Dubbel bezoek & kindergevangenis

Hallo mensen in het kouwe kikkerlandje...

Zaterdag 23 maart

Ik zweet me hier te pletter terwijl jullie de lente ingaan onder nul. Sprak zojuist mijn moeder, tante en andere bekenden nog op facebook (soms toch nog ergens goed voor) over de vrieskou die voor morgen weer te verwachten is...belachelijk! Ik vind het moeilijk om me voor te stellen hoe koud het in Nederland ook alweer kan zijn. Terwijl ik dit schrijf zit ik onder een plafondventilator in een eethuisje in Siem Reap achter een (hete...je denkt hij is niet goed snik) kop koffie, vers limoensap met ijs en een grote fles water. Dara is even aan 't werk voor diverse hotels, zijn ouders zijn naar de tempels en dus heb ik ff tijd om dit (op mijn mobieltje!) te schrijven.

Veel succes ermee...brrr!

In het weekend na mijn laatste bericht had ik weer een flinke woordenwisseling met Dara. Opnieuw over het gas. Dit keer was het eigenlijk terecht want ik had brood geroosterd en de pan daarna op klein vuur door laten smeulen. Ik probeerde uit te leggen dat de overkill aan waarschuwingen er langzamerhand ook een rol in spelen. Hoe vaker je de dingen tegen iemand herhaalt, des te averechtser het resultaat. Voorheen gebeurde het nooit, nu al 3 keer in een maand.

Ik was hem voor door te zeggen als hij met de relatie wilde stoppen hierom...hij dat maar moest doen. Van binnen draaide mijn maag van opwinding. Mijn bloed borrelde en ik wilde schreeuwen. Dara ging de deur uit. Ik liet bewust mijn telefoon thuis en vertrok ook. Ik moest eruit. Ik stapte op de brommer en reed een uur lang richtingloos Phnom Penh uit, net zolang totdat mijn gemoederen begonnen te zakken. Op de terugweg besloot ik naar Apsara te gaan, waar ik mijn boek over liefde (general theory of love, hoe ironisch klinkt dat) uitlas terwijl de leerlingen dansten en de traditionele instrumentale Apsara-muziek mij langzaam kalmeerden en op mijn gemak stelden. Ik heb een tekening gemaakt om mezelf te herinneren aan het gas, gelamineerd en op de tegels geplakt.

geheugensteuntje tegen gasparanoia

De toekomst van AAA is nog steeds onzeker omdat er nog geen sponsor is voor de school. Jochen doet zijn uiterste best...we hebben elkaar beloofd dat we alles in werking zullen stellen om in elk geval voor de kids die bij een eventuele sluiting dakloos zullen worden te zorgen...hoe, dat is tot nu toe nog niet aan de orde maar wel een realistisch scenario. Jochen komt begin April om wat knopen door te hakken. Tot die tijd wacht ik de nieuwe website van de stichting af en hoop dan wat meer sponsoren te kunnen werven.

Vorige week zijn Dara's ouders op het vliegveld van Phnom Penh geland. Dara wachtte ze samen met zuslief, schoonbroer en neefje op en ik kwam na met Pitchu op de brommer omdat de auto vol was. Ze verwachtten nogal de nodige bagage. Allereerst kwam ik net te laat aan...de verwerking op de luchthaven gaat vlug in Phnom Penh...er zijn ook maar 4 gates. Dus voor Jan...stond ik daar, kon ik weer terug naar het huis van z'n zus. Niet zo'n beste 1e indruk voor je schoonouders dacht ik nog.

Dara met zijn ouders op de markt in Siem Reap

Toen ik aan kwam tuffen werd net de laatste doos naar binnen gesleept. De bagage leek wel voor een voetbalteam...vroeg me af hoe ze in de auto hadden gezeten.Vanuit de VS mag je 50 kilo(!) p.p. meenemen...flinke portie vergeleken met een miezerige 20 kilo die je afgemeten uit Europa mag vervoeren. Herinner me nog dat mam vorig jaar €15O mocht bijbetalen voor 6 kilo overgewicht. Zo te zien hadden ze kosten nog moeite gespaard om die 100 kilo ook werkelijk mee te nemen.

Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht, maar ik werd hartelijk begroet en kreeg een zak chocola overhandigd waar je "U" tegen zegt. Beetje "over the top" (wel 4 kilo) en erg lief bedoeld...we gaven de helft aan zijn zus, ook beter voor mijn lijn. Heb al elke dag wat naar binnen gesnoept, dus...In Cambodja is homoseksualiteit nog altijd een moeilijk onderwerp. Er is een bepaalde "culturele" verwachting dat kinderen trouwen, voor ouders zorgen als die de pensioenleeftijd bereiken (pensioen hebben ze hier nauwelijks...hooguit overheidspersoneel) en later op hetzelfde kunnen rekenen als ze zelf oud zijn. Kinderen zijn dus niet te verwachten in dit geval. Toch fluisterde Dara's mam me op een onbewaakt moment toe dat ze dankbaar was dat ze mij als schoonzoon had. In Cambodjaans gemengd met gebrekkig Engels gaf ze me te kennen dat ze nu 'n 2e zoon  heeft en 3 kleindochters, de 2 van haar oudste dochter en Pitchu! Ik moest erom lachen maar het raakte me wel. 

Mijn e-reader is ook ongeschonden aangekomen, zij het met een laagje condens...de kou van het bagageruim in de vlieger. Inmiddels heb ik mijn oude leesverslaving weer opgepakt...wat wil je ik heb een "illegaal" leespakket gedownload met wel 600 Nederlandstalige boeken. Een verademing aangezien meer dan 95% van mijn leesvoer in 't Engels was. Wist gewoon niet waar te beginnen. In het weekend heb ik slechts zitten bladeren en zondag had ik plots een goed boek te pakken.

Nieuwe aanwinst, vers uit Amerika

"Open", de biografie van Andre Agassi...ja de tennisser! Ik hou totaal niet van sport, maar ik dacht ineens terug aan mijn jeugd toen de enige sport die me op tv beviel tennis was. Samen met mam keek ik soms uren achter elkaar naar tennistoernooien op tv...juist wanneer hij speelde. Ik had nooit durven denken dat een tennisser zulk een pakkend boek zou kunnen schrijven. Het gaat ook niet alleen om tennis...juist niet. Het gekke aan het hele verhaal is dat hij tennis haatte...als 6 jarige werd hij al door zijn vader gedwongen uren per dag te trainen, hij moest en zou de beste tennisser van de wereld worden...of hij nou wilde of niet. Dat maakt het zo interessant. De talloze keren dat de pers hem slecht maakte...en dan weer prees, zoals het altijd gaat als je wint of verliest. Het is met een ongekende openhartige eerlijkheid geschreven...niemand wordt gespaard...ook hijzelf niet. Meer vertel ik niet...LEZEN zou ik zeggen! Ik las het 436 pagina's tellende boek in 4 dagen uit.

Aanrader!!!

Ik herlees nu een boek uit mijn jeugd, toen ik lezen nog haatte. Ik moest het lezen van school...net zoals Andre van zijn vader moest tennissen. Een van de hoofdredenen waarom ik zo'n hekel aan school had. "Het achterhuis" van Anne Frank. Ben al op de helft en kan me er geen woord van herinneren...op het feit na dat het over een joods meisje uit de 2e wereldoorlog gaat, dat uiteindelijk...de rest weten jullie ook wel, als je op school 'n beetje hebt opgelet! Nadat ik de middelbare school opgaf in 1996 (ik was 21) kreeg ik juist ineens een sterke behoefte om te lezen. Ik was op zoek naar mezelf en kon nu lezen wat ík wilde. Dat was (en is nog steeds) vooral psychologisch en filosofisch voer, inspirerende biografieën behoren hier ook toe en ook boeddhistische filosofie mag zeker niet ontbreken. Ik lees amper romans...dat komt nog wel als ik ouder (is geen vooroordeel) ben. 

