn afgehaakt in de afgelopen 2 jaar. Na het stopzetten van de reis-website waarbenjij.nu (ik reisde namelijk niet eens en liet lezers vaak erg lang op verslagen wachten) besloot ik op aanraden van mijn goeie vriendin en mede-Azië-fanaticus dit blog te beginnen.  Met wat hier en daar wat obstakels heb ik gedisciplineerd gemiddeld zo eens per 2 weken mijn belevenissen als vreemdeling in Azië neergekrabbeld. Inmiddels dus al ruim 2 jaar. En zoals elk mensenleven zijn ups en downs heeft, heb ik die van mij beiden van het recht verschaft om tot uiting te komen. Zo lang als (voldoende) volgers blijven lezen blijf ik dat natuurlijk doen. De tijd zal het uitwijzen.

Hiep hiep, hoeraaah...mijn blog bestaat 2 jaar!

Zo begon het met onze nieuwe pup "Pitchu", een lichtstraal in de donkere dagen...inmiddels net iets ouder als het blog. Ik wisselde van lesgeven naar horecabranche en binnen 6 maanden weer terug. Ik besloot niet meer naar het weeshuis te gaan waar het allemaal om begon omdat ik teleur werd gesteld. Ook daar kom ik inmiddels weer, en met veel plezier. In de tussentijd vond ik nieuwe doelen en bleef daarnaast fulltime werken. Een mens moet brood op de plank (of rijst in de kom) krijgen. Ook Dara wisselde diverse keren van baan en heeft nu een prominente positie bij "Sofitel Phokeetra" een van de meest luxe hotelketens in Azië.

Brood op de plank!

2 pups van pitchu, 1 maand oud

Pitchu kreeg ondertussen zelf 4 pups, die allemaal goed terecht zijn gekomen en we geregeld zien. Ze werd opnieuw drachtig waarbij we besloten tot een sterilisatie. Ik begon met meditatie, stopte met drinken en werd vegetariër. Mijn broer kreeg longkanker en genas er (na een uitputtend gevecht met de ziekte) wonderbaarlijk weer van, een heftig hoofdstuk in mijn verblijf hier. Er werd bij ons ingebroken en de harde schijf met al mijn foto's van de afgelopen 8 jaar...weg! Ik ben behoorlijk vaak verkouden geweest en heb voedselinfecties en verkeersongelukjes (waarvan een samen met Pitchu) doorstaan. Dara en ik sloegen ons door diverse relationele geschillen en zijn inmiddels drieënhalf jaar samen. Mam, Liza, Tim, Hans en Tineke kwamen voor de 2e keer op bezoek (mam zelfs 2 maanden lang!) en ook mijn vader hakte de knoop door en wil nog vaker terugkomen. Diverse andere bekenden passeerden op hun rondreizen de revue en vereerden ons met bezoekjes. En begin april mijn eerste ontmoeting met Dara's ouders.

Vorig jaar januari in Bangkok met pap

 Met alle persoonlijke (culturele en persoonsgebonden) tegenslagen en tragiek kom ik er telkens weer met furore bovenop bij de aanblik van de alomtegenwoordige Cambodjaanse lach. En ondanks de economische inzinkingen die Europa langzaam verslinden en werkloosheid recordhoogtes bereikt, gaat het mij voor de wind. Cambodja schreeuwt om (vooral blanke) leraren om de economische groei met kennisoverdracht bij proberen te benen.

Mijn eerste baan als leraar eind 2010

Er waren vele korte reisjes en ontelbare (onbetaalde) nationale feestdagen, nooit echt geplande vakantie. Dan was er weer het gemis van vrienden, doch heimwee stierf langzaam uit en Cambodja nestelde zich in mijn systeem. Ik maakte nieuwe vrienden, ben kind aan huis bij de Apsara Arts Association (AAA), de traditionele dansschool voor minder bedeelde kinderen (tevens momenteel een van mijn grootste projecten), leerde daar diverse kids een aardig mondje basis-Engels en heb nog een heel scala aan plannen voor me liggen die ik samen met Jochen (een Duitse filmjournalist die hier een officieus pleegkind heeft) stap voor stap tot werkelijkheid wil maken om de kansarme kinderen van Cambodja een uitzicht op een betere toekomst te geven. 

