De grote finale, deel 1 - Malaise!

Lieve bloglezers,

Dit schrijven vormt op zichzelf staand een verklaring voor mijn erg lange (bijna 2 jaar) afwezigheid op dit blog. Ik heb veel voor mijn kiezen gekregen sinds ik uiteindelijk die bewuste december 2013 in Nederland aankwam. De lust om te schrijven ontbrak in de daaropvolgende periode en nu vormt dit op je scherm verschenen letters een overzicht van de gebeurtenissen van de afgelopen 2 jaar in chronologische volgorde en daarmee ook het (helaas) naderende einde van het blog. Waarom... dat zal je gedurende het lezen duidelijk worden. Voor optimaal "leescomfort" in drie kortere delen en met extra veel foto's

Terug van (lang) weggeweest!

Iedereen om de tuin geleid... ik kwam de 7e aan!

6 December - 4 Januari; Familiebezoek in Nederland (Phnom Penh-Bangkok-A'dam)

Mijn aankomstdatum op A'dam airport (7 December) had ik bewust misplaatst om zodoende even te kunnen wennen aan het idee, want ruim 3 jaar weg zijn van je geboorteplek doet iets met je. De inmiddels bijna 6 jaar die ik nu weg ben zijn nooit meer in te halen, het verandert je. Ik werd door twee van mijn beste vrienden en mijn moeder opgehaald. Wel onverwacht was het spandoek met opschrift; "Welkom Lei, in het koude kikkerlandje". Gelukkig ging alles verder vrij harmonieus en al gauw werd het vervreemde gevoel weer vervangen door het gevoel dat we "thuis" noemen, al was het klimaat enorm wennen. Mijn laatste winter was 2008 en al was het boven nul, ik was ingepakt als een Eskimo.

Vertrek vanuit Bangkok

Visum van Dara gelukt!

4 Graden Celcius en ingepakt alsof het 10 graden vroor!

Een eerste ontbijtje met Carol was wat verwarrend. Ik zat zo vol met verhalen dat ik "van de hak op de tak" sprong, maar het was ook wel weer hilarisch. Ik had in twee uur tijd geen enkel verhaal afgemaakt. Een knuffel met mijn broertje Denny, net hersteld van alle chemo en bestraling was erg emotioneel. Ontzettend verblijdt vertelde hij me dat hij "schoon verklaard" was. De uitgestelde pakjesavond op 8 december (ja mijn familie heeft wat vreemde nukken, net als ikzelf) met mijn broers, zusje en toekomstige schoonbroer was een aaneenschakeling van valsspelerij tijdens de bordspellen, gescheld en dolkomische momenten waarbij de tranen over je wangen rollen van het lachen. Een hint van vervlogen tijden en onbetaalbare momenten als uit een grijs verleden. Ik krijg opnieuw flashbacks en nostalgie maakt zich van mij meester, nu wetende dat het een van die laatste momenten zouden zijn waar we nog allemaal samen waren.

Laatste foto van ons vieren samen

Voor aankomst had ik nog een viertal "meet en greets" geregeld in mijn oude stamkroeg. De eerste was tevens een inzameling voor "Stichting Cambodja-Kids" en spaarkas "de kleplaupers" van "Kefee de klep" wat goed was voor ruim €250. Louis en spaarkasleden, daarvoor nogmaals bedankt. Helaas bleef het verder bij een kleine groep vrienden, bekenden en familie, maar ik had de verwachtingen niet te hoog geplaatst om teleurstelling te voorkomen. Ik was inmiddels al ruim 4 jaar weg en ieder gaat zijn eigen weg... "de echte" zijn desondanks gebleven!

Samen met Carol

en 'n kiekje met Wanda

Nicole zegent de kerstboom!