Herinneringen aan 2e klas MAVO

Ik wil nu vooral zoveel mogelijk weten over de psychologie van de mens. Uiteraard haal je dat niet uit boeken, doch je combineert het gelezene met de alledaagse ervaring en probeert er overeenkomsten in te vinden, wat me aardig lukt. Zoals de bulk kinderpsychologie die ik inmiddels al verslonden heb, me echt op weg helpt. Ik zie dingen in mezelf als kind en de kinderen om me heen die ik nooit eerder zag. Mensen interesseren me...thrillers en horrorverhalen lees ik zelden, die kijk ik voorlopig nog wel op DVD! Ik las me in 4 jaar tijd letterlijk "uit de kast", Koninginnedag 2000...ik zal het nooit vergeten.

Ik op Koninginnedag 2000

De klei die ik laatst voor de kids had gemaakt (dit sluit totaal niet aan op wat ik zojuist schreef, maar goed) was één plakboel geworden en de kleuren vervaagd. Ik was er uren mee bezig geweest en wilde het niet zomaar kieperen. Dus met wat extra bloem heb ik het geprobeerd weer op te kalefateren. Alle kleuren bij elkaar gekwakt, water, bloem en zout erbij...klonters! In de blender gestopt...één groene smurrie. Opnieuw opwarmen...shit...blijft plakkerig. Pak meel naar de klote (sorry voor de taal), 2 uren van mijn weekend weg en een berg afval voor Jan...ja die...soms zit het mee...soms krijg je er 'n punthoofd van! Ben uiteindelijk met de kids maar sjablonen gaan spuiten...ook leuk. Volgende week (dit weekend ben ik er dus niet) gaan we weer pizza bakken. Ze blijven er maar naar vragen...das niet gek als je weet hoe lekker ze smaken!

Veel werk voor Jan L*L...

Tussendoor kreeg ik nog spontaan bezoek uit Venlo. Evelien Saris, ook een vriendin van Inge (bestuurslid van de stichting) en Nicole die in 2010 hier was had me via facebook gevraagd voor een "meet". Ik vind het heerlijk als ik na lange tijd weer eens plat Venloos kan ouwehoeren dus spraken we af bij "top banana", 'n leuke backpackers-tent. Na mn werk aten we een hapje en kakelden we uren aan een stuk. Een Engels reisgenootje kwam erbij en ze had een beetje wateroogjes. Ze had net een hele "happy pizza" gegeten.
Voor de leken...een pizza met wiet erop...berucht en beroemd onder de toeristen in Cambodja. Van 'n halve ga je meestal al behoorlijk spacen en het resultaat was duidelijk...ze was op een andere planeet beland. Ik kan het me nog herinneren van de tijd dat ik vaker spacecake at...je hebt er weinig controle over en je moet het maar laten gaan, de dag erna voel je het nog...en je slaapt als 'n blok beton

Het was behoorlijk grappig. Wij praatten verder in dialect want ze kon toch niks volgen en hielden ondertussen een oogje in 't zeil. We verhuisden naar de overkant waar een leuke band stampende Rowwen Hèze-achtige muziek speelde. Moeilijk om niét op te bewegen...er werd warempel nog bier gegooid ook! De Engelse meid knapte er zichtbaar van op en was weer even op onze wereld. We kletsten nog wat op het dakterras en ik nam ter afsluiting mijn eerste glas bier sinds Inge hier was...5 maanden geleden...en meteen weer hoofdpijn, ook de dag erna. Weer een teken om er helemaal mee te kappen, ik heb het echt gehad en ik vond er ook echt niks meer aan. Twee dagen later aten we nog een keer samen in het vegetarisch restaurant bij mij 2 deuren verderop, volgens Evelien het lekkerste dat ze tot nu toe in Azië at (en dat zonder vlees), waarna we afscheid namen. "Het was erg gezellig Lientje...hopelijk kom je na je avontuur in India nog 'n keer op bezoek."

Afgelopen donderdag weer een onaangename verrassing. De zogenaamde Montessori kleuterschool waar ik werk had einde semester. Maandag dus geen werk en ook een flinke verandering in de lesstruktuur. In eerste instantie voor mij een opluchting...geen boeken meer, maar de kids aan het praten krijgen. Eindelijk op mijn manier, dacht ik. Jammer dan! Allereerst zijn alle kinderen helemaal van hun stuk gebracht, klasjes uit elkaar gerukt en door elkaar gemengd. En nu mogen ze geen Cambodjaans meer spreken... Alleen maar Engels...we hebben het hier over kinderen tussen 2 en 5! Een half uur lang in het Engels tegen ze praten en dan moeten ze een kwartier oefenen, alsof ze verdomme op het voortgezet onderwijs zitten. Ik ben geen erkend leraar maar ze snappen hier geen ruk van de ontwikkeling van kinderen.