Raksmey, pleegdochtertje van Jochen

Na ruim 2 jaar moest ik ook helaas mijn persoonlijke hulp en zorg om Kanha (een meisje met HIV) terugtrekken omdat ze ondanks al mijn steun en advies toch steeds het verkeerde pad koos. Zo kwam ik onvermijdelijk in aanraking met de keerzijde van ontwikkelingshulp, wat me veel hartzeer bracht, maar me ook sterkte en onmisbare ervaring gaf. Ik ben onderweg en het pad ontvouwt zich langzaam maar zeker in de juist richting. De website van de stichting ondergaat momenteel een metamorfose en als dit eindelijk klaar is zijn jullie de eersten die het weten.

Met het vieren van afgelopen Cambodjaans Nieuwjaar werd ook meteen het regenseizoen ingeluid. Eigenlijk begint het normaal pas echt tussen half mei en begin juni. Dit jaar laten de weergoden echter flink vroeg van zich horen. Dat was ook wel nodig want het afgelopen droge seizoen, was gortdroog. De boeren hebben veel sores met hun gewassen en misoogsten zijn geen uitzondering. Bovendien ben ik het stofhappen en zweten 'n beetje beu. Vorige week zaterdag en zondag donderde en bliksemde het er flink op los. Flinke hoosbuien brachten heerlijke verfrissing, doch ook wat nadelen. De straten van Phnom Penh hebben erbarmelijk slechte afwatering. Er word inmiddels aan gewerkt maar in de tussentijd staan de straten na een flinke bui helemaal blank (zie filmpje) en loopt het verkeer helemaal vast. Als gevolg kon ik afgelopen zondag pas laat naar Apsara voor het knutselklasje.

De regen koelt overigens betrekkelijk kort. Ik douchte me al 3 keer per dag, nu licht het gemiddelde op 4. Het zweet gutst uit mijn poriën, vooral met regen op komst (hoge luchtvochtigheid) is het nauwelijks te harden. Douchen brengt overigens ook nauwelijks verkoeling, het water is lauwwarm. Het voorkomt hoogstens dat ik kletsnat bezweet moet gaan werken en ga ruften. Soms mis ik de koelte van Nederland en wil ik af en toe best ruilen met mensen die het me op Facebook aanbieden.

Zweten als 'n ...?

Ik heb een nieuwe rage gecreëerd voor mezelf en de kids van Apsara. Op zoek naar knutselwerkjes voor de kleuters van de nep-Montessori school waar ik werk, kwam ik een aantal geweldige websites met alleraardigste 3D-papierknutsel-frutsels tegen. Het is tergend veel knip- en plakwerk, maar het resultaat mag er zijn. Ik begon thuis met oefenen, omdat ik vanwege de regen niet het huis uit kon. Het betrof een sierlijke Chinese slang. In Chinese astrologie is het nu jaar van de slang en voordat ik er erg in had, was ik er 3 uur mee bezig. Toen ik het afgelopen weekend met de kids probeerde (zelfs de ouderen wilden meedoen), heerste er een ongekende stilte. Iedereen was in opperste concentratie en vond het geweldig.

Het eerste probeersel...geslaagd!

'n hele verzameling tekenfilmfiguurtjes

Ik heb er mijn printer voor moeten oplappen. Die had ik al maanden niet meer kunnen gebruiken omdat ik de cartridges bijna 2 jaar lang tot in den treuren nagevuld had (normaal tussen 5 en 10 keer, maximaal) en die hadden het helemaal opgegeven. Bovendien had ik de printer van Dara's baas per ongeluk naar de haaien geholpen, omdat ik mijn "Canon" inkt voor zijn "HP" gebruikt had...oeps, weer een les geleerd. Nieuwe cartridges zijn haast net zo duur als een nieuwe printer, dus...je zou denken dat ik een nieuwe gekocht heb...mis! Ik ben, zoals je meermaals hebt kunnen lezen, voorstander van hergebruiken en "consuminderen". Een nieuwe printer is weer meer plastic in ons milieu, terwijl die oude het nog prima doet. Dus met mijn eigenwijze harde hoofd heb ik de belangrijkste gedeelten van de printer uit elkaar gesleuteld, schoongemaakt en weer in elkaar gezet. Dara verklaarde me voor de zoveelste maal mesjokke. Toen hij weer werkte heb ik natuurlijk pas de cartridges gekocht. Op goed geluk erin, yess...hij werkt! Ik had bovendien nog meer dan genoeg navul-inkt over, dus dat was op zichzelf al voldoende reden tot hergebruik. Weggooien kan altijd nog en helemaal opmaken is altijd milieuvriendelijker.

