Een wervelwind door mijn leven!

Hallo allemaal,

Sorry dat ik jullie een tijd niet op de hoogte heb gehouden. Ik zit in een kleine wervelwind. Mijn persoonlijke situatie heeft zich 180 graden gedraaid. Ik kan het slechts kort (mijn manier van kort) omschrijven want ik zal de komende weken een bezige bij blijven, dus hier een beknopte samenvatting.

Wervelwindje door m'n leven!

Drie weken geleden kwam Dara aankakken met een internetadvertentie. Een vacature voor "restaurant manager" voor een compleet nieuwe tent. Ik had er in beginsel niet zoveel oor naar omdat ik dit al eens eerder geprobeerd had(tegen Cambodjaanse verloning $250 p/mnd!), maar nooit een reactie (dat is de Cambodjaanse procedure) of een "sorry, de positie is al ingevuld". Dara schreef de sollicitatiebrief voor me en ik paste mijn CV aan. Ik hou van horeca, maar ik was er toch wat huiverig voor. Ik zat al een beetje gebakken in mijn "leraar-zijn", ondanks het feit dat de eindjes-aan-elkaar-knopen mentaliteit me continu parten speelde. Schoolvakanties (4weken) en nationale feestdagen (31!) hier doen je de das om want je krijgt slechts betaald voor elk gewerkt lesuur. Al het extra werk (proefwerken, examens corrigeren, etc.) is onbetaald werk.

Heb het leraar zijn 'n beetje gehad, tijd voor wat anders...

Dus...Uiteindelijk kreeg ik nog geen 24 uur na mijn online sollicitatie al een telefoontje! Meteen op zondagavond een sollicitatie in het nieuwe restaurant. Dara had wat "leugentjes voor eigen bestwil" in mijn sollicitatiebrief verwerkt, maar uiteindelijk heb ik in mijn 36-jarige leven toch zo'n 15 jaar horeca ervaring opgedaan, dus het begin is er. Het werd een 2 uur durend diner-gesprek en elk horeca technisch aspect kwam aan de orde, eigenlijk geen enkel aspect (buiten het promoten van een bedrijf) waar ik geen ervaring in heb. De interviewer was een Cambodjaan (schoonbroer van de eigenaresse) die hier een imperium aan boekwinkels en reisorganisaties bezit (monument-books en exotissimo, meer info klik op de links) met vestigingen verspreid over zuidoost Azië en zelfs in de Verenigde Staten en Europa.

Het was een erg aangenaam gesprek en de spanningen die ik aan het begin van het gesprek ervoer vielen al snel van me af. Tot mijn stomme verbazing was ik na het gesprek meteen aangenomen! Ik moest alleen nog mijn oude baan opzeggen. Dat kostte nog wat moeite, want ik had zojuist het contract voor het nieuwe semester getekend. Uiteindelijk kon ik snel vervangen worden (binnen 5 dagen!) met helaas een minder charmante voorwaarde. Of het contract afwerken, óf $200,- vertrekboete betalen. Ik heb uiteindelijk voor de boete gekozen, want die verdien ik namelijk in een maand terug met mijn nieuwe baan.

Het gat dat ik in de lucht sprong, nadat ik was aangenomen!

Ik mag me inmiddels "restaurant manager" noemen van  "Mangosteen Restaurant & Bar", een hip en modern restaurant in westerse stijl (ontworpen door Rainer Striffler, Duitsland) met een warme ambiance, je wordt omringd door groen en het restaurant is open aan alle kanten zodat de lucht zich vrij kan verplaatsen (uiteraard wel een dak boven de tafels). Betaalbare prijzen voor reizigers en middenklasse Cambodjanen. Er zijn zelfs 4 VIP ruimtes voor gezelschappen die privacy waarderen, niet zo mijn ding maar oké! Het enige wat nog ontbrak was "de buitenlander" om westerse richtlijnen te stellen, kwaliteit hoog te houden en het personeel te instrueeren met verschillende culturen om te gaan. In de 2 jaar dat ik hier woon, mag ik wel zeggen dat ik veel van de cultuur begrijp (ik woon nota bene samen met een Cambodjaan zeg!) en ik weet wat westerlingen verwachten. Ik hoef me geen zorgen meer te maken om goeie en slechte maanden want ik heb nu een vast loon. Wel zo'n 5x minder dan dezelfde baan in Nederland, maar in verhouding kan ik fijn rondkomen en hoef me geen kopzorgen te maken.

                                       Ahum, dit is em dan, mijn visitekaartje....

Nu hoor ik mensen hardop denken: "Heb je dan nog wel tijd voor je liefdadigheidswerk"? Het antwoord is: "Ja en Nee"! Ik heb besloten dat deze carrièrekeuze niet alleen beter is voor mij, omdat het werk is dat ik lief heb, én op langere termijn gezien kan ik in deze werkomgeving veel netwerken. De gasten die hier komen zijn veelal "Expats" ofwel buitenlanders die zich hier gevestigd hebben zoals ikzelf. Velen van hen werken in de "NGO-sector"(soort stichtingen) en zijn veelal ontwikkelingswerkers. Dit zijn exact de mensen die ik in mijn vaarwater moet hebben om mijn stichting tot een hoger niveau te brengen.

Tijd om mijn netwerk flink uit te breiden!