Alle kids waren uit hun doen en ik nog meer. Ik blijf lachen en lief doen zodat ze zich op hun gemak voelen, maar van binnen wil ik schreeuwen, brullen als een leeuw...mijn sterrenbeeld! Ik moet snel iets anders vinden anders schiet ik nog 'n keer uit mijn slof. Ik weet dat mijn suggesties in de wind zullen worden geslagen omdat de ouders van deze kids "resultaat" willen zien, en snel ook. Mijns inziens verandert het steeds meer in een peuter-/kleutergevangenis en daar weiger ik aan mee te werken. Ik moet maar zien waar het schip strandt.

Ik was blij dat ik voor vrijdag al een snipperdag had gevraagd omdat de ouders van Dara naar Siem Reap wilden. We moeten toch wat "quality time" met ze doorbrengen en zo slim als Dara is, regelde hij via zijn werk een chique 4-sterren hotel. We hebben 2 nachten 2 luxe kamers en hoeven er maar eentje te betalen en dat tegen flinke korting. Een enorm ontbijtbuffet, ook voor deze vegetariër uiterst interessant, is inclusief. Vanmorgen ging ik reeds over de streep met brood én omelet én fruit én luxe muffins, maar hup...vakantie.
De enige voorwaarde is dat Dara 2 uurtjes moet besteden met de manager van het hotel om hem het boekingssysteem te leren dat hij hem verkocht heeft. Ik heb de halve dag aan het zwembad gelegen en we hebben ook onze lunch daar genuttigd. Wel wat prijziger maar een tuktuk naar het centrum zou de besparing van een lokaal restaurant te niet doen omdat we 4 km buiten het toeristengedruis liggen.

Even weg van de stress...

...zeer nette kamer voor weinig!

Pitchu mocht helaas dit keer niet mee omdat er geen honden in het hotel mogen. Ze logeert bij Seca, daar kunnen we gerust over zijn. Pitchu is wel de oude niet meer sinds de operatie. Ze is honds-lui (hihi), verwelkomt me minder vaak als ik thuis kom (tenzij ze weet dat ze mee naar buiten mag), eet als een bouvier en wordt vet. De dierenarts had er al voor gewaarschuwd.

Pitchu met reeds bredere rug

Dat mollige vind ik niet zo erg, hoop alleen dat haar spontaniteit weer terug komt. Ze wil niet meer spelen met Lou-lou, de reu waar ze puppies van had en bij Seca thuis schermt ze vals haar territorium en eten af voor Seca's 3 honden. Wie een poging waagt, krijgt een ferme afstraffing...inclusief haar eigen dochter.
Ik zit inmiddels al bijna 3 uur in het eethuisje op Dara te wachten, die nog 2 afspraken bij andere hotels had. Het is inmiddels donker, ik heb al een bordje verse loempiaatjes achter de kiezen en het loopt vol hier...het nachtleven komt op gang...

Proloog (zoals aan 't eind van een boek);

Ik zit nu in de ontbijtzaal met mijn ereader en wacht op Dara met zijn ouders en oom. Vanmiddag weer terug naar Phnom Penh (7 uur in de bus...bah!)...nog even om het geheel af te maken:

Dara's afspraken liepen gisteravond ruim uit...ik besloot om 8 uur toch mijn eten te bestellen. Het eetcafé zat vol en om dat ik alleen een tafel bezet hield, besloot ik bij een man van rond de 60 aan te schuiven...'n ouwe backpacker. Ik wilde hem niet storen dus ik las in mijn boek. Hij sprak me aan en vroeg of ik in Cambodja woonde (ik zie er waarschijnlijk niet zo uit als de doorsnee toerist) en wat ik deed. Ik vertelde hem de korte versie van mijn relaas totdat hij zei; "dus je bent Nederlander?". Niet om een accent, want dat heb ik niet, maar omdat hij Nederlandse woorden op mijn e-reader zag. Hij had ook totaal geen accent (veel Hollanders overduidelijk wel) omdat bleek dat hij sinds zijn 5e al in Engeland opgroeide. Zijn vader bleef Nederlands tegen hem spreken en hij bezoekt regelmatig familie. Sinds zijn pensionering reist hij veel en hij moest het gesprek helaas beeindigen omdat hij de volgende morgen vroeg weer verder moest. Jammer...