Inmiddels 'n oudje, maar hij werkt weer

Tevreden knutselaartjes...

Poseren met de creaties

 Jochen heeft inmiddels 2 sponsoren gevonden voor de dansleraren van AAA, voorlopig is dus van een sluiting gelukkig nog geen sprake. Het klinkt een beetje onlogisch en tegendraads maar de 2 betaalde leraressen zijn de eigenaresse zelf en haar dochter. Zonder inkomen kunnen zij de kosten van de school niet dragen, en door ze een loon te betalen voor het lesgeven kunnen ze zelf het hoofd boven water houden, ze hebben zelf namelijk geen andere neveninkomsten (alles werd door de oude sponsor betaald) en de vader heeft een bescheiden pensioen, net genoeg voor stroom, gas en wat boodschappen. Bovendien zijn ze zelf de meest professionele instructrices en dus en vrij logisch overwogen besluit van Jochen. De sponsoren zijn er van op de hoogte en begrijpen en ondersteunendeze zet volledig. Financiële transparantie in ontwikkelingshulp is belangrijk, zo kan niemand achteraf de keuze veroordelen.

Zelfs Metry, de eigenaresse van AAA knutselt geconcentreerd mee

Morgen ga ik met de kids van AAA met de tuktuk naar het weeshuis. Een soort uitwisselings-uitje voor de kids van AAA en welkom bezoek voor de wezen. Zo heb ik de handen wat meer vrij tijdens het knutselen, of in elk geval wat extra handen om me te assisteren en het geheel in toom te houden. Ik zal proberen er stiekem wat foto's van te nemen, maar ik kan niks beloven...ik wil de inmiddels vredige relatie met de leiding van het weeshuis niet bederven. We gaan vliegers en mussen maken van papier. Deze knutselwerkjes had ik met de kleuters al geprobeerd en die vonden het te gek. Ik heb wat smikkelgoed ingeslagen en de hele dag zitten knippen, heb er lamme vingers van.

totdat je erbij neervalt...

Nog meer goed nieuws voor mij...beroepstechnisch. Seca, Dara's beste vriendin werkt al jaren voor een Spaans reisbureau. Twee jaar geleden had ze haar baas Daniel al voorgesteld om de zaak uit te breiden naar andere Europese landen. Ze had mij in gedachten omdat ik 3 talen spreek. Daniel begon al gauw te sukkelen met zijn gezondheid en zette het plan niet door. Inmiddels is Seca verloofd met een Spaanse vriend van Daniel, Enrique. Hij "skype-te" al 3 jaar met haar en beloofde haar te komen bezoeken wanneer hij meer tijd zou hebben. Hij bezat in Spanje een groothandel in bouwmaterialen die door de economische malaise steeds slechter liep. Hij besloot te verkopen en is 3 maanden geleden naar Cambodja gekomen. Ondertussen is de relatie tussen hem en Seca in bloei gekomen en heeft hij besloten zijn kansen in Cambodja te wagen. Hij wil het reisbureau van Daniel overnemen en ziet uitbreiding wel zitten. Met wat tijdsinvestering (ik weet al erg veel over Cambodja) en reisbureau-ervaring van Seca, denk ik dat ik het wel zou kunnen. Zo zou ik meer op pad zijn en uiteindelijk het lesgeven op kunnen geven. Mijn vakanties naar Nederland zouden zo ook vergoed kunnen worden als werkbezoek...handig! Nog even afwachten dus.

Nog ff afwachten

Ik ga zo meteen naar de verjaardag van Metry, de eigenaresse van AAA. Ze wordt 60 en is nog erg kwiek en beweeglijk, waarschijnlijk omdat ze elke dag van haar leven heeft gedanst. Ze doen een Cambodjaanse BBQ...niet echt voor mij dus...vlees. Daar heb ik wat op bedacht. Ik heb wat Vietnamees nepvlees, champignons en tofu gemarineerd. Wie flexibel is, bedenkt overal wel wat op. Tot zover alle nieuwtjes.