De opname van een spotje voor "Kampot Peper" bij "Chez Philippe" voor mijn idee om een nieuwe markt aan te boren in Nederland was een bijzondere ervaring, al viel dat plan zelf later in duigen door alle in dit blog omschreven malaise. Heerlijk wandelen in het bos met mijn ex-collega Monique en haar nieuwe hond, gevolgd door een traditiegetrouw ontbijtje, alleen dit keer zonder balkenbrij voor mij. De dolkomische situatie waar Monique en ik de poep van haar hond moesten controleren omdat hij een grote zak peper uit mijn tas had gegapt. We dachten dat hij de hele zak verorberd had, doch later troffen we alle korrels in zijn mand aan... hij vond peper blijkbaar toch niet zo lekker!

Poept hij nu peperkorrels of niet?!

Opnames in de keuken van "Philippe"

Een wandeling met mijn vriendin Lolita op de dijk langs de maas was erg emotioneel. Het zonnetje scheen en bij het zien van al dat groen en opsnuiven van die heerlijke frisse lucht, brak ik even en barstte uit in tranen. Ik miste het groen en "mooder maas" waar ik honderden uren met mijn hond "Snowy" had doorgebracht. Phnom Penh is een stad vol beton en asfalt en zelfs de weinige parken zijn veelal bestraat met hier en daar een miezerige strook gras die je niet eens mag betreden. Elke dag mis ik het groen en ook al staat mijn balkon vol met planten, een compensatie kun je het onmogelijk noemen... zucht!

Ik hou van "Mooder Maas"!

Ik was op tijd in Venlo voor het 12 en half jarig huwelijk van mijn neefje, waar ik in 2001 ook  getuige was. Toentertijd wilde ik persé NIET in driedelig pak verschijnen. Dit keer bewust wel en nu was ik de enige. Een familiefeestje als vanouds want dat had ik wel gemist al die tijd en tevens mijn allereerste "alcoholvrij". Ik had bovendien verwacht dat mijn bezoek in Nederland wat zwaktes en terugval van mijn principes met zich mee zouden brengen betreffende alcohol en vegetarisch eten, maar integendeel, het ging me erg gemakkelijk af. Inmiddels had ik er ook een heel arsenaal aan achterneefjes bij die ik nog nooit gezien had.

De erop volgende dag met oma, tante Leon (ja, mijn naamgenoot) en mijn moeder naar "tuincentrum Leurs" voor de kerstshow en direct daarna mijn volgende "meet en greet". Deze werd onderbroken door een telefoontje van mijn tante met de mededeling dat mijn moeder met spoed door de ambulance was opgehaald... ik schrok me te pletter!

Oma en mijn tante Leon

Met de druk op haar borst en enorm veel pijn, wisten de artsen geen raad. Ondanks het feit dat de eerste spoedonderzoeken niet op hartproblemen wezen, bleef de pijn. Morfine hielp niet. Na diverse tests en drie dagen later bleek het van de galblaas te komen. Een kijkoperatie mislukte en na een chirurgische ingreep lukte het dan eindelijk. Maar de pijn bleef en de wond wilde maar niet helen. Mijn moeder werd er mismoedig van en het leek alsof ze terug in haar oude depressie-patronen was gevallen. Later zou blijken dat de galwegen galvloeistof bleven lekken en haar een uitputtende buikvliesontsteking bezorgden.

Pas toen alles (na ruim een maand in het ziekenhuis) hersteld was vertelden de artsen mam dat haar gal zwart en nagenoeg rot was, wat de enorme pijnen verklaarden. Jarenlang was ze afgescheept geworden met maagbeschermers en zuurremmers terwijl de maag niet het probleem was. Jaja, in de medische wereld is niet alles "koek en ei". Ondanks dat mijn en Dara's vakantie in het water viel, was ik toch blij dat ik er bij was toen het gebeurde. Mam kwam pas uit het ziekenhuis toen wij alweer een week terug in Cambodja waren. In de tussentijd kreeg ik ook nog te horen dat mijn vader een open-hart-operatie moest ondergaan... de meest belangrijke aders om zijn hart zaten op vijf plaatsen tot wel 90% dichtgeslibd, ook dat er nog bij!