Knus in de tuktuk gepropt

Zoon en moeder poseren

In het eetcafeetje

Vaak als ik Nederlanders Engels hoor praten (en dat hoor je duidelijk), blijf ik in het Engels door praten en peil ze eerst. Alhoewel het mijn medelanders zijn heb ik niet altijd zin in een gesprek...al helemaal niet bij die van het soort "ik krijg nog een dollar van je want ik heb gisteren een drankje minder gehad", op dat soort Hollandse zuinigheidsquotes knap ik af. Dan maar geen Nederlands praten...wachten op interessanter volk!
Toen Dara uiteindelijk tegen negenen aankwam, had hij het eten verdomme nog eerder dan ik. Hij gebruikte zijn communicatieve charmes hiervoor, wat hem duidelijk gelukt was...dondersteen! Onderweg naar het hotel zei Dara dat ze onze kamers hadden ontruimd omdat het hotel overboekt was. Ik was best pissig want ik hou er niet van als ze aan mijn spullen komen (onthechten Leon!)

Die geërgerde houding verdween snel. Ze hadden ons met z'n 5en in de koloniale suite ondergebracht zodat ze 2 andere boekingen konden voldoen. 60m2 luxe...2-kamer-suite met jacuzzi, 2e toilet, massieve tropisch hardhouten meubelen en vloeren en zelfs een bar. Beetje te decadent voor mij maar wel leuk voor 'n nachtje. Omdat ik er toch was besloot ik om dan maar in de jacuzzi te gaan baden...wat leidde tot een heerlijke nachtrust.

In een koninklijk bed...

...jammer voor de bossen, al dat tropisch hout...

compleet met bar...

en vergeet de jacuzzi niet!

Die rust werd voor de 2e opeenvolgende morgen wreed verstoord door luidruchtige Koreanen...wat een ongemanierd rauw volk. Vóór 6 uur al ruziën, over de gangen schreeuwen en bonken op deuren terwijl elke kamer een discreet belletje heeft. Nou ben ik rond deze tijd toch al op om te mediteren, maar het is toch irritant...word liever door het alarm gewekt. Ik kan me voorstellen als je op vakantie een uurtje langer wilt blijven liggen, je uit je vel zou springen of terug schreeuwen...maar ja...verdraagzaamheid Leon, besluit ik dan weer.

Tot gauw

Afscheid Maria & AAA problemen

Hallo allemaal,

Zoals eerder gezegd, moest Maria Giusseppina (mijn goede-doelen-inspiratie) uit gezondheidsgronden, terugkeren naar Italië. Afgelopen zaterdag had ik een laatste dinertje met haar. Pitchu moest ook mee, want Maria is helemaal dol op haar. Hopelijk hoeft ze geen kunstheup, en kan met goede medische hulp ook haar alvleesklier genezen...laten we duimen. Omdat haar Cambodjaanse visum gister afliep is ze zondagmorgen naar Bangkok gevlogen, waar ze nog 6 dagen op haar geplande vlucht moet wachten. Zelfs in Bangkok gaat ze die 6 dagen niet stilzitten Ondanks al haar lichamelijke ongemak gaat ze een zuster die ze 12 jaar geleden in Calcutta (India) ontmoette helpen in haar tehuis voor vrouwen met zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen...dat is Maria...een levende beschermengel voor de zwakkeren in de samenleving. Ze ziet er erg tegenop om naar huis te gaan, maar ze moet nu echt even aan haar eigen gezondheid denken...beterschap Maria, het is je meer dan gegund!

Laatste etentje...veel beterschap Maria!