Het zal wel een tijdje duren, maar mijn plannen zijn lange-termijn-doelen. Door mezelf in een betere positie te brengen kan ik straks méér doen met minder werk. Uiteindelijk zal ik het werk gaan coördineren, want de allerbelangrijkste schakel in het ontwikkelingswerk is de bevolking zelf. Zij zullen uiteindelijk degenen zijn die het verschil moeten gaan maken, uiteraard met de nodige ondersteuning. Zo creëer je werkgelegenheid en ontwikkel je zelfvoorziening. Voedselhulp is fijn en wordt gewaardeerd, maar het blijft tijdelijke hulp.

Je kunt ook wel westerse waarden en normen willen gaan opdringen door al het werk zelf te doen, maar zo werkt het nou eenmaal niet. Training en opleiding van jeugd ten behoeve van een betere toekomst, dat is mijn uiteindelijke hoofddoel. Vooral toerisme zal een belangrijke industrie gaan vormen en dat is nu al zo, maar het kan beter.

Momenteel werk ik 12-14 uur per dag, 7 dagen per week. Ik moet er even helemaal induiken. Een nieuw bedrijf heeft regels, normen en waarden nodig en dat kost enorm veel tijd. Voor mijn komst zat er geen systeem in en nu, na 2 weken begint het er aardig op te lijken. Ik begeleid het personeel en leer ze hoe ze met met westerlingen moeten omgaan. Ik zet kwaliteitsstandaarden neer, leer ze om communicatie kort en duidelijk te houden, maak werkplanningen, neem nieuwe mensen aan... Eigenlijk doe ik momenteel álles wat er maar komt kijken bij het runnen van een restaurant, tot aan het schoonmaken (uitleggen hoe!) van de wc toe. Een westerse standaard ontwikkelen in een werkomgeving met alleen Cambodjaanse werknemers kost veel tijd, volharding en geduld. Ik heb het volste vertrouwen in het feit dat het me gaat lukken. Ik benader ze met respect, luister naar ze en bied ze oplossingen voor alle voorkomende problemen.

Kleine sfeerimpressie...volgende keer meer...

Mijn lesgeven op "AAA" heb ik tijdelijk op moeten schorten en daar hebben ze alle begrip voor. Kanha en nog een andere meid zijn met hulp van "Jochen", mijn (inmiddels) Duitse kameraad, aan een sponsor geholpen om naar een "echte school" te gaan. Dit kost behoorlijk wat geld (afhankelijk van het niveau zo'n $1000-1400 per jaar) maar vergeleken met Nederland relatief goedkoop. Ze krijgen hier het beste onderwijs dat Cambodja te bieden heeft. Kanha straalde van geluk toen ik het haar namens Jochen mocht meedelen. Momenteel ben ik tussenpersoon en houdt Jochen op de hoogte van de ontwikkelingen. Ik heb persoonlijk contact met de directeur en wordt meteen ingelicht als er iets niet in de haak is.

Western International School, voor een betere toekomst!

Nu even een mededeling, speciaal gericht aan mijn "Stichting Cambodja-Kids-sponsoren". De maandelijkse sponsoring mag natuurlijk niet voor niks zijn, daarom wil ik jullie een voorstel doen. Ik zou graag nog een ander kind van Apsara Arts Association een kans op een betere toekomst geven door jullie geld te gebruiken als college-geld. Het kind krijgt hiervoor een gedegen opleiding en ik zal zorg dragen voor de begeleiding en coördinatie, aangezien ik dat al voor de 2 anderen doe. Ik hou jullie geregeld op de hoogte (persoonlijke mail) over de stand van zaken en hoe het kind ervoor staat.

Als ik jullie goedkeuring ontvangen heb, laat ik hem/haar een persoonlijk verhaaltje schrijven (lijkt foster parents wel, hihi) en stuur jullie een postkaart met een foto. Klinkt dat aannemelijk? Ik denk persoonlijk dat het een goeie start is naar een betere toekomst! Het lijkt weinig, één kind, maar stel je voor hoeveel het er over één, twee of tien jaar kunnen zijn. Ik weet zeker dat we dan met trots kunnen zeggen dat "Cambodja-Kids" een geslaagde stichting is. Mijn enige hoop is natuurlijk (ik kan uiteraard niemand verplichten) dat jullie blijven sponsoren zodat de student zijn opleiding kan afronden. Meer informatie over de school vind je hier

Voor mijn overige studenten wil ik proberen een (eventueel Cambodjaanse) gecertificeerde vervanger te vinden om mijn lessen voort te zetten. Heb je na het lezen van dit blogbericht ook de neiging om te willen helpen (al zijn het maar een paar euro), dan zou ik daar, namens de Cambodjaanse kinderen, erg dankbaar voor zijn. Voor de 1e student kom ik nog een paar tientjes per maand te kort. Maak wat je kunt missen over op:

Rabobank: rek. nr. 153954191 t.n.v. “Stichting Cambodja-Kids”

O.V.V. "Kind naar School" 

Dus...sla stuk en help mee!

Wil je maandelijks helpen, om de opleiding veilig te stellen, vermeldt dat dan extra bij de O.V.V.

Ik vind dit een goed moment om te zeggen, tot de volgende keer en bedankt alvast! 

En zo is het maar net!

Ps. Alvast mijn excuses voor het minder vaak bijhouden van mijn blog, ik kan de tijd even niet vinden ;-)