Dara in het ziekenhuis

Intussen kwam Dara aan op schiphol. Ik had familie en vrienden opgetrommeld om hem met de trein te gaan ophalen en verrassen, georganiseerd als een ouderwets schoolreisje. Rollen topdrop, fruittella, broodjes, koffie, thee en veel lol. Bij aankomst op station Venlo kreeg Dara een koude-schok en toen we thuis binnen kwamen stond hij te rillen als een klein kind bijna huilend en roepend "ik ga dood" (drama queen :-D ) en sprong met winterjack en handschoenen in bed. Ik heb de verwarming diverse keren van 30 terug naar 22 moeten draaien, het leek wel een oven.

Doodop van de reis

De volgende dag ging het al beter. We gingen gezellig met Gerry en Baer naar Ikea waar Dara zijn ogen uitkeek en daarna naar de kerstmarkt in Oberhausen waar hij een "Käsebrezel" at waar hij nu nog over praat.

Brezels...typisch Duits!

De "meet en greet" met Dara bij XO Wijnbar van Mark was erg gezellig, al misten we de aanwezigheid van mam bij elk uitje. Langs de schaatsbaan en gevels bekijken in de Venlose binnenstad. Op die manier kwam ik er achter dat ik nooit echt goed naar mijn geboortestad heb gekeken... want Venlo heeft behoorlijk wat nostalgische plekjes!

Dara met Els...

...en met pap

...en met Ilona, een waardig sponsor van "Stichting Cambodja-Kids"

Dara met een aantal van mijn "hardcore" vrienden!

Kerstavond bij mam thuis met pap, Els, Jimmy, Liza, Dwayne, Sem, Denny en Sil. Legio aan hapjes, bami van Dara, kerstmuziek via satelliet, vooral veel geouwehoer en weer het gemis van mam. Tweede kerstdag naar het kapelletje met Hans Fleuren kaarsjes voor mam opsteken en plat-Venloose onzin uitkramen, bij ooms en tantes op bezoek, met mijn broers, zusje en Dara bowlen en genieten van Denny die nog steeds niet tegen zijn verlies kon en uiteindelijk ook won. Kortom, een heel andere kerst dan verwacht en bovendien had ik het sowieso al 4 jaar niet meer gevierd, dus het was me om het even.

Kaarsjes voor mam...

...in "ut kepelke van Genuuje"!

Denny laat zien hoe het moet!

Dara gooi em maar in de goot!

Aartsrivalen tijdens het spel

Oudejaarsavond was een tweedeling. Allereerst bij Denny relaxen tot een uur of elf, streken uithalen met vuurwerk op het balkon en een heteluchtballon die niet de lucht in wilde (filmpje), terwijl Dara in slaap viel. Daarna bij Jan de laatste twee uurtjes met uiteraard een geweld aan grof vuurwerk. Om 1 uur waren Dara en ik allebei geradbraakt en vielen we in slaap zo gauw we onze kussens raakten.

We hebben ondanks de domper dat mam er niet bij kon zijn toch geprobeerd om zoveel mogelijk te genieten van de tijd die we hadden. Koken en smikkelen in het nieuwe huis van Patrick en John, wandelen in het bos met Marel en Hans die ons heel hartelijk hebben geholpen met het verkrijgen van het visum voor Dara. Kerstontbijtje bij Peter en Zeliha (en een gratis gezichtsbehandeling voor Dara, want dat was echt nodig, haha). Wokken met John en Kelly, Chinees eten in Steijl bij mijn "Anonieme vrienden" (de hond mocht wel op de foto), op de koffie bij Annelies en noem maar op. Ik zal ongetwijfeld momenten en namen vergeten zijn hier, maar in elk geval niet met opzet. We zijn alle familie en vrienden erg dankbaar voor de steun en de leuke tijd die we in Venlo hebben gehad.

Kerstontbijt

Brandon is boos

Kayra wil spelen

Tante Wies komt een koffietje doen

Reuzenkerstboom Outlet-center met Hans

Plezier op de boerderij

Echt Hollands!