Pitchu heeft ons de hele week op rare nukken getrakteerd. Waarschijnlijk de nasleep van de baarmoeder-operatie en de uitwerking van de antibiotica. Ik heb niet zo'n hoge pet op van de dierenartsen hier, maar wat verwacht je dan, als de reguliere gezondheidszorg in een land als Cambodja al met een korrel zout te nemen is. Ze lag de hele dag bovenaan de trap voor de slaapkamerdeur, at nauwelijks en een enthousiast welkom bij thuiskomst bleef telkens uit. Ze staarde treurig voor zich uit en verstopte zich op de badkamer achter het toilet, waar ze anders nooit komt want ze heeft een hekel aan de douche. Dara ging na 3 dagen poolshoogte nemen bij de dierenarts. "Je had moeten komen voor antibiotica-injecties", zei deze droog, terwijl Dara meteen na de operatie al had gevraagd welke nazorg nodig was. "Komt vanzelf in orde" had ie toen beweerd...van zulke communicatie (en dat is dan tussen Cambodjanen onderling) gaan je haren toch recht overeind staan, of niet dan!? Inmiddels is Pitchu bijna de oude en zijn de meeste hechtingen reeds opgelost...gelukkig!

Bijna genezen

Ik ben nog steeds niet van mijn kou af...waarschijnlijk van al dat uitlaatgas dat ik elke dag op weg naar mijn werk in de file inadem. Het verkeer wordt met de week erger. Ik heb ongeveer een half uur nodig voor een rit van (uitgeteld met google maps) exact 3600 meter. Dat komt neer op 'n gemiddelde snelheid van zo'n 7 km/uur, met 'n beetje vlug lopen zou ik dat ook halen. Al kuchend en met kurkdroge ogen van het opwaaiende stof ga ik zo 2 keer per dag op en neer. Stofmaskers helpen niet tegen fijnstofdeeltjes en smog is laatst uit een uitgebreid onderzoek in Hanoi (Vietnam) gebleken. Ik ga er bovendien nog meer van zweten met mijn eigen hete adem recyclende in mijn gezicht, dus dat heb ik ook maar opgegeven. Lang leve de gezondheid!

Lopen we binnenkort allemaal zo rond?

Het weekend heb ik al vergaderend doorgebracht. Normaal slaap ik wat langer omdat ik doordeweeks net 6 uur haal (met Dara's allergie kan ik maar kort de airco gebruiken en dus word ik vaak wakker van de hitte), maar dat lukte dit weekend niet echt. Teveel aan mijn hoofd. Jochen is bezig om een sponsor te vinden om de AAA (Apsara Arts Association), de dansschool waar ik elk weekend naar toe ga om te knutselen met de kids, van de ondergang te redden. Alleen wil het feit dat deze bewuste stichting alleen steunt ten goede van het kind...en terecht uiteraard. De familie van de AAA, Meneer Sopha, zijn vrouw (en Apsara-lerares) Metry en hun dochter (toekomstig vervanger) hebben echter zo hun eigen ideeën."Zonder dansschool, zijn er ook geen kinderen" is hun betoog, en dat is natuurlijk ook waar.

Het gerenoveerde vertrek ligt er momenteel treurig bij

Het is moeilijk om hier een balans in te vinden, vooral omdat ik inmiddels ook een vriend van de familie ben, al is mijn belangrijkste drijfveer (en zal het altijd blijven)...de kids. Je moet het als volgt zien; In de Cambodjaanse cultuur staat de familie centraal. Ouders zorgen voor hun kinderen en vaak blijven deze zelfs nadat ze getrouwd zijn in hetzelfde huis wonen. Later, als deze kinderen zelf aan hun toekomst bouwen wordt verwacht dat zij op hun beurt langzaam maar zeker voor hun ouders gaan zorgen. Familiekapitaal (grond, huis en ander kapitaal) wordt haast angstvallig bij elkaar gehouden om een zekerheid voor de toekomst te bouwen aangezien er in Cambodja geen sociaal stelsel is. Geen ziektekostenverzekering, geen pensioen (enkele uitzonderingen daargelaten) en geen arbeidsongeschiktheidsverzekering...nee, zelfs geen w.a. verzekering.