Samen met Marel

Kiekje met oma

Ikke en Nala

Dara met Ciara

Kokkerellen bij Patrick en John

"Baerke"uit Steijl mocht wel op de foto!

Nog een paar kiekjes speciaal voor Dara. Sjeeeezusss, zal ik even een grote familie hebben!

Dara met Djivaro

Jovi, onze kleine (B)engel

Brandon & Dara

Dara met Zara van Nicole (en de hond wilde er ook bij)

Voor vertrek nog een leuke verrassing; Liza en Dwayne vlogen met ons mee terug naar Bangkok voor een spontaan geboekte vakantie. Bepakt en bezakt met kilo's chocola, kaas en andere versnaperingen (en wat extra kilo's aan m'n lijf), met de trein naar Amsterdam nog een dagje genieten met Marlie. Lekker slenteren door de Jordaan, over de kalverstraat en het Rembrandtplein, genietend van een koffietje en pilsje (ik een maltje), gekke kiekjes maken en de Amsterdamse sfeer inademen. Als klap op de vuurpijl nog een toer door de grachten wat ik zelf nog nooit eerder had gedaan en ik moet zeggen... erg de moeite waard! Daarna terug naar Schiphol (kuskus, dag Marlie) en Met z'n vieren de vlieger in.

Amsterdam Centraal

FF maf doen

Paleis op de Dam

Als extraatje nog een tweetal prachtige "Genooise" zonsondergangen:

5-9 Januari

Brak uit het vliegtuig (ik slaap nooit in zo'n machine) naar het hotel. Gelukkig een goeie stek van Novotel voor een mooie prijs, omdat Dara voor "Accor" hotelketens werkt. De rest van de dag wat wandelen en 's avonds naar Chinatown. Volgende dag met een longtail-boot door de smalle "Khlongs" (zijtakken) van de "Ping" rivier, met overal enorme leguanen langs de kant die in de zon luieren. Frisse duik in het zwembad van ons hotel, luieren en naar de "Chatuchak night market", de grootste weekendmarkt van Thailand. Doorvliegen naar Phnom Penh. Dara moest inmiddels de volgende dag werken. Dwayne kon de drukte van de stad (en ik denk de heftige impact van de "Killing Fields" net de druppel was) niet verwerken en binnen anderhalve dag vlogen ze weer terug naar Thailand om vervolgens de rest van hun vakantie in Phuket door te brengen. Jammer... ik wilde nog met ze naar de zee, maar het was even niet anders. Dus dan maar vervroegd terug naar mijn werk.

Novotel Sukhumvit Bangkok

Handgemaakt ijs, Chatuchak weekend-market

Samen op pad in het drukke Bangkok

In de "Longtail-boat"

Zo wonen de Thai langs de "Khlongs"

Rechtsonder de schutting een behoorlijke leguaan, metertje of anderhalf!

Jonge "Novice" voert de vissen vanuit een tempel aan de Khlongs

Chinatown

Versgeperst granaatappelsap

Walgelijk...haaienvinnen!

Zal ik em ff een "douwtje" geven, hihi!

Green-bikes Bankok

Ja...gaan jullie maar lekker fietsen!

19 Januari

Brommer gestolen! Ik had hem dubbel afgesloten maar in het vooruitzicht dat we naar het verjaardagsfeestje van Dara z'n zus zouden gaan, buiten op de stoep laten staan... en dat kan in Cambodja niet. Het feestje was uitgesteld tot de volgende dag en toen we later in de middag die zondag thuis kwamen miste ik hem pas. Omdat er al eens was ingebroken bij ons, hingen er inmiddels camera's en het hele tafereel was vastgelegd. Dus dan denk je; "met die beelden naar de politie en opgelost". Maar niet vergeten, dit is Cambodja... iedereen is corrupt en wil een graantje meepikken. Dus toen bliezen we het hele zaakje maar af. Uiteindelijk twee weken later een nieuwe brommer gekocht. Omdat we in Nederland verder nergens geweest waren hadden we nog wat over, dus dat ging nog net. Weer iets geleerd...

Met de brommertaxi naar 't werk

Mijn nieuwe honda, gelukkig zijn ze hier niet zo duur!

16, 23 & 30 Januari

Op bezoek bij de kids van het weeshuis met Maria. Eerst bij "home of hope" waar ik een gigantische doos met Dara's nauwelijks gedragen kleren doneerden. De "boys" waren er ontzettend blij mee. We schilderden en speelden "mens erger je niet", want dat werkt in alle talen, haha!

FF passen

Maria trakteert op stokbroodjes met omelet

Veasna is erg blij met zijn nieuwe outfit!

Dara is dol op de muts (alsof het koud is!)

Inmiddels bereidden we het ook doopfeest van Pet voor bij de zusters van "home of peace". Pet, een jongetje van 12 werd al vele malen getroffen door tyfusinfecties en de reguliere antibiotica werkten niet meer. Samen met zijn HIV infectie geen rooskleurig vooruitzicht. Hij ziet er uit als een kind van 7. Hij woog nog maar 11 kilo en de zusters dachten waarschijnlijk dat een doopsel iets positiefs zou uithalen (ik geloof er niet in, maar ja ik ging voor dat kind) en als hij niet snel de speciaal aangevraagde behandeling kreeg zou hij zeker sterven. Inmiddels is Pet overgeplaatst naar een ander weeshuis verder buiten de stad. De kuur is net op tijd gekomen (hij woog nog maar 9 kilo en kon amper bewegen) en samen met een aantal bloedtransfusies is het allemaal net op tijd goed gekomen. Over dat andere weeshuis in het volgende deel meer!

Kimlang is "cool" met mijn bril en barret!

Sreymom speelt met Pichu

Maria met Pet

Hoekhuis gemaakt voor doopfeest van Pet

Wandelen in de tuin

Kids spelen met Panharoat op rolstoelbaan

Pet tijdens zijn doopsel in de kapel

Pet snijdt het huis in stukken...en in een minuut was het op!

16 Februari

Het nieuws dat niemand wilde horen viel als een bom binnen. M'n zusje belde me met de mededeling dat de kanker van Denny terug was... en het zat overal. Ik werd gek. Ik stond middenin een textielwinkel om overtrekken en kussens te kopen voor de meidenkamer bij AAA, de organisatie die ik destijds coördineerde. Tranen liepen over mijn wangen terwijl ik het spul op mijn brommer laadde. Gelukkig was Maria nog in Phnom Penh. Haar broer stierf aan maagkanker en dus praatten we veel. Ze gaf me de steun die ik nodig had zo ver weg van m'n familie. Vervolgens heb ik twee weken lang het hele internet afgezocht voor alternatieve geneeswijzen. Ik sliep nauwelijks, want ik zou en moest een remedie vinden. Het werd wiet-olie en binnen een week was het geregeld. Het verlichtte de pijn en hielp Denny om rustig te blijven maar de kanker was al in een te ver stadium en hij ging erg snel achteruit. Ik belde hem. Ik zei hem rechtuit dat ik geen zin had om op zijn dood te wachten en hem nog graag wilde zien en met hem praten. We wisten allebei dat het niet meer lang ging duren. Hij zei letterlijk "ik ga dood, broer". We spraken af dat mij een seintje moest geven als het niet meer ging en dan zou ik komen... dat seintje kwam erg snel. Hij kon bijna niet meer uit zijn woorden komen, dus het zat waarschijnlijk tot in zijn hersenen. Inmiddels was ikzelf zoveel beïnvloed geraakt door alles wat ik las dat ik een gezondheids-tick kreeg, een sapcentrifuge kocht en spontaan aan een ontgiftingskuur van een maand begon. Een nieuwe levensfase was aangebroken.