Nieuwbouw (beneden)  pal tegen de bestaande bouw aan

Voor de familie is het belangrijkste om de school overeind te houden en ze hopen dan ook dat wij daar een sponsor voor vinden. Uiteraard druist dit totaal in tegen de westerse ideeën over sponsoring en het doneren van geld. We willen bovenal kinderen steunen en met hoge uitzondering een heel gezin, zo werkt het ook met organisaties. Desondanks zal ik samen met Jochen de familie moeten meedelen dat de sponsoring die zij in gedachten hebben (de kosten van de school) niet zal gaan werken. Kosten zoals water, elektriciteit, gas, maaltijden, schoolgeld, kleding, een permanente kinderjuffrouw en alle overige onkosten gericht op de projecten ten goede van de kids uiteraard wel.

Nieuwbouw (boven), toekomstige zaak

 Inmiddels hebben ze zelf flink bijgebouwd (en het is een vrij lelijke bouw, alles dicht op elkaar gepakt) van hun spaarcenten om eventueel een zaak te beginnen. De voormalige speelplaats is helemaal dichtgemetseld (helaas) en er zijn nog eens 4 ruimtes bijna klaar om eventueel verhuurd te worden. De familie hoopt hiermee hun kosten te kunnen dekken. Ze hopen natuurlijk dat onze sponsoren hier ook aan mee gaan werken, maar dat zal niet gaan lukken. In het ergste geval moet de familie haar grond met gebouwen verkopen. Dat zou genoeg geld opbrengen want grond in Phnom Penh is erg gewild en zeer prijzig, maar dat is het laatste wat de familie wil. 

Weinig uitnodigende oprit en ingang naar de school

Dit kan betekenen dat als de school niet meer verder zal kunnen gaan, de ruimte die Jochen voor de kids gerenoveerd heeft ook verloren kan gaan. Als de familie de school niet kan continueren, zullen ze ook niet meer voor de kids zorgen...ter bescherming van hun eigen familie. Voor ons moeilijk te begrijpen als westerlingen maar hier in Cambodja de harde werkelijkheid...helaas. Uiteraard is het doel van de plannen die Jochen en ik hebben om koste wat kost, de zorg voor de kinderen voort te zetten...ook als de school dicht zou moeten. Het komt erop neer dat we zolang als de school nog draaiende blijft, we de ruimte zullen blijven gebruiken. Daar is een contract voor getekend met de Duitse ambassade (hoofdsponsor renovatie) en daar kan de familie niet onderuit.

Krappe trap tussen nieuw- en oudbouw

Uiteraard moeten dan alle bovenstaande kosten voor het gebruik van de ruimte vergoed worden. Jochen is ervan overtuigd dat dat zal lukken. De kosten voor het afronden van de renovatie zal tot een minimum beperkt gaan worden. Verder zullen er alleen zaken worden aangeschaft die ten allen tijden meegenomen kunnen worden. In het ergste geval zullen we dan een ander pand moeten gaan huren, maar het is op lange termijn waarschijnlijk beter om de school en ons project duidelijk te scheiden. Bovendien is het zaak dat we op goede voet met de familie blijven. Ik kom er inmiddels ruim twee jaar (Jochen zelfs 5!) en het zou zonde zijn van de opgebouwde vriendschappen. Zou ik toch partij moeten kiezen, dan staat mijn keuze al vast en je hoeft er verder niet naar te raden!

Gefrustreerde kleuter scheurt pagina's uit zijn boek

Vandaag is de sponsoraanvraag de deur uit gegaan, nu hopen dat het gaat lukken. Met 'n beetje geluk, kan ik voor het einde van dit jaar al parttime les gaan geven aan de kids. Ik kijk er echt naar uit en bestudeer dagelijks nieuwe lesgeeftechnieken en kinderpsychologie. Mijn ervaring met het werken met (wees)kinderen  de afgelopen 3 jaar en de voorbeelden van "hoe het niet moet" op de kleuterschool waar ik nu nog werk, zullen mij voldoende inzicht en motivatie verschaffen om er met een flinke dosis enthousiasme en engelengeduld tegenaan te gaan.

Tot zover dit keer...tot snel!