Elke dag vers sap

28 maart

Maar net een maand na het nieuws landde ik in Düsseldorf. Denny was inmiddels via een versnelde procedure met de liefde van zijn leven, Iris, de moeder van zijn zoontje getrouwd. Hij kon niet meer wachten, bang dat het te laat zou zijn en dat had hij goed gevoeld. Voor mijn aankomst was hij al bijna uit het raam van het Radboud ziekenhuis in Nijmegen gesprongen, zoveel pijn... hij dacht dat zijn hoofd ging exploderen. De artsen gaven hem een morfine-pomp De daarop volgende dagen bracht ik intensief met hem door. Ik sliep op de bank en sliep nauwelijks, Denny liep de hele nacht door rusteloos rond en rookte het ene shagje na het andere, drukte continu op zijn morfine-pomp. Ik draaide de sigaretjes in de hoop dat Iris een nachtje kon slapen en probeerde hem te kalmeren en hield hem vast. Hij begon meer wartaal uit te slaan. Hij wist het nog wel, maar kon het niet meer zeggen. We liepen samen in het zonnetje (hij in de rolstoel) naar de supermarkt. Hij genoot zichtbaar van de kleine dingen. Ik kookte voor hem en we gingen nog een keer een ijsje eten en wilde zelf lopen, dat was zijn laatste moment buiten. De dag erna zouden we naar VVV gaan kijken, een club naar zijn hart, waar hij zelf lang heeft mogen voetballen... dat ging helaas niet meer. De pijn nam toe, hij was in complete verwarring en hij wilde niet meer, we huilden samen. Slaapsedatie werd aangevraagd en dezelfde middag werd de pomp geïnstalleerd. Zelfs door de sedatie heen stond hij ineens op. We wisten dat dit het einde zou worden want hij wilde niet meer wakker worden met diezelfde onmenselijke pijnen.

Denny met zijn oogappel, Sil

Doodziek en toch dolgelukkig tegelijkertijd!

Nog een wandeling over de maasboulevard

Een laatste ijsje

5 April

Twee verschrikkelijke nachten volgden, waarin Denny in zijn eigen longvocht dreigde te stikken. Het gorgelende geluid hoorde ik weken later nog in gedachten. Verkeerde medicatie! Nadat de medicatie werd bijgesteld trok het vocht weg en stabiliseerde het. Op het randje kwam hij nog net terug. Zijn hart was sterk. We draaiden zijn favoriete muziek en praatten over vroeger. Ondanks het feit dat Denny getekend had voor euthanasie mocht de procedure niet in werking worden gezet omdat hij gesedeerd was. Ik had inmiddels 3 nachten met ongeveer 5 uur slaap moeten rondkomen. We besloten waakrondes te houden. Ik ging als eerste 2 uurtjes slapen. Plots werd ik gewekt; "Leon het is zover, hij gaat" Het was na vieren op die bewuste zaterdagnacht en na een aantal ademteugen volgde de laatste... Denny was niet meer. Tranen rollen opnieuw tijdens dit schrijven. Het ging allemaal zo snel. Maar het was goed zo, zijn lijden was over. We zullen hem altijd in ons hart meedragen. Groot respect nogmaals voor Iris, die met liefde de laatste weken dag en nacht over hem waakte en hem verzorgde. Rust zacht lieve Denny, in onze herinnering leef je voort. Ik hoor nog steeds je lach en denk vaak aan je droge humor. Ik ben verdrietig maar toch blij dat ik die laatste dagen bij je was en afscheid heb kunnen nemen.

13 April

Een dag voor mijn vertrek terug naar Cambodja werd mijn oma 80. Een erg dubbel gevoel. De een wordt 80 en de ander moet op 34 jarige leeftijd het leven verlaten. Maar wij hebben er zelf niks over te zeggen en moeten het gewoon afwachten... of juist niet, leven en er niet teveel bij nadenken. Aan de andere kant was mijn leven zo ingrijpend veranderd dat ik besloten had kostte wat kost zo gezond mogelijk te gaan leven. Oud(er) worden zonder al te veel gebreken, daar ga ik voor. Hieruit kwam mijn besluit voort om de overstap van vegetarisme naar veganisme te maken... een stapje verder.

Na een week veel groen en geen toevoegingen

15 April

Dara bleef ondertussen sukkelen met zijn gezondheid en daarom maakte ik een tussenstop in Bangkok (waar hij inmiddels al was) voor een medische check-up die uiteindelijk $600 kostte en nog niks definitiefs opleverde. Gelukkig gaat het nu inmiddels stukken beter, na een vijftal ziekenhuisbezoeken in Vietnam en zakken vol medicijnen. Ik maak me al vanaf het begin van onze relatie kopzorgen over zijn medicijngebruik, maar dat schijnt in Cambodja normaal te zijn... al is Dara wel heel erg. In vorige blog-berichten schreef ik daar al over. Ik ben positief gestemd over zijn verbeterde gezondheid. Hij kan zelfs weer een beetje pittig eten, wat hij de laatste 3 jaar niet meer kon verdragen.

Twee grote lades vol met medicamenten van Dara 

Mensen gooien elkaar nat tijdens Boeddhistisch Nieuwjaar in Bangkok

18 April

Was ik net thuis, moesten we binnen 3 dagen verhuizen. Omdat Dara niet verder wilde procederen tegen de dief van de brommer, was de huiseigenaresse pissig. Omdat ze ons niet meer vertrouwde was haar verklaring. Dara liet zich dat geen twee keer zeggen en had tijdens mijn afwezigheid binnen twee dagen een ander huis gevonden waar we de 20e al introkken. De ex-huisbazin betoog ondertussen persoonlijk spijt, maar dat was inmiddels te laat.

Alweer verhuizen!

20 April

Had ik net besloten om geen enkel dierlijk product meer te consumeren, kom ik er op de dag van de verhuizing achter dat we langs een slachthuis wonen. In Cambodja gebeuren dat soort zaken niet achter gesloten deuren zoals bij ons (en eigenlijk zou dat ook niet moeten, daarover volgende keer meer) maar open en bloot. Terwijl ik met Pitchu ging wandelen zag ik nog net hoe een medewerker een klein biggetje dat niet stopte met schreeuwen de snuit dichthield totdat het bewusteloos was. Ik keek hem met een verafschuwd gezegd aan en liep weg, terwijl ik de tranen van mijn gezicht veegde. Ik hoor al ruim anderhalf jaar iedere dag varkens die hun laatste levensadem uitkrijsen... hartverscheurend, het went nooit!

25 April

Tijdens een avondwandeling met Pitchu door de nieuwe buurt, krijg ik een berichtje van pap. Ik kijk op mijn telefoon, stuur een berichtje terug en vanachter krijg ik een por in mijn rug en weg is mijn telefoon. Twee dieven op een brommer hebben mijn mobieltje onder het rijden uit mijn handen gegrist. Voordat ik me realiseer wat er zojuist is gebeurd zijn ze al bijna uit mijn zicht. Ik tier en vloek luid over straat, roep "dief-dief" op zijn Cambodjaans, maar het is allemaal te laat. Als ik tien minuten later thuis aankom krijg ik spontaan iets wat lijkt op een maagzuuraanval. Ik moet overgeven en krijg pijn van mijn rug tot in mijn borst. Het duurt ruim een uur en terwijl Dara me maagzuurremmers geeft, kruip ik over de vloer van de pijn. Maanden later blijkt dat ik in woede mijn galstenen heb wakker geschud. Intussen heb ik dan al twee keer zo'n zelfde, nog heftigere, aanval gehad (een koliek) en tot twee keer toe krijg ik in het ziekenhuis de diagnose buikgriep. Oh ja... en ik moet niet zoveel fruit eten zegt een arts, is niet goed voor mijn maag...tsss!

Dat was em dan... vaarwel!

In het volgende deel wat meer positieve zaken... tja, af en toe moet je accepteren wat het leven je geeft. Je ertegen verzetten maakt je alleen maar mismoediger en daar heeft niemand iets aan.

Een hartelijke groet uit Cambodja en tot heel gauw (over een paar dagen),

Leon